ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสนทนา
\"อะไรนะ!!!!!!!!\" เรนอนร้องเสียงหลงเมื่อได้ยินคำพูดของคาเอล
พอๆ กับพวกที่แอบฟังอยู่ด้านหลังประตูที่อึ้งกิมกี่ไปไม่แพ้กัน แต่คนพูดกลับยิ้มกริบ
\"พี่เฟริน พี่คิล ออกมาเถอะ\" คาเอลพูดขึ้น
สองสหายที่หลบอยู่ด้านหลังประตูค่อยๆ ขยับกายออกมาแล้วยิ้มแห้งๆ
เรนอนมองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ แล้วหน้าก็ขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึงบทสนทนาเมื่อกี้
\"พวกพี่สองคนนี่ชอบแอบดูจนเป็นนิสัยเลยรึเปล่า???\"
\"เฮ้ยๆ พูดดีๆ เขาเรียกว่าบังเอิญผ่านมาเห็น\" คิลรีบแก้ทันที ส่วนเฟรินก็เอ่ยถาม
\"คาเอล...เรื่องเมื่อกี้...\" คาเอลมองหน้าเฟรินอย่างพินิจพิจารณา
\"จริงๆ ผมก็อิจฉาพี่เฟรินอยู่นะ\" คำพูดนี้ทำเอาคนที่อยู่ในห้องแปลกใจไปตามๆ กัน
\"พะ...พูดอะไรนะ????? เฟรินมันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย\" คิลถามอย่างแปลกใจ
\"ก็พี่เฟรินเป็นคนทำให้พี่คาโลอ่อนโยนได้นี่นา ผมเป็นน้องชายแท้ๆ กลับทำอะไรไม่ได้เลย\"
เพียงเท่านั้น เฟรินก็หน้าขึ้นสีระเรื่อ แล้วคิลก็หัวเราะเบาๆ เห็นด้วยกับคาเอล
แอ้ด....ปังงง!!!!!! เสียงเปิด-ปิด ประตูดังขึ้น เมื่ออคันตุกะคนใหม่ย่างกรายเข้ามา
\"เรนอน...รายงาน..\" เสียงขาดหายไปเมื่อสายตาของผู้พูดไปสบตากับผู้ที่นั่งบนเตียงเข้า
\"อะไรเหรอคะ คุณแองจี้?\" เรนอนถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวหยุดชะงักไป
\"เออ...อาจารย์บอกให้ทำส่งเย็นมะรืนนี้\" แองจี้พูดขึ้นแล้วรีบหลบสายตาของคาเอล
\"เอ๋??? เย็นมะรืนนี้!!! แล้วจะทำเสร็จทันเหรอคะ??\" เรนอนร้องถาม
\"รายงานอะไรเหรอแองจี้?\" เฟรินถามขึ้นบ้าง พลางนึกเสียวๆ \'รายงานอะไรหว่า เราทำรึยังฟระเนี่ย??\'
\"ก็รายงานประวัติศาสตร์นะซิ อาจารย์บอกว่าเลื่อนจากส่งอาทิตย์หน้าเป็นเย็นมะรืนนี้\"
\"อ้อ....แล้วไป\" เฟรินพูดขึ้นแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเธอพึ่งถูกคาโลบังคับให้ทำเมื่อวันก่อนเอง
\"ทำเสร็จแล้วเหรอเฟริน??\" แองจี้ถามขึ้นอย่างแปลกใจที่เจ้าหญิงจอมกะล่อนทำรายงานเสร็จ
\"ใช่!! เสร็จแล้ว!!\" เฟรินตอบอย่างภาคภูมิใจ ทำให้คิลต้องหัวเราะกับท่าทีของเพื่อนรักอย่างห้ามไม่ได้
\"ก็ดี\" แองจี้พูดสั้นๆ แล้วหันไปทางเรนอน \"แล้วไปถึงไหนแล้วละเรนอน???\"
\"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วละค่ะ แล้วคุณแองจี้ละคะ??\" เรนอนถามขึ้นบ้าง
\"ก็เหมือนกัน แต่ฉันยังหาข้อมูลบางอย่างไม่ได้นะซิ\" แองจี้ตอบแล้วทำท่าคิดหนัก
บุคคลคนเดียวในห้องที่เงียบไปนาน รีบพูดขึ้นทันที
\"ให้ผมช่วยเจ๊นะ เจ๊แองจี้\" ประโยคนี้เรียกสายตาจากทุกคนในห้องได้อย่างดี
\"จะดีเหรอคาเอล?? เธอไม่ต้องทำก็ได้นี่\" เรนอนถามขึ้น
\"นั่นซิ เพราะนายมาใหม่ การบ้านก่อนหน้านี้เลยไม่ต้องทำก็ได้\" เฟรินพูดขึ้นบ้าง
\"ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะทำซักหน่อย ผมบอกว่าจะช่วยเจ๊แองจี้ต่างหาก\"
\"ช่วยแองจี้!!! คิดใหม่อีกทีก็ได้นะคาเอล\" คิลพูดแกมขำ
\"ทำไมละ ผมจะช่วยเจ๊แองจี้นี่นา เจ๊ให้ผมช่วยนะ\" คาเอลพูดแล้วหันไปทางแองจี้
ที่ตอนนี้สีหน้าบ่งบอกถึงความหงุดหงิดกับคนพูดอย่างแรง
\"ไม่จำเป็น!!!!\" แองจี้พูด แล้วสะบัดหน้าหนีเดินออกจากห้องพยาบาลไปทันที
คาเอลมองแองจี้ไปจนลับสายตา แล้วถอนหายใจ \"ว้า...แย่จัง\"
\"สนใจแองจี้เหรอคาเอล?? ยากหน่อยนะ\" คิลพูดขึ้น
\"เปล่าๆ\" คาเอลรีบปฏิเสธทันที \"ผมแค่อยากหาเรื่องไปหาพี่คาโลเท่านั้นเอง\"
\"ถ้าอย่างนั้นก็ไปเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกันนะคาเอล\"
เรนอนพูดยิ้มๆ ทำให้คนบางคนในห้องพยาบาลไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย
แต่คนอย่างคาเอล ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องนะ ถนัดนัก
เพราะงั้นจึงสังเกตุเห็นได้อย่างรวดเร็ว ถึงอาการที่ไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยของคนบางคนในห้อง
\"ไม่เอาดีกว่า ไว้ผมค่อยหาเรื่องวันหลัง\" คาเอลตอบเรนอน
\"ทำไมละ?? จะไปหาคุณคาโลไม่ใช่เหรอ??\"
\"ไม่ฮะ ผมอยากจะคุยกับเพื่อนๆ ของพี่คาโลซักหน่อย\"
\"งั้นก็ตามใจ ฉันไปก่อนนะ\" เรนอนพูดขึ้น แล้วหันไปทางเฟรินกับคิล \"ขอตัวนะค่ะ\"
แต่ก่อนที่เรนอนจะเดินออกไป ก็ถูกมือของคนๆ หนึ่งรั้งเอาไว้
ริมฝีปากจากผู้รั้งค่อยๆ ประกบลงบนหน้าผากของเจ้าหญิงคนงามอย่างอ่อนโยน
ทำเอาผู้ที่ยืนมองอยู่ในห้อง มองอย่างตกตะลึงระคนอิจฉา(บางคน)
แล้วพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี \"โชคดีนะพี่เรนอน\" เรนอนยิ้มให้คาเอลก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...........................................................................................................................................................
\"นายทำอย่างงี้กับทุกคนเลยเหรอ??\" เฟรินถามขึ้นเมื่อเรนอนเดินออกจากห้องไปนานแล้ว
\"ก็...ไม่ทุกคน\" คาเอลตอบเรียบๆ \"พี่เรนอนกับผมและพี่คาโล พวกเราเล่นด้วยกันมาแต่เด็ก\"
\"ก็เลยสนิทกันเป็นพิเศษงั้นซิ\" คิลพูดขึ้นบ้าง
\"อืม!!! พี่เรนอนตอนเด็กๆ เป็นคนขี้แย ผมงี้ต้องคอยปลอบประจำ\"
\"อ้าว?? แล้วคาโลละ???\"
\"บางครั้งพี่คาโลก็จะมาช่วยปลอบ แต่ส่วนมากผมจะเป็นคนปลอบมากกว่า\"
\"แล้วที่คุยกับเรนอนเมื่อกี้...\"
\"พี่คิลสนด้วยเหรอ??\" คาเอลถามขึ้น
\"เปล่า ก็...\" คิลพูดปัด แล้วพยายามหาข้ออ้าง แต่ก็ต้องหยุดแค่นั้นเพราะหาข้ออ้างไม่ได้
\"ก็อย่างที่พวกพี่ได้ยินนั่นแหละ\" คาเอลพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
\"งั้นนายมานี่ เพื่อหาคู่ให้เรนอนเนี่ยนะ???\"
\"เปล่า...ผมมาดูว่าพี่เรนอนตัดใจจากพี่คาโลได้รึยัง\"
\"อ้าว?? แล้วที่บอกว่าหาคู่\"
\"ก็พูดไปงั้นแหละ เรื่องความรักไม่เข้าใครออกใคร เรื่องนี้ต้องหัวใจตัดสิน ไม่ใช่คนอื่น\"
\"แล้วมีพี่เขยคนไหนอยู่ในสายตานายมั่งละ??\" เฟรินถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น ไม่วายเหล่สายตาไปทางคิล
นักฆ่าหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อรับรู้ถึงสายตาของเพื่อนรัก
\"ไม่มีซักคน ในป้อมอัศวินตอนนี้ยังไม่เห็นซักคน แต่อีกเดี๋ยวก็คงเห็น\"
\"ไม่อยากมีนักฆ่าเป็นพี่เขยมั่งเหรอ??\"
\"แล้วผมจะไม่ถูกฆ่าเหรอพี่เฟริน??\"
\"โอ๊ย!!! จะไปกังวลอะไร ไม่มีทางเด็ดขาด\"
\"ถ้าอย่างนั้นก็น่าสน มีพี่เขยเป็นนักฆ่า ไม่เลวเหมือนกันนะพี่เฟริน เท่ห์ไม่หยอก\"
\"ใช่มั้ยล่า!!! ฉันว่าแล้วว่านายต้องเห็นด้วย\"
\"แต่...เรื่องที่อยู่ในห้องพัก ผมพูดจริงนะพี่เฟริน\" จู่ๆ คาเอลก็นึกเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
อึก!! เฟรินสะอึกกับคำพูดของคาเอล พลางนึกถึงคำพูดที่คาเอลเคยพูดไว้
\"อย่าห่วงไปเลยพี่คาโล เพราะยังไง ผมก็ไม่ยอมรับพี่เฟรินเป็นพี่สะใภ้ของผมแน่นอน\"
และ \"แต่ก็ไม่ใช่ว่า ผมไม่ชอบพี่เฟรินนะ\"
คาเอลมองหน้าเฟริน นัยน์ตาสีน้ำตาล สบตากับ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น
เหมือนกันไม่มีผิด ถึงภายในจะต่างกันขนาดไหน ภายนอกกลับเหมือนกันมากเท่านั้น
\"พี่เฟริน\" คาเอลพูดขึ้นเบาๆ \"พี่ชอบพี่คาโลจริงๆ เหรอ?\"
เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเฟรินก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด คิลนั่งขำอยู่ข้างๆ
\"ไม่เห็นต้องถามเลยคาเอล ดูก็รู้แล้ว\" คิลพูดขึ้น
\"แต่ผมดูเหมือนพี่เฟรินไม่ค่อยชอบพี่คาโลเลยอ่ะ\"
\"มันก็ทำแก้เขินไปงั้นนะ ฟอร์มนะฟอร์ม\"
\"ฟอร์มเยอะ แล้วมันจะไปกันรอดเหรอพี่เฟริน???\"
\"พอๆ คุยอะไรก็ไม่รู้\" สิ้นเสียงก็รีบสาวเท้าเดินออกจากห้องทันที
คิลส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปอีกคน
แต่ก็ถูกคาเอลรั้งไว้ ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว
\"ผมมีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับ...พี่เรนอน\"
.....................................................................................................................
พอๆ กับพวกที่แอบฟังอยู่ด้านหลังประตูที่อึ้งกิมกี่ไปไม่แพ้กัน แต่คนพูดกลับยิ้มกริบ
\"พี่เฟริน พี่คิล ออกมาเถอะ\" คาเอลพูดขึ้น
สองสหายที่หลบอยู่ด้านหลังประตูค่อยๆ ขยับกายออกมาแล้วยิ้มแห้งๆ
เรนอนมองทั้งสองคนอย่างแปลกใจ แล้วหน้าก็ขึ้นสีระเรื่อเมื่อนึกถึงบทสนทนาเมื่อกี้
\"พวกพี่สองคนนี่ชอบแอบดูจนเป็นนิสัยเลยรึเปล่า???\"
\"เฮ้ยๆ พูดดีๆ เขาเรียกว่าบังเอิญผ่านมาเห็น\" คิลรีบแก้ทันที ส่วนเฟรินก็เอ่ยถาม
\"คาเอล...เรื่องเมื่อกี้...\" คาเอลมองหน้าเฟรินอย่างพินิจพิจารณา
\"จริงๆ ผมก็อิจฉาพี่เฟรินอยู่นะ\" คำพูดนี้ทำเอาคนที่อยู่ในห้องแปลกใจไปตามๆ กัน
\"พะ...พูดอะไรนะ????? เฟรินมันเป็นผู้หญิงนะเฟ้ย\" คิลถามอย่างแปลกใจ
\"ก็พี่เฟรินเป็นคนทำให้พี่คาโลอ่อนโยนได้นี่นา ผมเป็นน้องชายแท้ๆ กลับทำอะไรไม่ได้เลย\"
เพียงเท่านั้น เฟรินก็หน้าขึ้นสีระเรื่อ แล้วคิลก็หัวเราะเบาๆ เห็นด้วยกับคาเอล
แอ้ด....ปังงง!!!!!! เสียงเปิด-ปิด ประตูดังขึ้น เมื่ออคันตุกะคนใหม่ย่างกรายเข้ามา
\"เรนอน...รายงาน..\" เสียงขาดหายไปเมื่อสายตาของผู้พูดไปสบตากับผู้ที่นั่งบนเตียงเข้า
\"อะไรเหรอคะ คุณแองจี้?\" เรนอนถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนสาวหยุดชะงักไป
\"เออ...อาจารย์บอกให้ทำส่งเย็นมะรืนนี้\" แองจี้พูดขึ้นแล้วรีบหลบสายตาของคาเอล
\"เอ๋??? เย็นมะรืนนี้!!! แล้วจะทำเสร็จทันเหรอคะ??\" เรนอนร้องถาม
\"รายงานอะไรเหรอแองจี้?\" เฟรินถามขึ้นบ้าง พลางนึกเสียวๆ \'รายงานอะไรหว่า เราทำรึยังฟระเนี่ย??\'
\"ก็รายงานประวัติศาสตร์นะซิ อาจารย์บอกว่าเลื่อนจากส่งอาทิตย์หน้าเป็นเย็นมะรืนนี้\"
\"อ้อ....แล้วไป\" เฟรินพูดขึ้นแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะเธอพึ่งถูกคาโลบังคับให้ทำเมื่อวันก่อนเอง
\"ทำเสร็จแล้วเหรอเฟริน??\" แองจี้ถามขึ้นอย่างแปลกใจที่เจ้าหญิงจอมกะล่อนทำรายงานเสร็จ
\"ใช่!! เสร็จแล้ว!!\" เฟรินตอบอย่างภาคภูมิใจ ทำให้คิลต้องหัวเราะกับท่าทีของเพื่อนรักอย่างห้ามไม่ได้
\"ก็ดี\" แองจี้พูดสั้นๆ แล้วหันไปทางเรนอน \"แล้วไปถึงไหนแล้วละเรนอน???\"
\"อีกนิดเดียวก็เสร็จแล้วละค่ะ แล้วคุณแองจี้ละคะ??\" เรนอนถามขึ้นบ้าง
\"ก็เหมือนกัน แต่ฉันยังหาข้อมูลบางอย่างไม่ได้นะซิ\" แองจี้ตอบแล้วทำท่าคิดหนัก
บุคคลคนเดียวในห้องที่เงียบไปนาน รีบพูดขึ้นทันที
\"ให้ผมช่วยเจ๊นะ เจ๊แองจี้\" ประโยคนี้เรียกสายตาจากทุกคนในห้องได้อย่างดี
\"จะดีเหรอคาเอล?? เธอไม่ต้องทำก็ได้นี่\" เรนอนถามขึ้น
\"นั่นซิ เพราะนายมาใหม่ การบ้านก่อนหน้านี้เลยไม่ต้องทำก็ได้\" เฟรินพูดขึ้นบ้าง
\"ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะทำซักหน่อย ผมบอกว่าจะช่วยเจ๊แองจี้ต่างหาก\"
\"ช่วยแองจี้!!! คิดใหม่อีกทีก็ได้นะคาเอล\" คิลพูดแกมขำ
\"ทำไมละ ผมจะช่วยเจ๊แองจี้นี่นา เจ๊ให้ผมช่วยนะ\" คาเอลพูดแล้วหันไปทางแองจี้
ที่ตอนนี้สีหน้าบ่งบอกถึงความหงุดหงิดกับคนพูดอย่างแรง
\"ไม่จำเป็น!!!!\" แองจี้พูด แล้วสะบัดหน้าหนีเดินออกจากห้องพยาบาลไปทันที
คาเอลมองแองจี้ไปจนลับสายตา แล้วถอนหายใจ \"ว้า...แย่จัง\"
\"สนใจแองจี้เหรอคาเอล?? ยากหน่อยนะ\" คิลพูดขึ้น
\"เปล่าๆ\" คาเอลรีบปฏิเสธทันที \"ผมแค่อยากหาเรื่องไปหาพี่คาโลเท่านั้นเอง\"
\"ถ้าอย่างนั้นก็ไปเป็นเพื่อนฉันก็แล้วกันนะคาเอล\"
เรนอนพูดยิ้มๆ ทำให้คนบางคนในห้องพยาบาลไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย
แต่คนอย่างคาเอล ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่องนะ ถนัดนัก
เพราะงั้นจึงสังเกตุเห็นได้อย่างรวดเร็ว ถึงอาการที่ไม่ค่อยพอใจเล็กน้อยของคนบางคนในห้อง
\"ไม่เอาดีกว่า ไว้ผมค่อยหาเรื่องวันหลัง\" คาเอลตอบเรนอน
\"ทำไมละ?? จะไปหาคุณคาโลไม่ใช่เหรอ??\"
\"ไม่ฮะ ผมอยากจะคุยกับเพื่อนๆ ของพี่คาโลซักหน่อย\"
\"งั้นก็ตามใจ ฉันไปก่อนนะ\" เรนอนพูดขึ้น แล้วหันไปทางเฟรินกับคิล \"ขอตัวนะค่ะ\"
แต่ก่อนที่เรนอนจะเดินออกไป ก็ถูกมือของคนๆ หนึ่งรั้งเอาไว้
ริมฝีปากจากผู้รั้งค่อยๆ ประกบลงบนหน้าผากของเจ้าหญิงคนงามอย่างอ่อนโยน
ทำเอาผู้ที่ยืนมองอยู่ในห้อง มองอย่างตกตะลึงระคนอิจฉา(บางคน)
แล้วพูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี \"โชคดีนะพี่เรนอน\" เรนอนยิ้มให้คาเอลก่อนจะเดินออกจากห้องไป
...........................................................................................................................................................
\"นายทำอย่างงี้กับทุกคนเลยเหรอ??\" เฟรินถามขึ้นเมื่อเรนอนเดินออกจากห้องไปนานแล้ว
\"ก็...ไม่ทุกคน\" คาเอลตอบเรียบๆ \"พี่เรนอนกับผมและพี่คาโล พวกเราเล่นด้วยกันมาแต่เด็ก\"
\"ก็เลยสนิทกันเป็นพิเศษงั้นซิ\" คิลพูดขึ้นบ้าง
\"อืม!!! พี่เรนอนตอนเด็กๆ เป็นคนขี้แย ผมงี้ต้องคอยปลอบประจำ\"
\"อ้าว?? แล้วคาโลละ???\"
\"บางครั้งพี่คาโลก็จะมาช่วยปลอบ แต่ส่วนมากผมจะเป็นคนปลอบมากกว่า\"
\"แล้วที่คุยกับเรนอนเมื่อกี้...\"
\"พี่คิลสนด้วยเหรอ??\" คาเอลถามขึ้น
\"เปล่า ก็...\" คิลพูดปัด แล้วพยายามหาข้ออ้าง แต่ก็ต้องหยุดแค่นั้นเพราะหาข้ออ้างไม่ได้
\"ก็อย่างที่พวกพี่ได้ยินนั่นแหละ\" คาเอลพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ
\"งั้นนายมานี่ เพื่อหาคู่ให้เรนอนเนี่ยนะ???\"
\"เปล่า...ผมมาดูว่าพี่เรนอนตัดใจจากพี่คาโลได้รึยัง\"
\"อ้าว?? แล้วที่บอกว่าหาคู่\"
\"ก็พูดไปงั้นแหละ เรื่องความรักไม่เข้าใครออกใคร เรื่องนี้ต้องหัวใจตัดสิน ไม่ใช่คนอื่น\"
\"แล้วมีพี่เขยคนไหนอยู่ในสายตานายมั่งละ??\" เฟรินถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น ไม่วายเหล่สายตาไปทางคิล
นักฆ่าหนุ่มสะดุ้งตัวเล็กน้อย เมื่อรับรู้ถึงสายตาของเพื่อนรัก
\"ไม่มีซักคน ในป้อมอัศวินตอนนี้ยังไม่เห็นซักคน แต่อีกเดี๋ยวก็คงเห็น\"
\"ไม่อยากมีนักฆ่าเป็นพี่เขยมั่งเหรอ??\"
\"แล้วผมจะไม่ถูกฆ่าเหรอพี่เฟริน??\"
\"โอ๊ย!!! จะไปกังวลอะไร ไม่มีทางเด็ดขาด\"
\"ถ้าอย่างนั้นก็น่าสน มีพี่เขยเป็นนักฆ่า ไม่เลวเหมือนกันนะพี่เฟริน เท่ห์ไม่หยอก\"
\"ใช่มั้ยล่า!!! ฉันว่าแล้วว่านายต้องเห็นด้วย\"
\"แต่...เรื่องที่อยู่ในห้องพัก ผมพูดจริงนะพี่เฟริน\" จู่ๆ คาเอลก็นึกเปลี่ยนเรื่องซะงั้น
อึก!! เฟรินสะอึกกับคำพูดของคาเอล พลางนึกถึงคำพูดที่คาเอลเคยพูดไว้
\"อย่าห่วงไปเลยพี่คาโล เพราะยังไง ผมก็ไม่ยอมรับพี่เฟรินเป็นพี่สะใภ้ของผมแน่นอน\"
และ \"แต่ก็ไม่ใช่ว่า ผมไม่ชอบพี่เฟรินนะ\"
คาเอลมองหน้าเฟริน นัยน์ตาสีน้ำตาล สบตากับ นัยน์ตาสีฟ้าคู่นั้น
เหมือนกันไม่มีผิด ถึงภายในจะต่างกันขนาดไหน ภายนอกกลับเหมือนกันมากเท่านั้น
\"พี่เฟริน\" คาเอลพูดขึ้นเบาๆ \"พี่ชอบพี่คาโลจริงๆ เหรอ?\"
เพียงเท่านั้น ใบหน้าของเฟรินก็ขึ้นสีระเรื่ออย่างเห็นได้ชัด คิลนั่งขำอยู่ข้างๆ
\"ไม่เห็นต้องถามเลยคาเอล ดูก็รู้แล้ว\" คิลพูดขึ้น
\"แต่ผมดูเหมือนพี่เฟรินไม่ค่อยชอบพี่คาโลเลยอ่ะ\"
\"มันก็ทำแก้เขินไปงั้นนะ ฟอร์มนะฟอร์ม\"
\"ฟอร์มเยอะ แล้วมันจะไปกันรอดเหรอพี่เฟริน???\"
\"พอๆ คุยอะไรก็ไม่รู้\" สิ้นเสียงก็รีบสาวเท้าเดินออกจากห้องทันที
คิลส่ายหน้าอย่างเอือมระอา แล้วทำท่าจะลุกขึ้นไปอีกคน
แต่ก็ถูกคาเอลรั้งไว้ ด้วยประโยคเพียงประโยคเดียว
\"ผมมีเรื่องจะคุยเกี่ยวกับ...พี่เรนอน\"
.....................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น