ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ไม่ใช่นะ!!!!!!!!!!!!!!!
ทางด้านคิล...
แอรินกับคิลวิ่งไปดูที่เกิดเหตุณ์ ก็พบกับ โร เซวาเรส กำลังมีเรื่องกับคนๆ หนึ่งที่คิลไม่รู้จัก
\"นี่มันอะไรกันนะ?\" คิลถามโร
\"มันแพ้ฝีมือดาบฉัน\"
\"อ้อ!! พวกแพ้แล้วพาล\" คิลพูดแล้วหันไปทางเจ้าคนที่แพ้
\"หนวกหู!!!\"
\"แล้วแกไม่ซัดให้มันเด็ดขาดไปเลยละ\"
\"ก็ถ้าทำอยากนั้น ฉันก็ไม่ได้ลงแข่งการประลองในวันเสาร์ที่จะถึงนี้นะซิ\"
\"อ้อ...พวกตัดคู่แข่ง\"
แต่พอสิ้นเสียงคำพูดของคิล ฝ่ายที่หาเรื่องก็ง้างดาบขึ้นแล้วฟันลงไปที่คิล
\'เคร้ง!!!!!!!!!!!!\' เสียงดาบปะทะดาบ เป็นใครก็รู้ว่านี่ต้องเป็นเสียงดาบปะทะดาบอย่างแน่นอน
แต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ภาพที่ดาบปะทะกัน แต่กลับเป็นภาพที่ดาบของคนผู้แพ้กระเด็นไปอยู่ข้างๆ เจ้าของ
ถึงจะไม่เห็นตอนที่เอาดาบมาฟันแต่ก็รู้ว่าใครเป็นคนฟัน
โรอึ้ง!!! กับภาพที่เห็นเขายังไม่ได้หยิบดาบออกจากฝักเลยด้วยซ้ำ
ส่วนคิลก็ยังไม่ทันจะใช้วิชาฆ่าเลย
ทั้ง 2 คนหันไปที่แอริน
\"แอริน\" คิลเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าแอรินจับด้ามดาบ แต่ดาบของเธอยังเสียบอยู่ที่ฝักดาบ
\"ฝีมือเธอ..?\" คิลพูดเบาๆ แต่แอรินไม่ได้ยินคำพูดนั้น
\"ผู้ที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ก็ไม่มีวันได้รับชัยชนะจากการประลอง\" แอรินพูดกับผู้แพ้ แล้วหันหลังเดินจากไป
ทิ้งให้โรกับคิลและผู้คนที่มามุงต่างพากันงงไม่แพ้กัน
แล้วคิลก็นึกได้ รีบวิ่งตามแอรินไป
..........................................................................................................................
ที่หน้าห้องหัวหน้าป้อม...(หรือที่ห้องพักของพวกเฟรินนะแหละ)
\"แอริน...เมื่อกี้เธอ\" คิลเริ่มถามแอริน
\"คุณคิลมองไม่ทันเหรอคะ?\" แอรินเอียงคอถามคิล
น่ารัก
ความคิดแรกที่ฝุดขึ้นมาในหัวสมองของคิล แต่แล้วเขาก็ต้องสลัดทิ้งและตั้งสติใหม่
\"นั่น!! เมื่อกี้เธอทำอะไร????\"
\"แอรินชักดาบออกมาแล้วฟันดาบของคนๆ นั้นกระเด็น แล้วก็เอาเก็บเข้าไปในฝักเหมือนเดิม\" แอรินตอบหน้าตาเฉย
\"ตะ...แต่ฉันเห็นแค่เธอจับด้ามดาบ ทั้งที่ดาบเธอยังอยู่ในฝัก\"
\"ความเร็วค่ะ คุณคิล\" แอรินตอบยิ้มๆ
\"คะ...ความเร็วงั้นเหรอะ นั่นมันเร็วจนฉันดูไม่ทันเลยนะ\"
\"คุณคาโลอาจมองทันค่ะ แต่ก็ไม่แน่อาจจะมองไม่ทัน แอรินไม่เคยปะทะฝีมือด้วยเลย\"
\"โอ๊ย!! อย่าเลย อย่าไปยุ่งกับมันเลย\" คิลพูดแล้วส่ายหน้า
\"งั้นขอตัวไปเก็บของในห้องก่อนนะค่ะ\" แอรินยิ้มให้คิลแล้วเดินเข้าไปในห้อง
คิลยืนถอนหายใจ \'ยัยนี่เป็นพวกซ่อนคม\' ความคิดที่ออกมาจากคิล
แล้วเขาก็เดินตามแอรินเข้าไปในห้อง
...................................................................................................................
คิลเดินไปนั่งบนเตียงแล้วนอนลงไปอย่างอ่อนแรง
\"อีกกี่นาที ถึงจะเรียนคาบต่อไปคะ?\"
\"อืม...ประมาณ 30 นาทีมั้ง?\"
\"ขอบคุณมากค่ะ\"
คิลมองแอรินที่กำลังเก็บของๆ เธออยู่แล้วนึกอะไรบางอย่าง
\'ยัยแอรินนี่เหมือนใครน้า พูดจาไพเราะเหมือนเรนอน กินเก่งเหมือนเฟริน เป็นพวกซ่อนคมเหมือนโร แถมยังตั้งใจเรียน
เหมือนคาโล แต่หน้าตานี่ซิ สวยไม่เหมือนใคร\'
แอรินหันมามองคิล แล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนที่จะถามว่า \"มองอะไรเหรอคะ?\"
คิลสะดุ้งจากความคิดของเขา แล้วตอบพลางลุกขึ้นนั่งว่า \"ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร\"
\"คุณคิลนี่แปลกนะคะ\"
\"เออ...งั้นเหรอ\" แล้วคิลก็ถามแอรินหลังจากที่คิดอะไรออก
\"นี่แอริน!! ทำไมเธอถึงฟันดาบได้เร็วขนาดนั้นละ??\"
\"ความเร็วเป็นอาวุธของการใช้ดาบค่ะ\"
\"แต่นั่นมันเร็วจนน่ากลัวเลยนะ\"
\"ถ้าไม่เร็วก็ต้องแพ้ ผู้ช้าคือผู้แพ้ ผู้เร็วคือผู้ชนะ\" แอรินนิ่งซักพักก่อนพูดต่อว่า \"เว้นแต่ว่าผู้ช้าจะฉลาดกว่าผู้เร็วค่ะ\"
\"แล้วเวทย์เธอเก่งอย่างงี้รึเปล่า??\"
\"ถึงจะเก่งยังไงก็คงไม่เก่งเท่าคุณคาโล\"
\"เธอรู้เหรอะ ว่ามันเก่งเวทย์\"
\"ค่ะ ถ้าแข่งกันเรื่องดาบยังไงแอรินก็อาจจะชนะคุณคาโล แต่ถ้าเวทย์อาจจะสูสีค่ะ\"
\"นั่นซิ ก็คาโลนะ มันห่วยเรื่องดาบจะตาย\"
\"อ๊ะ!!\" แอรินร้องขึ้นเหมือนนึกอะไรได้
\"คุณคิลจะเอาเล็คเชอร์ไปจดก่อนไหมคะ? จะได้ไม่ต้องมาแย่งกับคุณเฟริน\"
\"อืม!! ก็ดีเหมือนกัน\"
\"เล็คเชอร์ของแอริน วางอยู่บนโต๊ะนะค่ะ เชิญลอกตามสบายคะ\"
\"ขอบใจนะ\" คิลบอกแอรินแล้วลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเอาเล็กเชอร์(สมุดเปล่า) ของตัวเองเพื่อไปลอก
แต่เจ้ากรรม โชคชะตาเล่นตลก
คิลดันก้าวพลาด!!!!! สะดุดอะไรก็ไม่รู้ (เพราะไม่รู้จะให้สะดุดอะไรดี)
ทำให้ไปชนแอรินเข้า แอรินที่เป็นเพียงผู้หญิงร่างเล็ก มีรึจะทนแรงล้มของผู้ชายได้
ตัวเธอก็ล้มตัวลงบนเตียงของตัวเอง ส่วนคิลก็เอามือดันบนเตียงได้ก่อนที่จะล้มทับแอริน
ถึงแม้จะไม่บาดเจ็บอะไร แต่ทั้งคู่ก็ตกใจ
เพราะใบหน้าของทั้ง 2 คนใกล้ชิดกัน ถึงขนาดที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งกันและกัน
นัยน์ตาสีม่วงสบตากับนัยน์ตาสีเทาอีกครั้ง
สาวน้อยที่สวยและน่ารักประดุจนางฟ้า แถมยังเป็นพวกซ่อนคม(ในความคิดของคิล)
บัดนี้ร่างของเธออยู่ในอ้อมแขนของคิลอย่างง่ายดาย
เสียงหัวใจของคิลเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะแล้วตอนนี้
เมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวอมชมพูของแอริน เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความอายขึ้นมาทีละนิดๆ
แอรินยามอายช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ แบบนี้มีหรือชายอื่นจะอดใจไม่หลงรักไหว
.........................................................................................................
\"แอ้ด~~~~~ปัง!!!\" ไม่รู้ว่าจะเสียงสวรรค์หรือเสียงนรกดี
ทั้งคิลและแอรินต่างหันไปมอง
\"เฮ้อ~~ นิดหน่อยก็หึง นายนี่ไม่ไหว...\" เสียงของหัวขโมยตัวดีที่อยู่ในคราบของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าบ่นขึ้น
แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
คาโลเองก็อึ้งไปเหมือนกัน
\"ฉันมาขัดจังหวะรึเปล่า\" เสียงเย็นชาของคาโลถามขึ้น
คิลรีบผละออกมาจากแอริน หลังจากที่พึ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาอยู่ในท่าอะไร
แอรินลุกขึ้นมานั่ง ตอนนี้หน้าของแอรินแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
\"ฮะ...เฮ้ย!!! ไม่ใช่นะเฟ้ย!!!!!!! อย่าเข้าใจผิดนะเฟ้ย\" คิลพยายามแก้
\"หืมส์...มือไวเหมือนกันนี่หว่า คิล\" เฟรินพูดขึ้น
\"คือ...คือบังเอิญฉันจะไปหยิบเล็คเชอร์มาลอก แล้ว..แล้วมันดันก้าวพลาด\"
\"ฟังไม่ค่อยจะขึ้นเท่าไร นายนี่หาข้อแก้ตัวไม่เก่งเลยนะ มะ!! เดี๋ยวสอนให้\" เฟรินพูดยิ้มๆ
\"คุณเฟรินค่ะ\" แอรินเอ่ยขึ้นในที่สุด ทุกคนหันไปมอง แม้แต่คิลก็ด้วย \"สมุดเล็คเชอร์ของแอรินวางอยู่บนโต๊ะนะค่ะ\"
แล้วแอรินก็เดินผ่านเฟรินกับคาโลโดยไม่เงยหน้ามองเลยซักนิด แล้วเดินไปจากห้อง
\"ไม่ตามไปเหรอคิล?\" เฟรินหันมาถาม
\"ตามไป...ตามไปก็มีหวังเข้าใจผิดกันทั้งป้อม!!!\" คิลพูดอย่างหัวเสีย \"แค่พวกนายเข้าใจผิดฉันก็จะแย่อยู่แล้ว\"
\"แล้วถ้าแอรินไม่กลับมาละ\" คาโลถามเรียบๆ แต่เฟรินก็หันไปมอง \'ไอ้ก้อนน้ำแข็งเดินได้ มันห่วงคนอื่นเป็นด้วย??\'
\"ฉันก็ต้องตามกลับ\" คิลบอกอย่างหงุดหงิด
แล้วเดินไปหยิบเล็คเชอร์ของแอรินมา จากนั้นก็ไปนั่งลอก แต่หน้าก็ยังคงแดงอยู่
คาโลเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน
เฟรินสวมแหวนไว้เหมือนเดิม ร่างของเจ้าหญิงที่สามารถหลอมละลายน้ำแข็งได้
บัดนี้กลับมาอยู่ในร่างชายหนุ่มมาดกวนโอ๊ยอีกครั้ง
แล้วเดินไปนอนบนเตียงเพื่อรอเรียนคาบต่อไป
.......................................................................................................
แอรินกับคิลวิ่งไปดูที่เกิดเหตุณ์ ก็พบกับ โร เซวาเรส กำลังมีเรื่องกับคนๆ หนึ่งที่คิลไม่รู้จัก
\"นี่มันอะไรกันนะ?\" คิลถามโร
\"มันแพ้ฝีมือดาบฉัน\"
\"อ้อ!! พวกแพ้แล้วพาล\" คิลพูดแล้วหันไปทางเจ้าคนที่แพ้
\"หนวกหู!!!\"
\"แล้วแกไม่ซัดให้มันเด็ดขาดไปเลยละ\"
\"ก็ถ้าทำอยากนั้น ฉันก็ไม่ได้ลงแข่งการประลองในวันเสาร์ที่จะถึงนี้นะซิ\"
\"อ้อ...พวกตัดคู่แข่ง\"
แต่พอสิ้นเสียงคำพูดของคิล ฝ่ายที่หาเรื่องก็ง้างดาบขึ้นแล้วฟันลงไปที่คิล
\'เคร้ง!!!!!!!!!!!!\' เสียงดาบปะทะดาบ เป็นใครก็รู้ว่านี่ต้องเป็นเสียงดาบปะทะดาบอย่างแน่นอน
แต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ภาพที่ดาบปะทะกัน แต่กลับเป็นภาพที่ดาบของคนผู้แพ้กระเด็นไปอยู่ข้างๆ เจ้าของ
ถึงจะไม่เห็นตอนที่เอาดาบมาฟันแต่ก็รู้ว่าใครเป็นคนฟัน
โรอึ้ง!!! กับภาพที่เห็นเขายังไม่ได้หยิบดาบออกจากฝักเลยด้วยซ้ำ
ส่วนคิลก็ยังไม่ทันจะใช้วิชาฆ่าเลย
ทั้ง 2 คนหันไปที่แอริน
\"แอริน\" คิลเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าแอรินจับด้ามดาบ แต่ดาบของเธอยังเสียบอยู่ที่ฝักดาบ
\"ฝีมือเธอ..?\" คิลพูดเบาๆ แต่แอรินไม่ได้ยินคำพูดนั้น
\"ผู้ที่ไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ก็ไม่มีวันได้รับชัยชนะจากการประลอง\" แอรินพูดกับผู้แพ้ แล้วหันหลังเดินจากไป
ทิ้งให้โรกับคิลและผู้คนที่มามุงต่างพากันงงไม่แพ้กัน
แล้วคิลก็นึกได้ รีบวิ่งตามแอรินไป
..........................................................................................................................
ที่หน้าห้องหัวหน้าป้อม...(หรือที่ห้องพักของพวกเฟรินนะแหละ)
\"แอริน...เมื่อกี้เธอ\" คิลเริ่มถามแอริน
\"คุณคิลมองไม่ทันเหรอคะ?\" แอรินเอียงคอถามคิล
น่ารัก
ความคิดแรกที่ฝุดขึ้นมาในหัวสมองของคิล แต่แล้วเขาก็ต้องสลัดทิ้งและตั้งสติใหม่
\"นั่น!! เมื่อกี้เธอทำอะไร????\"
\"แอรินชักดาบออกมาแล้วฟันดาบของคนๆ นั้นกระเด็น แล้วก็เอาเก็บเข้าไปในฝักเหมือนเดิม\" แอรินตอบหน้าตาเฉย
\"ตะ...แต่ฉันเห็นแค่เธอจับด้ามดาบ ทั้งที่ดาบเธอยังอยู่ในฝัก\"
\"ความเร็วค่ะ คุณคิล\" แอรินตอบยิ้มๆ
\"คะ...ความเร็วงั้นเหรอะ นั่นมันเร็วจนฉันดูไม่ทันเลยนะ\"
\"คุณคาโลอาจมองทันค่ะ แต่ก็ไม่แน่อาจจะมองไม่ทัน แอรินไม่เคยปะทะฝีมือด้วยเลย\"
\"โอ๊ย!! อย่าเลย อย่าไปยุ่งกับมันเลย\" คิลพูดแล้วส่ายหน้า
\"งั้นขอตัวไปเก็บของในห้องก่อนนะค่ะ\" แอรินยิ้มให้คิลแล้วเดินเข้าไปในห้อง
คิลยืนถอนหายใจ \'ยัยนี่เป็นพวกซ่อนคม\' ความคิดที่ออกมาจากคิล
แล้วเขาก็เดินตามแอรินเข้าไปในห้อง
...................................................................................................................
คิลเดินไปนั่งบนเตียงแล้วนอนลงไปอย่างอ่อนแรง
\"อีกกี่นาที ถึงจะเรียนคาบต่อไปคะ?\"
\"อืม...ประมาณ 30 นาทีมั้ง?\"
\"ขอบคุณมากค่ะ\"
คิลมองแอรินที่กำลังเก็บของๆ เธออยู่แล้วนึกอะไรบางอย่าง
\'ยัยแอรินนี่เหมือนใครน้า พูดจาไพเราะเหมือนเรนอน กินเก่งเหมือนเฟริน เป็นพวกซ่อนคมเหมือนโร แถมยังตั้งใจเรียน
เหมือนคาโล แต่หน้าตานี่ซิ สวยไม่เหมือนใคร\'
แอรินหันมามองคิล แล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตรก่อนที่จะถามว่า \"มองอะไรเหรอคะ?\"
คิลสะดุ้งจากความคิดของเขา แล้วตอบพลางลุกขึ้นนั่งว่า \"ปะ...เปล่า ไม่มีอะไร\"
\"คุณคิลนี่แปลกนะคะ\"
\"เออ...งั้นเหรอ\" แล้วคิลก็ถามแอรินหลังจากที่คิดอะไรออก
\"นี่แอริน!! ทำไมเธอถึงฟันดาบได้เร็วขนาดนั้นละ??\"
\"ความเร็วเป็นอาวุธของการใช้ดาบค่ะ\"
\"แต่นั่นมันเร็วจนน่ากลัวเลยนะ\"
\"ถ้าไม่เร็วก็ต้องแพ้ ผู้ช้าคือผู้แพ้ ผู้เร็วคือผู้ชนะ\" แอรินนิ่งซักพักก่อนพูดต่อว่า \"เว้นแต่ว่าผู้ช้าจะฉลาดกว่าผู้เร็วค่ะ\"
\"แล้วเวทย์เธอเก่งอย่างงี้รึเปล่า??\"
\"ถึงจะเก่งยังไงก็คงไม่เก่งเท่าคุณคาโล\"
\"เธอรู้เหรอะ ว่ามันเก่งเวทย์\"
\"ค่ะ ถ้าแข่งกันเรื่องดาบยังไงแอรินก็อาจจะชนะคุณคาโล แต่ถ้าเวทย์อาจจะสูสีค่ะ\"
\"นั่นซิ ก็คาโลนะ มันห่วยเรื่องดาบจะตาย\"
\"อ๊ะ!!\" แอรินร้องขึ้นเหมือนนึกอะไรได้
\"คุณคิลจะเอาเล็คเชอร์ไปจดก่อนไหมคะ? จะได้ไม่ต้องมาแย่งกับคุณเฟริน\"
\"อืม!! ก็ดีเหมือนกัน\"
\"เล็คเชอร์ของแอริน วางอยู่บนโต๊ะนะค่ะ เชิญลอกตามสบายคะ\"
\"ขอบใจนะ\" คิลบอกแอรินแล้วลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเอาเล็กเชอร์(สมุดเปล่า) ของตัวเองเพื่อไปลอก
แต่เจ้ากรรม โชคชะตาเล่นตลก
คิลดันก้าวพลาด!!!!! สะดุดอะไรก็ไม่รู้ (เพราะไม่รู้จะให้สะดุดอะไรดี)
ทำให้ไปชนแอรินเข้า แอรินที่เป็นเพียงผู้หญิงร่างเล็ก มีรึจะทนแรงล้มของผู้ชายได้
ตัวเธอก็ล้มตัวลงบนเตียงของตัวเอง ส่วนคิลก็เอามือดันบนเตียงได้ก่อนที่จะล้มทับแอริน
ถึงแม้จะไม่บาดเจ็บอะไร แต่ทั้งคู่ก็ตกใจ
เพราะใบหน้าของทั้ง 2 คนใกล้ชิดกัน ถึงขนาดที่สัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ซึ่งกันและกัน
นัยน์ตาสีม่วงสบตากับนัยน์ตาสีเทาอีกครั้ง
สาวน้อยที่สวยและน่ารักประดุจนางฟ้า แถมยังเป็นพวกซ่อนคม(ในความคิดของคิล)
บัดนี้ร่างของเธออยู่ในอ้อมแขนของคิลอย่างง่ายดาย
เสียงหัวใจของคิลเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะแล้วตอนนี้
เมื่อเห็นใบหน้าที่ขาวอมชมพูของแอริน เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อด้วยความอายขึ้นมาทีละนิดๆ
แอรินยามอายช่างน่ารักอะไรขนาดนี้ แบบนี้มีหรือชายอื่นจะอดใจไม่หลงรักไหว
.........................................................................................................
\"แอ้ด~~~~~ปัง!!!\" ไม่รู้ว่าจะเสียงสวรรค์หรือเสียงนรกดี
ทั้งคิลและแอรินต่างหันไปมอง
\"เฮ้อ~~ นิดหน่อยก็หึง นายนี่ไม่ไหว...\" เสียงของหัวขโมยตัวดีที่อยู่ในคราบของเจ้าหญิงเฟลิโอน่าบ่นขึ้น
แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้า
คาโลเองก็อึ้งไปเหมือนกัน
\"ฉันมาขัดจังหวะรึเปล่า\" เสียงเย็นชาของคาโลถามขึ้น
คิลรีบผละออกมาจากแอริน หลังจากที่พึ่งจะนึกได้ว่าพวกเขาอยู่ในท่าอะไร
แอรินลุกขึ้นมานั่ง ตอนนี้หน้าของแอรินแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
\"ฮะ...เฮ้ย!!! ไม่ใช่นะเฟ้ย!!!!!!! อย่าเข้าใจผิดนะเฟ้ย\" คิลพยายามแก้
\"หืมส์...มือไวเหมือนกันนี่หว่า คิล\" เฟรินพูดขึ้น
\"คือ...คือบังเอิญฉันจะไปหยิบเล็คเชอร์มาลอก แล้ว..แล้วมันดันก้าวพลาด\"
\"ฟังไม่ค่อยจะขึ้นเท่าไร นายนี่หาข้อแก้ตัวไม่เก่งเลยนะ มะ!! เดี๋ยวสอนให้\" เฟรินพูดยิ้มๆ
\"คุณเฟรินค่ะ\" แอรินเอ่ยขึ้นในที่สุด ทุกคนหันไปมอง แม้แต่คิลก็ด้วย \"สมุดเล็คเชอร์ของแอรินวางอยู่บนโต๊ะนะค่ะ\"
แล้วแอรินก็เดินผ่านเฟรินกับคาโลโดยไม่เงยหน้ามองเลยซักนิด แล้วเดินไปจากห้อง
\"ไม่ตามไปเหรอคิล?\" เฟรินหันมาถาม
\"ตามไป...ตามไปก็มีหวังเข้าใจผิดกันทั้งป้อม!!!\" คิลพูดอย่างหัวเสีย \"แค่พวกนายเข้าใจผิดฉันก็จะแย่อยู่แล้ว\"
\"แล้วถ้าแอรินไม่กลับมาละ\" คาโลถามเรียบๆ แต่เฟรินก็หันไปมอง \'ไอ้ก้อนน้ำแข็งเดินได้ มันห่วงคนอื่นเป็นด้วย??\'
\"ฉันก็ต้องตามกลับ\" คิลบอกอย่างหงุดหงิด
แล้วเดินไปหยิบเล็คเชอร์ของแอรินมา จากนั้นก็ไปนั่งลอก แต่หน้าก็ยังคงแดงอยู่
คาโลเดินไปหยิบหนังสือมาอ่าน
เฟรินสวมแหวนไว้เหมือนเดิม ร่างของเจ้าหญิงที่สามารถหลอมละลายน้ำแข็งได้
บัดนี้กลับมาอยู่ในร่างชายหนุ่มมาดกวนโอ๊ยอีกครั้ง
แล้วเดินไปนอนบนเตียงเพื่อรอเรียนคาบต่อไป
.......................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น