ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โรงเรียนปริศนา
ในปีค.ศ. 1999
เจมส์ ลูกคนเดียวของครอบครัวคาโต้ที่สอนศิลปะป้องกันตัวทั้งมือเปล่าและใช้อาวุธ พ่อของเขานั้น เป็นคนญี่ปุ่น ส่วนแม่ของเขาเป็นคนอังกฤษ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในประเทศอังกฤษ เขาได้ใช้ชีวิตเกะกะเกเรทั่วๆไปจนกระทั่งถึงวันอาทิตย์หลังจากสอบเสร็จปีสุดท้ายจากโรงเรียนมัธยมต้นธรรมดา และเตรียมตัวขึ้นไฮสคูล ตอนนั้นเขาได้ถูกไฟฟ้าแรงสูงจากหม้อไฟ ดูดเอาแต่ว่าเขากลับไม่เป็นอะไรเลย นั้นคือสิ่งที่เขาประหลาดใจมาก ด้วยเหตุนี้กระมัง พ่อของเขาได้จัดการส่งเขาไปเรียนที่โรงเรียนไฮสคูลประหลาดแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ที่ประเทศจีน โรงเรียนไฮสคูลนี้เป็นโรงเรียนนานาชาติด้วยและ ใหญ่โตมาก แต่ที่นาสงสัยคือ ทำไมโรงเรียนใหญ่ขนาดนี้ถึงได้อยู่บนเขาที่สูงใหญ่มากๆด้วย
พ่อเขาได้พาเขามาส่งในอาคารแห่งหนึ่ง และได้บอกแค่ว่าห้องอาจารย์ใหญ่ไปทางไหน แล้วก็จากไป
“พ่อเราคิดยังไงกับเรากันแน่น้า” เจมส์รำพึงด้วยความประหลาดใจ
“ขอให้นักเรียนที่มาสมัครใหม่ไปรอกันหน้าห้องอาจารย์ใหญ่ด้วย” เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น
“เฮ้อ…..อะไรอีกล่ะเนี่ย” เจมส์พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ
เมื่อมาถึงหน้าห้องอาจารย์ใหญ่………….
มันเป็นสิ่งที่ไม่เชื่อจริงๆ มีคนมารอกันกรูหน้าห้องอาจารย์ใหญ่เกิน 1,000 คนแน่ๆ
มีการเรียกเด็กเข้าไปทีละ 5 คน
และแล้วก็มาถึงเขา และ เด็กอีก 4 คน
“คาโต้ เจมส์ , จิม คาร์เทอร์ , เซเรน แร็คฟอร์ด, ทาชิคาบะ โนริโกะ และ ไมเคิล ลอร์เลน” ประชาสัมพันธ์ ดังขึ้น
เขา , เด็ก อังกฤษ 2 คน , เด็กอเมริกัน 1 คน และ เด็กสาวญี่ปุ่นอีก 1 คน
ภายในห้องอาจารย์ใหญ่ ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่โตมาก มีสิ่งที่คล้ายกับลิฟต์ และมีกรอบรูป อาจารย์ใหญ่ในรุ่นก่อนๆทั่วห้อง พร้อมกับอุปกรณ์แปลกประหลาดเต็มไปทั่วห้องและ ทีวีพลาสม่าจอยักษ์อยู่กลางผนังหนึ่งของห้อง แน่นอนมีโต๊ะอาจารย์ใหญ่ที่ดูแล้วน่าจะทำมาจากไม้สักอยู่กลางห้อง ส่วนด้านหลังโต๊ะนั้นเป็นกระจกใสที่มองเห็นข้างนอกอย่างชัดเจน
“สวัสดีเด็ก ๆ” อาจารย์ใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนั้นด้วย หน้าตาของท่าน เป็นคนแก่ที่แสนอาวุโส
“ฉัน เทลล่า เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้ พ่อแม่ของพวกเธอทั้ง 5 คนได้ติดต่อมาแล้ว และบอกให้ฉันแนะนำโรงเรียนนี้ให้พวกเธอรู้กันด้วย พวกเธอทั้ง 5 คนอยู่ชั้นเรียน D – 1 นะ พวกเธอจะได้ตารางเรียนในวันพรุ่งนี้ ส่วนตอนนี้พวกเธอทั้ง 5 คนไปที่ลิฟต์ที่มุมห้องนะ พวกเธอจะพบกับประธาน และ รองประธานนักเรียน”
พวกผมก็ได้ทำตามคำสั่งท่านทุกอย่าง ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยจะฟังใครมาก่อน….
“เอาล่ะ…หวังว่าพวกเธอคงจะสนุกกันนะ” เทลล่าได้เอ่ยขึ้นอย่างพอใจ
ครืด……
ประตูลิฟต์ได้ปิดลงและได้มีแสงออกมาที่พื้น เมื่อแสงนั้นหายไป พื้นลิฟต์ที่พวกเขาเหยียบก็หายไป! และ!!!!!!!!!
“อ๊าาาาา!!!!!!” ทั้งหมดร้องเสียงหลงพร้อมกัน
“พวกนายร้องอะไรกัน……เนี่ย” เด็กหนุ่มหน้าตากวนๆคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ปะๆๆ….เปล่าครับ / ค่ะ” ทั้งหมดตอบพร้อมกัน พร้อมทั้งสีหน้ากลัวสุดขีด
“สงสัยอาจารย์ใหญ่จะใช้ระบบเร่งด่วนน่ะ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีและเคร่งขรึมพูดกับเด็กหน้าตากวนๆ
“อ้อ…..อาจารย์ใหญ่แกก็ขี้เล่นจริงๆเลยนะ” เด็กหนุ่มหน้าตากวนๆคนเดิมเอ่ยขึ้น แล้วพูดต่อว่า “เอ้อ….จริงสิ พวกเรามีหน้าที่พาพวกนายทัวร์โรงเรียนนี้นี่นา ฉัน คีน อัลวาร์ ฮาวว์เวิดร์ เรียกสั้นๆว่า ฮาวว์เวิดร์ ก็ได้นะ ฉันเป็นรองประธานน่ะ ส่วนเจ้าขี้เก๊กนั่น ไวส์ ชื่อของเจ้านั่นมันเหมือนผู้หญิงหน่อยน่ะนะ แต่ว่าเจ้านั่นน่ะเนื้อหอมมากเลย”
“ชื่อเหมือนผู้หญิงแล้วมันหนักหัวนายนักหรือไง” ไวส์เอ่ยขึ้นแล้วพูดต่อว่า “สวัสดี ฉันไวส์ประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้น่ะ”
“เอาล่ะไปทัวร์กันดีกว่า” ฮาวว์เวิดร์เอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง
แล้วทั้งหมดก็เดินชมโรงเรียนกันไปเรื่อยๆ พร้อมกับแนะนำตัวกันทีละคน
“ฉันจิมนะ…จิม คาร์เทอร์ พ่อฉันเป็นสายลับที่มีฝีมือมาก ฉันชอบเล่นฟุตบอลน่ะ ฝากตัวด้วยนะ” จิมเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง
“อืม..ฉันไมเคิล ลอร์เลน พ่อฉันเป็นแฮกเกอร์ชั้นยอดเลยล่ะ อย่าบอกใครนะมันเป็นความลับ” ไมเคิลบอก
“อืม..ฉันสัญญา จะไม่บอกใครนะ…” จิมพูดยิ้มๆ “เฮ้ย!!!! พวกเรา!! พ่อของไอ้ไมเคิลเป็นแฮกเกอร์!!!!!! ระวังคอมฯที่บ้านไว้นะ!!!!!” จิมตะโกนทันทีที่พูดจบ - - ไมเคิลหน้าเหวอทันที - - “ไม่ให้บอก..ใช่มะ?” จิมยิ้มให้ไมเคิล
“เอ่อ..ฉัน..ชื่อโนริโกะนะ ทาคาชิบะ โนริโกะน่ะ…เอ่อ…แล้วเธอล่ะ?” โนริโกะหันไปหาเด็กสาวที่เงียบมาตลอดทาง
“เซเรน แร็คฟอร์ด” เด็กสาวหันมาตอบอย่างเย็นชา ก่อนจะหันกลับไป
“แล้วนายล่ะ? ชื่ออะไร?!” ไมเคิลและจิม หันมาถาม เจมส์ พร้อมกันอย่างเซ็งๆ
“คาโต้ เจมส์” เจมส์ตอบเสียงเรียบ
“ห๊า! อะไรนะ?!” ทั้งคู่ร้องพร้อมกันอย่าง งงๆ
“คาโต้ เจมส์…พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่น แม่ฉันเป็นคนอังกฤษ มีปัญหาอะไรไหม?!” เจมส์ตอบพร้อมกับมองตาขวาง
“เปล้า…เปล่า…ไม่มีอะไร” ทั้งสองตอบแทบจะในทันที
“เอาล่ะพวกนาย…รู้จักกันแล้วใช่ไหม..งั้นฉันแนะนำสถานที่ล่ะนะ..ขึ้นรถไฟตรงนั้นได้เลย” ฮาวว์เวิดร์บอกอย่างร่าเริงตามแบบฉบับของเขา และทั้งหมดก็ขึ้นรถไฟ…..
“พวกนายเห็นอาคารนั้นไหม? ที่นั่นคือโรงอาหารของโรงเรียนนี้…ที่นั่นมีอาหารของทุกประเทศขายในราคาถูก และมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเลย พวกนายสามารถใช้เงินของประเทศอะไรก็ได้ ซื้อของและอาหารพวกนี้” ฮาวว์เวิดร์อธิบาย
“โห….สะดวกดีจัง” จิมและไมเคิลบอกพร้อมกันอีกครั้ง
“ส่วนที่อยู่ทางซ้ายและขวา ของโรงอาหารคือหอพัก ซ้ายหญิง ขวาชาย พวกนายอย่าเข้าผิดล่ะ ไม่งั้นแม่บ้านของหอจะไล่ตะเพิดพวกนายแน่ๆ” ไวส์บอก
“คร้าบ / ค่า” ทั้งหมดตอบพร้อมกัน เว้นเพียงเซเรนยังคงนั่งเงียบ
“เอาล่ะ! ตึกสีส้มนั่นเป็นเกมส์เซ็นเตอร์ ที่มีเกมส์ทุกชนิดในโลกอัดแน่นอยู่ หรือเรียกง่ายๆว่า เป็น TEEN CENTER ของที่นี่…เปิดบริการ 7 โมงเช้า ปิดบริการ 5 ทุ่ม ของทุกวัน แต่อย่าโดดเรียนไปเล่นเชียวนะ ไม่งั้นเจ้าหน้าที่จะจับนายส่ง อาจารย์ใหญ่ทันทีเลย” ฮาวว์เวิดร์อธิบายต่อ
“อูย! น่ากลัวจังเลย” จิมและไมเคิลทำท่ากลัวสุดชีวิต ซึ่งดูๆก็รู้ว่าแกล้ง
“อาคารสีขาวตรงนั้น…คือหอสมุดประจำโรงเรียนเรา…อยากรู้มีอะไรก็…เข้าไปดูเอาเองละกัน ระวังหลงนะเพราะมันใหญ่มาก…อ๋อ…แต่มีคนหนึ่งล่ะที่ไม่เคยหลงทางเลย” ฮาวว์เวิดร์เหล่มาทางไวส์นิดๆ
“ฉันไม่ได้ โง่! เหมือนใครบางคน” ไวส์ตอบกลับเน้น..คำว่า..โง่..สุดๆพลางอ่านหนังสือเล่มหนึ่งไปด้วย
“นายว่าใครน่ะ!” ฮาวว์เวิดร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ฉันแค่พูดเฉยๆ อยากรับก็รับสิ” ไวส์กวนกลับ แต่ยังคงไว้ซึ่งสีหน้าเรียบเฉย
“เห็นเป็นประธานหรอกนะ…” ฮาวว์เวิดร์พึมพำ
“ส่วนทางนั้นก็…อาคารเรียนของพวกนาย…ชั้นปี 1 อ๋อ…ของพวกฉันด้วยนั่นแหละ” ไวส์บอกพลางชี้ไปที่อาคาร ที่มีลักษณะคล้ายผลึกสีเงินบริสุทธิ์ ดูสวยงามเป็นอย่างมาก
“โห…นั่นน่ะหรอ? อาคารเรียน!!!!!” ทั้งหมดตาโตทันที เว้นแต่เซเรนยังนั่งมองเฉยๆเช่นเดิม
“ว่าแต่พวกนายน่ะ อยู่ห้องอะไรกัน?” ฮาวว์เวิดร์ถาม
“ห้อง D – 1 น่ะ” เจมส์ตอบ
“เอ่อ…เขาว่าเป็นห้องที่โง่ที่สุดนะ” ฮาวว์เวิดร์ทำหน้านึก
“ห๊าาาาา!!!!!!!!!!!” ทั้งหมดร้องเสียงหลง แม้กระทั่ง เซเรน ก็มีทีท่าตกใจไม่น้อย
ป้าบ!!!!!!
ไวส์ตบเข้าให้ที่ศีรษะของฮาวว์เวิดร์อย่างจังทันที
“ไม่ใช่หรอก…อย่าคิดมาก ไอ้นี่มันมั่ว” ไวส์บอกทุกคน ซึ่งค่อยๆคลายสีหน้าลงอย่างโล่งอก
“เอ้อ…ลืมบอกพวกนายไป…ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียน THE BECHOP SCHOOL เราก็ไม่นะว่าผู้บุกเบิกทำไมตั้งชื่อโรงเรียนแบบนี้ ช่วยไม่ได้อ่ะ…ก็เขาตายไปแล้วนี่เนาะ ไม่รู้ว่าจะไปถามยังไง” ฮาวว์เวิดร์บอกยิ้มๆ
“แกก็ตายๆตามเขาไปสิ จะได้ไปถามกันให้มันรู้ๆไป” เจมส์บ่นพึมพำอย่างรำคาญใจ แต่ดูท่าทางไวส์จะได้ยิน และยิ้มให้เขาด้วย
“เอาล่ะเราจะส่งพวกนายที่โรงอาหารนะ แยกย้ายกันเองแล้วกัน” ไวส์บอกก่อนรถไฟจะจอด เหมือนรู้หน้าที่ตนเอง
“เจอกันพรุ่งนี้นะ…ชุดนักเรียนและตารางเรียนจะถูกส่งไปให้ที่ห้องพวกนาย ถ้าฉันไม่ลืมซะก่อนน่ะนะ” ฮาวว์เวิดร์พูดอย่างกวนๆเช่นเคย
“นายน่ะแหละห้ามลืม!!!!” จิมตะโกนไล่หลังรถไฟไป
และทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปหอพักของตนเอง - - เจมส์ จิม และไมเคิลก็ขึ้นไปหาห้องพักของพวกเขา และทั้ง 3 ได้พบว่า….
“อะไรกัน!!!!!? เหลือห้องนอนห้องเดียว!?” จิมโวยขึ้นมา
“จะนอนไหมล่ะ?” เจมส์ถามเซ็งๆ ใช่ว่าเขาจะอยากนอนกับ ทั้งสองซะเมื่อไหร่
“นอนดิ..ถามแปลกๆ” จิมตอบ แล้ววิ่งเข้าห้องไปคนแรก พร้อมกับอุทานให้กับความอลังการของห้อง - - ในห้องนั้นมี…ป้ายบอกให้ดีดนิ้ว - -
“เฮ้ย! อะไรๆ!” ไมเคิลและเจมส์ถามอย่างตกใจ
“ไม่มีอะไรเลย มีแต่ป้ายที่บอกให้ดีดนิ้วอ่ะ” จิมตอบ
“ก็ทำสิ!!!!!!” ไมเคิลบอก
“ปัญญาอ่อนน่า..ทำแล้วจะได้อะไร?” เจมส์พูดต่อ แต่จิมดีดนิ้วไปแล้ว
เป๊าะ….
ทันใดนั้นหลอดไฟ 3 หลอดและเตียง 3 เตียงก็ปรากฎขึ้น - - ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก
“มะ..มัมมายังไงเนี่ย?” จิมงงกับสิ่งที่เห็น
“อะไรอีกล่ะเนี่ย?” เจมส์หันไปอ่านป้ายอีกอันที่แปะไว้ข้างผนังห้อง
[ อุปกรณ์ตกแต่งห้องต่างๆ หาซื้อได้ที่ร้านสะดวกซื้อนะจ๊ะ ….ลงชื่อ เทลล่า (อาจารย์ใหญ่ THE BECHOP SCHOOL) ]
“ไอ้อาจารย์ขี้ง๊ก!!!!!!!!” จิมและไมเคิลร้องทันที
ทางด้านอาจารย์ใหญ่……..
“ฮัดเช่ย!!!!!! โอย…ใครบ่นถึงเราเนี่ย?” เทลล่าเอ่ยงงๆ
…………………………………………….
….เช้าวันรุ่งขึ้น….
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!
เด็กนักเรียนทุกคนลุกพรวดจากเตียงตนเองทันที! - - เนื่องจากเสียงนาฬิกาปลุก อันดังสนั่นของอาจารย์เทลล่า อันเปรียบดังเสียงสวรรค์ของนักเรียนทุกคน ที่คอยปลุกไม่ให้พวกเขาไปโรงเรียนสาย - -
“โอ้ย!!!!! อาจารย์เทลล่าหูหนวกหรือไงเนี่ย!!!!!!!” จิมบ่นอย่างหัวเสีย
“ช่างเหอะ..อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เราไปสาย” ไมเคิลบอกอย่างงัวเงีย
“อ้าว! แล้วเจมส์ไปไหนล่ะเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าเจ้านั่นตื่นก่อนอาจารย์เทลล่าอีก?!” จิมเอ่ยอย่างตกใจ
ทันใดนั้นเจมส์ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทันที!
“อ้าว…เจมส์ ไปไหนมาเนี่ย?!” จิมถามทันทีที่เจมส์เข้ามา
“ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน” เจมส์ตอบอย่างไม่สนใจ พลางเดินเข้าห้องน้ำไป
“ทำไมหมอนี่ชอบทำตัวขวางโลกนักนะ?!” จิมบ่นกับไมเคิลอย่างเบื่อหน่าย
“ช่างเขาเถอะ…เขาอาจจะไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของเขาก็ได้” ไมเคิลตอบพลางล้มตัวนอนต่อ
“นั่นสินะ….” จิมพูดขึ้นและเสริมขึ้นว่า “เย็นนี้เราไปซื้อของมาแต่งห้องกันดีกว่า นายว่าไง…อ้าว..เฮ้ย! ลุกๆๆๆ! ลุกขึ้นดิ!!!! จะนอนไปถึงไหน?!” จิมเขย่าตัวไมเคิลไปๆมาๆ เมื่อรู้สึกตัวว่า พูดอยู่คนเดียว
“ช่างเถอะ…หมอนั่นอาจจะความดันต่ำก็ได้” เจมส์พูดอย่างไม่ใส่ใจอีกครั้ง
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?!” จิมถาม..งงสุดชีวิต ยังไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ
“แล้วจะอาบต่อไหมล่ะ?!” เจมส์หันไปถามเซ็งๆ
“อาบๆๆๆ” จิมตอบพลางวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
เจมส์เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขา และพบชุดนักเรียนและตารางเรียนของเขา - - ชุดนักเรียนมีลักษณะเป็น เสื้อยืดคอกลมแขนกุดสีดำ มีสกรีนตรงแถบหน้าอกว่า THE BECHOP SCHOOL สวมทับด้วยเสื้อเชิร์ตสีขาว แขนสั้นมีสกรีนรอบแถบแขนว่า THE BECHOP SCHOOL เช่นกัน ตรงปกเสื้อเชิร์ต มีเข็มกลัดสีทองเป็นเลข 1 โรมัน ส่วนกางเกงขายาวตามสบายจะเป็นกางเกงยีนส์ หรืออะไรก็ได้ - - ส่วนตารางเรียน……..
“ห๊า!!!!! อะไรกันเนี่ย!!!!!!!!”
ติดตามตอนต่อไป
เจมส์ ลูกคนเดียวของครอบครัวคาโต้ที่สอนศิลปะป้องกันตัวทั้งมือเปล่าและใช้อาวุธ พ่อของเขานั้น เป็นคนญี่ปุ่น ส่วนแม่ของเขาเป็นคนอังกฤษ ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่เมืองเล็กๆเมืองหนึ่งในประเทศอังกฤษ เขาได้ใช้ชีวิตเกะกะเกเรทั่วๆไปจนกระทั่งถึงวันอาทิตย์หลังจากสอบเสร็จปีสุดท้ายจากโรงเรียนมัธยมต้นธรรมดา และเตรียมตัวขึ้นไฮสคูล ตอนนั้นเขาได้ถูกไฟฟ้าแรงสูงจากหม้อไฟ ดูดเอาแต่ว่าเขากลับไม่เป็นอะไรเลย นั้นคือสิ่งที่เขาประหลาดใจมาก ด้วยเหตุนี้กระมัง พ่อของเขาได้จัดการส่งเขาไปเรียนที่โรงเรียนไฮสคูลประหลาดแห่งหนึ่ง ซึ่งอยู่ที่ประเทศจีน โรงเรียนไฮสคูลนี้เป็นโรงเรียนนานาชาติด้วยและ ใหญ่โตมาก แต่ที่นาสงสัยคือ ทำไมโรงเรียนใหญ่ขนาดนี้ถึงได้อยู่บนเขาที่สูงใหญ่มากๆด้วย
พ่อเขาได้พาเขามาส่งในอาคารแห่งหนึ่ง และได้บอกแค่ว่าห้องอาจารย์ใหญ่ไปทางไหน แล้วก็จากไป
“พ่อเราคิดยังไงกับเรากันแน่น้า” เจมส์รำพึงด้วยความประหลาดใจ
“ขอให้นักเรียนที่มาสมัครใหม่ไปรอกันหน้าห้องอาจารย์ใหญ่ด้วย” เสียงประชาสัมพันธ์ดังขึ้น
“เฮ้อ…..อะไรอีกล่ะเนี่ย” เจมส์พูดขึ้นอย่างเหนื่อยใจ
เมื่อมาถึงหน้าห้องอาจารย์ใหญ่………….
มันเป็นสิ่งที่ไม่เชื่อจริงๆ มีคนมารอกันกรูหน้าห้องอาจารย์ใหญ่เกิน 1,000 คนแน่ๆ
มีการเรียกเด็กเข้าไปทีละ 5 คน
และแล้วก็มาถึงเขา และ เด็กอีก 4 คน
“คาโต้ เจมส์ , จิม คาร์เทอร์ , เซเรน แร็คฟอร์ด, ทาชิคาบะ โนริโกะ และ ไมเคิล ลอร์เลน” ประชาสัมพันธ์ ดังขึ้น
เขา , เด็ก อังกฤษ 2 คน , เด็กอเมริกัน 1 คน และ เด็กสาวญี่ปุ่นอีก 1 คน
ภายในห้องอาจารย์ใหญ่ ห้องนี้เป็นห้องที่ใหญ่โตมาก มีสิ่งที่คล้ายกับลิฟต์ และมีกรอบรูป อาจารย์ใหญ่ในรุ่นก่อนๆทั่วห้อง พร้อมกับอุปกรณ์แปลกประหลาดเต็มไปทั่วห้องและ ทีวีพลาสม่าจอยักษ์อยู่กลางผนังหนึ่งของห้อง แน่นอนมีโต๊ะอาจารย์ใหญ่ที่ดูแล้วน่าจะทำมาจากไม้สักอยู่กลางห้อง ส่วนด้านหลังโต๊ะนั้นเป็นกระจกใสที่มองเห็นข้างนอกอย่างชัดเจน
“สวัสดีเด็ก ๆ” อาจารย์ใหญ่เดินออกมาจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนั้นด้วย หน้าตาของท่าน เป็นคนแก่ที่แสนอาวุโส
“ฉัน เทลล่า เป็นอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนนี้ พ่อแม่ของพวกเธอทั้ง 5 คนได้ติดต่อมาแล้ว และบอกให้ฉันแนะนำโรงเรียนนี้ให้พวกเธอรู้กันด้วย พวกเธอทั้ง 5 คนอยู่ชั้นเรียน D – 1 นะ พวกเธอจะได้ตารางเรียนในวันพรุ่งนี้ ส่วนตอนนี้พวกเธอทั้ง 5 คนไปที่ลิฟต์ที่มุมห้องนะ พวกเธอจะพบกับประธาน และ รองประธานนักเรียน”
พวกผมก็ได้ทำตามคำสั่งท่านทุกอย่าง ทั้งๆที่ผมไม่ค่อยจะฟังใครมาก่อน….
“เอาล่ะ…หวังว่าพวกเธอคงจะสนุกกันนะ” เทลล่าได้เอ่ยขึ้นอย่างพอใจ
ครืด……
ประตูลิฟต์ได้ปิดลงและได้มีแสงออกมาที่พื้น เมื่อแสงนั้นหายไป พื้นลิฟต์ที่พวกเขาเหยียบก็หายไป! และ!!!!!!!!!
“อ๊าาาาา!!!!!!” ทั้งหมดร้องเสียงหลงพร้อมกัน
“พวกนายร้องอะไรกัน……เนี่ย” เด็กหนุ่มหน้าตากวนๆคนหนึ่งกล่าวขึ้น
“ปะๆๆ….เปล่าครับ / ค่ะ” ทั้งหมดตอบพร้อมกัน พร้อมทั้งสีหน้ากลัวสุดขีด
“สงสัยอาจารย์ใหญ่จะใช้ระบบเร่งด่วนน่ะ” เด็กหนุ่มหน้าตาดีและเคร่งขรึมพูดกับเด็กหน้าตากวนๆ
“อ้อ…..อาจารย์ใหญ่แกก็ขี้เล่นจริงๆเลยนะ” เด็กหนุ่มหน้าตากวนๆคนเดิมเอ่ยขึ้น แล้วพูดต่อว่า “เอ้อ….จริงสิ พวกเรามีหน้าที่พาพวกนายทัวร์โรงเรียนนี้นี่นา ฉัน คีน อัลวาร์ ฮาวว์เวิดร์ เรียกสั้นๆว่า ฮาวว์เวิดร์ ก็ได้นะ ฉันเป็นรองประธานน่ะ ส่วนเจ้าขี้เก๊กนั่น ไวส์ ชื่อของเจ้านั่นมันเหมือนผู้หญิงหน่อยน่ะนะ แต่ว่าเจ้านั่นน่ะเนื้อหอมมากเลย”
“ชื่อเหมือนผู้หญิงแล้วมันหนักหัวนายนักหรือไง” ไวส์เอ่ยขึ้นแล้วพูดต่อว่า “สวัสดี ฉันไวส์ประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้น่ะ”
“เอาล่ะไปทัวร์กันดีกว่า” ฮาวว์เวิดร์เอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง
แล้วทั้งหมดก็เดินชมโรงเรียนกันไปเรื่อยๆ พร้อมกับแนะนำตัวกันทีละคน
“ฉันจิมนะ…จิม คาร์เทอร์ พ่อฉันเป็นสายลับที่มีฝีมือมาก ฉันชอบเล่นฟุตบอลน่ะ ฝากตัวด้วยนะ” จิมเอ่ยขึ้นอย่างร่าเริง
“อืม..ฉันไมเคิล ลอร์เลน พ่อฉันเป็นแฮกเกอร์ชั้นยอดเลยล่ะ อย่าบอกใครนะมันเป็นความลับ” ไมเคิลบอก
“อืม..ฉันสัญญา จะไม่บอกใครนะ…” จิมพูดยิ้มๆ “เฮ้ย!!!! พวกเรา!! พ่อของไอ้ไมเคิลเป็นแฮกเกอร์!!!!!! ระวังคอมฯที่บ้านไว้นะ!!!!!” จิมตะโกนทันทีที่พูดจบ - - ไมเคิลหน้าเหวอทันที - - “ไม่ให้บอก..ใช่มะ?” จิมยิ้มให้ไมเคิล
“เอ่อ..ฉัน..ชื่อโนริโกะนะ ทาคาชิบะ โนริโกะน่ะ…เอ่อ…แล้วเธอล่ะ?” โนริโกะหันไปหาเด็กสาวที่เงียบมาตลอดทาง
“เซเรน แร็คฟอร์ด” เด็กสาวหันมาตอบอย่างเย็นชา ก่อนจะหันกลับไป
“แล้วนายล่ะ? ชื่ออะไร?!” ไมเคิลและจิม หันมาถาม เจมส์ พร้อมกันอย่างเซ็งๆ
“คาโต้ เจมส์” เจมส์ตอบเสียงเรียบ
“ห๊า! อะไรนะ?!” ทั้งคู่ร้องพร้อมกันอย่าง งงๆ
“คาโต้ เจมส์…พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่น แม่ฉันเป็นคนอังกฤษ มีปัญหาอะไรไหม?!” เจมส์ตอบพร้อมกับมองตาขวาง
“เปล้า…เปล่า…ไม่มีอะไร” ทั้งสองตอบแทบจะในทันที
“เอาล่ะพวกนาย…รู้จักกันแล้วใช่ไหม..งั้นฉันแนะนำสถานที่ล่ะนะ..ขึ้นรถไฟตรงนั้นได้เลย” ฮาวว์เวิดร์บอกอย่างร่าเริงตามแบบฉบับของเขา และทั้งหมดก็ขึ้นรถไฟ…..
“พวกนายเห็นอาคารนั้นไหม? ที่นั่นคือโรงอาหารของโรงเรียนนี้…ที่นั่นมีอาหารของทุกประเทศขายในราคาถูก และมีร้านสะดวกซื้อที่เปิดตลอด 24 ชั่วโมงเลย พวกนายสามารถใช้เงินของประเทศอะไรก็ได้ ซื้อของและอาหารพวกนี้” ฮาวว์เวิดร์อธิบาย
“โห….สะดวกดีจัง” จิมและไมเคิลบอกพร้อมกันอีกครั้ง
“ส่วนที่อยู่ทางซ้ายและขวา ของโรงอาหารคือหอพัก ซ้ายหญิง ขวาชาย พวกนายอย่าเข้าผิดล่ะ ไม่งั้นแม่บ้านของหอจะไล่ตะเพิดพวกนายแน่ๆ” ไวส์บอก
“คร้าบ / ค่า” ทั้งหมดตอบพร้อมกัน เว้นเพียงเซเรนยังคงนั่งเงียบ
“เอาล่ะ! ตึกสีส้มนั่นเป็นเกมส์เซ็นเตอร์ ที่มีเกมส์ทุกชนิดในโลกอัดแน่นอยู่ หรือเรียกง่ายๆว่า เป็น TEEN CENTER ของที่นี่…เปิดบริการ 7 โมงเช้า ปิดบริการ 5 ทุ่ม ของทุกวัน แต่อย่าโดดเรียนไปเล่นเชียวนะ ไม่งั้นเจ้าหน้าที่จะจับนายส่ง อาจารย์ใหญ่ทันทีเลย” ฮาวว์เวิดร์อธิบายต่อ
“อูย! น่ากลัวจังเลย” จิมและไมเคิลทำท่ากลัวสุดชีวิต ซึ่งดูๆก็รู้ว่าแกล้ง
“อาคารสีขาวตรงนั้น…คือหอสมุดประจำโรงเรียนเรา…อยากรู้มีอะไรก็…เข้าไปดูเอาเองละกัน ระวังหลงนะเพราะมันใหญ่มาก…อ๋อ…แต่มีคนหนึ่งล่ะที่ไม่เคยหลงทางเลย” ฮาวว์เวิดร์เหล่มาทางไวส์นิดๆ
“ฉันไม่ได้ โง่! เหมือนใครบางคน” ไวส์ตอบกลับเน้น..คำว่า..โง่..สุดๆพลางอ่านหนังสือเล่มหนึ่งไปด้วย
“นายว่าใครน่ะ!” ฮาวว์เวิดร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“ฉันแค่พูดเฉยๆ อยากรับก็รับสิ” ไวส์กวนกลับ แต่ยังคงไว้ซึ่งสีหน้าเรียบเฉย
“เห็นเป็นประธานหรอกนะ…” ฮาวว์เวิดร์พึมพำ
“ส่วนทางนั้นก็…อาคารเรียนของพวกนาย…ชั้นปี 1 อ๋อ…ของพวกฉันด้วยนั่นแหละ” ไวส์บอกพลางชี้ไปที่อาคาร ที่มีลักษณะคล้ายผลึกสีเงินบริสุทธิ์ ดูสวยงามเป็นอย่างมาก
“โห…นั่นน่ะหรอ? อาคารเรียน!!!!!” ทั้งหมดตาโตทันที เว้นแต่เซเรนยังนั่งมองเฉยๆเช่นเดิม
“ว่าแต่พวกนายน่ะ อยู่ห้องอะไรกัน?” ฮาวว์เวิดร์ถาม
“ห้อง D – 1 น่ะ” เจมส์ตอบ
“เอ่อ…เขาว่าเป็นห้องที่โง่ที่สุดนะ” ฮาวว์เวิดร์ทำหน้านึก
“ห๊าาาาา!!!!!!!!!!!” ทั้งหมดร้องเสียงหลง แม้กระทั่ง เซเรน ก็มีทีท่าตกใจไม่น้อย
ป้าบ!!!!!!
ไวส์ตบเข้าให้ที่ศีรษะของฮาวว์เวิดร์อย่างจังทันที
“ไม่ใช่หรอก…อย่าคิดมาก ไอ้นี่มันมั่ว” ไวส์บอกทุกคน ซึ่งค่อยๆคลายสีหน้าลงอย่างโล่งอก
“เอ้อ…ลืมบอกพวกนายไป…ยินดีต้อนรับเข้าสู่โรงเรียน THE BECHOP SCHOOL เราก็ไม่นะว่าผู้บุกเบิกทำไมตั้งชื่อโรงเรียนแบบนี้ ช่วยไม่ได้อ่ะ…ก็เขาตายไปแล้วนี่เนาะ ไม่รู้ว่าจะไปถามยังไง” ฮาวว์เวิดร์บอกยิ้มๆ
“แกก็ตายๆตามเขาไปสิ จะได้ไปถามกันให้มันรู้ๆไป” เจมส์บ่นพึมพำอย่างรำคาญใจ แต่ดูท่าทางไวส์จะได้ยิน และยิ้มให้เขาด้วย
“เอาล่ะเราจะส่งพวกนายที่โรงอาหารนะ แยกย้ายกันเองแล้วกัน” ไวส์บอกก่อนรถไฟจะจอด เหมือนรู้หน้าที่ตนเอง
“เจอกันพรุ่งนี้นะ…ชุดนักเรียนและตารางเรียนจะถูกส่งไปให้ที่ห้องพวกนาย ถ้าฉันไม่ลืมซะก่อนน่ะนะ” ฮาวว์เวิดร์พูดอย่างกวนๆเช่นเคย
“นายน่ะแหละห้ามลืม!!!!” จิมตะโกนไล่หลังรถไฟไป
และทั้งหมดก็แยกย้ายกันไปหอพักของตนเอง - - เจมส์ จิม และไมเคิลก็ขึ้นไปหาห้องพักของพวกเขา และทั้ง 3 ได้พบว่า….
“อะไรกัน!!!!!? เหลือห้องนอนห้องเดียว!?” จิมโวยขึ้นมา
“จะนอนไหมล่ะ?” เจมส์ถามเซ็งๆ ใช่ว่าเขาจะอยากนอนกับ ทั้งสองซะเมื่อไหร่
“นอนดิ..ถามแปลกๆ” จิมตอบ แล้ววิ่งเข้าห้องไปคนแรก พร้อมกับอุทานให้กับความอลังการของห้อง - - ในห้องนั้นมี…ป้ายบอกให้ดีดนิ้ว - -
“เฮ้ย! อะไรๆ!” ไมเคิลและเจมส์ถามอย่างตกใจ
“ไม่มีอะไรเลย มีแต่ป้ายที่บอกให้ดีดนิ้วอ่ะ” จิมตอบ
“ก็ทำสิ!!!!!!” ไมเคิลบอก
“ปัญญาอ่อนน่า..ทำแล้วจะได้อะไร?” เจมส์พูดต่อ แต่จิมดีดนิ้วไปแล้ว
เป๊าะ….
ทันใดนั้นหลอดไฟ 3 หลอดและเตียง 3 เตียงก็ปรากฎขึ้น - - ทุกคนตะลึงกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก
“มะ..มัมมายังไงเนี่ย?” จิมงงกับสิ่งที่เห็น
“อะไรอีกล่ะเนี่ย?” เจมส์หันไปอ่านป้ายอีกอันที่แปะไว้ข้างผนังห้อง
[ อุปกรณ์ตกแต่งห้องต่างๆ หาซื้อได้ที่ร้านสะดวกซื้อนะจ๊ะ ….ลงชื่อ เทลล่า (อาจารย์ใหญ่ THE BECHOP SCHOOL) ]
“ไอ้อาจารย์ขี้ง๊ก!!!!!!!!” จิมและไมเคิลร้องทันที
ทางด้านอาจารย์ใหญ่……..
“ฮัดเช่ย!!!!!! โอย…ใครบ่นถึงเราเนี่ย?” เทลล่าเอ่ยงงๆ
…………………………………………….
….เช้าวันรุ่งขึ้น….
กริ๊ง!!!!!!!!!!!!!
เด็กนักเรียนทุกคนลุกพรวดจากเตียงตนเองทันที! - - เนื่องจากเสียงนาฬิกาปลุก อันดังสนั่นของอาจารย์เทลล่า อันเปรียบดังเสียงสวรรค์ของนักเรียนทุกคน ที่คอยปลุกไม่ให้พวกเขาไปโรงเรียนสาย - -
“โอ้ย!!!!! อาจารย์เทลล่าหูหนวกหรือไงเนี่ย!!!!!!!” จิมบ่นอย่างหัวเสีย
“ช่างเหอะ..อย่างน้อยก็ไม่ทำให้เราไปสาย” ไมเคิลบอกอย่างงัวเงีย
“อ้าว! แล้วเจมส์ไปไหนล่ะเนี่ย!? อย่าบอกนะว่าเจ้านั่นตื่นก่อนอาจารย์เทลล่าอีก?!” จิมเอ่ยอย่างตกใจ
ทันใดนั้นเจมส์ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องทันที!
“อ้าว…เจมส์ ไปไหนมาเนี่ย?!” จิมถามทันทีที่เจมส์เข้ามา
“ฉันจะไปไหนก็เรื่องของฉัน” เจมส์ตอบอย่างไม่สนใจ พลางเดินเข้าห้องน้ำไป
“ทำไมหมอนี่ชอบทำตัวขวางโลกนักนะ?!” จิมบ่นกับไมเคิลอย่างเบื่อหน่าย
“ช่างเขาเถอะ…เขาอาจจะไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของเขาก็ได้” ไมเคิลตอบพลางล้มตัวนอนต่อ
“นั่นสินะ….” จิมพูดขึ้นและเสริมขึ้นว่า “เย็นนี้เราไปซื้อของมาแต่งห้องกันดีกว่า นายว่าไง…อ้าว..เฮ้ย! ลุกๆๆๆ! ลุกขึ้นดิ!!!! จะนอนไปถึงไหน?!” จิมเขย่าตัวไมเคิลไปๆมาๆ เมื่อรู้สึกตัวว่า พูดอยู่คนเดียว
“ช่างเถอะ…หมอนั่นอาจจะความดันต่ำก็ได้” เจมส์พูดอย่างไม่ใส่ใจอีกครั้ง
“อาบน้ำเสร็จแล้วหรอ?!” จิมถาม..งงสุดชีวิต ยังไม่ถึง 5 นาทีด้วยซ้ำ
“แล้วจะอาบต่อไหมล่ะ?!” เจมส์หันไปถามเซ็งๆ
“อาบๆๆๆ” จิมตอบพลางวิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที
เจมส์เดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือของเขา และพบชุดนักเรียนและตารางเรียนของเขา - - ชุดนักเรียนมีลักษณะเป็น เสื้อยืดคอกลมแขนกุดสีดำ มีสกรีนตรงแถบหน้าอกว่า THE BECHOP SCHOOL สวมทับด้วยเสื้อเชิร์ตสีขาว แขนสั้นมีสกรีนรอบแถบแขนว่า THE BECHOP SCHOOL เช่นกัน ตรงปกเสื้อเชิร์ต มีเข็มกลัดสีทองเป็นเลข 1 โรมัน ส่วนกางเกงขายาวตามสบายจะเป็นกางเกงยีนส์ หรืออะไรก็ได้ - - ส่วนตารางเรียน……..
“ห๊า!!!!! อะไรกันเนี่ย!!!!!!!!”
ติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น