Rewrite: แก้บทใหม่ ให้โลกไม่พัง

ผมนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ จ้องมองหน้าต่างข้อความสุดท้ายที่เพิ่งพิมพ์จบไปไม่ถึงห้านาที
“The End” – คำง่าย ๆ ที่แปลว่าจบแล้ว
ใช่… นิยายเรื่องแรกของผมเพิ่งจบลงอย่างเป็นทางการ

ไม่ใช่นิยายที่ดีเลิศ ไม่มีใครชมว่ามันยอดเยี่ยม ไม่มีสำนักพิมพ์ต่อคิวขอซื้อ
แต่มันคือ “โลก” ที่ผมใช้เวลากว่า 3 ปีสร้างมันขึ้นมา
ตัวละครแต่ละคน ผูกพันกันจนเหมือนเป็นเพื่อน
ทุกบท ทุกฉาก ผมจำได้ขึ้นใจ

แต่พอผมลองกลับไปอ่านทบทวนอีกครั้ง…

“เฮ้ย… ทำไมตรงนี้มันไม่เมคเซนส์เลยวะ?”
“เอ๊ะ!? ไอ้ตัวประกอบนี่หายไปตอนไหนเนี่ย?”
“อืม…ตอนจบมันขาดอะไรบางอย่างแฮะ…”

ผมหัวเราะแห้ง ๆ พลางปิดไฟเตรียมตัวเข้านอน
“ค่อยกลับมาแก้พรุ่งนี้ละกัน…”

แล้วผมก็หลับไป

...ก่อนจะตื่นมาอีกครั้ง ในโลกที่ผมสร้างมันขึ้นด้วยตัวเอง

ทุ่งหญ้ากว้างสุดลูกหูลูกตา
กลิ่นของดอกไม้ที่ไม่เคยได้กลิ่นจากในชีวิตจริง
เสียงลมพัดผ่าน… และร่างกายที่ไม่ใช่ของผม

“ไหงตรูกลายเป็นผู้หญิงวะเนี่ย!?”

นั่นคือจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

โลกนิยายของผมมีชีวิตจริง ตัวละครที่ผมเคยเขียนเริ่มมีหัวใจ มีความคิดเป็นของตัวเอง
บางคนยังเหมือนเดิม... บางคนกลับเปลี่ยนไปราวกับผมไม่เคยแตะต้องพวกเขาเลย
และที่แย่ที่สุด—ผมไม่มีพลังวิเศษ ไม่มีอาวุธเทพ ไม่มีระบบช่วยเหลือใด ๆ
มีแค่ “ความรู้เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง” เท่านั้น

...ซึ่งดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยผมมากนัก

แต่ในเมื่อผมคือคนเขียนเรื่องนี้
บางที... ผมก็อาจเป็นคนเดียวที่ “แก้” มันได้

หรือไม่ก็... ตายห่าไปพร้อมกับมัน