ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 อยากเป็นคนรัก..ไม่อยากเป็นกิ๊ก
ตอนที่ 6 อยากเป็นคนรัก..ไม่อยากเป็นกิ๊ก
โชคดีอะไรของนางสาวรินรดา อักษรเนตรกันนะเนี่ย ราชรถมาเกยหน้าบ้านถึงสองคัน แถมทั้งคู่ยังเป็นพี่น้องกันอีก จะเป็นใครที่ไหนกันเล่า ก็คุณนฤเดช กับคุณภัทรพล ลูกคนรวยนั่นไง มาตามจีบฉัน อิอิ หลงตัวเองค่ะ พี่พลคงผ่านมาธุระแถวนี้เหมือนเมื่อวานเลยแวะมารับ ส่วนอีตาขยะสังคมนี่ก็คงมาตามอาจารย์สอนวิธีปรับปรุงตัวเองให้คนรักหันมาสนใจ
“คุณพี่สาวอะไรจะฮอทขนาดนี้เนี่ย” ยัยเกตุพูดขึ้นพร้อมทั้งออกมายืนเสนอหน้าข้างฉัน
“พี่ฮะผมอยากขี่รถสุดเท่ของพี่ชายคนนั้นจังเลย” ตาเม่นก็โผล่มายืนอีกข้างแถมชี้มือไปยังรถของไนท์อีก
“เอ่อ คือว่า..” คนสวยเครียดค่ะ เลือกไม่ถูกเลยว่าจะนั่งคันไหน
“ยัยเฉิ่ม มานั่งนี่” ยัยเฉิ่ม ฉึก ฉึก แหม คำนี้มันถูกใจ๊ถูกใจเจ้าสองตัวน้องชายกับน้องสาวฉันมาก เพราะพากันหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง มีความสุขบนความเฉิ่มของพี่สาวนักรึไงยะ
“น้ำฝนครับอย่าไปสนใจเลยเราไปกันเถอะ เราสองคนด้วยเดี๋ยวพี่ไปส่งที่โรงเรียนนะครับ” พี่พลที่แสนดีของอิฉัน ตัวจะลอยเข้าไปนั่งในรถอยู่แล้วถ้าไม่ได้ยินเสียงแหลมเหมือนนางร้ายในละครตอนค่ำดังขึ้น
“ใครอนุญาติให้เธอไปขึ้นรถผู้ชายมิทราบคะคุณรินรดา” คุณนายนุจรีแม่ฉันเองค่ะไม่ใช่ใครที่ไหน ก็บอกแล้วไงว่าผู้หญิงคนนี้หัวโบราณมั่กๆ จนป่านนี้คุณลูกสาวคนนี้ยังหาแฟนมิได้เลย
“แม่คะ คือคุณคนนี้ เอ่อ เป็น ปะ เป็น” เชฟหรั่งออกมาพอดี มาช่วยเรนนี่ด้วยสิคะคุณพ่อ
“อ้าว คุณหนูพลกับคุณหนูไนท์เองเหรอครับเนี่ย ครับ สวัสดีครับ” พ่อออกมาเมื่อได้ยินเสียงแหลมเหมือนงิ้วออกโรงของแม่ แล้วมาทักทายทั้งสองชายหน้าบ้าน อีตาไนท์กับพี่พลก็ยกมือไหว้เหมือนรู้จักกันมาแสนนาน พ่อนับญาติเฉพาะกับพี่พลนะคะ อย่าไปนับญาติอีตาลิงถือลูกท้อที่จอดรถสปอร์ตสีเหลืองคาดดำคันนั้น
“เชฟหรั่งเหรอครับ ผมไม่ได้เจอซะนานยังดูดีเหมือนเดิมเลยนะครับเนี่ย” พี่พลก็ปากหวานเกิ๊น ดูดีเหมือนเดิมหรือดูอ้วนดำเหมือนเดิมกันคะ ดีนะที่เรนนี่คนนี้ขาวได้เชื้อแม่ ขืนดำเหมือนพ่อมีหวังเป็นเมี่ยงใส่แว่น
“คุณไนท์เองก็โตเป็นหนุ่มเลยนะครับ ผมเห็นตั้งแต่ยังเล็ก” พ่อหันไปทักตาไนท์ที่ยืนเป็นขยะอยู่ข้างถังเทศบาลหน้าบ้านฉัน
“ครับตอนนั้นผมยังเด็กมากเลย จำได้ว่าตอนผมตกน้ำเชฟหรั่งก็อยู่ในเหตุการณ์ด้วย” อืมจริงด้วย ไว้ฉันจะถามพ่อให้นายเองว่าใครที่ช่วยนายตอนตกน้ำ เห็นอยากรู้นักนี่
“ก็หลังจากนั้นแหล่ะครับผมก็ถูกคนอื่นหาว่าทำให้คุณตกน้ำเลยต้องออกจากงานมานี่แหล่ะ แต่คุณพ่อคุณเข้าใจผมเลยให้ทุนมาทำร้าน เข้ามากินน้ำกินท่าในบ้านก่อนมั้ยครับคุณ” พ่อพูดจาอย่างนอบน้อม โอ้ยไม่เห็นพ่อจะเคยเล่าให้ฟังเลยว่าถูกให้ออกจากงาน แถมยังฝังข้อมูลแต่ด้านดีๆ ของที่นั่นให้ฟังอีกแน่ะ
“แล้วพ่อรู้มั้ยคะว่าตอนนั้นน่ะใครเป็นคนช่วยไนท์ขึ้นมา” เห็นนายอยากรู้หรอกนะเลยถามให้ เผื่อจะได้ไปทดแทนบุญคุณกันในชาตินี้ให้รู้แล้วรู้รอดไป
“เกตุจะไปเรียนไม่ทันแล้วนะคะคุยกันอยู่ได้” ยัยเกตุโวยวายขึ้นมา ยัยเด็กเรียนนี่ก็นะ กลัวโดนหักคะแนนจิตพิสัยการมาเรียนหรือไงยะ
“งั้นไว้เรามาคุยกันวันหลังละกันนะ วันหน้าเชิญมากินข้าวฝีมือผมนะครับคุณทั้งสอง” พ่อยิ้มและโบกมือให้ คุณแม่ก็หน้าหงิกตามคุณพ่อไปด้วย สงสัยจะไปเคลียร์เรื่องฉันกับผู้ชายสองคนนี้แหล่ะ
“ผมไปคันนี้นะคร๊าบ” ตาเม่นวิ่งขึ้นรถสปร์อตของไนท์ซึ่งก็คงบอกทางแล้วเพราะขับออกไปอย่างเร็ว
“สรุปว่าเราไปคันนี้ใช่มั้ย” ยัยเกตุเปิดประตูด้านหน้าข้างคนขับแล้วขึ้นไปนั่งพรางหันมามองฉันที่ยังยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทีไม่สบอารมณ์ มีอย่างที่ไหนกันยะ เค้ามารับพี่สาวเธอ แต่เธอดั๊นมานั่งหน้าเฉยเลย
“เค้าไม่เหมาะจะนั่งตรงนี้ใช่ป่ะ” ไม่ต้องมาทำแบ๊วเลยยัยน้องคนนี้นี่
“ป้ายแรกโรงเรียนศึกษานารีนะคะ กดมิเตอร์รึยัง” ตลกฝืดอีกแระน้องฉัน
“ไม่คิดเงินหรอกครับ บ้านนี้พี่บริการฟรี” อุ้ยเทคะแนนให้ทั้งพี่ทั้งน้องเลยแหล่ะงานนี้ แต่ขอบอกไว้ก่อนนะยัยเกตุ ห้ามเอาหัวที่คิดแต่เรื่องเรียนมาแย่งผู้ชายกับพี่นะยะ
“ขอบคุณนะคะพี่พลที่ไปส่งยัยเกตุแถมยังแวะรับน้ำฝนมาทำงานด้วยอีกเสียเวลาแย่เลย” ฉันพูดพลางยกมือไหว้ขอบคุณ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ดีซะอีกได้เจอเชฟหรั่งอีกครั้ง เดี๋ยวคราวหน้าต้องไปฝากท้องที่บ้านเราซะแล้ว” ได้เลยค่ะคุณพี่ขา จะเข้านอกออกในได้ทุกเวลา อยากให้ไปไหว้ว่าที่พ่อตาแม่ยายทุกวันเลยด้วยซ้ำ อิอิ
“คุณภัทรพลคะ ท่านผอ.ให้เรียกพบด่วนค่ะ” พนักงานสาวสวยที่ฉันเองก็จำชื่อไม่ได้แถมป้ายชื่อก็ถูกผมยาวสยายเป็นผีกระสือของเธอบังไว้ท่าทางรีบร้อนมาตามพี่พล
“ครับ ผมจะรีบไป” ยังไม่ทันที่จะได้ทำเรื่องต่อจากเมื่อวาน อย่าคิดลึกค่ะคุณ เรื่องที่จะสารภาพรักกับฉันนั่นไง ยังไม่ได้ติดตามทวงถาม พี่พลก็เดินละลิ่วปลิวละล่องไปทางล็อบบี้ซะแล้ว ตามไปดีไหมหว่า
“ตาพลมาพอดีเลย มานั่งนี่สิ” พี่พลถูกคุณอนันตชัยพาไปนั่งที่เก้าอี้โซฟาสีเปลือกไม้ไกลจากที่ฉันยืนอยู่เยอะเลย แฮะๆ ความคิดฉันมันช้ากว่าการกระทำน่ะค่ะ พอถามตัวเองว่าตามไปดีไหมขากับตัวมันก็มาหยุดอยู่ตรงล็อบบี้พอดี แต่ห่างซะจนไม่ได้ยินเสียง
“อยากรู้เหรอว่าเขาคุยอะไรกัน” เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง
“ก็อยากรู้น่ะสิ” ฉันตอบไปตามที่ตัวเองคิด ชะอุ้ยถ้าเป็นลูกค้าล่ะจะทำยังไง
“นายนี่เองตกใจหมดเลย” ค่อยยังชั่วเป็นนายขยะสังคมนี่เอง ต้องขอบใจนายด้วยนะที่ไปส่งน้องชายฉัน ไว้มีโอกาสจะตอบแทน
“ถาดนี่จะยกไปเสิร์ฟที่โต๊ะใช่รึเปล่า เดี๋ยวผมให้เด็กฝึกงานยกไปเอง” ไนท์หันไปเจอแม่บ้านของโรงแรมเข็นรถใส่เครื่องดื่มที่มีทั้งกาแฟและชาอุ่นอยู่หลายแก้วจึงถามขึ้น เมื่อรู้ว่าของนี่จะไปเสิร์ฟที่โต๊ะก็เลยหันมาทางฉัน เข้าทางแล้วค่ะ ได้คำตอบที่อยากรู้แล้วหล่ะว่าคุยธุระอะไรสำคัญกว่าฉัน แม้ธุระทุกอย่างจะสำคัญกว่าฉันหมดก็เหอะนะ
“กาแฟหรือน้ำชาคะท่าน” ฉันถามตามมารยาทที่คุณกิ่งกมลสอนมาเป็นอย่างดี
“อั้วเอาน้ำชาอุ่นๆ” เสียงอาเสี่ยหัวล้านที่นั่งตรงข้ามคุณอนัตชัยดังขึ้น
“ของคุณพ่อเป็นกาแฟแล้วของผมขอเป็นน้ำเปล่าก็แล้วกันครับ” ห่างเหินมาก ทำไมพี่พลถึงพูดจาห่างเหินแบบนี้กับคุณน้องน้ำฝนคนนี้ล่ะคะ โอ้ไม่นะที่รัก อย่าทำอย่างนั้นอย่าไปให้ไกลจากฉันทิ้งคนเคยผูกพันมันทำร้ายกันรู้ไหม จะโกรธจะแค้นปั้นปึงกันเรื่องใด ขอเธอจงเข้าใจ ไม่มีใครหยุดฉันเลยเหรอเนี่ย จะจบเพลงปั้นปึงของพองพองอยู่แล้วนะจ๊ะ
“เรื่องแต่งงานแต่งการน่ะลื้อจะว่ายังไงกาน ลูกสาวอั๊วอีก็เรียนจบกลับมาช่วยงานที่ห้างเป็นอาทิตย์สองอาทิตย์แล้วนะเงียบกันอย่างนี้ได้ยังงายหมั้นกันมาจะสามปีอยู่เลี้ยว” ฉันยกน้ำชากาแฟน้ำเปล่าเสร็จสรรพก็ต้องถอนสายบัวแล้วเข็นรถออกมาอย่างรักษามารยาทแม้จะอยากรู้ใจแทบขาด
“ทำไมอยากรู้มากกว่านี้รึไงฮะ” นายไนท์ยืนกอดอกมองฉันที่คอตกเข็นรถมานอกล็อบบี้
“ฉันได้ยินแต่ว่าทางคนหัวล้านที่นั่งตรงนั้นน่ะ บอกว่าลูกสาวเค้ากลับมาจากเมืองนอกมาช่วยงานที่ห้างแล้ว และก็มาเร่งรัดเรื่องแต่งงานอะไรประมาณนี้แหล่ะ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับพี่พลตรงไหนเลย” ฉันพูดพร้อมกับจะเอารถไปเก็บแต่ไนท์ดึงแขนฉันไว้แล้วพยักพเยิดให้พนักงานคนอื่นเอาไปเก็บแทน ตั้งแต่อีตานี่มายุ่งย่ามกับฉันและกับโรงแรมนี้ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าใช้ฉันซักเท่าไหร่
“แล้วไม่อยากดูต่อเหรอว่าอะไรจะเกิดขึ้น ว่าแต่เธอทำใจยอมรับได้รึเปล่าล่ะแม่คนเก่ง” เกี่ยวอะไรกับเก่งไม่เก่ง แล้วทำไมต้องทำใจด้วยล่ะ
“นั่นไง” นายไนท์พยักหน้าให้ฉันมองไปที่ประตูกระจกหน้าโรงแรมว่าใครเดินเข้ามา ผู้หญิงในชุดเสื้อสูทสีพีช กระโปรงสีขาวและเสื้อเข้ารูปสีเดียวกับกระโปรงเดินบนส้นสูงสองนิ้วสีชมพูเข้าไปนั่งตรงข้ามพี่พล
“แล้วยังจะถามอีกมั้ยว่าคู่หมั้นของหวานคือใคร” เปรี้ยงๆๆๆ มีปืนซักร้อยกระบอกมาจ่อยิงที่หัวนางสาวรินรดา อึ้ง แขนขาหมดแรงเหมือนวิ่งรอบสนามแข่งรถซักสิบรอบก็ไม่ปาน คู่หมั้นคุณหวานคือพี่พล ส่วนคนที่ถูกเร่งให้รีบแต่งงานก็คือพี่พล ทำไมไม่บอกกันซักคำ น้ำใสๆ กำลังจะไหลออกจากตาคู่สวยของฉัน แต่มันยังมีแว่นหนาๆ ปิดบังอยู่จึงทำให้มองเห็นไม่ชัดนัก
“ทำไมนายไม่บอกฉันตั้งแต่แรก” ฉันพึมพำอย่างน้อยอกน้อยใจแล้ววิ่งหนีเข้าไปในห้องแต่งตัวพนักงานหญิง โดยมีไนท์วิ่งตามมา นายอย่าบอกนะว่าจะเข้ามาในห้องแต่งตัวพนักงานหญิงด้วยน่ะ นายไม่บอกฉันก็เข้าใจเพราะคนไม่มีมารยาทอย่างนายก็คงทำแบบนั้นอยู่แล้ว ไนท์ไล่ทุกคนออกไปเหลือฉันกับเขาสองคนในห้องแต่งตัว
“ก็มันไม่ใช่เรื่องของฉัน” ในเมื่อไม่ใช่เรื่องของนายทำไมต้องทำให้ฉันรู้ด้วย
“แล้วนายมายุ่งกับฉันทำไมในเมื่อไม่ใช่เรื่องของนาย ออกไปนะ ออกไปเดี๋ยวนี้เลย” ฉันโวยวายเอากำปั้นรัวไปที่แผงอกของไนท์นับครั้งไม่ถ้วน น้ำตาที่กลั้นไว้ก็พังลงมาจนนองหน้า
“ยัยขี้แยเอ้ย เรื่องแค่นี้ไม่เห็นต้องฟูมฟายเป็นควายออกลูกเลย” จะเปรียบเปรยอะไรที่มันเข้าท่ากว่านี้ไม่ได้รึไงฟะ ควายออกลูกน่าเกลียดจะตาย
“ก็ฉันชอบเค้านี่นา ได้ยินมั้ยว่าฉันชอบเค้า” ไนท์ถอนหายใจแต่ก็รวบตัวฉันเข้าไปกอดแล้วเอามือลูบหัวฉันเบาๆ ทำไมวันนี้นายดูเป็นผู้ใหญ่มากเลย แม้จะไม่สามารถทำให้ใจฉันหายบอบช้ำได้แต่ก็ช่วยให้รู้สึกดีสำหรับคนที่รู้สึกว่าตัวเองกลายเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ แผ่นอกกว้างและอ้อมกอดที่อบอุ่นทำให้คลายสะอื้นได้บ้าง
“ทำไมพี่พลถึงทำแบบนี้ ทำไมต้องมาทำดีกับฉันด้วย ฉันไม่เข้าใจ” ฉันยังคงคร่ำครวญ
“ก็เพราะเค้าชอบเธอไง” อะไรกันอีตานี่ คนที่กำลังจะแต่งงานกับคู่หมั้นเนี่ยนะ จะมาชอบฉันได้ไง เอาสมองส่วนไหนคิดมิทราบ
“เป็นไปไม่ได้หรอก ก็เขากำลังจะแต่งงานกับคุณหวานผู้หญิงสวยขนาดนั้นฉันเทียบไม่ได้หรอก” ฮือๆ ว่าแล้วก็ร้องไห้ต่อ
“เธอจำที่ฉันพูดไม่ได้เหรอ ทำไมฉันถึงยังมีความหวัง ทำไมฉันถึงยังรอหวาน ก็เพราะพี่พลเค้าไม่ได้รักไม่ได้สนใจหวานเลยยังไงล่ะ” อะไรกัน พี่พลไม่สนใจสาวสวยขนาดนั้นได้ยังไงกันนะ
“นายจะไปเป็นกิ๊กกับคุณหวานแล้วก็ยุให้ฉันไปเป็นกิ๊กกับพี่พลอย่างงั้นเหรอ” ฉันยังคงโวยวาย
“ฟังนะ เราจะต้องเป็นคนรักไม่ใช่กิ๊ก หรือเธออยากเป็นแค่กิ๊ก” บ้าใครก็อยากเป็นตัวจริงกันทั้งนั้นแหล่ะ
“ฉันอยากเป็นคนรักไม่อยากเป็นกิ๊ก แล้วทำไมเขาถึงต้องหมั้นกันด้วยล่ะ” รึว่าเป็นเหมือนที่ไนท์เล่าเรื่องยัยลูกลิงให้ฟัง งั้นพี่พลก็ถูกบังคับทารุณทางใจให้ไปหมั้นกับคู่หมายทางการค้าสินะ โฮก พี่พลผู้น่าสงสารฉันยิ่งร้องไห้หนักเข้าไปใหญ่ แถมสั่งน้ำมูกใส่เสื้ออีตาไนท์อีกหนึ่งปืด
“โอ้ย ยัยสกปรก เมื่อไหร่เธอจะเลิกทำนิสัยซกมกแบบนี้ซะทีนะเนี่ย จะซักออกรึเปล่าก็ไม่รู้” เป็นผู้ชายบ่นอยู่ได้ไม่อายผู้หญิงอย่างฉันบ้างรึไงกัน
“เอาตัวของเธอออกจากฉันเลยนะ เดี๋ยวจะเล่าให้ฟัง” ฉันหยิบกระดาษทิชชู่ให้นายไนท์เช็ดน้ำมูกที่เปื้อนเสื้อและตั้งอกตั้งใจฟังไนท์เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“คืองี้ พ่อของหวานเป็นเจ้าของห้างแกรนด์รอยัล เคยเข้าใช่ป่ะ” ฉันพยักหน้ารับรู้ ก็ไอ้ห้างที่เปิดสาขาใหญ่ในตัวจังหวัด แล้วตอนนี้ก็เปิดสาขาย่อยเหมือนเซเว่นอีเลฟเฟ่นด้วยไง
“พ่อฉันเค้าอยากให้ห้างกับโรงแรมรวมตัวกันทำกิจการจะได้รวยล้นฟ้า เฮ้อ ไม่รู้รวยไปทำไมครอบครัวก็ไม่มีความสุข แต่เอาเถอะ พ่อฉันรักเงินมากกว่าพวกฉันอยู่แล้ว ทีนี้พ่อเลยไปสู่ขอหวานให้กับพี่พล แต่พี่พลไม่ชอบหวาน แต่กลับเป็นฉันที่ไปชอบเธอเข้า นี่ฟังอยู่รึเปล่า” ไนท์หันมาดุฉันเมื่อเห็นฉันกำลังเช็ดหน้าเช็ดตาที่เปื้อนน้ำตาเมื่อครู่
“ก็ฟังอยู่นี่ไงเล่า ได้ยินเต็มสองหูเลย” ฉันตอบไปแต่มือยังสาระวนกับการเช็ดหน้าอยู่
“ไม่มีมารยาทของการเป็นผู้ฟังที่ดีเอาซะเลย เมื่อสามปีก่อนพ่อไปหมั้นหวานให้กับพี่พลแล้วพอหวานเรียนจบจากออสเตรเลียกลับมาจะให้แต่งงานกัน โดยจะให้งานเปิดตัวห้างที่โรงแรมเดอะพิสตันรวมหุ้นกับแกรนด์รอยัล โดยใช้ชื่อว่าห้างพิสตันรอยัลทีก่อสร้างใกล้เสร็จแถวอโศกน่ะ เข้าใจรึยังล่ะ” ฉันพยักหน้ารับรู้
“อย่างนี้พี่พลของฉันก็น่าสงสารแย่เลยสิ”
“ใช่หวานเองก็น่าสงสารที่ต้องแต่งงานกับคนที่ไม่รักตัวเองเลยแม้แต่นิดเดียว ทีนี้เธอจะช่วยฉันแยกสองคนนั้นได้รึยังอ่ะ” เฮ้ย สงสารก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไปทำเรื่องแบบนั้นได้นะ เดี๋ยวพ่อนายรู้เข้าฉันก็ไม่ผ่านฝึกงานกันพอดีน่ะสิ
“ไม่เอาด้วยหรอก ฉันต้องฝึกงานที่นี่อีกนานเลยนะ ขืนทำเรื่องอย่างนั้นไปไม่ผ่านฝึกงานก็แย่น่ะสิ”
“ถ้าเธอไม่ทำก็ต้องหาวิธีทำให้หวานขอเลิกไปเอง ถ้าหวานชอบฉันทางนู้นเป็นคนขอเลิกทุกอย่างก็แฮปปี้ ว่าไงทำได้รึเปล่า” ฉันยังทำหน้าลังเล
“ยังงั่งเธอมีแต่ได้ประโยชน์นะ ไม่ชอบพี่ชายฉันแล้วรึไง” เอาผู้ชายมาล่อฉันเหรอ เอาก็เอาฟะ
“ก็ได้ แต่ถ้าไม่สำเร็จนายห้ามโทษฉัน เข้าใจมั้ย” แล้วฉันจะสอนให้ควายอ่านทำนองสะเนาะได้มั้ยเนี่ย (พจนานุกรมฉบับเรนนี่:ควายอ่านทำนองสะเนาะเป็นการเปรียบเปรยสิ่งที่ทำได้ยากมากจนถึงขั้นทำไม่ได้เลย)
หลังจากที่เราตกลงผลประโยชน์เรียบร้อยก็เริ่มแผนการทันที นายไนท์ต้องการรู้วิธีทำตัวเป็นผู้ใหญ่ดูดีให้เหมาะสมกับเป็นทายาทเดอะพิสตันกรุ๊ป ฝึกฝนการเป็นสุภาพบุรุษรู้จักเอาใจผู้หญิง เพื่อทำให้คุณหวานหันมาสนใจ ส่วนพี่พลไม่มีปัญหา ฉันก็ทำหลับหูหลับตาไม่รู้เรื่องที่เขามีคู่หมั้นแล้ว ยังคงลั้นลากับเขาต่อไป แผนการเราเป็นไงคะ สมกับเป็นหญิงร้ายชายเลวรึเปล่า ฮึกๆ ถ้าแม่ฉันรู้ว่าลูกสาวทำตัวแบบนี้นะ ตายสถานเดียว
“ชีวิตการฝึกงานของนางสาวรินรดาตกต่ำเพราะนายคนเดียว” ฉันบ่นพึมพำกับอีตาไนท์ที่นอนหลับอยู่บนโซฟาห้องรับรองแขกวีไอพี 1 จำได้ว่าเมื่อวานก่อนยัยชะนีเผือกกับคุณนายตู้เพชรก็พักห้องข้างๆ ในนี้หรูไฮมากเลย มีโซฟาตัวใหญ่ๆ มีทีวียี่สิบเก้านิ้วพร้อมชุดโฮมเทียเตอร์ มีห้องน้ำที่ใหญ่เท่าห้องนอนฉันกับน้องอีกสองคนรวมกัน ในนั้นมีอ่างจากุสซี่ อยากลองไปเล่นน้ำวนในนี้ดูบ้างจังเยย เหอเหอ แถมยังมีเคาท์เตอร์วางเหล้าหลากหลายยี่ห้ออีกเพียบเลย ขอไปฝากพ่อซักขวดจะโดนจับได้มะเนี่ย
“จะทำตัวบ้านนอกลูบนั่นจับนี่อีกนานมั้ย ไม่เคยเห็นรึไงกัน” เคยย่ะในทีวีอ่ะเคยดูในละคร แหมก็เห็นนายหลับอยู่นี่นา เลยเดินดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย เรานัดกันมาที่ห้องนี้ตอนเที่ยงตรง ตามสัญญา ไนท์เตรียมอาหารไว้ให้สองชุด ของฉันหมดเลยใช่ป่าว อะไรนะ นางเอกเรื่องนี้ตะกละเหรอ แหม กินแค่ชุดเดียวก็ได้ค่ะ
“ขอดูนิดนึงก็ไม่ได้ ชิ” กองทัพเดินด้วยท้อง ก่อนที่เราจะดำเนินการอะไรต่อไปนั้น ฉันขอกินก่อนละกันนะ ดูดิซูชิก็น่ากิน บาร์บีคิวก็น่าอร่อย เสต็กก็ส่งกลิ่นหอมเตะจมูก
“รีบกินซะทีสิจะได้รีบทำตามแผนของเรา” เมื่อไนท์เห็นฉันน้ำลายหยดใส่สเต็กตรงหน้าก็เลยบอกให้ฉันฟาดของตรงหน้าเสีย ไม่ขัดศรัทธาล่ะนะเจ้าคะ
“สูตรเดียวกับที่พ่อฉันทำเลย รสชาดกลมกล่อม” จริงสินะ ก็พ่อฉันเป็นเชฟของที่นี่มาก่อนนี่นา
“จำเรื่องที่ฉันคุยกับพ่อเธอเมื่อเช้าได้ป่ะ” ไนท์พูดขึ้นแล้วเอาซูชิหน้าปลาจิ้มวาซาบิยัดใส่ปาก
“อ๋อ ที่ว่าพ่อฉันโดนไล่ออกเพราะนายตกน้ำอ่ะเหรอ ฉันไม่โกรธนายหรอก” เพราะนายเลี้ยงขออร่อยๆ ฉันไง มันก็เป็นการดีเหมือนกันนะ แทนที่จะเป็นเชฟใหญ่ในโรงแรมหรู พ่อก็ได้มีเวลาให้ครอบครัว เลี้ยงดูพวกฉันด้วยความรัก แล้วก็มีกิจการเป็นของตัวเอง น่าภูมิใจจะตาย
“ยัยโง่ ไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ฉันอยากรู้ว่าใครเป็นคนช่วยฉันขึ้นมาตอนที่ตกน้ำ” ลืมไปเลยนะเนี่ย ว่าจะถามพ่อให้อยู่เหมือนกัน ถ้านายไม่ทักฉันคงไม่ได้ถามให้อ่ะนะ
“อยากรู้ก็ไปถามพ่อฉันดูดิ เย็นนี้ไปกินข้าวบ้านฉันป่ะล่ะ” พาเพื่อนชายไปกินข้าวบ้านครั้งแรกในชีวิตเลยนะเนี่ย นายคือผู้ได้รับสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้
“ชวนผู้ชายเข้าบ้านง่ายๆ แบบนี้เลยเหรอ หน้าไม่อาย” อายทำไมคนเยอะแยะ แหม กะอีแค่หิ้วขยะกลับบ้านซักถุงสองถุงที่บ้านฉันเค้าไม่ว่าหรอกอีตาขยะสังคม ปากเสียได้ตลอดสิน่า
“คนเค้าอุตส่าห์หวังดี งั้นก็ไม่ต้องเข้าบ้านฉันหรอกย่ะ” กินแก้โมโห ของฉันหมดเลยเอื้อมไปหยิบซูชิในจานนายไนท์มากินอีกหนึ่งชิ้น
“นี่ มารยาทบนโต๊ะอาหารน่ะ ไม่ได้เรียนมารึไง” ไนท์เอามือมาตีแขนข้างที่ถือซูชิหน้าสาหร่ายที่กำลังจะเข้าปากฉัน ทำให้มันเลยไปเลอะที่แก้ม ยี้สกปรก แต่ฉันก็ไม่สนใจหรอกของอร่อยแบบนี้กินแล้วค่อยเช็ดก็ได้
“อร่อยมากเลย ฮี่ฮี่” ฉันทำหน้าล้อเลียนอีตาไนท์ที่ทำท่าไม่พอใจเมื่อฉันไปหยิบของในจานเขามากิน
“ทำตัวเป็นเด็กไปได้ หน้าเลอะหมดแล้ว” ก็แล้วใครล่ะเป็นคนทำเลอะ แต่ฉันไม่ถามนายหรอก เดี๋ยวถูกย้อนว่าก็แล้วเธอมาหยิบของฉันไปกินทำไม เดี๋ยวเข้าตัว
“หน้าก็หน้าฉันนายมายุ่งอะไรด้วยล่ะ” ก่อนที่จะทันได้หยิบของกินของคนอื่น ค่ะ ก็ของฉันมันหมดแล้วนี่ แต่ยังไม่อิ่มเลยนี่นา ขออีกนิดเพราะเห็นนายนั่นยังไม่ค่อยกินอะไรแสดงว่าไม่หิว
“ฉันไม่ให้เธอกินแล้วนะยัยตะกละ” ไนท์ทำท่าจะยกจานซูชิที่เหลืออีกแค่สองชิ้นหนี แต่ฉันก็ลุกขึ้นไปหยิบมาไว้ในครอบครองได้ เรื่องกินเรื่องใหญ่เรนนี่สู้ตายค่ะ น้ำจงน้ำจิ้มไม่ต้องมาแตะแล้ว เอาเข้าปากละนะ
“เฮ้ย เอามานี่นะ” ของอร่อยกำลังจะเข้าปากอยู่แล้วนายไนท์กลับแย่งไปกัดไว้ จะกินเลยก็ไม่กินกัดไว้งั้นเหรอ ถึงไม่กินก็จะแย่งเพราะนี่มันศึกแห่งศักศรีดิ์เฟ้ย
“อ้างอ้ออ้ายอั้ยอัยอ้า” (จ้างก็ไม่ให้ยัยบ้า:พอดีไนท์คาบซูชิอยู่เลยพูดไม่ถนัด) ฉันไปกระโดดเหยงๆ จะแย่งของในปากอีตาตัวสูงร้อยแปดสิบเซ็นฯ แต่ทำไงได้สาวน้อยร่างบางสูงโปร่งชะรูดแค่หลักกิโลเมตรอย่างฉันจะไปหยิบถึงได้ยังไง นี่เลยต้องใช้กลเม็ดเผด็จศึก
“ยัยขี้โกง” ฮ่าฮ่าฮ่า ถึงกับอุทานด้วยความไม่พอใจเลยเหรอจ๊ะ ฉันเอาขาไปขัดนายไนท์เสียหลักถึงกับคุกเข่าลงนั่ง ถึงจะโดนนายกัดแล้วฉันก็จะกินใครจะทำไม โอ้ย อีตาไนท์บ้าเล่นลุกขึ้นมาจับมือฉันไว้เหรอ
“นี่แน่ะ เจอฤทธิ์ผ่าเท้าพยายมของฉันบ้างเหอะ” ฉันเหยียบเท้าตาไนท์ที่ดึงแขนฉันทั้งสองข้างไว้ ไนท์กระโดดไปกระโดดมาเป็นกระต่ายน้อยเพื่อหลบเท้าของฉันที่กระทืบไปมา
“ฤทธิ์เยอะนักใช่มั้ยยัยถังเบียร์ นี่แน่ะ” อ๊าย นายไนท์เข้ามากอดฉันไว้ซะแน่นทำให้ฉันขยับตัวไม่ถนัดเลย ซูชิที่รักก็กลิ้งลุนๆ ไปกองอยู่กับพื้น แล้วประตูห้องเจ้ากรรมก็ถูกเปิดออกมา สายตาของท่านประธานบริษัทฯ และท่านผู้จัดการทั่วไปมองเราทั้งคู่เป็นตาเดียวกัน อย่านะคะท่านชายทั้งสอง อย่าคิดว่าเราจะมาทำมิดีมิร้ายกันแม้ว่าภาพที่ท่านเห็นมันจะชวนคิด เหตุการณ์มันเกิดเพราะซูชิชิ้นเดียวค่ะท่าน
“นี่พวกเธอกำลังทำอะไรกัน ใครอธิบายให้ฟังได้บ้าง” คุณอนันตชัยทำเสียงดุขึ้นมาจนฉันขนลุก ไนท์รีบคลายวงแขนออกแล้วยืนมองหน้าอย่างท้าทาย นายคนนี้ไม่มีความเคารพบิดาเอาซะเลย สงสัยคงจะน้อยใจที่พ่อรักเงินมากกว่าตัวเองล่ะมั้งเลยทำตัวเรียกร้องความสนใจอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
“เอ่อ คือว่า คือหนูเอาอาหารมาเสิร์ฟคุณนฤเดชในนี้น่ะค่ะ แล้วพอดีมันมีอุบัติเหตุนิดหน่อยน่ะค่ะ” ฉันเริ่มแถไปแบบน้ำขุ่นๆ โดยมีสายตาของพี่พลมองมาด้วยความห่วงใย โอ้ยพี่คะ หนูกำลังวางแผนจับพี่อยู่อย่ามองหนูด้วยท่าทีห่วงใยแบบนั้นเลยค่ะหนูรู้สึกละอาย
“สนใจด้วยเหรอครับท่าน ว่าผมจะทำอะไรที่ไหน ท่านสนใจลูกชายคนโตของท่านดีกว่ามั้ยครับ” ยียวนกวนประสาทเป็นที่สุดเลยอีตานี่
“กะ แก ทำไมต้องพูดจากวนโมโหฉันอยู่เรื่อยเลยฮะ” ท่านอนันตชัยชี้หน้าลูกชายคนเล็ก แต่อีตานี่ก็ยืนเต๊ะท่าเอามือล้วงกระเป๋าทำไม่ใส่ใจ
“คุณพ่อครับใจเย็นๆ ก่อนครับเดี๋ยวโรคหัวใจกำเริบ” ห๊า เป็นโรคหัวใจด้วยเหรอเนี่ย หวาย ถ้าเกิดฉันทำแผนที่ร่วมมือกับอีตานี่พังแทนที่คุณหวานจะมาขอเลิกดีๆ กลับกลายเป็นศัตรูทางการค้ากันจะทำไงเนี่ย แล้วถ้าทั้งสองคนรู้เข้ามีหวังบ้านบึ้ม ความรักก็ไม่สมหวัง การงานก็พังพินาศ การเรียนก็ติด F โอ้ยไม่เอาด้วยแล้วเรนนี่จะไม่เล่นตามเกมของอีตาประสาทกลับไนท์แล้วค๊า
“ฉันให้เวลาแกเดือนเดียว คิดโปรเจคที่ดึงลูกค้าและเพิ่มยอดจองห้องพักให้ได้ 20 เปอร์เซ็น ไม่อย่างงั้นฉันจะตัดแกออกจากกองมรดก” ท่านอนันตชัยทำท่าปวดที่หัวใจแล้วพี่พลก็เอายาในกระเป๋ากางเกงท่านมาให้ท่านกิน ฉันก็รีบหยิบน้ำบนโต๊ะอาหารไปให้ท่านดื่มก่อนที่พี่พลจะพาคุณอนัตชัยออกจากห้องไป ยังทิ้งสายตาคำถามให้ฉันค้นหาคำตอบมากมาย เราไม่มีอะไรกันจริงๆ นะคะพี่พล ยกเว้นแผนที่เราวางกันไว้ที่ฉันกำลังจะชิ่งไม่ยอมทำค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น