พระเจ้าและคนหนึ่งคน

ในพื้นที่ที่เพียงพอที่มนุษย์จะเข้าใจเกี่ยวกับพระเจ้าได้ หรือพูดอีกอย่างว่าเป็นที่นิยม คือพื้นที่ว่างเปล่าที่จะมีของเล็กน้อย ก่อนจะถูกตัดบทตามทั่วไป 

ภาพลักษณ์ของพระเจ้าที่ถูกตีความอย่างหลากหลาย ในนิยายพวกนี้ ถูกจับและปรับให้เข้ากับเนื้อหา ทั้งหน้าส้นจนอยากเอาตีนไปประทับกน้า หรือดีจนเป็นตาแก่ใจดี หรือโลลิหน้ารัก กับหนุ่มน้อยไม่สนโลก ทั้งที่พระเจ้ามีผู้คนหยิบจับไปในเรื่อง แต่ในท้ายแล้ว ก็ไม่มีใครคิดจะจริงจังกับบทพระเจ้าเลยนอกจากแค่ตัวประกอบเฉยๆ หรือมากสุดนั้นก็แค่ เป็นคนอ้างว่าเป็นพระเจ้า

มันแทบไม่มีเลย พระเจ้า ที่ทำตัวให้เป็นพระเจ้า

เป็นบทที่ไร้มิติมากที่สุดหนึ่งบทในตัวละคร ที่เป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจในความคิดอย่างหน้าเสียดาย

และนั้นก็คือความคิดที่ผมมีต่อภาพลักษณ์พระเจ้าในนี้ ถึงแม้ผมจะไม่เก่งเรื่องนิยายแต่ ผมเองก็อยากนำเสนอมุมมองที่ผมมีต่อพระเจ้าในแบบที่สมบูรณ์ที่สุดของผมในนี้