[[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก

 [[CELIBATO]]สาวพรหมจรรย์หารัก

Prologue

สีขาว 

เป็นคำแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวเธอยามมองดูสถานที่แห่งนี้ รอบตัวของเธอคือสีขาวราวอยู่ในความว่างเปล่า

อารีย์ หรือ อารีรัตน์ เมธาปัตถ์ หญิงชราวัย 88 ปี ที่เพิ่งตายลงเพราะความแก่ชรา สิ่งสุดท้ายที่เธอได้เห็นคือใบหน้าของลูกๆของเธอทั้ง 7 คนที่มีแววตาเศร้าโศก 

"เจ้าดูไม่ตระหนกเลยนะ" เสียงทุ้มก้องกังวานดังขึ้น พาให้อารีย์หันมองรอบตัวอีกครั้ง แต่ก็ไม่เจอใคร

"เจ้าไม่สามารถมองเห็นข้าได้" เสียงปริศนาดังขึ้นอีกครั้ง ตอบคำถามในใจของหญิงชราได้อย่างดี

"ท่านเป็นใคร"เสียงแข็งกระด้างถูกกล่าวออกไป แม้จะมีความนอบน้อมให้สิ่งที่มองไม่เห็นนั้น แต่ก็เพียงน้อยนิดเท่านั้น

"ข้ามีนามว่า เซน ของขวัญจากพระเจ้าสำหรับดวงจิตของหญิงพรหมจรรย์ เพื่อมอบความรู้สึกที่ได้มีปฏิสัมพันธ์ ก่อนดวงจิตจะสลายไป ไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีก" คำอธิบายยาวเหยียดดังก้องอยู่ในหัว ทำให้อารีย์พอเข้าใจได้บ้าง 

"แล้วของขวัญที่ว่านั่นคือ" หญิงชราถามกลับแม้นางจะรู้สึกแปลกไม่น้อย ที่ต้องมาพูดคนเดียวโดยที่รอบกายล้อมไปด้วยสีขาว

"ถามได้ดี ของขวัญนั่นคือการไปเกิดใหม่เป็นชาติสุดท้าย และเจ้าต้องมีคนรักแน่นอนในภพนั้น อ้อ! สำหรับเจ้าที่เป็นดวงจิตหญิงพรหมจรรย์คนเดียวในรอบพันปี" เสียงทุ้มในหัวเว้นจังหวะ

"ข้าขอมอบพรให้เจ้า 1 ข้อ คือ ให้เจ้ามีความทรงจำของภพชาติที่แล้วติดไปด้วย" เซนบอก

รอบตัวของหญิงชรามีละอองแสงสีทองล้อมกายราวกับกำลังโอบอุ้มร่างกายของเธอไว้ ภาพตัดไปสติของเธอขาดห้วง

"อุแว้ อุแว้ อุแว้ แอ้~" เสียงเล็กแหลมร้องลั่น ร่างแดงๆนั้นถูกห่อไว้ด้วยผ้าขนหนู

"เป็นบุตรสาวเจ้าค่ะ!" เสียงแหลมตะโกน เธอกำลังอุ้มร่างเนื้อแดงๆนั้นไว้อยู่

"อเดล คุณจะตั้งชื่อลูกว่าอะไร?" คราวนี้เป็นเสียงทุ้มหวานของบุรุษ เขาพูดกับใครสักคนอยู่

"ละ..ลูก อยู่ หนะ..ไหน"เสียงหวานแหบแห้ง ตะกุกตะกัก เรียกหาเจ้าตัวแดงที่พี่เลี้ยงอุ้มอยู่

"อยู่นี่เจ้าค่ะ!" เสียงของพี่เลี้ยงสั่นเธอยื่นเด็กน้อยให้ผู้เป็นนายทั้งมือสั่นเทา

"เจ้าช่าง...น..น่ารัก ลูกแม่"สองมือโอบอุ้มห่อผ้านั้นอย่างทะนุถนอม 

"ละ..ลูก ชื่อ ฮ..ฮ เฮส. เทีย""

"เฮสเทีย!ต่อไปนี้เจ้าชื่อเฮสเทีย" ชายคนนั้นกุลีกุจอมายืนข้างๆหญิงสาว มือช่วยโอบประคองบุตรี ช่างเป็นภาพที่อบอุ่นหากไม่นับลมหายใจที่กำลังจะหมดลงของหญิงสาว

ใบหน้างามของชายหนุ่มมีน้ำสีใสไหลพาดผ่าน ขณะคอยเล่นกลับบุตรีและยังคงโอบประคองภรรยาแน่น เหล่าข้ารับใช้และหมอประจำตระกูลได้แต่มองภาพนั้นด้วยความเศร้าโศก

ท่านหญิงอเดลเลีย  โทพาซิโอ เสียชีวิต ณ วันนั้น

Writer talk

อื้ม! เรื่องเก่ายังไม่จบ เรื่องใหม่ก็ตามมา ช่วงนี้เห็นเรื่องแนวนี้มาแรง อยากลองแต่งดูบ้าง(555) ก็ตามนั้นแหละค่ะ แหะๆ