คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : My Love P.4 Mom 100%
P.4 Mom
หลังจากวันนั้น วันที่แจจุงพบกับภาพของมุนบินและสเตฟานี่ แต่ร่างบางที่ชื่อคิมแจจุงก็ไม่เคยลดละความพยายามที่จะทำหน้าที่แม่ที่ดี แจจุงยังคงทำเค้กแสนอร่อยของโปรดสองพ่อลูกไปให้มุนบินเสมอ แม้จะมีโอกาสแค่วางไว้หน้าบ้านเพื่อไม่ให้ใครรู้ว่าเค้าคนนี้อยู่ไม่ไกลจากพวกเค้าเลยสักนิด กระดาษโน้ตที่ยังคงเขียนฝากไว้ในข้อความต่างๆนานาที่แสดงถึงความห่วงใยที่ส่งผ่านหัวใจบอบช้ำดวงน้อยๆที่มีแต่ความรักที่จะมอบให้คนตระกูลชองเสมอ จนเวลาผ่านไปหนึ่งสัปดาห์กับการกระทำซ้ำๆของแจจุง
แม้ว่าคนที่ชื่อชองยุนโฮจะรู้ว่าคนที่ตัวเองพร่ำเพ้อขอให้กลับมา จะอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่ก็ไม่คิดที่จะรั้งให้แจจุงกลับมา สิ่งที่ชองยุนโฮคนนี้ต้องการ เพียงขอให้แจจุงกลับมาอย่างเต็มใจ เค้าไม่อยากให้แจจุงกลับมาหาเค้า..โดยการบังคับ เพราะกลัวว่าแจจุงจะต้องเจ็บไปมากกว่านี้เพราะกลัวว่าถ้าเห็นแจจุงหมดรักเค้าแล้ว เค้าจะทำใจไม่ได้
เพราะกลัวว่าถ้าแจจุงไม่มีความสุข คนที่ไม่มีความสุขยิ่งกว่าคือเค้า เค้าจึงขอที่จะเลือกให้แจจุงพร้อมและกลับมาหาเค้าเอง.......เพราะส่วนลึกของหัวใจยังคงพร่ำบอกว่าแจจุงยังไม่ได้จากเค้าไปไหน....ใจของแจจุงยังคงอยู่กับเค้า
………………
………
…
…
เพียงแต่ร่างกายของแจจุงเท่านั้นที่จากเค้าไป
หนึ่งสัปดาห์ผ่าไปกับหัวใจของคนทั้งสอง
“พ่อกลับมาแล้ว”มุนบินร้องอย่างดีใจพลางวิ่งเข้าไปกอดร่างสูงทันทีที่ลงจากรถ
“พ่อกลับมาแล้วมุนบิน”ยุนโฮขยี้หัวลูกชายอย่างหมั่นเขี้ยว แล้วชูถุงพลาสติกสีใสที่ภายในบรรจุกล่องเค้กคุ้นตาที่ได้รับทุกๆวัน
“เย้ๆ เค้กอร่อยๆอีกแล้ว”มุนบินกระโดดเหงๆอย่างดีใจ รอยยิ้มสดใสท่เผยออกมาทำให้ยุนโฮอดยิ้มไม่ได้ เพราะรอยยิ้มนั้นช่างเหมือน.....เหมือนกับรอยยิ้มของแจจุงไม่มีผิด
“ทานข้าวกันเถอะค่ะ ชั้นทำอาหารไว้”สเตฟานี่ที่เดินออกมาเพราะเสียงดังของมุนบินตัวน้อยก็ได้พบกับยุนโฮ จึงชวนสองพ่อลูกให้เข้าไปกินข้าวที่พึ่งจะทำเสร็จใหม่ๆ ยุนโฮที่เงยหน้าออกมาจากลูกชายก็พยักหน้ารับแล้วแบกเจ้าตัวเล็กขึ้นขี่หลัง
..................................โต๊ะอาหาร..........................................
“ทานเยอะๆนะครับลูก”ยุนโฮที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะตักอาหารให้ลูกชายตัวน้อย
“เอ่อ...มุนบิน...ไม่อยากมีแม่บ้างหรอ”สเตฟานี่ถามมุนบินขึ้นมาลอยๆทำเอาเด็กน้อยและผู้เป็นพ่อถึงกับวางช้อนลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ทำไมน้าเตฟพูดแบบนี้ล่ะครับ มุนบินก็มีแม่อยู่แล้วนะ ถึงมุนบินจะจำแม่ไม่ได้ แต่มุนบินก็ไม่อยากได้แม่ใหม่หรอก”มุนบินตอบด้วยน้ำเสียงเรียบๆ คิ้วหนาขมวดกันเป็นปมอย่างไม่เข้สใจในสิ่งที่หญิงสาวพูด
“น้าว่ามุนบินอาจจะเหงา...แล้วก็...น่าจะมีแม่มาอยู่ใกล้ๆ”สเตฟานี่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่หน้าของเด็กน้อยกลับยู่ลงอย่างไม่พอใจ
“เตฟเราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะ คุณก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้”ยุนโฮพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา ตาเรียวไม่คิดแม้แต่จะหันมาสบตากับหญิงสาว
“ยุนโฮ”สเตฟานี่เรียกชื่อยุนโฮอย่างเว้าวอน ตาสวยเริ่มแดงก่ำ พยายามสะกดกลั้นน้ำตาแห่งความอ่อนแอเอาไว้
“ผมขอตัวก่อนนะฮะ”มุนบินลุกขึ้นโค้งตัวให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน แล้วรีบวิ่งขี้ไปชั้นสองของบ้านทันที
เมื่อเด็กน้อยเดินไปพ้นสายตา ยุนโฮก็หันกลับมามองสเตฟานี่ด้วยสีหน้าผิดหวัง
“เตฟ คุณก็รู้ว่าเรื่องของเราไม่มีทางเป็นไปได้ ผมมีแจจุงคนเดียว...และตลอดไป ..หัวใจของผมเป็นของเค้าคนเดียวคุณได้ยินมั้ย”ยุนโฮตวาดใส่ร่างบาง ทำเอาร่างบางถึงกับสะดุ้ง
“ยุนโฮ..แต้แจจุงเค้าไม่อยู่กับคุณแล้วตอนนี้..เค้าอยูที่ไหนก็ไม่รู้ เค้าทิ้งคุณไปแล้วนะคะยุนโฮ”หญิงสาวพยายามหาเหตุผลมาอธิบาย
“แต่เค้าต้องกลับมา”ยุนโฮตวาดกลับ
“คุณก็รู้...ว่าชั้นรักคุณรักมานาน รอคุณ.....รอมาเจ็ดปีแล้ว.......แต่ทำไม.................ทำไมความรักของชั้นคุณไม่เคย.......ไม่เคยเห็นคุณค่าของมันเลย”สเตฟานี่พูดทั้งน้ำตา น้ำเสียงและสายตาตัดพ้อถูกส่งไปยังร่างสูงทั่น่งนิ่ง
“เตฟ ผมรู้ว่าตลอดเวลาที่เรารู้จักกับสิบปี คุณรักผม..แต่ว่าจั้งแต่วันนั้น วันที่ผมได้พบกับคนที่ชื่อคิมแจจุง หัวใจของผมก็ไม่สามารถท่จะเปิดรับใครได้อีก...เพราะหัวใจของผมตกเป็นของแจจุงคนเดียว.....และตลอดไป”ยุนโฮค่อยๆผ่อนน้ำเสียงเบาลง
“พอเถอะค่ะยุนโฮ ตอนนี้ชั้นเบื่อแล้ว เบื่อที่จะต้องหลอกตัวเอง.........หลอกว่าซักวันนึงคุณจะเห็นชั้นอยู่ในสายตา...แต่ตอนนี้ชั้นจะหยุด ......หยุดวิ่งไล่ตามความรักจากคุณ....เพราะยังไงซะคุณก็ไม่มีทางเลือกชั้น”สเตฟานี่ปาดน้ำตาแล้วยิ้มให้กับตัวเอง ยิ้มสมเพศให้กับตัวเอง ...เธอมันบ้าสเตฟานี่ ทั้งๆที่รู้ว่าเค้าไม่มีทางจะหันมามอง ก็ยังคงเลือกที่จะเจ็บ...เธอมันน่าสมเพศที่สุด
“ผมขอโทษจริงๆเตฟ”ยุนโฮก้มหน้าเศร้า แม้จะรู้สึกสงสารผู้หญิงตรงหน้าจับใจ แต่ว่าก็ไม่สามารถที่จะให้มาแทนที่ของแจจุงได้
“ชั้นไปก่อนนะคะ.....ไว้ชั้นพร้อมเมื่อไหร่...ชั้นจะกลับมาหาคุณ......ในฐานะ......เพื่อน”ทันทีที่พูดจบก็ลุกขึ้นหันหลังออกไปทันที
..............ห้องขอมุนบิน..........................
“ฮึก..ฮือ..พี่แจจุง”มุนบินที่นั่งถือโทรศัพท์สะอื้นไห้อย่างหนัก ปากบางเรียกชื่อของคนปลายสายไม่หยุด
“มุนบินเป็นอะไรหรอ”แจจุงทันทีที่ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ของลูกชายก็ถึงกับใจเสีย
“คุณพ่อ...ฮึก...น้าเตฟ.....น้าเตฟอยากเป็นแม่มุนบิน”มุนบินสะอื้นไห้อย่างหนัก ทันีที่ได้ยินเสียงลูกชายดังนั้น ดวงตากลมโตก็เริ่มร้อนผ่าว น้ำใสๆค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา
“จะ..จองหรอมุนบิน....แล้วคุณพ่อมุนบินว่าไงบ้าง”แจจุงพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่นเครือเค้าจะอ่อนแอไม่ได้ ตอนนี้มุนบินต้องการที่พึ่ง อย่างน้อยเค้าก็ควรจะเข้มแข็งไว้
“ผมไม่รู้..ผมไม่รู้...ฮือ....พี่แจจุงมาหาผมได้มั้ย”มุนบินยังคง้องไห้อย่างหนัก ทันทีที่ได้ยินคำขอร้องจากลูกชาย ความกลัวทั้งหมดก็ถูกลืมเสียสนิท
“ได้ๆพี่จะไปหามุนบินเดี๋ยวนี้แหละ รอพี่นะ”แจจุงตอบตกลงแล้ววางสายทันที มือขาวคว้ากุญแจรถ แล้วขับออกไปทันที
“แจจุง แกจะไปไหน นี่แกห้ามไปหาลูกนะ”ยูชอนตะโกนออกไปแต่มือบางของใครอีกคนก็ห้ามเอาไว้
“ยูชอน แจจุงน่ะโตแล้วนะ อีกอย่างมุนบินก็เป็นลูกของแจจุง แจจุงควรจะตัดสินใจอะไรเองได้แล้วลองนึกสิถ้ามุนบินเป็นอินฮวานลูกของเรา แล้วเค้าจะรู้สึกยังไงที่ไม่มีแม่ ขนาดชั้นบินไปเมืองนอกไม่กี่วันลูกยังคิดถึงแทบตาย....แล้วมุนบินล่ะ เจ็ดปีเชียวนะ ปล่อให้เค้าปลับความเข้าใจกันเถอะ”จุนซูปรามยูชอนทำเอาร่างสูงต้องหันไปมองลูกน้อยที่ผลอยหลับไปแล้ว
เสียงรถที่ที่เคลื่อนตัวเข้ามาในบริเวณบ้านมุนบินก็รู้ทันทีว่าต้องไม่ใช่ใคร นอกจากแจจุง เด็กชายรีบปาดน้ำตาลวกๆแล้วเดินลงไปชั้นล่างของบ้านทันที
...............................
“มุนบินพี่แจจุงมา.....”ยังไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยจบ ตากลมโตก็สะดุดเข้ากับร่างสูงที่กำลังนั่งดื่มอยู่ที่ชุดรับแขก
เสียงใสหวานที่คุ้นเคยทำให้ยุนโฮต้องเปลี่ยนความสนใจจากขวดแก้วที่เต็มไปด้วยน้ำสีอำพัน ทำให้ได้พบเห็นกับคนรักที่รอมานานแสนนาน
“แจจุง”เสียงเข้มเอ่ยออกมาอ่างโหยหา ช่วงขายาวไม่รอช้ารีบสาวเข้าไปหาแจจุงทันที
“โบแจ คุณกลับมาหาผมแล้วใช่มั้ย คุณกลับมาหาผมกับลูกแล้วใช่มั้ย”ยุนโฮพูดพลางยกยิ้มอยางดีใจที่ได้เจอแจจุงอีกครั้ง แล้วความือเรียวที่อยู่ข้างลำตัวของแจจุงมาจูบอย่างทะนุถนอม
แต่.....แจจุงกลับชักมือกลับทันที ร่างบางเสหันหน้าไปอีกทางเพื่อหลบสายตาของยุนโฮ ตาดวงโตแดงก่ำเพราะน้ำตาที่กำลังจะไหลออกมา
“ขอโทษครับ คุณคงจำคนผิดแล้”ทันทีที่ร่างบางพูดจบก็หันหลังกลับทันทีแต่..............
“อย่าไปนะแจจุง ......อย่าไปอย่าไปอีกเลย กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะนะ..ผมขอโทษ...ผรู้ว่าบางทีมันอาจจะสายเกินไปที่จะพูดคำนี้....แต่ผมก็อยากให้คุณรู้ว่าผมพูดมันออกมา......จากใจ....อย่าจากไปอีกเลยนะ ผมรอคุณ....วันนี้มาเจ็ดปี.....คุณยังจะจากผมกับลูกไปอีกหรอ....ถึงคุณจะไม่รักผมแล้ว..แต่ลูกล่ะ มุนบินเป็นลูกของคุณนะ...เค้าต้องการแม่...เค้ารอคุณมานาน...อย่าทิ้งเค้าไปเลยนะแจจุง”น้ำตาลูกผ้ชายที่ไม่เคยคิดจะหลั่งให้กับใครแต่ชองยุนโฮกลับไม่ปฏิเสธที่จะหลั่งให้คิมแจจุงคนนี้ การรอคอยอันแสนยาวนานและเจ็บปวด ความทรงจำของเค้ากับแจจุงมันยังคงวนเวียนอยู่รอบๆกาย แจจุงของเค้ายังสวยไม่เปลี่ยนเลย แล้วหัวใจของแจจุงล่ะ จะเหมือนเดิมอยู่มั้ย?
“แม่......แม่แจจุง”เสียงของเด็กน้อยที่แอบฟังคนสองคนนี้คุยกันโพล่งขึ้นมา มุนบินไม่รอช้ารีบวิ่งเข้ามากอดจุงเอาไว้อย่างโหยหา เด็กน้อยร้องไห้อย่างหนัก ในที่สุดเค้าก็เจอแม่....แม่แท้ๆของเค้า
ภาพของลูกชายที่ร้องไห้อย่างหนักทำเอาหัวใจของแจจุงแทบจะสลาย เค้าผิดมากใช่มั้ย ผิดที่ทิ้งลูกไป ปล่อยให้ลูกโหยหาความรักจากแม่อย่างเค้านานถึงเจ็ดปี
“แม่...แม่ครับแม่กลับมาหาผมแล้ว แม่กลับมาหาผมกับพ่อแล้วใช่มั้ย”เด็กน้อยสะอื้นไห้พลางกอแจจุงแน่นราวกับว่าหากปล่อยแจจุงไปแล้วแจจุงคนนี้จะหายไปจากโลกใบนี้
“ไม่ใช่หรอกจ้ะ พ่อของมุนบินเค้าจำคนผิด”แจจุงพยายามควบคุมเสียงเอาไว้ไม่ให้สั่นเครือ มือบางพยายามแกะมือนอยของลูกชายออก
“แจจุง...มุนบินเป็นลูกของแจนะ...มุนบินรอแจ..รอความรักขอแม่อย่างแจมาตลอด แจจุงยังจะทิ้งแกไปอีกหรอ อภัยให้ชั้นเถอะนะ ชั้นรักแจคนเดียว รอจมาตลอด อย่าไปอีกเลยนะ”ยุนโฮเว้าวอนแจจุง ทำเอาแจจุงถึงกับต้องทรุดตัวลงกับพื้น มือเรยวทั้งสองข้างถูกยกขึ้นมาปิดบังใบหน้าที่เต็ไปด้วยหยาดน้ำตาของความอ่อนแอ แต่แจจุงก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสบงอย่าง มือหนาของยุนโฮดึงมือของแจจุงออกไป แล้วบรรจงเช็ดน้ำตาที่ประปรายอยูบนแก้มใสออกอย่างทะนุถนอม
“ชั้นรักแจจุงคนเดียวนะ”ยุนโฮกุมมือบาของแจจุงเอาไว้ แล้วหยิบแหวนทองคำขาวที่ห้อยอยู่ที่คอออกมาสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของแจจุง
นานแล้วสินะที่แหวนวงนี้ขาดเจ้าของของมันไปนาน หวังว่าวันนี้มันคงจะได้กลับไปอยู่ในที่ๆมันเคยอยู่ .................แต่แจจุงก็ชักมือกลับ
“ชั้นควรจะเชื่อนายอยู่อกีหรอ ชองยุนโฮ นายก็เคยพูดแบบนี้แล้วในที่สุดนายก็ทรยศ...ทรยศตอความรักของเรา..ทรยศต่อความไว้เนื้อเชื่อใจทั้งหมดที่ชั้นมีให้ ชั้นยังควรจะเชื่อคนทรยศอย่างนายอีกหรอ”แจจุงพูดด้วยน้ำเสียงเรียบ แววตาสุกใสนั้นกลับดูเย็นชาลงทันที
“ให้เวลาชั้นพิสูจน์ใจนะแจจุง กลับมาอยู่ที่บ้านของเรา ชั้นจะพิสูจน์ให้นายเห็นเองว่าชั้นรักนายคนเดียว............อย่างน้อยก็เห็นแก่ลูกเถอะนะแจจุง”ยุนโฮเว้าวอนแจจุงในขณะที่มุนบินก็ยังคงกอดแจจุงเอาไว้แน่น ตากลมโตหันไปมองลูกน้อยที่ยังคงกอดตนและร้องไห้ก็ถึงกับต้องใจอ่อน
“อยู่ด้วยกันเถอะฮะแม่ อยู่กับมุนบินนะฮะ”มุนบิเงยหย้าขึ้นประจันกับหน้าหวานของผู้เป็นแม่ แจจุงพยักหน้าน้อยๆตอบรับ
“ก็ได้ชั้นจะกลับมาอยู่ที่นี่ แต่ขอให้รู้ไว้ว่าชั้นกลับมาในฐานะแม่ของมุนบินเท่านั้น...ไม่ใช่ในฐานะคนรักของนาย..ชองยุนโฮ”แจจุงกอดลูกน้อยไว้แต่กลับพูดกับยุนโฮด้วยน้ำเสียงเย็น
“ชั้นจะพิสูจน์ให้นายรู้ให้ได้ ว่าชั้นมีนายคนเดียว..........คิมแจจุง”
“พ่อยุนโฮ แม่แจจุง ลูกมุนบิน....พ่อ แม่ ลูก ตอนนี้ครอบครัวเราก็ครบแล้วสิครับ พ่อยุนโฮสวมแหวนให้แม่แจจุงสิฮะ”มุนบินยิ้มออกมาอย่างดีใจ แล้วกระตุกชายเสื้อของพ่อให้สวมแหวนให้แม่ ยุนโฮพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วสวมแหวนลงที่นิ้วนางข้างซ้ายของแจจุง แจจุงเองก็ไม่สามารถจะปฏิเสธความต้องการของลูกชายได้จึงยอมให้แหวนทองคำขาว ที่สลักชื่อของคนตรงหน้าได้กลับเข้ามาอยู่ในที่ๆมันเคยอยู่
~~~~~~ Your Love Is All I Need~~~~~~~~~~
เสีงโทรศัพท์ของแจจุงดังขึ้น ร่างบางหยิบเครื่องมือสื่อสารบางเฉียบขึ้นมาก่อนจะกรอกเสียงลงไป
“มีอะไรพี่ยูชอน”แจจุงถามคนปลายสาย
“ตอนนี้แกอยู่ไหนฮะแจจุงพี่กับจุนซูรอแกอยู่นะ”ยูชอนถามน้องอย่างห่วงใย
“ตอนนี้แจอยู่บ้านยุนโฮ พี่ช่วยเก็บเสื้อผ้าของแจมาให้ทีสิ...แจจะกลับมาอยู่ที่นี่”แจจุงพูดออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบ
หากแต่ฬบหน้าของยุนโฮกลับเผยยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“นี่แกจะบ้าหรอ แจ มันทำแกเจ็บขนาดนี้ แกยังบ้าจะกลับไปอีกหรอ”ยูชอนตวาดใส่แจจุงทำเอาจุนซูที่นั่งอยู่ด้วยถึงกับสะดุ้ง มือขาวของจุนซูคว้าโทรศัพท์ออกจามือคนรักทันที
“แจ เดี๋ยวชั้นเก็บข้าวของเอาไปให้แล้วกันนะ”จุนซูพูดตัดบทก่อนจะวางสายโทรศัพท์ทันที
“แจจุงโตแล้วนะยูชอน แจจุงอาจจะมีเหตุผลของเค้าเองที่ยังไม่อยากจะบอกเราก็ได้”จุนซูบีบมือของคนรักอย่างใจเย็นแล้วขึ้นไปจัดการเก็บเสื้อผ้าของน้องสามีทันที
.......................................บ้านยุนโฮ ห้องนอนของมุนบิน..............................
“ลูกหลับแล้วล่ะ”ยุนโฮปิดหนังสือนิทานลงพร้อมกับดึงผ้านวมสีฟ้าอ่อนขึ้นมาปิดหน้าอกให้ลูกน้อยแล้วส่งยิ้บางๆให้แจจุง
“ไม่น่าเชื่อว่านายจะเลี้ยงลูกจนโตได้”แจจุงเผลอยิ้มให้กับการกระทำของยุนโฮ
“ก็ชั้นเป็นพ่อนี่นา......จริงสิทำไมอยู่ๆถึงได้มาที่นี่ล่ะ..ทั้งที่..ทั้งที่พยายามจะหลบหน้าชั้นมาตลอดไม่ใช่หรอ”ยุนโฮที่นอนอยู่อีกฝั่งของเตียง ถามขึ้นเรียบๆทำเอาแจจุงถึงกับถลึงตาอย่างตกใจ
“นะ..นายรู้หรอ”แจจุงหน้าเสียลงทันที
“รู้สิ เค้กฝีมือนาย ทำไมชั้นจะจำไม่ได้ล่ะ ลายมือนั่นก็ลายมือนาย ทุกอย่างที่เป็นนายชั้นจำได้ทั้งนั้นแหละ”ยุนโฮจ้องตาแจจุงเข้าไปข้างในดวงตาลึก
“มุนบินเค้าโทรมาหาชั้นบอกว่าเตฟอยากเป็นแม่ของเค้า”จุงฟึดฟัดตอบอย่างไม่พอใจ
“ชั้นกับเตฟไม่ได้มีอะไรกันตั้งแต่ที่นายจับได้แล้วหล่ะ..แต่ว่าเตฟเค้าชอบชั้น..เค้าบอกชอบชั้น ชั้นเองก็คิดว่าเค้าจะเลิกคิดเรื่องนี้แล้วซะอีก ..............ไม่นึกว่าจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมา”ยุนโฮพูดความจริงทั้งหมดออกมา
“เฮอะเนื้อหอมนักนะ น่าหมั่นไส้”แจจุงเบ้ปากออกอย่างไม่พอใจ
“หึงหรอแจจุง”ยุนโฮทำหน้าทะเล้นใส่อย่างนึกแกล้ง
“ขอโทษนะเราเป็นอะไรกันหรอชองยุนโฮ ทำไมชั้นต้องหึงนาย”แจจุงถามแล้วเสหันหน้าหนึไปอีกทาง
“ก็นายเป็นเมียชั้นไงล่ะ”ยุนโฮยิ้มตอบพลางยักคิ้วให้
“เมียหนอ เราจบกันตั้งนานแล้วนะ นี่นายยังกล้าพูดเรื่องนี้อกีหรอ”แจจุงว่าแล้วหันนห้าหนี
“ฮื่อ”เสียงมุนบินพลิกตัวแล้วร้องอย่างขัดใจ
“มีอะไรไปคุยกันที่ห้องเถอะโบแจ เดี๋ยวลูกตื่น”ยุนโฮพูดจบก็ลุกขึ้นแล้วจัดผ้าห่มให้ลูกน้อยก่อนจะลากร่างบางให้ออกจากห้องนอนลูกชายไปยังห้องนอนตัวเอง
มาอัพแล้วนะ เม้นด้วนะคะ เหนื่อยจางช่วงนี้เจอปันหามากมายเหลือเกิน
ความคิดเห็น