เรียกข้าว่า สการ์เล็ต

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 : การปล้นและการถูกลักพาตัว

หลังจากที่ผม- อะแฮ่มๆ เพื่อความสมจริงในบทบาท ตั้งแต่นี้ไปจะขอเปลี่ยนวิธีพูดก็แล้วกัน

หลังจากที่ผ- ฉันพาลูคัสและเอรีน่ากลับมาที่บ้าน คาริสก็รีบวิ่งเข้ามาต้อนรับ แต่รอบนี้เขาก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้เห็นรอยกัดที่มือของฉัน

"มะ มือพี่ไปโดนอะไรมา!!?"

เขากล่าวอย่างตกใจก่อนจะหันไปหาลูคัสและเอรีน่าที่ทำหน้าเหมือนรู้สึกผิด  ฉันที่กลัวว่ามันจะเป็นเรื่องก็เลยคิดจะกลบเกลื่อน

"ไม่มีอะไรหรอก พอดีว่าพี่แวะให้อาหารสัตว์ข้างทางนิดหน่อย แต่เหมือนมันจะถูกใจเป็นพิเศษก็เลยเผลอกัดเข้าทั้งมือแค่นั้นเอง"

"ถึงพี่จะพูดแบบนั้นก็เถอะ แล้วสัตว์ที่ว่านี่คือตัวอะไรหล่ะ?"

"เอ่อ~"

"งั้นก็แปลว่าโกหกสินะครับ"

ให้ตายสิ ไอเด็กนี่ฉลาดกว่าที่คิดอีกแฮะ

ลูคัสและเอรีน่าเดินขึ้นมาอยู่ข้างหน้าฉันแล้วพูดกับคาริสว่า

"ขอโทษด้วยน่ะ ความจริงแล้วสาเหตุมันเป็นเพราะ-"

"โอ๊ะ!! จริงสิพวกเธอสามคนไปกินข้าวกันก่อนเลยน่ะ ฉันขอไปหาพี่โรเซ่ก่อน"

ฉันพูดตัดบทของลูคัสและบอกไปว่าจะไปหาโรเซ่ที่อยู่ในครัว เด็กๆพยักหน้าแล้วรีบไป แต่ก่อนไปฉันได้บอกให้ลูคัสและเอรีน่าอยู่ก่อน

เมื่อคาริสเดินจากไป ฉันก็ย่อตัวลงและคุยกับทั้งสองคน

"นี่ทั้งสองคน ทั้งหมดนี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเธอหรอกน่ะ แผลนี่เกิดจากการกระทำของฉันที่ประมาทเอง เพาะงั้นพวกเธออย่าได้เอาแต่โทษตัวเองสิ เข้าใจไหม?"

""แต่-""

"เข้าในมั้ย~?"

""เข้าใจแล้วครับ/ค่ะ""

หลังจากนั้นสีหน้าของทั้งสองก็ดีขึ้น แล้วก็รีบวิ่งไปรออยู่กับคาริส  ตอนแรกฉันก็ว่าจะลงโทษอยู่หรอก แต่พอเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกว่าทำไม่ลงจริงๆ

ฉันมองดูเด็กๆอย่างมีความสุขก่อนจะเดินเข้าไปหาโรเซ่ที่อยู่ในครัวเพื่อให้เธอรักษาให้ เพราะเธอสามารถใช้เวทย์รักษาได้ แต่ก็รักษาได้แค่แผลเล็กๆถึงกลางๆก็แค่นั้น แผลใหญ่กว่านั้นคือรักษาไม่ได้แล้ว

"พี่โรเซ่"

"จ๊ะ?"

โรเซ่หันมา ผมยกมือขวาที่เป็นแผลลึกให้เธอดู เธอร้องอุทานด้วยความตกใจก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาดูใกล้ๆ

"ไปโดนอะไรมาเนี่ยวิวา!!"

"ก็แค่ให้อา-"

"โดนมอนสเตอร์โจมตีมาใช่มั้ย?"

"อะ อา โดนมอนสเตอร์โจมตีมาจริงๆนั่นแหละค่ะ"

เฮ้อ~ โกหกเธอไม่เคยจะได้เลยแฮะ

"โถ่~ แผลลึกเชียว อยู่นิ่งๆน่ะ ฉันจะรักษาให้เดี๋ยวนี้"

"อะอืม"

โรเซ่ใช้มือทั้งสองข้างของเธอกุมมือฉันไว้ จากนั้นก็เกิดเป็นละอองสีเขียวมารวมตัวกันรอบๆตัวเธอ มันลอยลงมารวมกันที่บริเวณแผลของฉัน ก่อนที่แผลจะค่อยๆสมานกันจนหายเป็นปกติในที่สุด

"ขอบคุณน่ะคะ ยังรักษาได้ดีเหมือนเดิมเลย"

ฉันหลับตายิ้มให้อย่างเต็มใจ

"รอบนี้แผลลึกมาก ฉันเกือบจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้แหนะ"

งั้นหรอ? โรเซ่คงจะพยายามมากเลยสิน่ะ

แต่ในระหว่างที่เรากำลังคุยกันอยู่นั้น เสียงระเบิดที่ไม่น่าจะมีในหมู่บ้านแห่งนี้ก็ได้ดังขึ้น

'ตู้ม!!'

ฉันและโรเซ่ที่ได้ยินก็เลยรีบวิ่งออกมาดูก็ได้พบกลุ่มชายฉกรรจ์ที่คาดว่าน่าจะเป็นกลุ่มโจร ที่ตอนนี้กำลังยืนคุมอยู่หน้าหมู่บ้าน

"เฮ้ย!!! พวกแกทั้งหมดจะออกมารวมตัวกันตรงหน้าข้าดีๆ หรือจะให้ข้าบุกเข้าไปทำลายข้าวของในบ้านห๊ะ!!!"

'ตู้ม!!!'

ชายตัวใหญ่ที่คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้าได้พูดขู่และใช้เวทย์ยิงไปยังต้นไม้จนเกิดระเบิด

"ที่มาของเสียงเมื่อกี้มาจากเจ้านั่นสิน่ะ"

ฉันลองใช้เวทย์แทรกแซงเพื่อที่จะเข้าไปควบคุมคนของมัน แต่ดูเหมือนว่า เลเวลของพวกนั้นจะอยู่สูงกว่าฉันมาก ทำให้ฉันไม่สามารถใช้เวทย์แทรกแซงใส่พวกเขาได้

"พวกนั้นไม่ใช่โจรธรรมดา"

ฉันพูดพลางมองไปที่หัวหน้าโจรจากหลังประตู

"ข้าจะนับหนึ่งถึงสิบ!! ถ้าพวกแกไม่ออกมา บ้านของพวกแกก็จะมีสภาพเหมือนเจ้าต้นไม้นี่!!!"

พูดจบเขาก็ยิงเวทย์ไปใส่ต้นไม้อีกที

"หนึ่ง!!"

"สอง!!"

"สาม!!"

ลูกไฟปรากฏขึ้นในมือของเขา

"สี่!!"

เมื่อนับมาถึงตรงนี้ ทุกๆก็ต่างพากันออกมาจากในบ้าน ฉันเองก็คงจะไม่มีทางเลือก มีแต่จะต้องออกไป เพราะเหมือนว่าหนึ่งในนั้นจะมีคนใช้เวทย์ค้นหาได้ แถมยังเป็นระดับที่สูงมากอีกด้วย

"ในบ้านหลังนั้นยังมีอีก5คนครับลูกพี่"

ชายร่างเล็กมีฟันเหมือนหนู ชี้นิ้วมายังบ้านหลังที่พวกเราหลบอยู่

ไม่รีรอ ชายผู้เป็นหัวหน้าได้เริ่มนับต่อทันที

"ห้า!!"

"หก!!"

คงต้องออกไปอย่างเดียวสินะ

"พวกเราออกไปกันเถอะ"

โรเซ่ , ฉัน , ลูคัส , คาริส และ เอรีน่า จับมือกันเดินออกจากบ้านแล้วไปรวมตัวกับคนอื่นๆ

"ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะปกป้องทุกคนเอง"

ฉันพูดปลอบใจทุกๆคน ถึงจะรู้อยู่แก่ใจดีว่ายังไงก็ไม่สามารถเอาชนะได้ แต่ฉันก็จำเป็นต้องพูดเพื่อที่จะไม่ให้เด็กๆและโรเซ่กลัวและหมดหวัง

หัวหน้าโจรมองมาที่พวกเรา แต่ฉันรู้สึกเหมือนโดนเพ่งเล็งมากเป็นพิเศษ

"ผู้ชายส่งของมีค่ามาให้หมด!! ส่วนพวกผู้หญิงแยกตัวออกมายืนเรียงแถวตรงนี้ซะ!!"

ชาวบ้านทุกคนต่างก็ทำตามที่มันพูด ผู้หญิงคนอื่นๆก็ไปยืนเรียงแถว ส่วนใครที่ไม่ไปก็จะถูกลูกน้องของมันมาดึงไปอยู่ดี 

ฉัน , โรเซ่ และ เอรีน่า เองก็ต้องออกไปเช่นกัน

"คัดเอาพวกไม่ได้เรื่องออกไป!!"

""ครับลูกพี่!!""

เริ่มการคัดคนออก คนที่โดนคัดออกนับว่าโชคดีที่จะเสียแค่ของมีค่าไปเท่านั้น ซึ่งคนที่โดนคัดออกส่วนใหญ่จะเป็นรุ่นป้าๆ ทั้งนั้น เนื่องจากขายไม่ได้ราคา ต่อมาคือพวกที่หน้าตาไม่ดี ซึ่งในหมู่บ้านนี้บอกเลยว่าไม่มีใครเลยที่หน้าตาไม่ดี ตรงส่วนนี้เลยไม่มีผู้หญิงคนไหนโดนคัดออก ต่อมาส่วนสุดท้าย สภาพร่างกาย มีเพียงไม่กี่คนเท้านั้นที่โดนคัดออก นั่นก็คือผู้พิการ เท่ากับว่าตอนนี้ที่เหลืออยู่ก็จะมีพวกที่อายุไม่เกิน 25 แต่เพราะบางคนหน้าตาดี อายุ 30ปียังไม่ถูกคัดออกเลย

หัวหน้าโจรเดินเข้ามาเช็ค พร้อมมาหยุดอยู่ที่ข้างหน้าฉัน

"ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าในหมู่บ้านเล็กๆแห่งนี้จะมีของหายากนะเนี่ย"

มันเอามือมาจับที่คางของฉันให้หันไปมองหน้ามัน.  ตอนนี้ต่อให้ไม่ต้องมองฉันก็รู้ว่า คาริส และ ชาวบ้านคนอื่นๆคงจะกำลังกัดฟันอยู่แน่

ฉันจ้องไปที่ตาของมันอย่างปราศจากความเกรงกลัว  หัวหน้าโจรที่เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มขึ้นอย่างพอใจก่อนจะปล่อยมือออกจากคางของฉันแล้วเดินไปสั่งลูกน้องให้เอาเอาโซ่มาล่ามข้อมือของทุกคนไว้ และสวมปอกคอที่เชื่อมติดกับโซ่อีกที

"ไปกันได้แล้ว"

หัวหน้าโจรสั่งลูกน้องของตน ก่อนจะพากันเดินจากไปโดยมีลูกน้องคอยดึงโซ่ให้พวกเราเดินตามไป

""คุณน้าโรเซ่!! เอรีน่า!! พี่วิวา!!!"" เสียงของลูคัสและคาริสดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

ฉันที่ได้ยินก็ได้หันกลับไปยิ้มให้

"ไม่ต้องห่วง พวกเราจะไม่เป็นไร"

จากนั้นก็หันหน้ากลับ ก้มหน้าเดินต่อโดยไม่หันกลับไปมองอีกเลย

"พี่วิวา!!!!"

เสียงของคาริสดังขึ้นมา ฉันจึงต้องทำเป็นไม่ได้ยิน 

[แทรกแซงความคิด]

'ขอโทษนะคาริส แต่ตอนนี้นายคงต้องอยู่กับลูคัสไปก่อน และก็~ ไม่ต้องห่วงน่ะ ฉันจะช่วยทุกคนแล้วหนีออกมาพร้อมกันให้ได้'

หลังจากที่ฉันสื่อสารไปทางจิตด้วยสกิลของฉันไป คาริสก็ได้เงียบลง ก่อนจะมีเสียงตอบกลับมา

'เข้าใจแล้วครับ กลับมาให้ได้น่ะครับ พวกผมจะรอคอยการกลับมาของพวกคุณอยู่ที่บ้านของเรา'

หลังจากที่ฉันได้ยิน ฉันก็อดที่จะน้ำตาไหลออกมาไม่ได้ ไม่คิดเลยว่าเด็กอายุ 12-13 จะสามารถพูดคำๆนี้ออกมาได้

ฉันเดินตามคนอื่นๆไปจนถึงรถม้า พวกเราถูกบังคับให้เข้าไปข้างในนั้น จากนั้นรถม้าก็วิ่งออกไป

.

.

.

.

.

จบตอนที่ 3

*******************************************

พอดีวันนี้แข่งกีฬาสี และไรท์เป็นพี่สตาฟของสีม่วงด้วย จึงไม่มีเวลาว่างมากนัก เพราะงั้น ตอนที่ 3 เอาแค่นี้ไปก่อนน่ะ ^_^ เดี๋ยวถ้าตอนเย็นว่าง ไรท์จะมาทำต่อตอนที่ 4 ให้