คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My LoveP2Come back& Munbin
P2 Come back
“ร้าน Home Sweet Homeงั้นหรอ ชื่อร้านน่ารักจัง”
แจจุงยิ้มให้กับตัวเองก่อนที่จะเคลื่อนย้ายกระเป๋าเดินทางใบพอเหมาะเข้าไปภายในร้าน ทันทีที่ย่างก้าวเข้าไปถึงร่างบางก็จัดการทำความสะอาดร้านเบเกอรี่ขนาดเล็กน่ารักกที่ดูบรรยากาศแสนจะอบอุ่น แต่แน่นอนว่ามันคงจะดีกว่านี้ถ้ามียุนโฮอยู่ข้างๆ บ้านไม้สีขาวสไตล์เนเธอร์แลนด์ ภายในตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวและสีฟ้าสว่าง ทำให้ดูกว้างมากยิ่งขึ้น ส่วนชั้นสองก็ยังคงแต่งด้วยโทนสีแบบเดียวกับด้านล่าง ที่ผนังของห้องเต็มไปด้วยกรอบรูปไม้สีอ่อน แจจุงค่อยๆใส่รูปภาพแห่งความทรงจำดีๆระหว่างเค้า ยุนโฮและมุนบินเอาไว้เต็มไปหมด
“เฮ้อ เสร็จซะที จริงสิ มุนบินอาจจะอยู่บ้านก็ได้ ทำเค้กไปเผื่อดีกว่าบางทีอาจจะเจอก็ได้”แจจุงยิ้มใหกับตัวเองแล้วรีบลงไปจัดการกับเค้กก้อนโต เค้กแบบที่ยุนโฮชอบกิน เมื่อเค้กก้อนโตถูกทำเสร็จแล้ว แจจุงก็บรรจงวางลงบนเบาะข้างคนขับอย่างเบามือแล้วขับรถคันหรูออกไปทันที
“เอี๊ยด”เสียงรถของแจจุงเบรกกะทันหัน
“โอ๊ย” เสียงเด็กผู้ชายล้ลงหน้ารถของแจจุง
“อ๊ะเป็นอะไรมากมั้ย”แจจุงวิ่งลงมาดู ก็ถึงกับอึ้งทันทีที่ได้เห็นหน้าเด็กคนนั้นชัดๆ เพราะเด็กคนนั้นก็คือ มุนบิน
“ไม่ฮะ”มุนบินลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อผ้า
“ไหนดูซิ”แจจุงยังไม่วายเป็นห่วงยังคงตรวจดูร่องรอยตามร่างกาย
“ดูสิ เข่าถลอกเลย ขอโทษนะ”แจจุงน้ำตารื้นทันทีที่ได้ยินเสียงลูกชาย ได้สัมผัส
แจจุงพามุนบินไปนั่งที่ม้านั่งตัวที่ใกล้ที่สุด
“ทำไมมาคนเดียวล่ะ”แจจุงถามเด็กชายอย่างสงสัย ก็แน่หล่ะยุนโฮไปไหนถึงได้ปล่อยให้ลูกมาคนเดียว
“คุณพ่อไม่ว่างฮะ คุณพ่องานยุ่งมาก ไม่ค่อยมีเวลา ส่วนคุณแม่.....”มุนบินพูดถึงพ่อของตนแต่พอพูดถึงแม่ เด็กน้อยถึงกับหน้าสลดไปเลยทีเดียว
“คุณพ่อบอกว่า คุณแม่อยู่ไกลมาก”มุนบินพูดพลางชี้นิ้วเล็กๆไปบนท้องฟ้าสีอ่อน
“.............”แจจุงยิ้มน้อยๆในความน่ารักของมุนบิน จริงอยูว่าเมื่อก่อนแม่คนนี้อยู่ไกลมาก แต่ว่า..ต่อไปนี้แม่คนนี้จะอยู่ข้างๆลูกเอง
“พี่ชื่ออะไรหรอฮะ”มุนบินหันมาถามคนข้างๆ
“แจจุงจ้ะ....พี่ชื่อคิมแจจุง”แจจุงตอบพลางส่งยิ้มบางๆให้กับมุนบิน
“ฮะพี่แจจุง ผมชื่อชองมุนบินนะฮะ”มุนบินยิ้มตอบพลางเอียงคออย่างน่ารัก
“จ้ะ...จริงสิ แล้วครอบครัวของมุนบินล่ะเป็นยังไงหรอ เล่าให้พี่ฟังได้มั้ย”แจจุงแกล้งถามมุนบินถึงครอบครัวของเด็กตัวน้อย เพราะไม่รู้ว่าป่านนี้ยุนโฮจะเป็นยังไงบ้าง เค้ามีความสุขดีรึเปล่านะ?
“ผมอยู่กับพ่อแคสองคนฮะ พ่อไม่ค่อยมีเวลาหรอกฮะแต่ถึงจะงานยุ่งยังไงพ่อก็ต้องกลับมาให้ทันกล่อมผมนอนทุกคืนแล้วเมื่อมั่นใจว่าผมหลับแล้ว พ่อก็จะเดินออกไปที่ระเบียงแล้วก็คุยกับท้องฟ้าทุกคืน
พ่อชอบพูดว่า โบแจกลับมาได้มั้ย ผมขอโทษ กลับมาเป็นเหือนเดิมเถอะ ประมาณนี้อ่ะครับ ผมคิดว่า แม่ของผมคงชื่อโบแจแน่ๆเลยล่ะแต่บางทีผมก็เคยได้ยินพ่อเรียกว่าแจจุงนะ”มุนบินพูดถึงยุนโฮทำเอาแจจุงอดจะน้ำตาไหลไม่ได้ น้ำใสๆไหลอาบแก้มนวลช้าๆ
“แล้วมุนบินไม่เคยเห็นหน้าแม่หรอ”แจจุงถามมุนบินด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ไม่หรอกฮะ พ่อเก็บทุกอย่างของแม่ไว้ในตู้เซฟ พ่อบอกว่าของพวกนี้จะกลับมามีชีวิตอีกครั้งเมื่อคุณแม่กลับมา ผมไม่รู้หรอกนะฮะว่าแม่จากพวกเราไปเพราะอะไร แต่ผมกับพ่อไม่เคยโกรธแม่เลยนะฮะ ผมจะรอ..รอแม่ตลอไป”มุนบินยิ้มกว้างทั้งน้ำตา
“จ้ะ บางทีคุณแม่ของมุนบินอาจจะมีเหตุผลที่ไม่สามารถจะพูดออกมาก็ได้นะ ท่านเลยเลือกที่จะจากไปเงียบๆ แต่ว่าพี่ว่านะ ตอนนี้ท่านอาจจะกำลังมองดูมุนบินอยู่ก็ได้นะ”แจจุงพูดพลางโอบเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอดเพื่อปลอบใจ
“ผมอยากให้แม่กอดผม ผมอยากเจอแม่ อยากให้แม่หอมแก้มผม อยากกินอาหารฝีมือแม่ อยากให้พ่อเลิกเสียใจ อยากให้บ้านเรามีแต่ความสุข”มุนบินยังคงพูดความรู้สึกในใจออกมาทั้งน้ำตา
‘ตอนนี้แม่กำลังกอดลูกอยู่นี่ไงมุนบิน แม่อยู่กับลูกตรงนี้ แม่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว แม่จะอยู่คอยดูแลลูกไง’แจจุงเองก็เร่มร้องไห้หนักขึ้น มือบางยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาของตัวเองช้าๆ
“จริงสิพี่ทำเค้กมาด้วย เรากินเค้กกันมั้ย”แจจุงแสร้งยิ้มหวาน
“เราไปกินกันที่บ้านผมดีกว่า อยู่ไม่ไกลหรอกฮะ”มุนบินว่าพลางชี้นิ้วแจจุงเองก็พยักหน้ารับแล้วเดินนำไปเปิดประตูรถสีขาวให้กับมุนบิน
“เอ่อ...เดี๋ยวสิ แล้วพ่อของมุนบินล่ะ เดี๋ยวเค้าจะว่าเอานะ”แจจุงชะงักเมื่อนึกขึ้นได้ ถ้าชองยุนโฮอยู่บ้านแล้วเค้าจะทำยังไงล่ะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอกฮะ พ่อน่ะกว่าจะกลับก็ค่ำๆ พร้อมกับน้าเตฟ”มุนบินเอ่ยชื่อที่คุ้นเคยเข้ามาใสโสตประสาท ทำเอาแจจุงถึงกับต้องกลืนก้อนสะอึกลงไปในคอ
“น้าเตฟ”แจจุงอุทานเบาๆพลางขมวดคิ้ว ‘สเตฟานี่งั้นหรอ งั้นเธอกับยุนโฮ.........’
To Be Continue
ความคิดเห็น