~หัวใจ อลเวง~

ลำดับตอนที่ #1 : ทะเลาะกัน

          “นี่นาย! นายจะเงียบได้มั้ย!! –O- นายมันงี่เง่าปัญญาอ่อน หุบปากหมาๆ ของนายซะที ฉันสุดจะทนแล้ว!!! -_-^” เสียงเอะอะจากด้านหลังห้องดังขึ้น แต่ผู้คนในห้องไม่ได้สนใจอะไรเลย เพราะเหตุการณ์อย่างนี้มันเกิดขึ้นทุกวันจนกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว

          “โอ้โห เธอกินโทรโข่งเมื่อเช้ารึไง ^o^ แล้วช่วยตอบหน่อยซิ เธอเห็นสุนัขพันธุ์อะไรในปากฉัน” ชายหนุ่มหันมาตอบเธอด้วยท่าทางยียวนกวนพระบาทาเธอเป็นอย่างดี

          “กรี๊ดดดดดด!! พันธุ์บางแก้วย่ะ >_<” เธอตอบกลับไปด้วยท่าทางที่บ่งบอกได้ชัดเจนว่าสุดจะทน

          “หึๆ”

          “ขอโทษนะครับคุณโยโมชิตะ รินะ คุณภัทรินทร์ -_- ช่วยเบาเสียงลงหน่อยได้ไหมครับ” อาจารย์ที่สอนอยู่หน้าห้องมองทั้งสองด้วยท่าทีเกรงๆ

          “ได้!” เขาและเธอพูดพร้อมกัน ทั้งคู่หันมาจ้องหน้ากันอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะสะบัดหน้าและกระแทกเท้าเดินออกจากห้องคนละทาง -*-

          “นายพูดตามฉัน”

          “ฉันเปล่า เธอนั่นแหละ คิดเองไม่ได้รึไง”

          “นายพูดตามฉันทำไม”

          “เธอจะมาว่าฉันได้ยังไง เธอนั่นแหละที่พูดตามฉัน ยัยไม้เสียบผี!”

          ฯลฯ

          ทั้งห้องได้แต่ถอนหายใจและส่ายหัวเบาๆ อย่างเบื่อหน่ายและกลับไปสนใจการเรียนต่อ -.,-

          ภัทรินทร์ บอสต็อค ชายหนุ่มวัย 18 ปี ผู้เป็นทายาทของบริษัทชื่อดัง เติบโตมาในครอบครัวที่ไร้ความอบอุ่น มีปู่เป็นผู้เลี้ยงดู เลือดเกินกว่าครึ่งมีเชื้อประเทศไทย มีเพียงปู่เท่านั้นที่มีเชื้อชาติมาจากสวีเดน เขาเกิดที่ประเทศไทย ไปเรียนที่อเมริกามาตั้งแต่ป.2 แต่เพิ่งกลับมาจากอเมริกาเมื่อ 3 ปีที่แล้วและอันที่จริง แพทริกต่างหากที่เป็นชื่อของเขา แต่ตอนนี้เขาอยู่ประเทศไทยนี่ และเขาก็ภูมิใจที่จะใช้ชื่อภัทรินทร์ที่พ่อเขาตั้งมากกว่า เพราะชื่อแพทริกปู่ของเขาเป็นคนให้ และเพราะเขาเกลียดปู่มาก... เกลียดจับใจ

          โยโมชิตะ รินะ หญิงสาวชาวญี่ปุ่นที่ไม่สามารถพูดภาษาญี่ปุ่นได้สักคำ เหตุเพราะเธออยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามาตั้งแต่กำเนิด และเธอก็คิดว่าเธอเป็นคนไทยมาตลอด ผู้รับเธอไปเลี้ยงเป็นครอบครัวชาวญี่ปุ่นที่เข้ามาทำงานในเมืองไทย มีบริษัทที่สร้างคู่กับบริษัทชื่อดังซึ่งบริษัทของครอบครัวโยโมชิตะได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เธอมีความสุขกับครอบครัวนี้ และเธอก็ไม่เคยรู้เรื่องราวเกี่ยวกับครอบครัวที่แท้จริงเลยสักนิดเดียว

          เรื่องมันเกิดเมื่อตอนต้นเทอม...

          “หวัดดี” โยโมชิตะ รินะ เดินเข้ามาในห้องอย่างสบายอารมณ์แล้ววางประเป๋าลงพร้อมกับทักทายเพื่อนใหม่ข้างๆ เธอ

          “...” ...ไม่มีสัญญาณตอบรับ จากบุคคลที่ท่านทัก...

          “หวัดดี!” เธอชักจะรำคาญ หมอนี่มันอะไรกัน หยิ่งนักหรือไงนะ –O-^

          “What!! Are you blind? Can’t you see what I’m doing now?!! -_-^^zzZz” คำตอบอันรวดเร็วที่ออกมาจากปากของภัทรินทร์ทำให้รินะสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ ทำหน้าเอ๋อไปสักพักก่อนจะตอบกลับมา

          “เปล่า! ฉันไม่ได้ตาบอด!! แล้วฉันก็เห็นว่านายทำอะไรอยู่ นายไม่ได้ทำอะไรเลย และฉันก็แค่ทักทายเท่านั้น ไอ้งี่เง่า!!”

          “งี่เง่า? เธอหาว่าฉันงี่เง่ารึไงกัน หาเรื่องชัดๆ เลยนี่ >O<”

          “ฟังไม่ออกรึไง... ไอ้หัวทุย -_-” รินะมองหัวพัดอย่างเหยียดๆ ก่อนจะกระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วทั้งสองก็จ้องหน้ากันอย่างไม่ลดละจนกระทั่งอาจารย์เดินเข้ามาสอน แต่ถึงกระนั้นทั้งสองก็ยังมีคำกระทบกระทั้งเสียดสีฝ่ายตรงข้ามบ้างเป็นระยะๆ อย่างไม่มีใครคิดจะยอมใครเลย...

          “Shit!!!!!” พัดสบถเบาๆ ด้วยท่าทางฉุนจัดพร้อมกับเตะพื้นอย่างแรง

          “Ouchhhhhh” เสียงร้องโหยหวนของเขาทำให้ใครหลายคนมองอย่างแปลกใจ ...เจ็บว่ะ T^T พัดคิดพร้อมกับน้ำตาที่ออกมาจากนัยน์ตาสีฟ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ

          “สมน้ำหน้า - -” รินะพูดเบาๆ แต่พอให้พัดได้ยินชัดเจนเลยทีเดียวเชียวล่ะ พูดจบก็เชิดหน้าสะบัดตูดหนีไปเลย –O-; ปล่อยให้พัดมองจ้องตามไปด้วยสายตาเคียดแค้น ก่อนจะกุมเท้าข้างนึงเอาไว้และกระโดดเหยงๆ ไปที่รถฮอนด้าคันงามหน้าประตูโรงเรียน

          เรื่องมันเรื่องจากตรงนี้ และนับจากวันนั้นทั้งสองคนก็เถียงกันมาตลอด แม้จะรู้ว่าอีกฝ่าถูกก็ตามเถอะ

          “พี่รินะ”

          “อะไร”

          “พ่อบอกว่าวันนี้มีเรื่องจะคุยด้วย”

          “เรื่อง? เรื่องอะไร” เธอทวนคำน้องชายอย่างสงสัย

          “เอ๊า!! ผมจะไปรู้มั้ยน่ะ ปัญญาอ่อนแล้ว ยัยเบ๊อะ!”

          “ไอ้น้องเนรคุณณณณณ”

          แล้วสิบนาทีต่อมารินะก็ล้มไปกองกับพื้น -_- โดยมีเสียงหัวเราะของไคโตะเป็นแบคอัพ –o-

          “รินะะะะะะะะะ!!! พ่อเรียกไม่ได้ยินเหรอ”

          “รินะะะะะะะะะ!!! พ่อเรียกไม่ได้ยินเหรอ” ไคโตะพูดแล้วทำหน้ากวนๆ เป็นการล้อเลียน

          “หนู (แฮ่ก) ได้ยิน (แฮ่กๆ) แล้วค่ะ (เฮ้อ)”

          “ก็เข้ามาสิ มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย”

          “ค่า o_o”

          คอยดูนะแก๊!!! ซักวันฉันจะฆ่าแก TToTT คอยดู๊

          “คือว่า... พ่อ...”

          “มีอะไรคะ O_O?” รินะถามด้วยความไม่เข้าใจว่าพ่อของตัวเองเป็นโรคประสาทรึเปล่า เพราะทำท่าทางเหมือนจะร้องไห้อยู่รำไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว -.,-

          “คือว่าบริษัทใหญ่เขาติดต่อมาน่ะลูก T.,T”

          “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับหนู -_-?”

          “คือ... แบบว่าเค้าบอกว่า...”

          “เจ้านายคะ บริษัทใหญ่ติดต่อมาค่ะ ^O^” เลขาณุการสาวต่อโทรศัพท์เข้ามา

          “อ้อ...! พ่ออยากรู้ว่าทำไมบริษัทใหญ่ถึงไม่ติดต่อมาเลยใช่ไหมคะ เรื่องนั้นหนูจะไปรู้ได้ยังไง แล้วก็นี่ไง (ชี้ไปที่โทรศัพท์) เค้าติดต่อมาแล้ว หนูไปวิ่งไล่ไอ้เด็กบ้านั่นก่อนนะ บ๊ายบายค่ะ” รินะพูดเองเออเองแล้วเดินออกไปทันที ปล่อยให้พ่อที่นั่งอยู่ด้านหลังทำหน้าเหวอกับเรื่องที่ลูกสาวเข้าใจผิดอย่างหนัก -O-;

          “ไอ้ไคโตะ แกตายยยยยยยย -o-^”

          “หว๋ายยย >_< เจ๊จ๋า ไม่เอาน่า เจ๊กล้าทำร้ายน้องชายผู้น่ารักลงคอเหรอ *_*” ไคโตะทำตาปริบๆ แต่น่าเสียดายที่มันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย

          “แกทำท่าอย่างงั้นคิดว่ามันจะช่วยได้เรอะ  -_-^ ตายซะเถอะ –O-^”

          “แว้กกกกกกกกกก!!” ไคโตะวิ่งหนีอย่างสุดความสามารถ และสุดท้ายก็เป็นรินะ ที่ล้มลงไปกองกับพื้นเป็นรอบที่สองของวันนี้ -_-**