Oh! My Davil ปิ้งรักป่วนใจ..นายตัวแสบ

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ซิลเดอเรร่า

“โรงแรมของเราไม่มีนโยบายรับนักศึกษาฝึกงานที่เป็นคนนอกไม่ใช่บุตรธิดาพนักงานมาก่อน แต่

เพราะเห็นว่าเธอมีความมุ่งมั่นตั้งใจและมานำเสนออยู่หลายครั้งถึงได้รับเข้ามาฝึกงานกับเรา ทำไม

เธอยังกล้ามาสายตั้งแต่วันแรกอีกฮึรินรดา”   เสียงหัวหน้างานบุคลากรของโรงแรมเดอะพิสตัน  ดัง

ขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ  ในขณะที่นางสาวรินรดา อักษรเนตรที่ถูกตำหนิตัวรีบเล็กเท่ามดแดงแฝง

พวงมะม่วง

“ขอโทษค่ะที่ดิฉันมาสาย พอดีเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อยซึ่งดิฉันขอสัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก

ค่ะ” ใช่แล้วค่ะคนที่โดนด่าอยู่นี่คือฉันเอง อยากจะบ้าตายนี่ฉันออกจากบ้านแต่เช้า เตรียมตัวมาฝึก

งานวันแรกที่โรงแรมหรูที่สุดในกรุงเทพฯ ที่นักศึกษาฝึกงานน้อยคนจะได้เข้ามาเพื่อจะมาสายอย่าง

งั้นเหรอเนี่ย เพราะอีตาบ้าหน้าตาหล่อ  เอ่อ..แต่นิสัยแย่คนนั้นคนเดียวที่ชนฉันจนมือถือตก ทำให้

ต้องเสียเวลาทะเลาะกันตั้งนานจนมาสาย

“เฮอะ ขอโทษแล้วมันสามารถดึงเวลากลับมาทำให้เธอไม่สายได้มั้ยล่ะ แต่เอาเถอะ ถือว่าเป็นการ

กระทำครั้งแรกฉันก็ไม่อยากจะเอาเรื่อง” ดูท่าเจ้โหดตุ้ยนุ้ยนี่ก็คงจะมีน้ำใจอยู่บ้างเนอะ ยังให้โอกาส

แก้ตัวอีกแน่ะฮิฮิ ถ้าฉันผ่านฝึกงานแล้วจะหากระเช้าใส่หมากพลูมาทำความเคารพนะเจ้โหดคิกคิก

“ไม่ต้องมายิ้มทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ฉันเลยย่ะ ถึงแม้ฉันจะไม่เอาเรื่อง แต่ก็ต้องมีการทำโทษเพื่อเป็นการ

ตักเตือน เธอต้องฝึกงานทั่วไปให้เป็นภายในหนึ่งสัปดาห์ เธอมีปัญหามั้ย” ขอถอนคำพูดเดี๋ยวนี้ ยัย

นี่โหดสมคำร่ำลือ แถมยังอ่านหน้าคนเก่งอีกด้วย นี่แค่ฉันทำตาโตคิ้วเลิกขึ้นสูงและยิ้มที่มุมปากเล็ก

น้อย ยัยเจ้แกยังอ่านออกเลยว่าทำหน้าเจ้าเล่ห์

“หนูยินดีค่ะคุณอรวรรณ ขอแค่ให้โอกาสหนูได้ฝึกงานที่นี่ คุณใจดีมากเลยขอบคุณมากค่ะ” ชิ นึก

เหรอว่าฉันอยากพูดแบบนี้ แต่ถ้าไม่พูดแล้วเกิดเจ้แกไม่ให้ฉันฝึกงานขึ้นมาฉันก็แย่ล่ะสิ

“ดี งั้นเริ่มเลยก็แล้วกัน หลังจากประชุมเช้ารวมกลุ่มกับพนักงานประจำเสร็จ เธอต้องแยกไปฝึกงาน

ครัวและทำความสะอาด เข้าใจมั้ย  เอาสัมภาระไปเก็บซะ แล้วอีกสิบห้านาทีมาเจอกันที่นี่อีกครั้ง

และที่สำคัญ หวังว่าเธอคงไม่มาสายนะ” เจ้โหดอรวรรณทิ้งน้ำหนักที่คำลงท้ายและเดินออกไปจาก

ห้อง

“หวังว่าเธอคงไม่มาสายนะ ชู่ววว” ฉันทำปากจู๋พูดตามอย่างหมั่นใส้ เบ่งดีนักอย่าให้ถึงเวลาของริน

รดาบ้างเถอะน่า จะเล่นงานให้แซ่บเลย

“ก็คนอย่างฉันรักใครไม่เป็น…ไม่ต้องมาเห็นหรอกน้ำตา..ให้มันตายอย่างช้า ๆ กับหัวใจเดียวดาย”

เสียงริงโทนจากแบลคเบอรี่ดังกระหึ่มห้อง หวาย ทำไมฉันมีเรียงเรียกเข้าเป็นเพลงด้วยล่ะเนี่ย ก็มือ

ถือสุดที่เลิฟของฉันมันเป็นเสียงทรูโทนนี่นา แถมยังถูกทำพังไปตั้งแต่เมื่อเช้านี้ด้วยผู้ชายสับปะรังเค

คนหนึ่ง

“ก็คนอย่างฉันรักใครไม่เป็น…ไม่ต้องมาเห็นหรอกน้ำตา..ให้มันตายอย่างช้า ๆ กับหัวใจเดียวดาย”

แน่ะ ยังไม่หยุดดังอีกเหรอเนี่ยต้นเสียงมาจากที่ไหนสักแห่ง และที่ไหนซักแห่งที่ว่ามันอยู่ใกล้ฉันมาก

“ครืดดดดดด “ อ๊าย มีแรงสั่นสะเทือนตามมาอีก และแรงนั่นก็มาจากกระเป๋าเป้ใบเก่ง เอ่อ ที่จริง

แล้วควรเรียกมันว่าใบเก่ามากกว่าเนอะ  แต่เอ๊ะ มาจากเป้ของฉันงั้นเหรอ รอช้าไม่ได้มือถือใครมาดัง

ในกระเป๋าของฉัน

“ตายแล้ว แบลคเบอรี่ของอีตาขยะสังคมนี่นา” ฉันล้วงมือถือรุ่นสุดฮิตในยุคนี้ออกมาดูหน้าตาคนโทร

มาซึ่งเป็นผู้หญิงสาวสวยดูทำหน้ายั่วยวนขึ้นชื่อว่าธิดาซาตาน หวาย ยัยผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นลูกลิง

แหงเลย ก็ในเรื่องธิดาซาตานนางเอกเป็นลูกลิงนี่นา แต่แหมถ้าเป็นอย่างยัยคนนี้แล้วสวยเด้งเช้งกะ

เด๊ะได้ขนาดนี้ก็ยอมแหล่ะน่า อิอิ

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ” นี่ฉันจะมารยาทดีจัดรึเปล่าเนี่ยทักทายทั้งภาษาอังกฤษทั้งภาษาไทย แหม น่าจะ

ส่งฉันประกวดมารยาทงามนะนี่

“กะ แก แกเป็นใคร ทำไมรับโทรศัพท์ของไนท์ แล้วไนท์อยู่ไหน” แหม ยัยลูกลิงนี่ หน้าตาก็ดีแต่เสียงนี่

แหลมเปรี๊ยบสูงลิบน่าเกลียดยิ่งกว่าเปรตวัดสุทัต  แก้วหูฉันแทบแตกแน่ะ

“คือ เจ้าขยะสังคม เอ้ย คุณไนท์ของคุณทำโทรศัพท์ฉันพัง ฉันเลยยึดโทรศัพท์เค้าไว้เป็นตัวประกัน

ค่ะ แล้วเจ้าของเครื่องก็ไม่อยู่แถวนี้ด้วย” ชิ ถึงฉันจะไร้มารยามรับโทรศัพท์คนอื่นแต่พอนึกถึงนาย

นิสัยแย่นั่นก็ยิ่งน่าโมโห 

“นังหน้าด้าน บอกมาว่าแกอยู่ไหน ฉันจะไปเอามือถือของไนท์คืน” หนอย ยัยนี่คงเป็นแฟนของนาย

ไนท์นิสัยเห่ยนั่นสินะ คำพูดคำจาแย่พอกันเลย

“อ๋อ งั้นดีเลย เพราะแฟนคุณจะไม่ยอมจ่ายค่ามือถือที่ทำของฉันพัง เพราะฉะนั้นคุณจะมาเอามือถือ

ของเขาไปก็เอาเงินมาจ่ายให้ฉันด้วย” ก็ดี๊ จะได้ไม่ต้องเจอเจอหน้าอีตาขยะสังคมนั่นอีก

“เท่าไหร่ว่ามา” ยัยลูกลิงสวนทันควัน ฉันจะเอาค่าทำขวัญด้วยดีมั้ยเนี่ย ไม่ดีกว่า เอาแค่มือถือเครื่อง

เดิมฉันคืนก็พอ

“ก็ไม่มากหรอกถ้าคุณจะกรุณาซื้อมือถือรุ่นไอด๊อกแด๊กที่เสียงเรียกเข้าสุดจ๊าบมาคืนฉันที่โรงแรมเด

อะพิสตันตอนเที่ยงตรง ขอบคุณค่ะ” พูดจบฉันก็รีบวางสายเพราะไม่ชอบเสียงแหลมๆ ของยัยลูกลิง

โถ คงจะเชื่อหรือว่าเจ้าหล่อนจะซื้อมาคืนฉัน เฮอะ สามพันห้าเชียวนะ นักศึกษาปีสี่ผู้ยากจนอย่าง

ฉันจะเอาปัญญาที่ไหนไปซื้อใหม่ นายขยะสังคมทำของฉันพัง แฟนนายซื้อมาชดใช้ก็ถือว่าเจ๊ากันไป

ละกันนะ