คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ครอบครัว..ของผม
เอารูปทาเคชิมาให้ดูค่า~น่ารักน่ากินจริงๆฮิๆถ้ามีแว่นอีกนิดล่ะใช่เลยอ่าใช่เรื่องนี้มีคนฝาก
เอามาลงนะค่ะแต่เราชอบจริงๆกรี๋ดด!ทาเคะคุงน่ารักฮิๆตอนคาเสะคุงเอาเนื้อเรื่องมาให้เราอ่านครั้งแรก
เราแอบจิ้นวายไปไกลคริคริเดี๋ยวครั้งหน้าเอารูปของคุณปู่มาให้ดูนะคะ
....................................................................................................................................................
สวัสดีครับทุกคน ผมชื่ออันโคคุ ทาเคชิ อายุ16 เป็นเด็กนักเรียนมัถธยมปลายธรรมดาๆของโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งนึงในญี่ปุ่น ผมเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาที่เพิ่งจะเข้าสู่ช่วงชีวิตอันแสนสดใสแบบเด็กหนุ่มวัยรุ่นได้ไม่นานเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาๆที่มีชีวิตธรรมดาๆ หน้าตาธรรมดาๆ และมีเพื่อนเหมือนเด็กหนุ่มทั่วไป(ในกรณีที่มีคนยอมคบผมนะ..) ผมมีชีวิตที่แสนจะธรรมดาจริงๆนะครับ...อย่ามองผมอย่างนั้นสิ! ครับๆก็ได้ครับ ที่จริง..ชีวิตผมก็มีอยู่อย่าง2อย่างหรอกที่มันไม่ค่อยจะธรรมดานิดหน่อยน่ะ...นิดหน่อยจริงๆนะ...
"คุณหนูแน่ใจเหรอครับว่าไม่อยากให้พวกเราช่วยจริงๆช่วยแค่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกครับคุณหนูคุณท่านท่านไม่ทราบหรอก"
"จริงค่ะคุณหนู / ใช่ค่ะคุณหนู / ให้พวกเราช่วยเถอะค่ะคุณหนู"เสียงของคุณพ่อบ้านใหญ่และสาวใช้ทั้งหลายที่พยายามจะเข้ามาช่วยผมทำอาหารในครัวหรูตั้งแต่เมื่อครู่ ใช่ครับคุณได้ยินไม่ผิดหรอก..พ่อบ้านและสาวใช้..นี่คือ1ใน2เรื่องที่ไม่ค่อยจะปกตินักในชีวิตของผมอย่างแรก..ฐานะทางบ้านที่ค่อนข้างจะธรรมดามากจนซื้อประเทศเล็กๆซักประเทศได้สบายๆ!!!!!!!! อย่างที่2น่ะเหรอ..เดี๋ยวก็รู้.. แล้วสงสัยไหมทั้งที่ฐานะทางบ้านก็ดีพ่อบ้านก็มีแม่บ้านก็เกลื่อนแต่ทำไม....ผมถึงต้องมาอยู่ในครัว!!!
“ทาเคชิ!!!!ข้าวเสร็จหรือยังนะคุณปู่สุดที่รักหิวแล้วนะโว้ยยย!”เสียงโวยวายที่น้ำเสียงกลับดูสดใสร่าเริงของคุณปู่ที่เคารพต้นเหตุของเรื่องผู้ไม่ยอมทานอาหารฝีมือใครนอกจากผมมาตลอด8ปีดังขึ้นอย่างรื่นเริง ผมถอนหายใจเบาๆก่อนจะตักข้าวต้มกุ้งที่เริ่มส่งกลิ่นหอมน่าทานใส่ชามที่คุณพ่อบ้านส่งให้
"ผมรบกวนคุณชิบะด้วยนำไปเสิร์ฟให้คุณปู่ทีนะครับ เดี๋ยวผมล้างพวกเครื่องมือทำครัว
เสร็จแล้วจะตามไป" ผมพูดกับคุณชิบะที่เป็นพ่อบ้านให้ตระกูลผมตั้งแต่สมัยคุณปู่ยังหนุ่มอยู่อย่างสุภาพก่อนที่เขาจะขานตอบรับคำผมด้วยเสียงเบาๆแบบทุกครั้ง "ครับคุณหนู"
ทันทีที่ผมทำท่าจะจัดการกับเครื่องมือทำครัวที่เหลือด้วยตัวเองบรรดาสาวใช้ทั้งหลายก็รีบกรูกันเข้ามาแย่งงานของผมไปทำทันที
"คุณหนูไปล้างมือแล้วไปทานข้าวกับคุณท่านเถอะค่ะ เดี๋ยวเรื่องพวกนี้พวกเราจัดการ
เอง"บรรดาสาวใช้ในชุดเมดหน้าตาน่ารักทั้งหลายรีบดุนหลังผมออกจากครัวอย่างแข็งขันทันที ผมยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยอมทำตามความต้องการของพวกเธอแต่โดยดีแล้วเดินไปล้างมืออย่างช้าๆก่อนจะไปห้องอาการที่มีคุณปู่ที่รักนั่งรออยู่แล้วอย่างไม่เร่งรีบอะไร เพราะโรงเรียนชิรายูกิที่ผมเข้าศึกษาอยู่นั้นไม่ได้อยู่ไกลอะไรมากเดินทางเท้าแค่15นาทีก็ถึง
"มาซักทีนะทาเคชิให้ปู่รอซะแหงกเลย~"เสียงบ่นตามประสาคนแก่ดังมาจากคุณปู่ของผม..
เสียงบ่นตามประสาคนแก่สมวัยที่...ไม่ได้เข้ากับหน้าตาของผู้พูดเลยแม้แต่น้อยนิด!!!! ทั้งใบหน้าอ่อนเยาว์ไร้รอยเหี่ยวย่นราวหนุ่มน้อยวัย28-29ร่างกายสูงโปร่งไม่ได้กำยำมีมัดกล้ามเป็นมัดๆแต่ก็พอมีกล้ามเนื้อแบบคนดูแลร่างกายดี ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนระยิบระยับที่ไม่ได้แสดงความเหมือนผู้สูงอายุวัย67แบบที่เป็นอยู่เลยแม้แต่นิดนอกจากเรือนผมที่กลายเป็นสีดอกเลานั่นเท่านั้นที่พอจะยืนยันอายุของคุณปู่จอมเฮี้ยวคนนี้ได้แต่ก็นั่นล่ะ..มันไม่ได้ลดทอนความหน้าตาดีราวนายแบบนิตยสารแฟชั่นวัยรุ่นนั่นเลยแม้แต่น้อย!!และมันก็ดูเหมือนผมย้อมไปทันทีเมื่อมาเคียงคู่กับใบหน้าของคนๆนี้!!
"รอไปซักนิดซักหน่อยผมก้ไม่คิดว่าปู่จะแก่เพิ่มหรอกครับดูได้จากหน้าตาคุณปู่ที่ไม่แก่ลงเลมาเป็นระยะเวลายาวนานขนาดนั้น" ตัวทาเคชิเองตอบไปแบบหน่ายๆเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเองนั่งแล้วเริ่มตักข้าวต้มเข้าปากอย่างไร้อารมณ์
"หึหึ ไม่เอานาทัคคุงวันเปิดเทอมวันแรกทั้งทีร่าเริงหน่อยซี่~"ปู่พูดแล้วเริ่มเอาไม้เท้าที่ไม่รู้จะมีไปเพื่ออะไรในเมื่อลำพังแค่ตัวท่านนั้นก็สมารถยกเวทต์ที่ผมยกไม่ไหวได้สบายๆขึ้นมาเขี่ยๆหน้าผมเล่น ทาเคชิที่ได้แต่ข่มอารมณ์นับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วใช้มือปัดไม้เท้าออก
"มันเพราะใครกันละครับ!!"เขาตอบแบบเซ็งๆแค่นึกถึงการปลุกแบบเช้าตรู่ด้วยวิธีพิศดารของคุณปู่ที่รักไหนจะการออกกำลังกายนรกที่คุณปู่ยัดเยียดให้ตัวเขาทำเป็นเพื่อนนั้นอีก แค่คิดก็เซ็งปู่!!
"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
ผมกินข้าวเสร็จก็รีบใส่รองเท้าแล้วเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่เร่งรีบแต่เสียงเรียกจากข้างหลังก็ทำให้ต้องชะงัก
"ทาเคชี้~!!" เสียงเรียกยานคางดังมาก่อนร่างไม่เล็กของคุณปู่ที่เคารพจะจัดการล็อกคอผมแล้วใช้มืออีกข้างขยี้หัวผมอย่างเมามันส์
"ปล่อยน่าปู่!!มีอะไรอีกรึครับ" ผมรีบงัดมือคุณปู่ออกแต่ให้ตายสิ...แรงผมมีไม่พอที่จะต้านแรงคุณปู่บ้าพลังคนนี้!! คุณปู่ยิ้มหวานให้ผมอย่างอารมณ์ดีเพิ่มรัศมีสว่างไสวที่มีประสิทธิภาพในการทำลายล้างสูงชนิดทำให้พวกสาวใช้หน้าแดงคล้ายจะเป็นลมกันไปแถบๆ แต่โทษทีเถอะหล่อน้อยกว่าผมเยอะ!!(ถุย!!)
"ลืมอะไรรึเล่าทาเคชิ วันนี้ปู่ต้องไปประชุมงานกับเจ้าพวกหงำเหงือกนั่นอีกน้า ไม่มีการอวยพรให้กำลังใจปู่สุดที่รักคนนี้เลยเหรอ~!" ถึงจะพูดว่าพวกตาแก่หงำเหงือกก็เถอะแต่คุณปู่คงอยู่มาด้วยหน้าตาอันคงสภาพราวหนุ่ม28มานานจนลืมไปว่า คนที่แก่สุดในนั้นน่ะ...มันก็ปู่นั่นล่ะ!!!!!!
"ขอให้ปู่โชกเลือดฮะ"ผมอวยพร(?)แบบขอไปทียกนาฬิกาขึ้นดูแล้วว่าจะรีบเผ่น แต่ก็นั่นล่ะอยู่ดีๆมือที่เมื่อซักครู่คลายเป็นล้อกคอผมไว้หลวมๆก็กลับมาล็อกแน่นอีกรอบ "ไม่ต้องเลยเจ้าตัวแสบ จะรีบไปไหนฮึ!!"
ผมเหงื่อตกเล็กๆกับประกายตาที่เริ่มเพิ่มความระยิบระยับขึ้นเป็นเท่าตัวจนเริ่มไม่น่าไว้ใจ"ไม่เอาน่าปู่ ผมต้องรีบไปโรงเรียนนาอีกอย่าง...วันนี้ก็มีปฐมนิเทศน์ด้วยนะครับปล่อยผมเหอะ"
"แน่ใจนะว่าไม่มีอะไรจะบอกปู่?"น้ำเสียงนั่นฉายแววรู้ทันนิดๆ ในขณะที่หน้าผมกลับซีดขึ้นเรื่อยๆ...ผมขยับแว่นที่ใส่อยู่แล้วนึกในใจว่าคงไม่มีใครเอาใบเยี่ยมชมการเรียนการสอนในวันนี้ไปให้ปู่ดูหรอกใช่ไหม..ก่อนจะรีบตอบไปอย่างหวาดๆ "ไม่มี...ครับ..ปู่"
หลังจากฟังคำตอบจากปากผมไปใบหน้าหล่อเหลาของคุณปู่ก็ค่อยๆฉีกยิ้มอ่อนโยนขึ้น...แต่ไหงผมถึงได้รู้สึกถึงบรรยากาศมาคุๆกันหว่า..
"งั้น....ก็ไปโรงเรียนเถอะเดี๋ยวจะสาย" ผิดคาดคุณปู่กลับยอมปล่อยผมมาง่ายๆซึ่งเมื่อได้รับการปลดปล่อยผมก็ไม่รอช้ารีบซอยเท้าออกจากบ้านทันทีโดยไม่ได้หันมาสังเกตุรอยยิ้มที่เพิ่มระดับความน่ากลัวขึ้นของคนเป็นปู่เลยแม้แต่น้อย..
.....................GrANd FaThER TaLK....................................
พอผมปล่อยแขนออกเจ้าหลานตัวแสบก็รีบกุลีกุจอราวกลัวว่าถ้าผมเปลี่ยนใจขึ้นมาแล้วจะไม่ได้ออกไป ผมแสยะยิ้มเล้กๆแล้วหยิบของในกระเป่าออกมาดู 'ใบเชิญผู้ปกครองเยี่ยมชมการเรียนการสอน' มันเป็นใบที่ผมไม่ได้รับมานานแล้วทีเดียวนับแต่ครั้งล่าสุดซึ่งก็ตอนเจ้าหนุอยุ่อนุบาล..แล้วก็ไม่เคยได้รับอีกเลย ผมรู้ที่เป็นแบบนี้คงเพราะร่างกายที่ผิดปกติคนทั่วไปแบบผม ผมรู้เจ้าหนุนั่นไม่ได้รังเกียจอะไรการมีปู่หน้าเด็กแบบผมหรอก แค่ขี้เกียจตอบคำถามและไม่อยากเด่นตามนิสัยเท่านั้น......
แต่ก็นั่นล่ะไอ้การเงียบไม่บอกและถึงขั้นโกหกกันนี่..ก็ออกจะเกินไปหน่อยนา~ ผมแย้มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเลขาตัวเอง
"สวัสดีครับวาตารุซังไม่ทราบมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ"น้ำเสียงเคร่งขรึมเป็นงานเป็นการดังมาจากปลายสาย
"คาโน่~!ฉันรบกวนนายช่วยเลื่อนประชุมไปเป็นพรุ่งนี้ด้วยแล้วรีบมาหาฉันที่บ้านให้เร็วที่สุดให้เวลา20นาที~" ผมกล่าวแล้วรีบตัดสายทันที
"เดี๋ยวสิครับวาตารุซัง วาตารุซัง ปิ๊ป" เสียงโอดครวญที่ดังมาก่อนจะตัดสายไปทำเอาวาตารุแทบกลั้นขำไม่อยุ่ การแกล้งใครซักคนถือเป็นเรื่องใหญ่ในชีวิตของเขาทีเดียว..ไม่แกล้งแล้วอยู่ไม่ได้นอนไม่หลับ!!! ผมโบกใบในมือไปมาก่อนจะพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
"หลานไม่บอกปู่เองนะ..ทาเคชิ"
ความคิดเห็น