Short Fic LSK : Promise... (กำลังรอรวมเล่ม)

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอบอกไว้ก่อนว่าเรื่องนี้ Y (ชายรักชาย)
ใครรับไม่ได้กรุณาปิดนะค่ะ
อ่านเสร็จแล้วก็เม้น เป็นมารยาขั้นพื้นฐานของนักอ่านที่ควรกระทำค่ะ

เนื้อเรื่อง

Short Fic LSK : Promise...
paring : TermisxCeaus


เจ้าหญิงแห่งปราสาทสีทองสนทยา…เงียบงัน ว่างเปล่า เดียวดาย..


คนๆเดียวในสถานที่ๆได้ชื่อว่าเป็นอดีตที่เลวร้ายที่สุดในดินแดน....


ป้อมปราการที่ล่มสลาย หายไปจากหน้าประวัติศาสตร์ เพราะเปลวไฟแห่งสงคราม....


เจ้าหญิงผู้มีเกศาสีทองอร่ามสุกปลั่ง ผิวขาวนวลเนียนราวเกล็ดหิมะยาวสะท้อนแสง...และดวงตาสีฟ้าครามกระจ่างใสราวท้องฟ้ายามไร้เมฆ...เจ้าหญิงองค์น้อยที่สาบสูญไปเพราะไฟแห่งสงคราม...


จนบัดนี้ล่วงเลยมานานเกือบพันปีแล้วซากปรักหักพังแห่งความรุ่งโรจน์ในยุคหลังสงครามยังคงยืนหยัอยู่ในสภาพเดิมหลังจากถูกทำลาย ไม่มีแม้เศษใบหญ้าหรือสัตว์ตัวใดที่สามารถล่วงล้ำเข้าไปได้....


ปราสาทสีทองต้องคำสาปที่ดึงผู้คนหายไป ไม่วาจะพยายามตามหาอย่างไรก็ไม่พบ ไม่ใครกล้าเข้าไปใกล้สถานที่ๆคนเหล่านั้นหายไป เพราะเพียงสามวัน....สามวันเท่านั้นที่คนเหล่านั้นจะได้กลับสู่โลกภายนอกมาพร้อมกับคำเตือน...ไม่ว่าใครก็ไม่ควรเข้าไปล่วงล้ำ สถานที่แห่งพัธสัญญา...


เหตุผลที่เป็นเช่นนั้นน่ะหรือ...
หากอยากรู้ก็ตามมา...



…...............................


สัญญาสิ...สัญญากับข้าว่าเจ้าจะกลับมา...สัญญาว่าเจ้าจะไม่ทิ้งข้าไปไหน...

ข้าเหลือเจ้าแค่คนเดียว...พอแล้ว...ข้าไม่อยากสูญเสียไปอีก...

เจ้าเป็นคนสำคัญ...คนที่สำคัญที่สุด....

เพราะฉะนั้นสัญญากับข้า...

ว่าเจ้าจะกลับมา....

เสียงหวานดังขึ้นจากร่างบอบบางที่ดูราวกลับเป็นอิสตรีแต่สัดส่วนบางอย่างยังบ่งได้ว่าเจ้าของร่างอ้อนแอ้นตรงหน้าเป็นบุรุษไม่ใช่สตรี ดวงสีฟ้าครามจับจ้องไปยังร่างสีดำที่อยู่ในชุดออกรบเบื้องหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา เสียงที่ดังราวกลับจะอ้อนวอน ตัวเขาไม่อาจอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่กับคนๆนั้นได้ เพราะตนเองก็ไม่ภารกิจที่ต้องอยู่ปกป้อมปราการแห่งนั้น หากแต่ไม่อยากจะสูญเสีย สูญเสียสิ่งสำคัญ...คนเดียวที่เหลืออยู่เป็นคนเดียวที่จะรัก รักตลอดไป..




ชายผู้มีสีผมและสีดำราวกับท้องฟ้ายามรัตติกาลเดินเข้ามารวบร่างสีทองเข้าสู่อ้อมกอด มือใหญ่ลูกกลุ่มผมนุ่มอย่างปลอบประโลมพลางสูดกลิ่นหอมประจำกายของคนรักอย่างอาวรณ์ เขาเองก็ไม่ได้อยากจะจากไป ไม่อยากห่างจากคนรักเช่นกัน ด้วยรู้ดี คนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ทัพแห่งราชวงศ์คนนี้บอบบางเพียงไร  เขาต้องเสียน้ำตาไปมากเพียงไรเมื่อสูญเสียบุคคลอันเป็นที่รักไปทีละคน เพื่อนตาย...ที่จากไป ทำให้คนตรงหน้าราวกับแก้วบอบบางที่แตกร้าวพร้อมแหลกสลายไปได้ทุกเมื่อ ในเมื่อองค์ราชามีคำสั่งลงมา เขาที่เป็นแม่ทัพของอัศวินราชองครักษ์ก็ต้องทำตามคำสั่งอย่างเสียไม่ได้...ทั้งๆที่ไม่อยากไป...




สัญญาสิแลนซ์...สัญญากับข้าว่าเจ้าจะกลับมา...

ข้าสัญญาเกรเซียส...ข้าสัญญาว่าจะกลับมา เจ้าเองก็ต้องรอข้านะ ข้าจะกลับมาหาเจ้าให้ได้...

ข้าจะรอแลนซ์ ข้าจะรอให้เจ้ากลับมา...

รอ...ตลอดไป...



‘ตายซะเถอะ!!’ เสียงของชายฉกรรจ์นับสิบที่ยืนล้อมวงอยู่รอบร่างสีทองแห่งจอมทัพ...เกรเซียส ครีอุส...ประมุขแห่งเหล่าอัศวินทั้งปวงยืนถือดาบประจันหน้าเหล่าศัตรูอย่างอาจหาญ แม้จะไม่เก่งกาจเมื่อเทียบกับเพื่อนร่วมรุ่นแต่ถ้าเทียบกับเหล่านักรบรับจ้างเหล่านี้ ก็ยังถือว่าเขาเก่งกว่าหลายขุม ไม่มีทางแพ้แน่นอน...ถ้าไม่ใช่ว่าอีกฝ่ายใช้จำนานที่มากกว่าเข้าสู้ล่ะก็... เลือดหยดแล้วหยดเล่าสาดกระเซ็นจากเหล่านักรบรับจ้างที่กำลังรุมกินโต๊ะเจ้าของร่างบอบบางที่ตวัดดาบสีทอง เข่นฆ่าสัตรูอย่างโหดเหี้ยม แต่สภาพของเจ้าตัวเองก็มีร่องรอยแห่งคมดาบปรากฏอยู่ทั่วกาย ย้อมอาภรณ์สีขาวพิสุทธ์ให้กลายเป็นสีแดงคล้ำอย่างน่ากลัว ดวงตาสีฟ้าหรี่ปรืออย่างอ่อนล้า ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเหลือเกิน หากแต่เพราะสัญญาที่ให้ไว้กับคนๆนั้นฉุดรั้งสติที่เริ่มหลุดลอยให้กลับมาอีกครั้ง เพราะสัญญาไว้แล้วว่าจะรอ...




‘ปีศาจ! เจ้านี่มันต้องเป็นปีศาจแน่ๆ! พวกเราฆ่ามันให้ได้ อย่าปล่อยให้มันรอดไปได้เด็ดขาด!’ เสียงร้องอย่างตื่นกลัวของพวกนักรบเดนตายดังขึ้นลอยผ่านหูไปอย่างไม่ใส่ใจ ยังคงแกว่งดาบกำจัดศัตรูอย่างบ้าคลั่ง แต่แล้วประโยคเดียวที่ลอยมากระแทกใจทำให้การเคลื่อนไหวทั้งมวลหยุดชะงัก เปิดโอกาสทองให้พวกสารเลวจ้วงแทงร่างบางอย่างทารุน




‘เจ้าจะดิ้นรนไปทำไม ทัพหลวงของพวกเจ้าพ่ายแพ้ให้พวกข้าแล้ว! เจ้าจะสู้ไปทำไม!!’ หยดน้ำตาก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมๆกับเสียงหวานที่ตวาดอย่างปวดร้าว




‘โกหก!! พวกเจ้าโกหก!! อึก...’ กระอักเอาเลือดออกมาจากทางปาก เหนื่อยเหลือเกิน...ง่วงด้วย...เจ็บมากๆเลย....หากแต่เสียงที่ตอบกลับมากลับเรียกรอยยิ้มให้กลับมาประดับบนใบหน้างดงามอีกครั้ง




‘ใช่! พวกข้าโกหก ไหนๆเจ้าก็จะตายแล้วนี่นะ บอกไปก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง อย่างน้อยเจ้าก็จะได้เอาไปเป็นสาเหตุการตายของเจ้าในยมโลกได้ ใช่พวกเจ้าชนะ! ทัพหลวงของพวกเจ้าชนะแล้ว พวกข้าจึงมาที่นี่เพื่อแก้แค้นให้กับพวกพ้องของข้า!!’




‘งั้นหรอ...ชนะแล้วสินะ...ดีจัง....’




‘ใช่! พวกนั้นกำลังกลับมาที่นี่ แต่เสียใจด้วยเจ้าจะไม่มีวันได้เจอพวกมันหรอก หลังจากฆ่าเจ้าแล้ว พวกเราจะเผาที่นี่ซะ!!’นักรบรับจ้างแค่นเสียงเหี้ยม เงื้อดาบในมือขึ้นสูงก็จะปักลงมาตรงตำแหน่งหัวใจอย่างแม่นยำ




‘ข้าจะรอนะ...ข้าจะรอตลอดไป’




ฉึก!!


(ติดตามต่อในรวมเล่มค่ะ)

สนใจรายละเอียด >>    http://www.enter-books.com/forum/index.php?topic=5737.msg760225#msg760225