Oh! My Davil ปิ้งรักป่วนใจ..นายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

รักสะกิดใจ...เจ้าชายปีศาจ

บทนำ

“ดึบ กาดึ๊บ กาดึบ กาดี๊บดึบ..ดุ๊บ ๆ ๆ”  เสียงประหลาดดังมาจากมือถือเครื่องกะทัดรัดในกระเป๋าเป้สะพายหลังของ

หญิงสาวที่ก้าวเท้าสู่โรงแรมสุดหรูย่านใจกลางเมืองกรุงเทพเพื่อเข้ามาเป็นนักศึกษาฝึกงาน หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ๊ตเข้ารูปสี

ขาวกระโปรงผ้ามันสีดำยาวถึงเข่าคาดทับด้วยเข็มขัดหนังสีเดียวกันรีบควานหาโทรศัพท์เพื่อจะรับสายท่าทางลุกลี้ลุกลน

“แคร๊ง.....” ยังไม่ทันที่จะได้กดรับสายเธอก็ถูกปะทะจากทางด้านหลังจนเครื่องมือสื่อสารชิ้นเดียวของเธอหล่นแตกกระจายอยู่

ที่พื้น

“ม่ายยยยยย โทรศัพท์ของฉันนนนนน”  รินรดาตะโกนสุดเสียงด้วยความตกใจ ตาของเธอโตจนแทบถลนออกมานอกเบ้า เธอ

เฝ้าอุตส่าห์เก็บเงินจากการทำงานพิเศษตั้งหลายเดือนกว่าจะเจียดเงินที่เก็บออมออกมาซื้อเจ้าเครื่องนี้ได้ เกิดเหตุการณ์แบบ

นี้ต้องเอาเรื่องเจ้าคนต้นเหตุให้ถึงที่สุด

“ยัยซุ่มซ่าม ถอยไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันรีบ” อารมณ์เดือดยิ่งเดือดถึงขีดสุดเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายด้านหลัง หนอยแน่ะ มีอย่างที่

ไหนชนคนไม่รู้จักขอโทษแล้วยังมาด่าอีก รู้ฤทธิ์ยัยเรนนี่น้อยเกินไปซะแล้วเดี๋ยวแม่จะเล่นงานให้หูแหว่งไปข้างนึงเลยคอยดูสิ

“ นี่ นายปากเสีย ไอ้คนไร้มารยาท นายนี่ยังไงกันน่ะชนคนแล้วไม่รู้จักขอโทษ ยังมาด่าอ่ะ..เออะ..เอ่อ” เสียงของรินรดาขาด

หายไปในตอนท้ายนั่นเพราะว่าเจ้าตัวหันมาเจอกับชายหนุ่มหน้าคมขนคิ้วหนาจมูกโด่งหน้าหล่อระดับนายแบบตรงหน้าเข้า

ให้น่ะสิ จะให้พูดจนจบประโยคได้ยังไงในเมื่อใจเต้นรัวขนาดนี้  นับหนึ่งนับสองนับยังไม่ทันถึงสามเสียงเตือนสติจากปากหนา

สีครีมเคลือบลิปมันบางๆ ก็ดังขึ้น

“นอกจากจะซุ่มซ่ามแล้ว ยังจะเอ๋อด้วยสินะเนี่ย จะมองหน้าฉันอีกนานมั้ย ฮะ” ไม่พูดเปล่ามือเรียวยาวของนฤเดชยังจิ้มมาที่

หน้าผากของเธออีกด้วย นั่นแหล่ะสติสตังของรินรดาถึงกลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว ผู้ชายอารั๊ย หน้าตาก็ดีหรอก แต่ปากเสีย

ชะมัดยาด ชาตินี้ขอเจอหน้านายแค่วันนี้วันเดียวเถอะ สาธุ ชิ เสียแรงหลงคิดว่าหน้าตาดี

“นอกจากจะมารยาททรามแล้ว  นายหน้าเห่ย นายยังนิสัยแย่สุดๆ นายน่ะมันขยะสังคมโดยแท้ ชดใช้ค่าโทรศัพท์ฉันมาซะ”

ไม่พูดเปล่าหล่อนยังแบมือไปด้านหน้าเพื่อยืนยันว่าเธอจะขอเงินค่าเสียหายจริงอย่างที่พูดทำเอานฤเดชหรือที่สาวๆ ทั่วทั้ง

มหาวิทยาลัยของเขาเรียกว่าไนท์เจ้าชายไร้หัวใจ เพราะเขาไม่เคยคบใครเป็นแฟนเลยตั้งแต่อยู่ปีหนึ่งถึงปีสามจ้องหน้าเธอ

ด้วยความงง

“ฉันชื่อไนท์ ไม่ใช่นายหน้าเห่ย จำใส่สมองซุ่มซ่ามของเธอไว้ด้วยนะยัยเชย  แล้วฉันก็จะไม่ชดใช้อะไรทั้งนั้น เพราะเธอมายืน

ขวางทางฉันเอง ถอยไป” ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเล่นว่าไนท์ผลักมือน้อยแลบอบบางของเรนนี่ออกและเดินชนไหล่เธอมุ่งหน้าเข้าสู่

โรงแรมที่เธอจะมาฝึกงาน  เชยงั้นเหรอ เชยตรงไหนไม่ทราบ แค่ถักเปียที่ผมยาวสลวยสวยเก๋เพื่อให้มองดูเรียบร้อย ใส่แว่น

สายตาหนาเตอะ ใส่ชุดนักศึกษาเรียบร้อย นี่เค้าเรียกว่าเชยรึไงกันนะ ออกจะดูดี๊ดูดีแบบไม่มีที่ติ น่าโมโหชะมัดเลยนะเนี่ย ริน

รดาคิดในใจ

“ไม่ได้นะ นายจะไม่ชดใช้ไม่ได้ นี่มันเป็นสมบัติสิ่งเดียวที่ฉันมีอยู่ หยุดเดี๋ยวนี้น๊า” รินรดาวิ่งไปคว้าเสื้อของไนท์จากด้านหลังไว้

แน่นและออกแรงดึง แต่ร่างกายแข่งแกร่งยังกับม้าของนฤเดชกลับออกแรงดึงเธอมุ่งไปข้างหน้า รองเท้าผ้าใบของเธอครูดไป

กับพื้นซีเมนต์อย่างกับเล่นสกีบก

“ยัยตัวน่ารำคาญ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะก่อนที่ฉันจะโมโหไม่งั้นเธอโดนดีแน่” นฤเดชสะบัดตัวซ้ายทีขวาทีหวังจะหลุดจากการเกาะ

กุม แต่ยิ่งสะบัดแรงดึงจากมือน้อยของรินรดาก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

“ฉันไม่ปล่อยหรอกไอ้ผู้ชายเฮงซวย ชดใช้เงินให้ฉันสามพันห้าไม่งั้นฉันจะแจ้งความจับนายเข้าคุก” สิ้นเสียงใสที่หลุดมา

จากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อที่กำลังสั่นระริกด้วยความโกรธหน้าเธอก็คะมำชนเข้ากับแผ่นหลังของนฤเดชอย่างแรงเนื่องจากเขา

หยุดเดินเอากะทันหัน และล้มลงก้นจ้ำเบ้ากับพื้นหน้าประตูทางเข้าโรงแรมหรูที่เธอจะไปฝึกงานในเช้าวันนี้ เช้าวันนี้งั้นเหรอ

เธอต้องไปรายงานตัวก่อนแปดโมงเช้า แล้วเธอมัวทำอะไรอยู่เนี่ย

“อ๊ายยยย นายทำฉันเข้าไปรายงานตัวสายไอ้ตัวซวย อภิมหาซวย” เอาไงดีนะเรนนี่เธอจะยอมให้ผู้ชายคนนี้ลอยนวลไปง่ายๆ

แบบนี้รึ ไม่มีทาง

“เอามือถือของนายมาเป็นประกันว่านายจะชดใช้ฉันก่อนละกันนะ” หลังจากตั้งหลักลุกขึ้นและคิดได้ว่าต้องไปฝึกงานในเช้านี้

รินรดาก็วิ่งไปดึงเท็ดดี้แบร์ที่ห้อยโทรศัพท์มือถือแบลคเบอรี่ออกมาจากกระเป๋าของเจ้าชายไร้หัวใจและชูแกว่งไปแกว่งมา

อย่างเยาะเย้ย ซึ่งเจ้าตัวยังยืนอึ้งกับการกระทำอันกล้าหาญของเธออยู่ ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาถึงขนาดนี้ แล้วยัยนี่เป็น

ใครกันถึงกล้ามาลองดีกับเขา งานนี้สนุกแน่ยัยเชยเอ๋ย

“คิดได้เมื่อไหร่ก็โทรเข้าเครื่องนายเพื่อนัดแนะคืนเงินค่าเสียให้ฉันฉันละกันนะ ตอนนี้ฉันรีบ ไปล่ะ แบร่” รินรดาวิ่งไปเก็บซาก

มือถือของตัวเองและหันมาแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ไนท์แล้วรีบวิ่งหลบผู้ชายร่างสูงโปร่งคนที่ทะเลาะด้วยเมื่อครู่หลบเข้าโรงแรมไป

ด้วยความรีบร้อน เฮ้อ ชีวิตเรนนี่ช่างมีแต่ความร้อนรนจริงๆ ให้ตายสิน่า

...............โปรดติดตามตอนต่อไป.......................