ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : แสดงฝีมือ(2)
สิ้นเสียงโรเวน ทั้งสองก็กระโดดถอยหลังไปอยู่กันคนละมุม
\"เข้ามาเลยแอริน\" โรเวนท้าทาย
\"เจ้าชายโรเวนบอกให้แอรินไม่ต้องออมมือ\" แอรินพูดขึ้น
\"แล้วทำไมเจ้าชายโรเวนถึงได้เป็นฝ่ายออมมือซะเองละคะ\"
\"ก็แอรินอยากออมมือให้ผมก่อนทำไมละ?\"
แล้วแอรินก็ไปประชิดตัวโรเวนอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าที่ขาวนวลอมชมพูของเธอ ประชิดกับใบหน้าอันหล่อเหลาของโรเวน
เล่นเอาโรเวนใจเต้นไม่เป็นส่ำไปเหมือนกัน
ผู้คนในอัฒจันทร์ต่างพากันตะลึง ไม่มีเสียงเชียร์เพราะมัวแต่อึ้ง!!!
แล้วเสียงที่ไพเราะประดุจนางฟ้าก็เอ่ยขึ้น
\"ถ้าออมมือระวังจะเป็นฝ่ายแพ้ไปซะเองนะคะ เจ้าชายโรเวน\"
แล้วเสียงดาบก็ปะทะกันอีกครั้ง
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
เสียงดาบที่ปะทะกันอย่างรวดเร็วจนคนดูมองกันแทบจะไม่ทัน
ทั้งสองฝ่ายพลัดกันรุกกับรับ ดูไม่มีฝ่ายไหนน่าจะแพ้เลยด้วยซ้ำ
แล้วทั้งคู่ก็หยุดการปะทะกัน
ไม่มีอาการหอบ!!!! ทั้งสองคนไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว
\"คิล\" เฟรินทักเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ \"นายว่าใครจะชนะ?\"
\"ไม่รู้ซิ มันสูสีกันทั้งคู่เลย\"
แอรินเอาดาบมาวางตรงหน้า จ้องไปที่ดาบ
แล้วยิ้มให้กับโรเวนก่อนที่จะพูดว่า \"แอรินขอจบการประลองแค่นี้นะคะ\"
โรเวนตั้งท่ารับดาบของแอริน
\"เพลงดาบบทที่ 3 เพลงผลิดอกแห่งซากุระสีขาวอันบริสุทธิ์\" สิ้นเสียงแอริน
\"เคร้ง!!! ตุบ!!!\"
ทุกคนพากันตะลึงยิ่งกว่าตอนที่แอรินกับโรเวนปะทะกันอย่างดุเดือด
เมื่อภาพที่เห็นคือ ดาบของโรเวนกระเด็นไปอยู่อีกฝัง!!!?
แต่ที่น่าตะลึงถึงขนาดทำให้เจ้าชายน้ำแข็งยังต้องอึ้งกิมกี่!!!?
ปลายดาบที่เรียวยาวของแอรินจี้อยู่ที่คอของโรเวนที่ยืนหันหลังให้เธอ!!!??
\"เก่งขึ้นมากนะแอริน\" โรเวนพึมพำเบาๆ ที่มีแต่แอรินที่ได้ยิน แล้วล้มลง!!
แอรินยืนหอบ แต่ยังคงถือดาบในท่าเดิม
เธอปล่อยมือออกจากดาบเรียวยาวนั่น \"ตุบ!!\" แล้วล้มลง!!!
ทุกคนทั่วทั้งอัฒจันทร์เงียบ และงง \'ใครเป็นผู้ชนะ?\'
\"สะ...เสมอ\" โฆษกพูดขึ้นในที่สุด
\"สุด...สุดยอด\" เฟรินพูดขึ้นหลังจากที่อึ้งอยู่นาน
หน่วยพยาบาลพาทั้งสองคนไปรักษา
แอรินได้รับบาดเจ็บ เป็นรอยแผลที่เนินอกด้านขวา(ห้ามคิดลึก)
ส่วนโรเวนได้รับบาดเจ็บที่เดียวกับฟลอค แต่เลือดไม่ออก แค่เป็นรอยแผล
........................................................................
ที่ห้องพยาบาล...
\"เป็นไงบ้างแอริน\" คิลเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
แอรินยิ้มให้คิลกับเฟริน เพราะคาโลไปดูอาการของโรเวน
\"ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ\" แล้วมองไปที่โรเวน
\"เจ้าชายโรเวนนี่เก่งจริงๆ นะคะ ที่รับเพลงดาบบทที่ 3 ของแอรินได้\"
\"ระ...รับได้เหรอะนะนั่น\"
\"ใช่ค่ะ...รับได้\" แอรินเงียบแล้วค่อยพูดต่อว่า
\"ถึงได้รับบาดแผลแค่นั้นไงคะ แถม...ยังสวนกลับได้อีกด้วย\"
\"เฮ้อ\" คิลถอนหายใจ \"น่ากลัวจริงๆ\"
\"แล้วบาดแผลของแอรินละ เป็นไรมากมั้ย?\" เฟรินถามขึ้น
\"ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย คุณเฟรินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ\"
\"ให้คาโลมันรักษาให้มั้ย? มันรักษาเก่งนะ\"
\"ไม่\" เสียงตอบที่เย็นเยียบและเด็ดขาดดังมาจากเจ้าชายน้ำแข็งที่นั่งอยู่ข้างๆ โรเวน
\"ไรว่ะ?? แกจะไม่ใจดำไปหน่อยเหรอ คาโล\" เฟรินพูดขึ้น
\"ไปเรียกหน่วยพยาบาลให้มารักษาซิ\"
\"แล้วทำไมแกจะรักษาให้แอรินไม่ได้ละฟะ?\"
\"ถ้านายรู้ว่าแผลของแอรินอยู่ตรงไหน นายจะยังให้ฉันรักษาไหมละ?\" แล้วคาโลก็เดินออกจากห้อง
\"อะไรของมันฟะ?\" เฟรินพูด
\"จริงของมัน\" คิลหันไปพูดกับเฟรินอย่างเห็นด้วยกับคาโล
\"อะไรของแก? แล้วแกรู้เหรอไงว่าแผลของแอรินอยู่ตรงไหน?\"
\"เนินอกด้านขวาค่ะ\" แอรินตอบอย่างอายๆ แหม...ตอนอายนี่น่ารักจริงๆ
\"ผมขอโทษ..\" เจ้าตัวดีพูดอย่างสำนึกผิด \"งั้นเดี๋ยวไปเรียกหน่วยพยาบาลมาดูแล้วกัน\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ\" แอรินพูด \"เดี๋ยวก็คงหายแล้ว\"
\"งั้นผมกับคิลไปก่อนนะ\" แล้วเฟรินก็หันไปหาคิล ทั้งสองคนก็เดินจากไป
....................................................................................
ทางด้านคิล...
\"นายว่าไงคิล?\" เจ้าตัวดีเอ่ยถามเพื่อนนักฆ่า
\"ฝีมืออย่างงี้ ได้มาเป็นองครักษ์ให้นายก็ดีเหมือนกัน\"
\"แต่น่ากลัวฉิบเลยฟะ\"
\"แอรินมาเป็นองครักษ์ให้นาย เธอไม่ทำร้ายนายหรอกน่า\"
\"เออ...จริงด้วย\"
\"อย่างน้อยเราก็ได้ยัยแองจี้ในคราบเรนอนมาแล้วคนนึงละฟะ\"
\"ไม่ว่ะ...ฉันว่าเป็นคาโลในคราบเรนอนมากกว่า\"
\"ทำไมฟะ?\"
\"นายไม่เห็นตอนที่แอรินลงสนามเหรอะ\"
\"เห็นเดะ ก็มีแต่คู่ต่อสู้กับแอรินยืนอยู่ในสนามประลอง ใครไม่เห็นก็ตาถั่วแล้ว\"
\"ไม่ใช่!! นายไม่เห็นรึไง ว่าแอรินเขามีสีหน้ายังไง\"
\"ยังกะคาโลภาคเลดี้ไปยืนที่สนามแนะ\"
\"เออ...นั่นแหละ\"
\"คิล\" เสียงเย็นชาจากเจ้าชายน้ำแข็งดังขึ้น ทำให้หัวขโมยกับนักฆ่าต้องสะดุ้งเฮือก!!
\"มีอะไรคาโล\" คิลหันหลังไปถาม
\"ไปตามแอรินให้หน่อย\"
\"ทำไมอ่ะ??\"
\"นักปราญช์เลโมธีเรียก\"
\"เรียกทำไมฟะ?\"
\"เรื่องการประลอง\" คาโลพูดแล้วลากเฟรินไป
\"เฮ้ย!!! แกจะพาฉันไปไหน??\" เฟรินโวย
\"ไปช่วยขนหนังสือในห้องสมุด\"
\"ไรฟะ? นี่ฉันเป็นขี้ข้าให้นายกะตั้งเมื่อไร\" แต่เจ้าตัวก็ยอมตามไปโดยดี
ทิ้งให้นักฆ่ายืนมองอยู่อย่างนั้น
...................................................................
เมื่อคิลเดินไปหาแอรินที่ห้องพยาบาล
แล้วแง้มประตูเปิดออก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นภาพกับบทสนทนาตรงหน้า
\"เสร็จแล้วละแอริน\" โรเวนพูด หลังจากที่รักษาแผลให้แอริน
\"ขอบคุณมากค่ะ เจ้าชายโรเวน\" แอนรินตอบยิ้มๆ
\"วิชาดาบเก่งขึ้นมากเลยนะ\"
\"ก็ได้เจ้าชายโรเวนสอนให้นี่คะ\"
\"ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะใช้เพลงดาบบทที่ 3 กับฉัน\"
\"ฮิ\" แอรินหัวเราะเบาๆ \"ก็เจ้าชายโรเวนเป็นคนบอกว่า เพลงดาบบทที่ 3 เป็นเพลงดาบที่ท่านรับยากที่สุดนี่คะ\"
\"นักปราญช์เลโมธีรู้เรื่องนี้รึเปล่า?\"
\"ไม่ค่ะ นอกจากเจ้าชายโรเวนและโรแล้ว ไม่มีใครดูออกว่าแอรินเป็นใคร\"
\"ไม่อยากกลับไปหาไฮคิงบ้างเหรอ?\"
แอรินเอานิ้วไปปิดปากโรเวน แล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์
\"อย่าพูดเรื่องนี้ในโรงเรียนค่ะ\"
\"แต่โร...\"
\"แอรินบอกกับโรก่อนที่จะเข้ามาในเอดินเบิร์กแล้วค่ะ ไม่มีปัญหา\"
\"งั้นเหรอ\"
แอรินมองหน้าโรเวนแล้วเอ่ยขึ้นในที่สุด
\"แอรินขอแสดงความเสียใจเรื่องจักพรรดินีวิเวียนนานีย่าด้วยนะคะ\"
แอรินเงียบไปซักพักก่อนที่จะบอกว่า \"ท่านยังรักเจ้าชายโรเวนอยู่นะคะ\"
\"......\" โรเวนไม่ตอบ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้แอริน แล้วลูบหัวเธอเบา(เหมือนพี่ชายลูบหัวน้องสาว)
แล้วความเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้งสองคน
คิลที่แอบมองอยู่นาน ก็นึกได้ว่าต้องมาทำอะไร
\"แอ้ด~~~ปัง\" เสียงเปิด-ปิด ประตูของคิล
\"แอริน\" คิลเอ่ย แต่มองหน้าไปทางโรเวน \"นักปราญช์เลโมธีเรียก\"
\"ขอบคุณมากค่ะ คุณคิล\"
\"คิล ช่วยพยุงแอรินไปหน่อยซิ\"
\"ครับ\" ขณะที่คิลกำลังจะไปช่วยพยุง แอรินก็ยิ้มให้กับเขาก่อนจะปฏิเสธไป
\"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เดินไปเป็นเพื่อนแอรินก็พอ\"
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องพยาบาล ทิ้งให้เจ้าชายโรเวนนั่งอยู่ในห้องคนเดียว
............................................................................................................................................
\"เข้ามาเลยแอริน\" โรเวนท้าทาย
\"เจ้าชายโรเวนบอกให้แอรินไม่ต้องออมมือ\" แอรินพูดขึ้น
\"แล้วทำไมเจ้าชายโรเวนถึงได้เป็นฝ่ายออมมือซะเองละคะ\"
\"ก็แอรินอยากออมมือให้ผมก่อนทำไมละ?\"
แล้วแอรินก็ไปประชิดตัวโรเวนอย่างรวดเร็ว
ใบหน้าที่ขาวนวลอมชมพูของเธอ ประชิดกับใบหน้าอันหล่อเหลาของโรเวน
เล่นเอาโรเวนใจเต้นไม่เป็นส่ำไปเหมือนกัน
ผู้คนในอัฒจันทร์ต่างพากันตะลึง ไม่มีเสียงเชียร์เพราะมัวแต่อึ้ง!!!
แล้วเสียงที่ไพเราะประดุจนางฟ้าก็เอ่ยขึ้น
\"ถ้าออมมือระวังจะเป็นฝ่ายแพ้ไปซะเองนะคะ เจ้าชายโรเวน\"
แล้วเสียงดาบก็ปะทะกันอีกครั้ง
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
\"เคร้ง!!!\"
เสียงดาบที่ปะทะกันอย่างรวดเร็วจนคนดูมองกันแทบจะไม่ทัน
ทั้งสองฝ่ายพลัดกันรุกกับรับ ดูไม่มีฝ่ายไหนน่าจะแพ้เลยด้วยซ้ำ
แล้วทั้งคู่ก็หยุดการปะทะกัน
ไม่มีอาการหอบ!!!! ทั้งสองคนไม่มีท่าทีว่าจะเหนื่อยเลยแม้แต่นิดเดียว
\"คิล\" เฟรินทักเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างๆ \"นายว่าใครจะชนะ?\"
\"ไม่รู้ซิ มันสูสีกันทั้งคู่เลย\"
แอรินเอาดาบมาวางตรงหน้า จ้องไปที่ดาบ
แล้วยิ้มให้กับโรเวนก่อนที่จะพูดว่า \"แอรินขอจบการประลองแค่นี้นะคะ\"
โรเวนตั้งท่ารับดาบของแอริน
\"เพลงดาบบทที่ 3 เพลงผลิดอกแห่งซากุระสีขาวอันบริสุทธิ์\" สิ้นเสียงแอริน
\"เคร้ง!!! ตุบ!!!\"
ทุกคนพากันตะลึงยิ่งกว่าตอนที่แอรินกับโรเวนปะทะกันอย่างดุเดือด
เมื่อภาพที่เห็นคือ ดาบของโรเวนกระเด็นไปอยู่อีกฝัง!!!?
แต่ที่น่าตะลึงถึงขนาดทำให้เจ้าชายน้ำแข็งยังต้องอึ้งกิมกี่!!!?
ปลายดาบที่เรียวยาวของแอรินจี้อยู่ที่คอของโรเวนที่ยืนหันหลังให้เธอ!!!??
\"เก่งขึ้นมากนะแอริน\" โรเวนพึมพำเบาๆ ที่มีแต่แอรินที่ได้ยิน แล้วล้มลง!!
แอรินยืนหอบ แต่ยังคงถือดาบในท่าเดิม
เธอปล่อยมือออกจากดาบเรียวยาวนั่น \"ตุบ!!\" แล้วล้มลง!!!
ทุกคนทั่วทั้งอัฒจันทร์เงียบ และงง \'ใครเป็นผู้ชนะ?\'
\"สะ...เสมอ\" โฆษกพูดขึ้นในที่สุด
\"สุด...สุดยอด\" เฟรินพูดขึ้นหลังจากที่อึ้งอยู่นาน
หน่วยพยาบาลพาทั้งสองคนไปรักษา
แอรินได้รับบาดเจ็บ เป็นรอยแผลที่เนินอกด้านขวา(ห้ามคิดลึก)
ส่วนโรเวนได้รับบาดเจ็บที่เดียวกับฟลอค แต่เลือดไม่ออก แค่เป็นรอยแผล
........................................................................
ที่ห้องพยาบาล...
\"เป็นไงบ้างแอริน\" คิลเข้ามาถามอย่างเป็นห่วง
แอรินยิ้มให้คิลกับเฟริน เพราะคาโลไปดูอาการของโรเวน
\"ไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ\" แล้วมองไปที่โรเวน
\"เจ้าชายโรเวนนี่เก่งจริงๆ นะคะ ที่รับเพลงดาบบทที่ 3 ของแอรินได้\"
\"ระ...รับได้เหรอะนะนั่น\"
\"ใช่ค่ะ...รับได้\" แอรินเงียบแล้วค่อยพูดต่อว่า
\"ถึงได้รับบาดแผลแค่นั้นไงคะ แถม...ยังสวนกลับได้อีกด้วย\"
\"เฮ้อ\" คิลถอนหายใจ \"น่ากลัวจริงๆ\"
\"แล้วบาดแผลของแอรินละ เป็นไรมากมั้ย?\" เฟรินถามขึ้น
\"ดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็ยังเจ็บอยู่นิดหน่อย คุณเฟรินไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ\"
\"ให้คาโลมันรักษาให้มั้ย? มันรักษาเก่งนะ\"
\"ไม่\" เสียงตอบที่เย็นเยียบและเด็ดขาดดังมาจากเจ้าชายน้ำแข็งที่นั่งอยู่ข้างๆ โรเวน
\"ไรว่ะ?? แกจะไม่ใจดำไปหน่อยเหรอ คาโล\" เฟรินพูดขึ้น
\"ไปเรียกหน่วยพยาบาลให้มารักษาซิ\"
\"แล้วทำไมแกจะรักษาให้แอรินไม่ได้ละฟะ?\"
\"ถ้านายรู้ว่าแผลของแอรินอยู่ตรงไหน นายจะยังให้ฉันรักษาไหมละ?\" แล้วคาโลก็เดินออกจากห้อง
\"อะไรของมันฟะ?\" เฟรินพูด
\"จริงของมัน\" คิลหันไปพูดกับเฟรินอย่างเห็นด้วยกับคาโล
\"อะไรของแก? แล้วแกรู้เหรอไงว่าแผลของแอรินอยู่ตรงไหน?\"
\"เนินอกด้านขวาค่ะ\" แอรินตอบอย่างอายๆ แหม...ตอนอายนี่น่ารักจริงๆ
\"ผมขอโทษ..\" เจ้าตัวดีพูดอย่างสำนึกผิด \"งั้นเดี๋ยวไปเรียกหน่วยพยาบาลมาดูแล้วกัน\"
\"ไม่เป็นไรค่ะ\" แอรินพูด \"เดี๋ยวก็คงหายแล้ว\"
\"งั้นผมกับคิลไปก่อนนะ\" แล้วเฟรินก็หันไปหาคิล ทั้งสองคนก็เดินจากไป
....................................................................................
ทางด้านคิล...
\"นายว่าไงคิล?\" เจ้าตัวดีเอ่ยถามเพื่อนนักฆ่า
\"ฝีมืออย่างงี้ ได้มาเป็นองครักษ์ให้นายก็ดีเหมือนกัน\"
\"แต่น่ากลัวฉิบเลยฟะ\"
\"แอรินมาเป็นองครักษ์ให้นาย เธอไม่ทำร้ายนายหรอกน่า\"
\"เออ...จริงด้วย\"
\"อย่างน้อยเราก็ได้ยัยแองจี้ในคราบเรนอนมาแล้วคนนึงละฟะ\"
\"ไม่ว่ะ...ฉันว่าเป็นคาโลในคราบเรนอนมากกว่า\"
\"ทำไมฟะ?\"
\"นายไม่เห็นตอนที่แอรินลงสนามเหรอะ\"
\"เห็นเดะ ก็มีแต่คู่ต่อสู้กับแอรินยืนอยู่ในสนามประลอง ใครไม่เห็นก็ตาถั่วแล้ว\"
\"ไม่ใช่!! นายไม่เห็นรึไง ว่าแอรินเขามีสีหน้ายังไง\"
\"ยังกะคาโลภาคเลดี้ไปยืนที่สนามแนะ\"
\"เออ...นั่นแหละ\"
\"คิล\" เสียงเย็นชาจากเจ้าชายน้ำแข็งดังขึ้น ทำให้หัวขโมยกับนักฆ่าต้องสะดุ้งเฮือก!!
\"มีอะไรคาโล\" คิลหันหลังไปถาม
\"ไปตามแอรินให้หน่อย\"
\"ทำไมอ่ะ??\"
\"นักปราญช์เลโมธีเรียก\"
\"เรียกทำไมฟะ?\"
\"เรื่องการประลอง\" คาโลพูดแล้วลากเฟรินไป
\"เฮ้ย!!! แกจะพาฉันไปไหน??\" เฟรินโวย
\"ไปช่วยขนหนังสือในห้องสมุด\"
\"ไรฟะ? นี่ฉันเป็นขี้ข้าให้นายกะตั้งเมื่อไร\" แต่เจ้าตัวก็ยอมตามไปโดยดี
ทิ้งให้นักฆ่ายืนมองอยู่อย่างนั้น
...................................................................
เมื่อคิลเดินไปหาแอรินที่ห้องพยาบาล
แล้วแง้มประตูเปิดออก แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นภาพกับบทสนทนาตรงหน้า
\"เสร็จแล้วละแอริน\" โรเวนพูด หลังจากที่รักษาแผลให้แอริน
\"ขอบคุณมากค่ะ เจ้าชายโรเวน\" แอนรินตอบยิ้มๆ
\"วิชาดาบเก่งขึ้นมากเลยนะ\"
\"ก็ได้เจ้าชายโรเวนสอนให้นี่คะ\"
\"ไม่นึกเลยนะว่าเธอจะใช้เพลงดาบบทที่ 3 กับฉัน\"
\"ฮิ\" แอรินหัวเราะเบาๆ \"ก็เจ้าชายโรเวนเป็นคนบอกว่า เพลงดาบบทที่ 3 เป็นเพลงดาบที่ท่านรับยากที่สุดนี่คะ\"
\"นักปราญช์เลโมธีรู้เรื่องนี้รึเปล่า?\"
\"ไม่ค่ะ นอกจากเจ้าชายโรเวนและโรแล้ว ไม่มีใครดูออกว่าแอรินเป็นใคร\"
\"ไม่อยากกลับไปหาไฮคิงบ้างเหรอ?\"
แอรินเอานิ้วไปปิดปากโรเวน แล้วยิ้มอย่างมีเสน่ห์
\"อย่าพูดเรื่องนี้ในโรงเรียนค่ะ\"
\"แต่โร...\"
\"แอรินบอกกับโรก่อนที่จะเข้ามาในเอดินเบิร์กแล้วค่ะ ไม่มีปัญหา\"
\"งั้นเหรอ\"
แอรินมองหน้าโรเวนแล้วเอ่ยขึ้นในที่สุด
\"แอรินขอแสดงความเสียใจเรื่องจักพรรดินีวิเวียนนานีย่าด้วยนะคะ\"
แอรินเงียบไปซักพักก่อนที่จะบอกว่า \"ท่านยังรักเจ้าชายโรเวนอยู่นะคะ\"
\"......\" โรเวนไม่ตอบ เขายิ้มอย่างอ่อนโยนให้แอริน แล้วลูบหัวเธอเบา(เหมือนพี่ชายลูบหัวน้องสาว)
แล้วความเงียบก็เข้าครอบคลุมทั้งสองคน
คิลที่แอบมองอยู่นาน ก็นึกได้ว่าต้องมาทำอะไร
\"แอ้ด~~~ปัง\" เสียงเปิด-ปิด ประตูของคิล
\"แอริน\" คิลเอ่ย แต่มองหน้าไปทางโรเวน \"นักปราญช์เลโมธีเรียก\"
\"ขอบคุณมากค่ะ คุณคิล\"
\"คิล ช่วยพยุงแอรินไปหน่อยซิ\"
\"ครับ\" ขณะที่คิลกำลังจะไปช่วยพยุง แอรินก็ยิ้มให้กับเขาก่อนจะปฏิเสธไป
\"ไม่เป็นไรค่ะ แค่เดินไปเป็นเพื่อนแอรินก็พอ\"
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องพยาบาล ทิ้งให้เจ้าชายโรเวนนั่งอยู่ในห้องคนเดียว
............................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น