เรียกข้าว่า สการ์เล็ต

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 : การแสดงครั้งสุดท้าย(?)

"ฮะฮะฮะฮ่า!! ฝีมือเจ้ายังอ่อนหัดเกินไปน่ะ เคน "

ชายหนุ่มผมดำได้พูดเย้ยหยันชายผมแดงที่นอนอยู่ต่อหน้าของตนเอง ก่อนจะพูดต่อ

"ในตอนนี้ ข้าได้วางระเบิดไว้ทั่วทั้งเมืองจำนวน 12ลูก และมันก็จะเกิดการระเบิดในเวลาสามทุ่ม และเมื่อถึงเวลานั้น..."

ชายผมแดงเว้นช่วงพูด

".. ตู้ม~ ระเบิดเป็นโกโก้คั้น ว๊ะฮะฮะฮะฮ่า ไว้เจอกันไหม่ล่ะ เคน~"

ชายผมดำได้เดินหายไปในมุมมืด จากนั้นก็ได้มีเสียงจากไหนไม่รู้ดังขึ้นมา

"คัด!!"

ตามมาด้วยเสียงปรบมือ ไฟถูกเปิดออก ปรากฏให้เห็นเป็นฉากเมืองที่อยู่ข้างหลัง  ชายผมแดงที่นอนอยู่ที่พื้นก็ได้ลุกขึ้น

"ทุกๆ คนแสดงได้ดีมาก นายเองก็เช่นกัน วิว"

ผู้กำกับเดินมาแตะที่ได้ของผม แล้วยกนิ้วให้. (นิ้วโป้งน่ะ ไม่ใช่นิ้วกลาง)

อ้อใช่ ผมลืมแนะนำตัวไปสินะ ผมชื่อ วิว ประกอบอาชีพเป็นนักแสดง และตอนนี้ผมก็กำลังแสดงหนังอยู่ที่กองถ่าย โดยที่ผมได้รับบทเป็นพระเอก ชื่อว่า เคน และตอนนี้ก็ถ่ายมาใกล้จะจบแล้วด้วย เหลือแค่ฉากจัดการตัวร้ายของเรื่องก็แค่นั้น

"ทุกๆ คนไปพักได้ อีกสามสิบนาทีเราจะถ่ายทำต่อ"

เมื่อผู้กำกับประกาศเช่นนั้น ผมก็ใช้เวลานี้นี่แหละไปเข้าห้องน้ำ พอดีอั้นไว้ตั้งแต่ถ่ายฉากเมื่อกี้ละ

พอเข้าห้องน้ำเสร็จ ผมก็มานั่งพักที่กองถ่ายเพื่อรอถ่ายฉากต่อไป ชายผมดำคนก่อนหน้านี้เองก็เดินเข้ามาหาผมด้วย

"ใกล้จะถึงฉากที่เราได้สู้กันแล้วนะ วาตะ"

วาตะ หรือชายผมดำที่รับบทเป็นตัวร้าย ขื่อว่า สการ์ และเขายังเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่สนิทกับผมมากอีกด้วย

วาตะ หัวเราะออกมาจากนั้นก็ยิ้มพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้

"งั้นเราก็ต้องไปให้สุด เอาให้ฉากนี้มันเป็นฉากในตำนานไปเลย"

วาตะยื่นมือมาให้ผม ผมพยักหน้ายิ้ม แล้วยื่นมือไปจับมือของวาตะ

""เรามาพยายามไปด้วยกันเถอะ!!""

พวกเราพูดพร้อมกัน ก่อนจะได้ยินเสียงจากผู้กำกับเรียกให้ไปถ่ายทำต่อ

 .

.

.

"ฮึฮึฮึ ข้าไม่คิดเลยนะว่าเจ้าจะมา"

สการ์ หรือ วาตะที่กำลังแสดงอยู่ได้พูดขึ้น พร้อมกับมองไปยังจอขนาดใหญ่ที่กำลังระบุเวลา

"พอแค่นั้นแหละสการ์ แผนการของแกไม่มีทางสำเร็จหรอก!!"

"โอ้ว~ งั้นหรอ~  เคี๊ยกๆๆ แกพูดอย่างกับว่าแกไปกู้ระเบิดมาหมดแล้วงั้นแหละ!! เคี๊ยก ฮะฮะฮ่า!!"

"ขอโทษด้วยก็แล้วกันที่มันเป็นอย่างงั้น"

เคน หรือ ผมที่กำลังแสดงอยู่ ได้โยนสายไฟจำนวนมากลงไปตรงหน้าของเขา

"บะ บากะน่า นี่เจ้าไปกู้มาตอนไหนกัน!!"

สการ์พูดด้วยสีหน้าตกใจ เขาไม่คิดเลยว่าแผนการของเขาจะล้มเหลวได้เร็วขนาดนี้

ผมยิ้มขึ้น แล้วแสดงต่อ

"ก็หลังจากที่แกเดินหายไป ข้าก็รีบลุกมาแล้วแจ้งไปยังหน่วยงานต่างๆ ทันทีเลยไงหละ"

"ตะ ตอนนั้นแกไม่ได้หมดสติอยู่งั้นหรอ!!!"

"ก็แหงสิ ใครมันจะไปหมดสติให้กับไอ้การโจมตีพันนั้นของแกกันว่ะ"

"หึ! งั้นข้าคงไม่มีทางเลือก"

สการ์ควักปืนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเล็งมาที่ผม

"มีอะไรจะสั่งเสียมั้ย?"

"มีสิ! เฮ้ยนั่นนกบินได้!!!"

"ไหน?"

สการ์หันไปตามที่ผมชี้ จังหว่ะนี้แหละที่ผมได้วิ่งเข้าไปแย่งปืนมาอยู่ที่มือของผมได้สำเร็จ

"ยกมือขึ้นซะสการ์!!"

"หึหึหึ ข้าคิดไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างงี้ ข้าก็เลยหยิบปืนปลอมออกมาไว้ก่อนไง"

ผมตกใจกับสิ่งที่สการ์พูด. แต่....

"ข้าก็คิดไว้แล้วเหมือนกันว่าแกต้องหยิบปืนปลอมออกมา ข้าก็เลยสลับปืนจริงกับปืนปลอมของแกไว้ก่อนตั้งแต่แรกไง"

สการ์ตกใจแล้วมองไปที่ปืนของเขา ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง

"ฮะฮะฮะฮ่า ข้ายอมรับเลยว่าเจ้าฉลาดมาก แต่ก็เพราะว่าข้ารู้อยู่แล้วว่าเจ้าต้องมาสลับปืนจริงกับปืนปลอมของข้า ข้าก็เลยสลับปืนจริงกับปืนปลอมไว้ก่อนไงเล่า!!"

"แต่ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าแกจะสลับปืนปลอมกับปืนจริงก่อนที่ข้าจะสลับ ข้าก็เลยสลับปืนจริงกับปืนปลอมของแก แล้วหลังจากนั้นก็เอาปืนจริงของแก มาสลับกับปืนปลอมของข้า เพราะงั้น ตอนนี้ปืนที่แกมีอยู่ในตอนนี้ มันก็ปืนปลอมทั้งสองกระบอกแหละว่ะ ไอ้เบือก!!"

สการ์มีสีหน้าอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะมาอีกครั้ง

"ข้าก็รู้อยู่หละ ว่าเจ้าจะทำอย่างนั้น ข้าก็เลย-"

"พอๆๆ ถ้ามันยากนัก ไม่มาลองเหนี่ยวไกใส่กันเลยมั้ยละ จะได้รู้ว่า ใครปืนจริง ใครปืนปลอม"

ผมเสนอวิธีไป ถ้ามัวแต่เถียงกันอยู่แบบนี้ มันก็จะสวนกลับ สร้างความสับสนไปซะเปล่า

"เป็นความคิดที่ดี"

ตอนนี้พวกเราเล็งปืนสำหรับการแสดงเข้าหากันและกัน

"นับสามแล้วยิงเลยน่ะ"

ผมบอกออกไป สการ์พยักหน้า

"3"

'ปัง!!'

เสียงปืนได้ดังขึ้น แต่ผมกลับไม่เป็นไร มีเพียงสการ์เท่านั้นที่นอนแน่นิ่งไปแทน

"งั้นชั้นก็เป็นฝ่ายชนะสิน่ะ"

"คัด!!!!"

เมื่อผู้กำกับสั่งคัด สการ์ หรือ วาตะ ก็ได้ลุกขึ้นมา

"อ้า~ ให้ตายสิ ชั้นเกือบลืมบทแหนะ ขอบใจนายมากเลยน่ะที่นอกบทตัดไปตอนยิงให้หน่ะ วิว"

วาตะเดินเข้ามากอดคอผม. ก็น่ะ แสดงกับเจ้านี่มาบ่อย ก็เลยรู้ดีว่ามันลืมบทเก่ง ผมก็เลยต้องเล่นนอกบทบ้าง เป็นบางครั้ง

"นายยังมีถ่ายอีกฉากไม่ใช่รึไง"

วาตะพูด ทำให้ผมนึกขึ้นมาได้ ว่าผมมีฉากสุดท้ายที่ต้องถ่ายอยู่จริง

"จริงด้วยแฮะ"

.

.

.

.

.

.

.

หลังที่เราทั้งสองถ่ายหนังกันเสร็จ ก็ได้มากินอาหารกันที่ร้าน แหละเนื่องจากว่าเราทั้งสองเป็นคนที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทำให้ต่างก็มีคนเข้ามาขอลายเซ็น

ผมกับวาตะก็ไม่ได้ว่าอะไร เซ็นให้ไปหมดทุกคนแหละ

จนกระทั่งกินข้าวเสร็จ พวกเราก็พากันขับรถกลับบ้าน และเนื่องจากผมขับรถไม่เป็น เวลาไปไหนมาไหนก็จะไปพร้อมกับวาตะตลอด ครั้งนี้เองก็เช่นกัน

พวกเราต่างก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย ทั้งเรื่องที่ผมขับรถไม่เป็น เรื่องที่มีคนมาขอลายเซ็น และสุดท้ายก็เรื่องหนังที่เราพึ่งจะแสดงไป ว่าถ้าเข้าฉายแล้วเสียงวิจารณ์จะออกมาแบบไหน

จนกระทั่ง มีรถบรรทุกฝ่าไฟแดงเข้ามา

'โครม!!'

--------------

--------

------

----

--

"อ่า หูชั้น"

เสียงวิ้งดังขึ้นมาในหู ภาพทุกอย่างเริ่มจะเบลอ และภาพสุดท้ายที่สายตาของผมมองไปเห็นก็คือ เพื่อนสนิท ที่นอนเสียชีวิตโดยที่ร่างกายขาดเป็นสองท่อน

"วะ วาตะ!! หะ ให้ตายสิ ระ เรายัง มะ ไม่ได้ ดะ ดู นะ หนังที่เรา สะแสดง ละ เลยน่ะ"

แล้วหลังจากนั้นผมก็ไม่เห็นและไม่รู้สึกถึงร่างกายอีกเลย

.

.

.

จบตอนที่ 1

*********************************************

ยะโฮว~ ยินดีต้อนรับสู่นิยายเรื่องที่ 10 ของไรท์น่ะครับ

ฝากคอมเมนท์เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรท์หน่อยก็ได้น่ะครับ ^_^ 

พอดีไรท์ชอบอ่านคอมเม้นเป็นที่สุด

ปล. นิยายเรื่องนี้ถูกสร้างขึ้นเมื่อวันนี้ วันเสาร์ ที่ 23 เดือน กันยายน พ.ศ. 2566

เวลา 23:16น.

ปล. นิยายตอนี้ถูกแก้คำผิดในวันที่ 13/12/2566

เวลา 10:17น.