ฝันยิ่งใหญ่...พัง....น้ำมืออำมหิต

ณ กาลเวลาลาลับ แตกดับยับสนั่นหวั่นไหว เพียงพสุธาลดร่องเหลือ อสูรพันกาลจำศีลกาล ในนทีอัมฤทธิ์มีอยู่เบื้องฟ้าจักรวาลปีแสง และละแล้วถึงฤกษ์โลกรวมแผ่นปฐพีเป็นหนึ่ง เหล่าสรรพสัตว์ก่อเกิดหลั่งไหล...พื้นแผ่นดินใหญ่แตกระแหง ต่างแยกย้ายผงเผ่าพันธุ์ก่อเกิดกำเนิด เหล่าเผ่าพันธุ์ได้ก่ออารยธรรม ขนบธรรมเนียมประเพณี จารีตนิยมในการแบ่งความสามารถขอบเขต เริ่มมีการขบคิดธรรมเนียมปฏิบัติในการอยู่ร่วมกัน เพื่อสรรค์สร้างสังคมในการอาศัยอยู่ที่มีประชากรเพิ่มขึ้นเรื่อยๆให้เป็นแผ่นพื้นการสร้างข้อระเบียบที่เท่าเทียม การทำมาหากินได้เริ่มจากการเก็บพืชผักผลไม้จากรอบตัว ความรู้พึ่งพากันและกันโดยธรรมชาติจิตอาทรที่จะร่วมกันมีชีวิตที่ไม่ต้องหักล้างความรู้สึกที่จะเอาเปรียบกันและกัน

นับนานวันเหล่าสรรพสัตว์ทั้ง มนุษย์ผู้มีจิตอารียาสิริโสภามองเหล่าเวไนยสัตว์ด้วยเมตตากรุณาต่อกันและกัน ดินแดนอันสงบสุขสวยงดงามดั่งเปรยเปรียบมีกลิ่นหอมแห่งความรักที่มนุษย์มีจิตชุ่มด้วยความบริสุทธิ์ไร้การเบียดเบียน สัตว์เล็กใหญ่ต่างใช้ชีวิตของตัวอย่างสุขสบายตามกาลเวลาถึงลาดับวายชีพตามสงบจิตอย่างโอบอ้อมสุขยิ่งในกายตนของตน... บรรดามนุษย์ เหล่าสัตว์ เฉกเช่นใช้เสมือนกัน แล้ววันคืนก็พัดผ่านสิ่งเหล่านั้น ให้แปลงเปลี่ยน.....