คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chain Of Heart 2
Part2
ก๊อกๆๆ เสียงมือบางกระทบแผ่นไม้หนาของประตูเป็นสัญญาณบอกตามมารยาทของผู้มาเยือน
"นี่ฉันเองจุนซู ให้ฉันเข้าไปได้ไหม"จุนซูถามด้วยเสียงอ่อน
แต่ก็ไม่ได้รับเสียงตอบรับใดๆ เวลาผ่านไปจากนาทีเป็นสิบนาที คิมจุนซูก็ยังคงยืนรออยู่อย่างนั้น
“แจจุง จะใจร้ายให้ฉันรอทั้งวันหรือไง”จุนซูส่งเสียงร้องขอความเห็นใจจากเจ้าของห้อง
“...........เข้ามาสิ”น้ำเสียงห้วนสั้นแต่กลับทำให้จุนซูดีใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อยนายก็ยังไม่คิดอะไรบ้าๆ จุนซูรีบเปิดประตูแล้วตรงเข้าไปกอดร่างบางบนรถเข็นอย่างรักใคร่
“แจจุงอย่าร้องไห้อีกเลยนะ น้ำตาพวกนี้ไม่เหมาะสมที่จะเสียให้คนเห็นแก่ตัวอย่างชองยุนโฮ”จุนซูคุกเข่าลงตรงหน้าร่างบางของคิมแจจุง นิ้วเรียวเลื่อนปาดน้ำตาออกจากดวงหน้าสวยอย่างทะนุถนอม
“จุนซู นายจะให้ฉันนั่งนิ่งเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น เหมือนกับว่าทุกอย่างคือปกติงั้นหรือ นายก็รู้ว่าฉันคิดยังไงกับพี่ยุนโฮ จะให้ฉันเฉยได้หรือ แถมผู้หญิงี่เขากำลังจะแต่งงานด้วยคือ....ฮึก..ฮือ....แม่...ของฉัน”เสียงหวานค่อยๆขาดหายลงเรื่อยๆจนแห้งผาดเมื่อต้องเอ่ยถึงแม่ตัวเอง
“แจจุง ฉันไม่รู้ว่านายทนได้ยังไง ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรักนาย เขาทำร้ายนายสารพัด จะฆ่านายยังได้ แล้วทำไมถึงยังรักยังห่วงเขากันนักกันหนานะ”จุนซูส่ายหน้าออกมาด้วยความไม่เข้าใจ
“เพราะเจาคือแม่ให้จุนซู อย่างน้อยเขาก็คลอดฉันออกมา....อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ขึ้นชื่อว่าแม่”แจจุงพูดออกมา ดวงตาประกายสุกใสบัดนี้หม่นหมองลงถนัดตา ตาสีนิลวาวเพราะหยาดน้ำตามองออกไปนอกหน้าต่างไกลอย่างไร้จุดหมาย
“แม่น่ะฉันพอเข้าใจ แต่ไอ้ชองยุนโฮน่ะ ฉันไม่เข้าใจ ทำไมถึงต้องเสียน้ำตามากมายขนาดนี้ด้วย”
“เพราะความรักไงจุนซู นายไม่เข้าใจหรอก วันหนึ่งถ้านายมีความรัก นายจะเข้าใจมันเอง”
“ทั้งที่เขาไม่เคยรักนายเนี่ยนะแจจุง ทำไมถึงต้องทำตัวแบบนี้ด้วยนะ ในเมื่อทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างแล้วเขายังไม่เห็นคุณค่าก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องดันทุรังต่อให้ตัวเองเจ็บปวด เข้มแข็งได้แล้วแจจุงตอนนี้นายน่ะอายุสิบเก้าแล้วนะ เข้มแข็งได้แล้ว หัดเลือดเย็นให้ได้ครึ่งหนึ่งของแม่นายบ้าง ยายนั่นน่ะเลือดเย็นอย่างกับไมม่ใช่มนุษย์ ทำร้ายได้แม้กระทั่งลูกตัวเอง แล้วฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าแม่นายจะโง่ถึงขนาดไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของนายกับยุนโฮน่ะ พอได้แล้วแจจุงเลิกร้องไห้ซะ ฉันจะให้เวลานายคิดทบทวนว่าต้องการจะบอกลาอะไรยุนโฮเป็นครั้งสุดท้ายคิมแจจุง ระหว่างนี้ฉันจะเก็บเสื้อผ้านาย แล้วเมื่อนายบอกลาเขาเสร็จเมื่อไหร่ เราจะออกจากกรงที่พันธนาการนายมาตลอดชีวิต ทิ้งเรื่องเลวร้ายไว้ที่นี่แล้วออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่”จุนซูจับไหล่ของแจจุงแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียยงหนักแน่นก่อนจะลุกขึ้นไปจัดการเก็บเสื้อผ้าสัมภาระอันน้อยนิดของแจจุง
“คุณหนูเล็กจะทำอะไรคะ”แม่นมจินที่เพิ่งเข้ามาเพราะเห็นประตูห้องเปิดทิ้งไว้ถามจุนซู
“เก็บของฮะป้าจิน เราจะพาแจจุงออกจากกรงนรกนี่”จุนซูพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองแจจุงที่ยังคงนั่งนิ่ง
“มาค่ะ ป้าช่วย”ป้าจินเดินเข้าไปช่วยจัดการกับสัมภาระของแจจุง
ในเวลาไม่นานสัมภาระของแจจุงแล้วแม่นมจินก็ถูกเก็บเรียบร้อย จุนซูจัดการยกของทั้งหมดขึ้นรถบีเอ็มดับเบิลยูสีแดงเพลิงของตัวเองแล้วหันกลับมาหาแจจุงที่นั่งนิ่งไม่ต่างกับตุ๊กตาไร้ชีวิตที่ถูกคนเข็นออกมา
“แจจุงฉันจะโทรเรียกยุนโฮมา สั่งเสียบอกลากันให้เรียบร้อย ถ้าเขาพูดอะไรก็ไม่ต้องใส่ใจ อย่าใจอ่อนอีกเด็ดขาดแล้วเราจะได้รีบออกไปกัน”จุนซูจับมือของเพื่อนรักขึ้นมากุมไว้ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดหมายเลขไปยังปลายสายที่ชื่อชองยุนโฮ
“ฮัลโหลยุนโฮ มาพบฉันทีสิที่ริมสระว่ายน้ำ”พูดจบก็ตัดสายทิ้งแล้วจัดการรับรถเข็นต่อจากป้าจินแล้วเข็นร่างบางของตุ๊กตาแจจุงไปยังริมสระว่ายน้ำ
ไม่นานเกินรอ ยุนโฮก็เดินแกมวิ่งมาบริเวณสระว่ายน้ำ เมื่อเห็นดังนั้นจุนซูจึงบีบมือแจจุงเบาๆอย่างให้กำลังใจแล้วเดินไปรอบริเวณด้านนอก
“จะ...แจจุง”ยุนโฮตกใจเล็กน้อยที่เห็นตุ๊กตาแสนรักที่กำลังร้องไห้ไม่หยุด มือบางยกขึ้นมาปาดน้ำตาแห่งความอ่อนแอออกไป
“มาแล้วหรือฮะพี่ยุนโฮ แจจุงมองหน้าคมด้วยสายตาตัดพ้อ
“แจจุงอย่าเข้าใจผิดนะ พี่ไม่ได้....”
“คนทรยศ”ไม่ทันที่ยุนโฮจะพูดจบแจจุงก็สวนกลับทันที
“พี่ยุนโฮไม่ต้องพูดอะไรหรอกฮะ ที่แจจุงให้จุนซูเรียกพี่มาเพราะแจจุงจะมาลา”แจจุงเสหันหน้าหนีอีกทาง กลัว กลัวเหลือเกินว่าถ้าหันกลับไป จะต้องใจอ่อน กลัว กลัวเหลือเกินว่าเพียงแค่มอง ต่อให้เขาไม่รั้งก็คงจะไปไม่ได้
กลัว กลัวว่าพันธนาการที่แน่นหนายิ่งกว่าโซ่ใดๆที่ชื่อชองยุนโฮจะกักขังเขาไว้ตลอดการ
“ลา..แจจุงจะไปไหน”ยุนโฮคุกเข่าลงตรงหน้ารถเข็นสีเงินวาว มือหนาที่แสนอบอุ่นสำหรับแจจุงเขย่าร่างบางเพื่อเค้นคำตอบ
“อยากรู้จริงๆหรือฮะ....แจจุงจะไป....ไปที่ไหนก็ไดที่จะไม่ต้องเห็นหน้าพี่อีก .....ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีคนที่ชื่อชองยุนโฮ.....ที่ไหนก็ได้ที่ไม่มีความทรงจำและเรื่องราวระหว่างเรา.....ขอบคุณมากนะฮะที่ทำให้แจจุงรู้ว่าความรักมันก็แค่สิ่งจรรโลงใจ ไม่มีมันชีวิตก็อยู่ต่อได้ แต่สมบัติมาเหนือคำว่ารัก....ขอบคุณที่ทำให้แจจุงเห็นตัวตนที่แท้จริงของพี่ว่าพี่ก็ไม่ได้ต่างจากผู้ชายทั่วไปที่ลุ่มหลงในกามกับสมบัติ....ลาก่อนฮะ”แจจุงเข็นรถเข็นหนีแต่ก็ถูกแจจุงรั้งไว้
“พี่ไม่ให้แจจุงไปไหนทั้งนั้น”ยุนโฮรั้งไว้ วงแขนอบอุ่นเลื่อนมาโอบร่างบางนี้ไว้
“ปล่อยได้แล้วฮะพี่ยุนโฮ..ฮึก ถ้าพี่ยุนโฮไม่ปล่อย แจจุงจะเขย่าให้รถเข็นตกน้ำ”แจจุงกล่าวออกมาเสียงสั่นแต่ก็เอความมั่นใจและหนักแน่นไว้
ตั้งแต่รู้จักกันมา ถึงแม้ว่าแจจุงจะบอบบางแค่ไหนแต่การตัดสินใจของแจจุงแต่ละครั้ง คำพูดทุกคำของแจจุง แจจุงไม่เคยทำมันไม่ได้สักครั้งเดียว
ยุนโฮจำใจปล่อยร่างนุ่มนิ่มอันเป็นที่รักออก แจจุงรีบเข็นตัวเองให้ไปหาจุนซูโดยเร็วโดยไม่คิดแม้แต่จะหันกลับไปมอง เมื่อเสียงรถเข็นดังเข้ามาใกล้จุนซูจึงหันกลับไปมองพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆให้เพื่อนอย่างให้กำลังใจแล้วเข็นแจจุงออกไปยังบริเวณหน้าบ้านที่รถจอดรออยู่
จุนซูกับแม่นมจินช่วยกันพยุงแจจุงอย่างทุลักทุเลเพื่อจะเข้าไปในรถแต่...
“เธอสองคนกำลังจะพาแจจุงไปไหนน่ะ”เสียงทรงอำนาจของหญิงวัยสามสิบปลายๆดังออกมาแต่ทุกคนก็รู้ดีว่านั่นเป็นเสียงของฮันเชริม นายหญิงของบ้าน
“ก็ไปที่ไหนก็ได้ที่จะทำให้แจจุงมีความสุข ไม่ต้องมาทนอยู่ในบ้านของยักษ์ของมาร”เมื่อจัดการเอาตุ๊กตาตัวสวยเข้าไปไว้ในรถได้สำเร็จ จุนซูก็หันมาพยักเพยิดต่อปากต่อคำอย่างไม่ยอมแพ้
ร่างเพรียวของเชริมก้าวเข้ามาอย่างรวดเร็วแล้วจัดการทาบฝ่ามือลงไปบนแก้มใสของจุนซู เลื่อดสีแดงสดไหลออกมาแตะบริเวณริมขอบปาดเรียวได้รูป หน้าเล็กที่หันไปตามแรงมือหันกลับมามองด้วยสีหน้าเจ็บแค้น
ยุนโฮที่ได้ยินเสียงอึกทึกรีบออกมาดูในทันที
จุนซูเงื้อมือจะตบกลับแต่ก็ถูกคังอินล๊อคเอาไว้
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ เกิดอะไรขึ้นครับ”ยุนโฮสั่งให้คังอินปล่อยตัวคุณหนูเล็กของบ้านแล้วหันมาถามนายหญิง
“จุนซูน่ะสิ ต่อล้อต่อเถียง เถียงคำไม่ตกฟากแล้วยังจะพาแจจุงหนีไปอีก”เชริมสอดแขนเรียวเข้ากับวงแขนแกร่งของยุนโฮโดยที่ยุนโฮไม่สามารถจะแกะออกได้ ร่างบางของแจจุงที่นั่งอยู่ในรถมองภาพทั้งหมดอย่างเจ็บปวดแล้วตัดสินใจเอ่ยปาก
“จุนซูไม่ได้บังคับแจจุง แจจุงเลือกที่จะไปเอง แจจุงไม่อยากอยู่ที่นี่ แจจุงของร้องจุนซูเอง แจจุงไม่มีความสุขอีกแล้วที่อยู่ในบ้านหลังนี้ แจจุงอยากไป”แจจุงเอ่ยออกมาเสสียงเรียบ ไร้แม้เสียงสะอื้นก็ไม่มีสักนิด
“เฮอะ คิมแจจุงงง เธอคิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนกันเชียวฮะ แค่เดินน่ะก็ยังไม่มีปัญญาจะเดินเองเล๊ย ยังจะทำตัวไปเป็นภาระคนอื่นเขาอีก เคยตระหนักบ้างมั้ยว่าตัวเองน่ะ ไร้ค่าแค่ไหน แล้วเป็นภาระคนอื่นขนาดไหน”เสียงของผู้เป็นแม่กล่าวแค่นแคะพร้อมทั้งสายตาที่บ่งบอกเต็มที่ว่าดูถูกกันแค่ไหน
“ถ้าแจจุงไร้ค่ามาก ทำไมไม่ฆ่าแจจุงทิ้งซะล่ะ ปล่อยให้แจจุงเป็นภาระอยู่ทำไม ถ้าไม่มีค่านัก ก็ปล่อยให้แจจุงตายตามคุณพ่อไปสิฮะ”พูดจบมือบางก็คว้าเอาปืนสีดำขลับในเก๊ะหน้ารถของจุนซูมาจ่อที่กะโหลกศีรษะตัวเองเอาไว้
“แจจุง หยุดนะ จะทำบ้าอะไรอ่ะ แจจุง ปืนนะไม่ใช่ของเล่นเอาลงเถอะ”จุนซูปลอบเพื่อนให้ใจเย็นลง
“ไม่ จุนซูขอโทษนะที่ทำให้ผิดหวัง แต่แจจุงไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว”แจจุงส่ายหน้าไปมาราวกับคนเพ้อ
“คุณหนูคะคุณหนูตายแล้วนมจะอยู่กับใครล่ะคะ วางปืนเถอะนะคะ”แม่นมจิงร้องไห้สะอึกสะอื้นอด้วยความตกใจ
“พี่แจจุงนั่นน่ะข้างในนั้นมีกระสุนนะพี่ มันไม่ใช่กระบอกเปล่า อย่าเล่นเลยน่ะ ถ้าพี่ยิงโป้งเดียวน่ะตายเลยนะ”ชางมินเอ่ยออกมาอย่างหวาดๆ
แจจุงขึ้นกช้าๆทำเอาหัวใจทุกคนระส่ำระส่ายกันถ้วนหน้า
“คุณแจจุงวางปืนเถอะนะฮะ คุณน่ะเป็นคุณหนูที่น่ารักของพวกเราทุกคนนะครับ ใครว่ากันล่ะ....ว่าคุณไร้ค่า”ยูชอนค่อยๆเอ่ยอย่างใจเย็น
“พี่ยูชอนไม่ได้ยินรึไง เมื่อกี้อาหญิงยังพูดอยู่เลย โกหกไปพี่เค้าไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ”ชางมินส่ายหน้าอย่างหน่ายๆ ดูท่ายังไงงานนี้แจจุงทำจริงแน่
“แจจุงลงมาเถอะนะ พี่ขอร้อง ใจเย็นๆสิแจจุงอยากรู้อะไรพี่จะอธิบายทุกอย่าง อย่าทำแบบนี้ พี่ขอ”ยุนโฮพยายามสงบสติอารมณ์และตาคมหลับลงอย่างหวาดกลัว
“คิมแจจุง ฉันสั่งให้ลงมา คังอินเอาตัวคุณหนูลงมาจากรถ”เชริมกัดฟันพูดอย่างอดทน
คังอินโค้งแล้วเดินเข้าไปใกล้รถแต่
“อย่าเข้ามานะฮะอาคังอิน...อาคิดว่าแจจุงไม่กล้าหรือ”ทั้งที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุดแต่แววตากลับดูดัดันและแข็งกร้าว
“คิมแจจุง ลงมาดีๆเดี๋ยวนี้”เชริมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบแต่กลับใช้สายตาเข้าข่ม ทุกครั้งที่แจจุงเห็นตาแบบนี้ก็ต้องหวาดกลัวและสั่นเป็นลูกนกไปเสียทุกครั้ง
“ไม่ แจไม่ลง ยังไงแจก็ไม่ลง”แจจุงส่ายหน้าแล้วเอ่ยอย่างมั่นใจ นิ้วเรียวจัดการขึ้นนึกแล้วเหนี่ยวไกพร้อมจะยิง
“อยากตายนักใช่มั้ยได้ งั้นก็จัดการยิงไปเลย คุณหนูตายเมื่อไหร่เข้ามาเรียกฉันด้วย”เชริมหันหลังให้กับลูกชายพลันน้ำตาสายใหญ่ก็ไหลลงมา เพราะรู้ว่าแจจุงไม่เคยยอมใคร รู้เสมอว่าอะไรที่แจจุงตั้งใจแล้วก็จะต้องทำให้สำเร็จ ไม่มีใครที่คัดค้านแจจุงได้ จึงเลือกที่หันหลังแล้วเดินหนีก่อนที่ทุกคนจะเห็นความอ่อนแอ
“คุณผู้หญิง...นายหญิงคะ...ฮึก...ฮืออออ...นายหญิงอย่าปล่อยให้คุณแจจุงทำแบบนี้สิคะ”แม่นมจินร้องไห้แล้ทรุดตัวลงกับพื้นเพื่ออ้อนวอนให้นายหญิงหยุดเดินแล้วหันกลับมาสนใจลูกชาย
“ฮึก...ฮึก...เห็นแล้ว..ใช่มั้ยว่าคุณแม่ยังไม่สนใจแจจุงเลย แจจุงไม่มีค่าพอที่จะอยู่เพื่อใครอีก...ลาก่อน”
“ปัง”
เสียงปืนลั่นขึ้นทำให้นายหญิงต้องหันมามองตาสวยราวกับนางพญาอินทรีสั่นระริกฉายแววหวั่นไหวไม่น้อย
ความคิดเห็น