[[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก - นิยาย [[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก : Dek-D.com - Writer
×

    [[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก

    "ข้าขอมอบพรให้เจ้า 1 ข้อ คือ ให้เจ้ามีความทรงจำของภพชาติที่แล้วติดไปด้วย" เซนบอก รอบตัวของหญิงชรามีละอองแสงสีทองล้อมกายราวกับกำลังโอบอุ้มร่างกายของเธอไว้ ภาพตัดไปสติของเธอขาดห้วง

    ผู้เข้าชมรวม

    341

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    1

    ผู้เข้าชมรวม


    341

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    8
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  10 มี.ค. 62 / 17:39 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

     [[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก


    Prologue

    สีขาว 

    เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเธอยามมองดูสถานที่แห่งนี้ รอบตัวของเธอคือสีขาวราวอยู่ในความว่างเปล่า

    อารีย์ หรือ อารีรัตน์ เมธาปัตถ์ หญิงชราวัย 88 ปี ที่เพิ่งตายลงเพราะความแก่ชรา สิ่งสุดท้ายที่เธอได้เห็นคือใบหน้าของลูกๆของเธอทั้ง 7 คนที่มีแววตาเศร้าโศก 

    "เจ้าดูไม่ตระหนกเลยนะ" เสียงทุ้มก้องกังวานดังขึ้น พาให้อารีย์หันมองรอบตัวอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอใคร

    "เจ้าไม่สามารถมองเห็นข้าได้" เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง ตอบคำถามในใจของหญิงชราได้อย่างดี

    "ท่านเป็นใคร"เสียงแข็งกระด้างถูกกล่าวออกไป แม้จะมีความนอบน้อมให้สิ่งที่มองไม่เห็นนั้น แต่ก็เพียงน้อยนิดเท่านั้น

    "ข้ามีนามว่า เซน ของขวัญจากพระเจ้าสำหรับดวงจิตของหญิงพรหมจรรย์ เพื่อมอบความรู้สึกที่ได้มีปฏิสัมพันธ์ ก่อนดวงจิตจะสลายไป ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก" คำอธิบายยาวเหยียดดังก้องอยู่ในหัว ทำให้อารีย์พอเข้าใจได้บ้าง 

    "แล้วของขวัญที่ว่านั่นคือ" หญิงชราถามกลับแม้นางจะรู้สึกแปลกไม่น้อย ที่ต้องมาพูดคนเดียวโดยที่รอบกายล้อมไปด้วยสีขาว

    "ถามได้ดี ของขวัญนั่นคือการไปเกิดใหม่เป็นชาติสุดท้าย และเจ้าต้องมีคนรักแน่นอนในภพนั้น อ้อ! สำหรับเจ้าที่เป็นดวงจิตหญิงพรหมจรรย์คนเดียวในรอบพันปี" เสียงทุ้มในหัวเว้นจังหวะ

    "ข้าขอมอบพรให้เจ้า 1 ข้อ คือ ให้เจ้ามีความทรงจำของภพชาติที่แล้วติดไปด้วย" เซนบอก

    รอบตัวของหญิงชรามีละอองแสงสีทองล้อมกายราวกับกำลังโอบอุ้มร่างกายของเธอไว้ ภาพตัดไปสติของเธอขาดห้วง









    "อุแว้ อุแว้ อุแว้ แอ้~" เสียงเล็กแหลมร้องลั่น ร่างแดงๆนั้นถูกห่อไว้ด้วยผ้าขนหนู

    "เป็นบุตรสาวเจ้าค่ะ!" เสียงแหลมตะโกน เธอกำลังอุ้มร่างเนื้อแดงๆนั้นไว้อยู่

    "อเดล คุณจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร?" คราวนี้เป็นเสียงทุ้มหวานของบุรุษ เขาพูดกับใครสักคนอยู่

    "ละ..ลูก อยู่ หนะ..ไหน"เสียงหวานแหบแห้ง ตะกุกตะกัก เรียกหาเจ้าตัวแดงที่พี่เลี้ยงอุ้มอยู่

    "อยู่นี่เจ้าค่ะ!" เสียงของพี่เลี้ยงสั่นเธอยื่นเด็กน้อยให้ผู้เป็นนายทั้งมือสั่นเทา

    "เจ้าช่าง...น..น่ารัก ลูกแม่"สองมือโอบอุ้มห่อผ้านั้นอย่างทะนุถนอม 

    "ละ..ลูก ชื่อ ฮ..ฮ เฮส. เทีย""

    "เฮสเทีย!ต่อไปนี้เจ้าชื่อเฮสเทีย" ชายคนนั้นกุลีกุจอมายืนข้างๆหญิงสาว มือช่วยโอบประคองบุตรี ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นหากไม่นับลมหายใจที่กำลังจะหมดลงของหญิงสาว

    ใบหน้างามของชายหนุ่มมีน้ำสีใสไหลพาดผ่าน ขณะคอยเล่นกลับบุตรีและยังคงโอบประคองภรรยาแน่น เหล่าข้ารับใช้และหมอประจำตระกูลได้แต่มองภาพนั้นด้วยความเศร้าโศก

    ท่านหญิงอเดลเลีย  โทพาซิโอ เสียชีวิต ณ วันนั้น

    Writer talk

    อื้ม! เรื่องเก่ายังไม่จบ เรื่องใหม่ก็ตามมา ช่วงนี้เห็นเรื่องแนวนี้มาแรง อยากลองแต่งดูบ้าง(555) ก็ตามนั้นแหละค่ะ แหะๆ


    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น