คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ภาพวาดใบที่ 1 : โรงเรียนศิลปะงั้นเหรอ (o[]o')~
คุณลองนึกดูว่าถ้าจู่ๆคุณถูกส่งไปเรียนศิลปะ ทั้งที่คุณไร้พรสวรรค์ทางด้านนี้ แล้วต้องไปเจอกับ
ชายหนุ่มนิสัยเย็นชาแต่เก่งศิลปะโคตรคุณจะทำไง วาดหมาแต่บอกแมว วาดคนแต่ถูกชมว่า..... "นั่น ใช่ลิงรึปล่าว วาดลิงเก่งดีนิ"
(จินตนาการดูว่าภาพจะเป็นเช่นไร (-_-')
จริงๆฉันก็ใช่ว่าไม่อยากเรียนวาดรูปหรอก เพียงแต่ฝีมือไม่ให้น่ะซิ เรื่องบังเอิญมีอยู่ว่า
“ปิดเทอมซัมเมอร์แล้วโว้ย ^o^!!” ฉันตะโกนลั่นทันทีที่ข้ามพ้นรั้วโรงเรียน
ฉันนึกถึงสวรรค์มากมายที่รอฉันอยู่ ไม่ว่าจะเป็นเกมออนไลน์ แม่จะเล่นข้ามคืนให้ดู หรือว่าจะเป็นหนังมากมายที่รอต้อนรับฉันอยู่ที่โรงหนัง หรือไม่ก็ทะเล้ทะเล หน้าร้อนเหมาะแก่การไปทะเลที่ซู้ด
ก๊อก ก๊อก
“ริน แม่ขอเข้าไปในห้องได้ไหมลูก”
“ก็ได้ค่า” ฉันตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ จะให้ทำไงได้ล่ะ ก็เพราะ...
“อ่า (o [] o):”
เมื่อเด็จแม่ของฉันเข้า ถึงกับตะลึงไปพักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มเทศนาตามเคย
“ทำไม ไม่รู้จักเก็บห้องบ้าง ดูซิเสื้อผ้าเรี่ยราดไปหมด ฉอดฉอดๆๆ”
แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะนั่งฟังคำเทศนาของแม่ทุกวันจนชินแล้วล่ะ ก็ทำไงได้อ่ะ ก็ห้องฉันมันรกจริงๆ หนังสือกีฬากระจัดกระจาย เสื้อผ้าแบบผู้ชายเขาใส่กันเกลื่อนกลาด แต่ถ้าเข้ามาอยู่ในห้อง ฉันแล้วล่ะก็อย่าได้เข้ามาหาเครื่องสำอาง หรือ กระโปรงเป็นอันขาด เพราะหาไปก็ไม่เจอหรอกนอกจากกระโปรงนักเรียนแล้ว ก็ไม่มีกระโปรงอื่นอีก ถ้าดันทุรังหาต่อไป อาจเจอกองหนังสือการ์ตูนกับแผ่นเกมทับตายซะก่อน ฉันไม่ได้จัดห้องของตัวเองมาหลายเดือนแล้ว หลายคนอาจจะคิดว่าฉันเป็น ทอม รึปล่าว ขอตอบตรงๆ ว่า........ไม่ใช่ทอมโว้ยยยยยยยย!!!
ฉันคนนี้ ไพลิน เกษพิทักษ์ เป็นแค่เด็กสาวที่ชอบแต่งตัวและทำตัวเหมือนผู้ชายเท่านั้นแหละ
###
DWA_G : (- x -) แบบนี้ไม่ทราบว่าต่างจากทอมตรงไหนครับ
ริน : ต่างเซ่! ตรงที่ทอมชอบผู้หญิงด้วยกัน แต่ฉัน แม้ทำตัวคล้ายทอมแต่ก็ชอบผู้ชายน่ะ อ้ายย (>//0//<)
DWA_G : เอ่อ.....ตัดเข้าเรื่องต่อดีกว่า (-_-“) อุบ อิบ อุบอิบ(แอบบ่น)
“แล้วตกลงแม่มีอะไรหรือ ถึงได้ขึ้นมาหาหนูถึงบนห้อง”
“อืม ไว้ค่อยถามพรุ่งแล้วกัน” แม่ยิ้มที่มุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนค่อยๆเดินลงไปชั้นล่าง
บ้านของฉันเป็นแบบสไตล์ยุโรป ออกแบบโดยฝีมือของพ่อ...จอมเห่ย
พ่อฉันเป็นศิลปินชื่อดัง ออกตะลอนไปรอบโลกเพื่อสรรสร้างผลงานศิลปะชั้นยอดมากมาย วิวทิวทัศน์ วิวแล้ววิวเล่า สถานที่ต่างๆนานา ถูกถ่ายทอดลงบนผืนผ้าใบ พ่อไม่ค่อยได้กลับบ้านหรอก
นานๆจึงจะส่งจดหมายมาซักฉบับ ปีหนึ่งพ่อจะกลับบ้านซัก 2-3 ครั้ง ทุกครั้งที่กลับมาพ่อจะหอบเอาภาพวาดสถานที่รอบโลกต่างๆมากมายกลับมาด้วยทุกครั้ง พ่อสามารถหาเงินจากรูปภาพเหล่านี้ได้มากมายก่ายกอง จนแม่แทบจะไม่ต้องออกไปทำงานเลย แค่นอนเฉยๆกับแต่งนิยายหรือไม่ก็ใช้เงินจากพ่อไปวันๆเท่านั้น ที่จริงแม่ก็เป็นนักเขียนนิยายชั้นแนวหน้าเหมือนกัน แต่เป็นเพราะได้มาแต่งกับศิลปินที่มีชื่อเสียงหรือปล่าวก็ไม่รู้ถึงได้มีเวลาว่างไปคิดแผนการต่างๆมากมาย แม่ชอบอ้างว่า “ก็เพื่อลูกสาวสุดที่รักคนเดียวของแม่ยังไงล่ะจ๊ะ” แผนการเพื่ออนาคตส่วนมากของแม่มักเป็น
แบบขนมหวานที่ดูดีแต่ภายนอก ภายในมักแฝงไปด้วยยาพิษร้าย (- 0 -)
เจ็บใจ เจ็บจ้ายที่สุด(>[]<) ที่ตอนนั้นฉันไม่เอะใจว่าแม่กำลังวางแผนอะไรอยู่
เช้าตรู่ของอีกวัน
เวลา: ไม่น่าจะเกินหกโมง
เสียงหวานๆมรณะก็ค่อยๆเอ่ยออกมาช้าๆ “ริน ริน ริน” แม่เรียกฉันด้วยเสียงที่...หวานแต่อาบยาพิษ(-_-')
“อะไร แม่วันนี้มันปิดเทอมแล้ว ขอนอนต่อหน่อย”ฉันบ่นออกมาโดยที่ยังไม่เปิดเปลือกตา
“แม่จะส่งลูกไปเรียนศิลปะ ช่วงปิดเทอมนี้ ลูกตกลงไหมจ๊ะ”
“ก็ได้ค่า จะไปเรียนอะไรก็เรียนเถอะ หนูขอนอนต่อแล้ว”ฉันรีบพูดตัดบท เพื่อให้เรื่องมันจบๆ ฉันจะได้นอนต่อ เพราะเมื่อคืนฉันเล่นเกมออนไลน์ถึงตีสองตีสาม ไม่น่าเลยเรา(T-T)
ฉันนำผ้าห่มมาคลุมโปง แล้วเข้าสู่ห้วงนิทราต่อ ฉันจำได้ว่าแม่ค่อยๆลงไปชั้นล่างอย่างแผ่วเบาพลางยิ้มที่มุมปาก หลังจากนั้นเปลือกตาฉัน ก็ค่อยๆปิดลง ไม่น่าเลยยย(T0T)
ฉันตื่นขึ้นในเวลาสายๆ ฉันไม่อยากนอนแล้วเพราะแสงแดดยามกลางวัน มันทะลวงเข้ามาผ่านหน้าต่าง พุ่งเข้าใส่หน้าฉันเต็มๆ แม้ข่มตาหลับ ไอ้แสงอัปรีย์ก็ดันทะลวงเข้ามาได้
ฉันตื่นมาด้วยความสะลืมสะลือ ผมที่ยาวประบ่าสีดำสนิท พันกันยุ่งจนเป็นเปีย น่าแปลกที่คนอย่างฉันเนี่ย เวลานอนดึกแล้ว หน้าไม่ค่อยโทรมเท่าที่ควรจะเป็น มีเพียงเปลือกตาเท่านั้นที่ดูเป็นคนนอนดึกคือชอบหนังตาหนักผิดปกติช่วงกลางวัน นอกนั้นก็เหมือนคนนอนสิบชั่วโมงเต็มทุกประการ ขอบตาก็ไม่ช้ำเป็นหมีแพนด้าซะด้วย สงสัยกรรมพันธุ์ ไม่ก็ กลายพันธุ์มั้ง เฮอะๆๆ
พอฉันลงมาถึงชั้นล่าง ยังไม่ทันได้พูดอะไร แม่ก็ลากฉันขึ้นรถแวนคู่ใจท่านแม่ทันที
“อะไรกันน่ะ แม่จะ..” ฉันยังพูดไม่จบประโยค แม่ก็พูดแทรกขัดขึ้น
มาซะก่อน
“แต่งตัวซะ แม่เตรียมเสื้อผ้า เตรียมข้าวเช้าไว้ให้ในรถแล้ว”
“เราจะไหนกันน่ะแม่”ฉันถามพลางลุกไปเกาะเบาะหน้าเพื่อจะได้คุยกับแม่ได้สะดวก
“ไปเรียนพิเศษศิลปะ ก็ลูกตอบตกลงแล้วไม่ใช้หรอ”แม่ตอบพลางจับพวงมาลัยพร้อมทะยานไปข้างหน้า
ฉันนั่งทบทวนความคิดครู่หนึ่ง ก่อนนึกย้อนไปตอนเช้า เฮือก...............(o[]0)!!!หลงกลแม่อีกแย้ว
“เดี๋ยวดิ แม่มันไม่...ว้าก”ฉันหกคะเมนไปเบาะหลัง แม่ไม่ฟังเสียงฉัน แล้วเหยียบคันเร่งมิด รถแวนสีดำทะยานไปตามถนนแห่งกรุงเทพ ด้วยความเร็วที่ ผู้ใหญ่ยังโดนแรงจนถูกกดติดเบาะหลัง
แม่ซิ่งอย่างเต็มที่ ขณะที่ฉันต้องทำภารกิจต่างๆที่เบาะหลัง โดยยังไม่รู้ว่าโรงเรียนจะเป็นเช่นไรรู้อย่างเดียวว่า คราวหน้าถ้ามีคนมาถามอะไรยามสะลืม สะลือจะตอบปฎิเสธก่อนดีฝ่า (T-T)
###
ป.ล. ขอโทษไว้ล่วงหน้าน่ะอ้าบ เพราะอาจอัพช้าเฮอะๆๆ (^-^’)
เรื่องราวของ Love Art School ยังต้องติดตามอีกมาก ไงๆก็ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยน่ะฮับ
ความคิดเห็น