Oh! My Davil ปิ้งรักป่วนใจ..นายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5 บรรยากาศมันพาไป

ตอนที่ 5บรรยากาศมันพาไป

 

                สงสัยนายไนท์จะรีบพอลงจากเรือกะทะก็รีบพาฉันกลับมาส่งที่โรงแรมปล่อยให้ฉันกลับมาเผชิญชะตากรรมกับคุณกิ่งกมลไม่รู้จะโดนสวดอะไรบ้างหายไปกับอีตาขยะสังคมทั้งวันแบบนี้

                “กลับมาแล้วเหรอคะคุณรินรดา ความจริงออกไปกับคุณนฤเดชจะกลับบ้านเลยก็ได้นะคะ” ผีตามมาหลอกหลอนเรนนี่ถึงโรงแรมเดอะพิสตันเลยเหรอเนี่ยสงสัยคุณกิ่งกมลจะโดนสิงคนแรก นายไนท์พาฉันกลับเข้ามาที่โรงแรมเอาเกือบจะห้าโมงแต่คุณกิ่งกมลผู้ดูแลฉันกลับไม่ด่าให้เจ็บใจซักกะติ๊ดนึง แถมยังแสดงความห่วงใยจะให้กลับบ้านเลยอีกแน่ะ นี่ไม่ได้ประชดฉันชิมิ

                “เอ่อ ขอโทษนะคะที่ดิฉันหายไปไม่ได้ช่วยงานเลย” ฉันก้มหน้างุดเพราะเกรงว่าจะไม่ใช่คำพูดที่จริงใจ

                “มีปัญหาอะไรกันเหรอครับคุณกิ่งกมล” เสียงพระเอกของฉันพูดขึ้น พี่พลใส่สูทสีเทาผูกไท้ลายทางสีน้ำเงินคนอารั๊ยมองตรงไหนก็ดูดี

                “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีว่าวันนี้น้องนักศึกษาฝึกงานไปช่วยงานคุณนฤเดชพึ่งกลับมาสักครู่นี้เอง ดิฉันเลยจะอนุญาติให้กลับเร็วน่ะค่ะ” อ๋อ อย่างนี้นี่เอง ประจบฉันหวังจะเอาใจลูกชายเจ้าของโรงแรมล่ะสิท่า รู้แล้วใช่มะว่าฉันน่ะขาใหญ่ ใช่ใหญ่เท่าเสาโต๊ะสนุ๊กเกอร์เลยด้วย มันน่าภูมิใจมั้ยเนี่ย โธ่เอ้ย การทำงานมันต้องมีพรรคมีพวกสินะถึงจะได้ทำงานสบาย นึกแล้วก็สงสารประเทศไทยมีแต่คนเล่นพรรคเล่นพวก เฮ้อ

                “ถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอยืมตัวน้องเค้าต่อเลยก็แล้วกันนะครับ” เป็นฉันมันผิดตรงไหน ชีวิตฉันใครกำกับ ถูกนายไนท์ปล่อยตัวเอาเกือบห้าโมงเย็น แล้วก็มีพี่พลมายืมตัวต่อ ตกลงนี่ฉันกลายเป็นแผ่นซีรี่ย์เกาหลีในร้านเช่าวีซีดีไปแล้วใช่ป่ะ แต่ก็ยอมค่ะถ้าไปกับพี่พลคนดี๊คนดี แล้วพี่พลก็ยังติดค้างฉันเรื่องไปถ่ายรูปคู่กับคุณหว๊านหวานอีกด้วยงานนี้ต้องมีสืบ

                “คุณกิ่งกมลปล่อยกลับบ้านแล้วงั้นวันนี้พี่ขอแก้ตัวเรื่องเมื่อวานที่ทำให้น้ำฝนตกใจด้วยการไปเลี้ยงข้าวซักมื้อแล้วก็ขอไปส่งบ้านด้วยได้ไหมครับ” อุ๊ยพี่ขา เอาเรื่องกินมาล่ออีกแล้ว คิดว่าน้ำฝนเป็นคนเห็นแก่กินไปได้

                “งั้นขอตัวไปเปลี่ยนชุดก่อนนะคะ” ไม่มีปฏิเสธเลยแม่คุณ เสียหน้าหมด แต่แหมของฟรีนานๆ ทีจะมีมา แล้วก็จะได้มีเวลานั่งจ้องตากันนานๆ ด้วยแค่คิดก็จึ๊กกะดึ๋ยแล้วอ๊าย

                นางสาวรินรดาและนายภัทรพลก้าวลงจากรถปอร์เช่สีบรอนด์แล้วเดินก้าวเข้าไปบนเรือสำราญที่เจ้าของเป็นดาราชื่ออะไรซักอย่างนึงนี่แหล่ะ คนเขียนก็จำไม่ได้ แต่รู้ว่าบนเรือนี่หรูมากเลย

                “ส่งมือมาสิครับน้ำฝนเดี๋ยวก้าวพลาด” พี่พลยื่นมามารับฉันที่ยืนทำท่าตะลึงแบบโอเวอร์อยู่นานสองนานให้ก้าวตามลงไปบนเรือที่จัดโต๊ะอาหารอย่างหรู ปูผ้าคลุมโต๊ะสีแดงเลือดนกเอาไว้ เก้าอี้ไม้โอ๊กสีมะฮอกกานีถูกเลื่อนออกให้ฉันนั่งแล้วพี่พลคนที่เลื่อนเก้าอี้ให้ฉันเมื่อครู่ก็ไปนั่งเก้าอี้อีกตัวตรงข้ามกัน

                “Hey Manu Pl.” เอ่อ ต้องเรียกเป็นภาษาอังกฤษด้วยเหรอเนี่ย เมนูที่อีตาบริกรหน้าตาฝรั่งจ๋าถือมาให้ก็เป็นภาษาอังกฤษหมดเลย อันที่จริงในชื่อเมนูนี่ฉันก็พอจะเดาออกอยู่บ้างหรอกนะ แต่เวลาจะสั่งล่ะจะให้ทำไง คิดถึงคุณครูฉวีวรรณที่สอนภาษาอังกฤษจังเล้ย ขอขุดความรู้ที่เข้าหม้อมาใช้ซักหน่อยน๊า

                “.........” เสียงพี่พลพูดกับบริกรรัวซะจนจับต้นชนปลายไม่ถูก พอหันมาถามฉันบ้างฉันก็เลยจิ้มไปที่เมนู

                “I wound like fish salad and juice” ไม่รู้พูดผิดพูดถูกแหล่ะเอาเป็นว่าบริกรพยักหน้าหงึกหงักและอมยิ้มเล็กน้อยแสดงว่าเข้าใจฉันแล้วก้มหัวให้หนึ่งทีพร้อมกับถอยไปสองก้าวก่อนจะหันหลังเดินไปด้านครัว เง้อ พิธีรีตรองเยอะจริงๆ

                “จะอิ่มเหรอครับสลัดจานเดียว” ไอ้ที่สั่งไปเมื่อกี้อ่ะเหรอคะ ก็มันง่ายสุดแล้วอ่ะ

                “ไม่อยากทานเยอะค่ะกลัวอ้วน” อันที่จริงอ่ะ สั่งไม่เป็นค่ะ เป็นคำตอบสุดท้าย

                “น้ำฝนไม่อ้วนหรอกครับ วัยกำลังกินน่ารักดีออก” อุ้ยถูกชมว่าน่ารักอีกแล้ว เขินค่ะ

                “ออเดิร์ฟมาแล้ว ลองทานดูสิครับ ไม่รู้จะถูกปากรึเปล่า กลัวจะเอามะพร้าวห้าวมาขายสวน ชวนลูกสาวเชฟมากินของที่ไม่ถูกปากซะแล้ว” กุ้งชุบเกร็ดขนมปังทอด ไก่เป็นชิ้นพอดีคำพันด้วยใบอะไรก็ไม่รู้แต่กลิ่นโชยขึ้นมาหอมเครื่องเทศ แล้วก็ปลาหมึกตัวเล็กยัดใส้ด้วยปลาเซลมอนกินคู่กับน้ำจิ้มซีฟู้ดอันนี้เหรอคะออเดิร์ฟ แถวบ้านออเดิร์ฟโต๊ะจีนเค้ามีแต่ข้าวเกรียบใส้กรอกทอดแล้วก็ถั่วคั่วนะเนี่ย

                “แหมพี่พลพามากินทั้งทีมีหรือคะจะไม่อร่อย” แม้จะพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลตามนิสัยฉันเป๊ะๆ แต่บางทีก็รู้สึกเหมือนฝืนตัวเองเหมือนกันแฮะ อยากจะแหกปากตะโกนเหมือนตอนอยู่กับอีตาไนท์ก็กลัวเสียภาพพจน์ ไม่เอาไม่คิด กินดีกว่า

                อาหารที่พี่พลสั่งมาให้ลองชิมอย่างละนิดอย่างละหน่อยแต่ก็เป็นสิบอย่างมันเยอะซะจนคนกินจุอย่างฉันยังต้องยอมสิโรราบ ไหนจะบรรยากาศของเราที่แล่นไปบนแม่น้ำเจ้าพระยาอีก แหม จะสำลักความสุขตายอยู่แล้ว              

                “น๊อททิ่งกอนน่าเชนจ์มายเลิฟฟอร์ยู ยูออเธอโนว์บายนาวฮาวมัช ไอเลิฟยู” เสียงเพลงจากบนเวทีการแสดงสดวงดนตรีสากลที่มีกีต้าตั้งพื้นตัวใหญ่ๆ เค้าเรียกอะไรไม่รู้แฮะ แล้วก็มีไวโอลีนสองตัว เครื่องเป่าอีกสองสามชิ้นเปียร์โนอีกหนึ่งชิ้น พอเล่นรวมกันเป็นเพลงแล้วก็เพราะดีเหมือนกัน

                “เพลงนี้ความหมายดีมากเลยนะครับน้ำฝน” พี่พลร้องคลอตามไปด้วยความเคลิบเคลิ้ม มันจะไปความหมายดีได้ยังไงคะพี่หนูยังฟังไม่ออกเล้ย

                “ค่ะ เพราะมากเลย” อือออไปก่อนเดี๋ยวจะหาว่าเราไม่มีความรู้เรื่องภาษาอังกฤษถึงมันจะจริงก็เถอะ

                “ผู้ชายคนนึงรักผู้หญิงคนนึงที่เธอเป็นเธอโดยที่ไม่ต้องเปลี่ยนอะไร ไม่ต้องเสแสร้งอะไรขอให้เธอคนนั้นรู้ไว้ว่าความรักที่ผู้ชายคนนี้มีให้มันมากมายยิ่งนัก” อ๋อ นี่คือคำแปลใช่ไหมคะ อืมความหมายดีมาก แล้วจะดีมากกว่านี้ถ้าพี่พูดคำนี้กับน้ำฝนโดยที่ไม่ได้แปลความหมายของเพลงให้ฟัง

                “อิ่มรึยังครับ มีเวลาอีกเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าเรือจะถึงฝั่ง ไปเดินเล่นบนกาดเรือกันมั้ยครับ” พี่พลพูดพร้อมหันมาขอความคิดเห็น ทำไมช่างเป็นผู้ชายที่แสนดีไปซะทุกอย่างแบบนี้นะ ผู้ชายแสนดีที่ไม่มีเจ้าของก็มีแค่สองอย่าง คือมีปัญหาผิดปกติ กับเป็นเกย์ แล้วพี่พลเป็นอย่างไหนกันคะ อิอิ เอาเป็นว่าเราโชคดีก็แล้วกัน

                “เรือสำราญของเราจะแล่นไปสิ้นสุดที่ทางเชื่อมต่อกรุงเทพ-นนทบุรีแล้วจะกลับไปจอดที่จุดเดิม สำหรับท่านที่ทานอาหารอิ่มแล้วขอเชิญร่วมเต้นรำกันด้านหน้าเวทีนะครับ เสียงวงดนตรีด้านในกล่าวขึ้น คู่รักที่ยืนอยู่บนกาดเรือเมื่อครู่ที่เราขึ้นมาถึงก็ทยอยกันลงไปเต้นรำ ทำให้บนนี้เหลือเพียงฉันกับพี่พลสองคน โอ้ยเขินจัง

                “กรุงเทพก็มีมุมที่น่ามองเหมือนกันนะว่ามั้ย” พี่พลพูดแล้วมองมาทางฉัน แหมมุมที่น่ามองนี่คือมุมที่น้ำฝนยืนอยู่เหรอคะคุณเพ่

                “ค่ะ ดูดีมากเลย” ไม่ได้หมายถึงวิวนะ หมายถึงพี่อ่ะค่ะ ผู้ชายอะไรน่าเสียความบริสุทธิ์ให้ชะมัด อิอิ แอบหื่น

                “คนบางคนมีพร้อมทุกอย่างแต่ขาดความรักความเข้าใจ ทั้งที่ใช้ความพยายามมากแค่ไหนแต่ได้มาแค่ความว่างเปล่า” พี่พลพูดขึ้นมาลอยๆ มันหมายถึงใครเหรอคะ หมายถึงพี่เหรอ

                “แต่ก็ดีใจนะที่ได้รู้จักน้ำฝน ทำให้พี่รู้สึกสนุกมาก แล้วก็มีชีวิตชีวาขึ้นเยอะเลย” หมายถึงตัวเองจริงๆ ด้วย แสดงความพี่ทำแต่งานเลยไม่มีคนรักเหรอคะ แหม โชคดีของเดี๊ยน

                “น้ำฝนก็ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย” ฉันยิ้มเขินอายแสร้งมองไปที่พระจันทร์ ว้าวพระจันทร์เต็มดวงโบว๊ววจะแปลงร่าง เอ้ยแหมสาวสวยอย่างรินรดาจะแปลงร่างได้ไงล้อเล่น

                “ทำไมจะไม่ได้ทำล่ะครับ ก็ทำให้หัวใจพี่เต้นแรงเวลาได้อยู่ใกล้ๆ นี่ไงล่ะ” ตึกตัก ตึกตัก ปู๊นๆ หัวใจพี่เต้นแรงคนเดียวที่ไหนกัน หัวใจฉันก็เต้นแรง อ๊าย อยากจะเป็นลม กำลังโดนสารภาพรักอยู่รึเปล่าเนี่ย

                “O0O” พูดไม่ออกบอกไม่ถูกบอกได้คำเดียวว่ารู้สึกตัวเบากำลังจะลอยได้จนต้องเอามือไปเกาะราวเหล็กที่กั้นกันคนตกน้ำไว้แน่น

                “ดึบ กาดึ๊บ กาดึบ กาดี๊บดึบ..ดุ๊บ ๆ ๆ” โทรศัพท์บ้าเอ้ย มาดังอะไรตอนเข้าด้ายเข้าเข็มเนี่ย ฉันกำลังจะมีแฟนในรอบยี่สิบสองปีนะยะ