ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ยาขวดที่เจ็ด : ยาเสน่ห์
ยาขวดที่เจ็ด : ยาเสน่ห์
เป้าหมาย : เทมเพส
ผู้ว่าจ้าง : พี่เรย์
.........................................
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ เย็นสบายน่านอนยามค่ำคืนของตำหนักเทพอัศวินอันศักดิ์สิทธิ์ ห้องของตัวแทนแห่งวายุยังมีแสงไฟสว่างเรืองรอง เงาที่ขยับไหวเป็นพักๆบ่งบอกว่าบัดนี้ผู้เป็นเจ้าของห้องยังไม่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา...
ก๊อกๆ (ฟอร์มเดิมอีกและ=_=’)
“เข้ามาสิ”ตัวตนแห่งพายุ กล่าวอย่างไม่ใจ ขณะที่ยังก้มหน้าก้มตาแก้งานเอกสารตั้งเบ่อเร่อ พร้อมบ่นอุบอิบในใจ
‘ให้ตาย...นี้มันงานของเจ้าครีอุสทั้งนั้นเลยนี่หว่า.. อย่าให้มีโอกาสนะจะเอาคืนซะให้เข็ด!!’
กึก เสียงของบางอย่างกระทบพื้นข้างๆ เรียกความสนใจจากเจ้าคนที่กำลังคิดอาฆาตเจ้านายของตนเองให้หันไปมองอย่างสงสัย ก่อนสายตาจะไปปะทะเข้ากับเจ้ากล่องสีม่วงแสบตากล่องเล็กๆที่วางอยู่บนกองเอกสารที่เพิ่งแก้เสร็จ คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างสงสัยก่อนกระดาบางๆแผ่นหนึ่งจะปลิงเข้ามาทางหน้าต่าง มือแกร่งคว้าจับมันไว้ก่อนยกขึ้นมาอ่าน ข้อความที่อยู่ที่เขียนอย่างบรรจงว่า
เพียงท่านเรียกคนๆนั้นเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนซะ หลังจากนั้นให้ดื่มยาในกล่องนี้ แล้วความปรารถนาส่วนลึกของท่านจะเป็นจริง...
“หืม...คำสั่งอะไรแปลกชะมัด...แต่ก็น่าลองดีแฮะ หึๆๆ”ริมฝีบางบางยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งกองเอกสารไว้ในห้องอย่างไม่สนใจอีกต่อไปก่อนจะเดินไปยังห้องของคนที่หมายตาไว้ ใช้เทคนิคส่วนตัวเล็กน้อยในการปลดล๊อกกลอนประตู
แกร๊ก..เสียงปลดล๊อกกลอนดังแผ่วเบาก่อนประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นสภาพโดยรวมภายให้ห้อง เจ้ของห้องที่บัดนี้กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจเข้าออกที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างกำลังอยู่ในห้วงนิทราอันสงบสุด เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ เรียวปากบางก็ขยับดังจั๊บๆอย่างน่าเอ็นดู ซีโอ เทมเพสขยับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกจากห้องไปเงียบๆทิ้งกระดาษแผ่นเล็กๆที่วางอยู่ตรงหัวเตียงของประมุขของเหล่าเทพอัศวิน
พรุ่งนี้ไปพบกันที่ห้องของข้า หากเจ้าไม่ไปงานทั้งหมดของเจ้า เจ้าจะต้องจัดการเอง!
ซีโอ เทมเพส
“พรุ่งนี้เจ้าเสร็จข้าแน่...เกรเซียส....หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“เทมเพสที่รัก...ข้าเทพอัศวินครีอุสผู้แทนวรจนะแห่งองค์มหาเทพเจ้าแห่งแสงสว่างผู้เมตตา ได้มาพบเจ้าตามคำเชิญ(ขู่)ของเจ้าแล้ว”เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตูด้วยคำพูดยืดยาวน่าปวดหัว แต่วันนี้ตัวตนแห่งพายุกับยิ้มรับก่อนจะเปิดประตูให้คนข้างนอกเข้ามา เทพอัศวินครีอุสก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าติดจะซีดลงกว่าปกติเล็กน้อย ก่อนจะซีดลงกว่าเดิมเมื่อ เทมเพสจัดการปิดประตูแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะถามด้วยเสียงสั่นๆ
“แหะๆ...เทมเพส...เจ้าจะทำอะไรหรอ....”ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ายกขวดใสๆบรรจุน้ำสีม่วงประหลาดๆกระดกเข้าปากจนหมดขวด เกรเซียสจ้องมองพฤติกรรมของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนก้าวเข้าไปใกล้แล้วยกมือเล็กๆขึ้นทาบหน้าผากของคนสูงกว่าอย่างเป็นห่วง
“เจ้าทำงานมากเกินไปจนไม่สบายรึเปล่า...เทม...อุ้บ!!”คำพูดต่อไปถูกกลืนลงคออย่างช่วยไม่ได้เมื่อคนตรงหน้ารั้งใบหน้าของตนเองให้เงยขึ้น แล้วกระกบริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีฟ้าครามเบิกขึ้นอย่างตกใจ ก่อนเทมเพสจะใช้ลิ้นของตนดันปากสีอ่อนให้เผยอขึ้นก่อนก้มลงควานหาความหวานจากร่างตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ จนมือของคนโดนลวนลามจะทุบอั้กที่อกอย่างคนเริ่มขาดอากาศหายใจ พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ตัวแทนแห่งดวงตะวันก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง อ้าปากตักตวงอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว ก่อต้องร้องเสียงหลงเมื่อร่างๆทั้งร่างถูกยกขึ้นจากพื้นแล้วโยนโครมลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ปราณีปราศรัย
“เจ้าจะทำอะไรน่ะ เทมเพส...อื้อ”ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามให้รู้เรื่อง ก็โดนปิดปากอีกครั้ง ลิ้นร้อนบุกรุกเข้ามาสำรวจไปทั่วโพรงปาก โดยไม่ทันรู้ตัว เสื้อสีขาวตัวนอกก็ถูกปลดออกไปเหลือเพียง เสื้อสีขาวตัวบางกับกางกางเท่านั้น ซีโอ เทมเพส ละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง สายใยบางสีใสเชื่อมต่อทั้งสองร่างเข้าด้วยกัน เกรเซียสทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ใบหน้าขาวๆติดจะสวยแดงฉ่า เขาขยับยิ้มก่อนประโยคแรกหลังจากจู่โจมร่างบางอย่างไม่ทันจะตั้งตัวจะออกมา
“เป็นของข้าเถอะ....”
...............ตัดฉับเจ้าค่ะ ใครอยากได้เรทลงชื่อไว้นะเจ้าค่ะ........
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ครีอุสหายไปไหนกันนะ....ไม่เห็นมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว....”หัวหน้าเทพอัศวินฮาเดสที่กำลังช่วยเทมเพสแก้เอกสารเปรยขึ้นลอยๆ ตัวแทนแห่งพายุสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ หน้าแดงขึ้นอย่างไร้สาเหตุ ก่อนละล่ำละลักออกมาว่า
“ไม่รู้สิ คงยังไม่ตื่นล่ะมั้ง” ฮาเดสเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ จ้องหน้าคนหน้าแดงอย่างจับผิดก่อนถาม
“เจ้าไม่สายรึเปล่าหัวหน้าเทพอัศวินเทมเพส พักสักวันดีกว่าไหม เดี๋ยวข้าจัดการงานที่เหลือเอง”
“ขอบใจเจ้ามาก...”เทมเพสลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำอาสา แล้วสาวเท้ากลับไปที่ห้องของตนทันที...
ปัง! เสียงประแทกประตูปิดดังขึ้นกับร่างที่มีผมสีน้ำเงินจากการย้อมสี จะถลาเข้าไปที่เตียงแล้วถามด้วยเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่าเกรเซียส...”ว่าเสร็จก็เอาผ้าชุบน้ำมาวางบนหน้าผากของคนที่หน้าแดงเรื่อด้วยพิษไข้
“ไม่เป็นไร...แค่กๆ”
“ข้าคงรุนแรงไปหน่อยสินะ”คำพูดที่ออกมา ทำเอาคนไข้หน้าขึ้นสียิ่งกว่าเดิมจนแดงฉ่า...ก่อนตวาดแว้ดๆอย่างอายๆ
“เจ้าบ้าเอ้ย! พูดออกมาได้ไงไม่อายปากบ้างเรอะ!! แค่กๆ”
“ว่าแต่ ข้าสงสัยชะมัด...ว่าทำไมเมื่อวานเจ้าถึงยอมข้า...” ดวงตาสีมรกตจ้องมองอย่างแปลกใจ คนโดนจ้องหน้าขึ้นสีอีกรอบ พยายามหันหน้าหนีแต่ว่าเจ้าคนตัวโตกลับจับใบหน้าของตนให้จ้องมองอย่างแปลกใจ คนโดนจ้องหน้าขึ้นสีอีกรอบ พยายามหันหน้าหนีแต่ว่าเจ้าคนตัวโตกลับจับใบหน้าของตนให้หันกลับมา สุดท้ายก็ต้องจำยอมตอบออกมาอย่างไม่เต็มใจ
“ข้าก็ไม่รู้...พอเข้ามาแล้ว...เจ้าเหมือนมีมนต์คอยสะกดข้า...ก็เลย.......อ่า! เอาเป็นว่าอย่าพูดถึงมันเข้าใจไหม!!”
“โอเค...ไม่ถามก็ไม่ถาม”เขารับคำกลั้วหัวเราะมองเจ้าหญิงของตนที่ตอนนี้เอาผ้าห่มคลุมโปงหนีหน้าอย่างเขินอาย...แล้นึกไปถึงกระดาษแผ่งบางที่ปลิวเข้ามาในห้องเมื่อสองวันก่อน....
“ไม่ว่าใครจะเป็นคนส่งมา...ข้าก็ขอบใจเจ้าตรงนี้ก็แล้วกัน หึๆๆๆๆ”
..................................................................
จบ!!
อ้ากกกกกกกกกก ตายๆๆๆๆๆ
ขอตายตรงนี้เลยแล้วกัน เรทครั้งแรกในชีวิต....
เหอๆๆๆ อ่านจบแล้วอย่าลืมกลับมาเม้นด้วยนะเจ้าค่ะ
เป้าหมาย : เทมเพส
ผู้ว่าจ้าง : พี่เรย์
.........................................
ท่ามกลางบรรยากาศเงียบสงบ เย็นสบายน่านอนยามค่ำคืนของตำหนักเทพอัศวินอันศักดิ์สิทธิ์ ห้องของตัวแทนแห่งวายุยังมีแสงไฟสว่างเรืองรอง เงาที่ขยับไหวเป็นพักๆบ่งบอกว่าบัดนี้ผู้เป็นเจ้าของห้องยังไม่ได้เข้าสู่ห้วงนิทรา...
ก๊อกๆ (ฟอร์มเดิมอีกและ=_=’)
“เข้ามาสิ”ตัวตนแห่งพายุ กล่าวอย่างไม่ใจ ขณะที่ยังก้มหน้าก้มตาแก้งานเอกสารตั้งเบ่อเร่อ พร้อมบ่นอุบอิบในใจ
‘ให้ตาย...นี้มันงานของเจ้าครีอุสทั้งนั้นเลยนี่หว่า.. อย่าให้มีโอกาสนะจะเอาคืนซะให้เข็ด!!’
กึก เสียงของบางอย่างกระทบพื้นข้างๆ เรียกความสนใจจากเจ้าคนที่กำลังคิดอาฆาตเจ้านายของตนเองให้หันไปมองอย่างสงสัย ก่อนสายตาจะไปปะทะเข้ากับเจ้ากล่องสีม่วงแสบตากล่องเล็กๆที่วางอยู่บนกองเอกสารที่เพิ่งแก้เสร็จ คิ้วเรียวขมวดแน่นอย่างสงสัยก่อนกระดาบางๆแผ่นหนึ่งจะปลิงเข้ามาทางหน้าต่าง มือแกร่งคว้าจับมันไว้ก่อนยกขึ้นมาอ่าน ข้อความที่อยู่ที่เขียนอย่างบรรจงว่า
เพียงท่านเรียกคนๆนั้นเข้ามาในห้องแล้วปิดประตูลงกลอนซะ หลังจากนั้นให้ดื่มยาในกล่องนี้ แล้วความปรารถนาส่วนลึกของท่านจะเป็นจริง...
“หืม...คำสั่งอะไรแปลกชะมัด...แต่ก็น่าลองดีแฮะ หึๆๆ”ริมฝีบางบางยกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะทิ้งกองเอกสารไว้ในห้องอย่างไม่สนใจอีกต่อไปก่อนจะเดินไปยังห้องของคนที่หมายตาไว้ ใช้เทคนิคส่วนตัวเล็กน้อยในการปลดล๊อกกลอนประตู
แกร๊ก..เสียงปลดล๊อกกลอนดังแผ่วเบาก่อนประตูจะเปิดออกเผยให้เห็นสภาพโดยรวมภายให้ห้อง เจ้ของห้องที่บัดนี้กำลังนอนหลับอุตุอยู่บนเตียง เสียงลมหายใจเข้าออกที่ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเจ้าของเรือนผมสีทองสว่างกำลังอยู่ในห้วงนิทราอันสงบสุด เมื่อเดินเข้าไปใกล้ๆ เรียวปากบางก็ขยับดังจั๊บๆอย่างน่าเอ็นดู ซีโอ เทมเพสขยับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนเดินออกจากห้องไปเงียบๆทิ้งกระดาษแผ่นเล็กๆที่วางอยู่ตรงหัวเตียงของประมุขของเหล่าเทพอัศวิน
พรุ่งนี้ไปพบกันที่ห้องของข้า หากเจ้าไม่ไปงานทั้งหมดของเจ้า เจ้าจะต้องจัดการเอง!
ซีโอ เทมเพส
“พรุ่งนี้เจ้าเสร็จข้าแน่...เกรเซียส....หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เช้าวันรุ่งขึ้น
“เทมเพสที่รัก...ข้าเทพอัศวินครีอุสผู้แทนวรจนะแห่งองค์มหาเทพเจ้าแห่งแสงสว่างผู้เมตตา ได้มาพบเจ้าตามคำเชิญ(ขู่)ของเจ้าแล้ว”เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นที่หน้าประตูด้วยคำพูดยืดยาวน่าปวดหัว แต่วันนี้ตัวตนแห่งพายุกับยิ้มรับก่อนจะเปิดประตูให้คนข้างนอกเข้ามา เทพอัศวินครีอุสก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าติดจะซีดลงกว่าปกติเล็กน้อย ก่อนจะซีดลงกว่าเดิมเมื่อ เทมเพสจัดการปิดประตูแล้วลงกลอนอย่างแน่นหนา ก่อนจะถามด้วยเสียงสั่นๆ
“แหะๆ...เทมเพส...เจ้าจะทำอะไรหรอ....”ก่อนจะต้องเบิกตากว้างเมื่อชายหนุ่มตรงหน้ายกขวดใสๆบรรจุน้ำสีม่วงประหลาดๆกระดกเข้าปากจนหมดขวด เกรเซียสจ้องมองพฤติกรรมของคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจก่อนก้าวเข้าไปใกล้แล้วยกมือเล็กๆขึ้นทาบหน้าผากของคนสูงกว่าอย่างเป็นห่วง
“เจ้าทำงานมากเกินไปจนไม่สบายรึเปล่า...เทม...อุ้บ!!”คำพูดต่อไปถูกกลืนลงคออย่างช่วยไม่ได้เมื่อคนตรงหน้ารั้งใบหน้าของตนเองให้เงยขึ้น แล้วกระกบริมฝีปากอย่างไม่ทันตั้งตัว ดวงตาสีฟ้าครามเบิกขึ้นอย่างตกใจ ก่อนเทมเพสจะใช้ลิ้นของตนดันปากสีอ่อนให้เผยอขึ้นก่อนก้มลงควานหาความหวานจากร่างตรงหน้าอย่างไม่เกรงใจ จนมือของคนโดนลวนลามจะทุบอั้กที่อกอย่างคนเริ่มขาดอากาศหายใจ พอถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ตัวแทนแห่งดวงตะวันก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง อ้าปากตักตวงอากาศเข้าปอดอย่างรวดเร็ว ก่อต้องร้องเสียงหลงเมื่อร่างๆทั้งร่างถูกยกขึ้นจากพื้นแล้วโยนโครมลงบนเตียงนุ่มอย่างไม่ปราณีปราศรัย
“เจ้าจะทำอะไรน่ะ เทมเพส...อื้อ”ยังไม่ทันจะได้เอ่ยถามให้รู้เรื่อง ก็โดนปิดปากอีกครั้ง ลิ้นร้อนบุกรุกเข้ามาสำรวจไปทั่วโพรงปาก โดยไม่ทันรู้ตัว เสื้อสีขาวตัวนอกก็ถูกปลดออกไปเหลือเพียง เสื้อสีขาวตัวบางกับกางกางเท่านั้น ซีโอ เทมเพส ละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง สายใยบางสีใสเชื่อมต่อทั้งสองร่างเข้าด้วยกัน เกรเซียสทิ้งตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดแรง ใบหน้าขาวๆติดจะสวยแดงฉ่า เขาขยับยิ้มก่อนประโยคแรกหลังจากจู่โจมร่างบางอย่างไม่ทันจะตั้งตัวจะออกมา
“เป็นของข้าเถอะ....”
...............ตัดฉับเจ้าค่ะ ใครอยากได้เรทลงชื่อไว้นะเจ้าค่ะ........
เช้าวันรุ่งขึ้น
“ครีอุสหายไปไหนกันนะ....ไม่เห็นมาทำงานตั้งแต่เช้าแล้ว....”หัวหน้าเทพอัศวินฮาเดสที่กำลังช่วยเทมเพสแก้เอกสารเปรยขึ้นลอยๆ ตัวแทนแห่งพายุสะดุ้งเฮือกอย่างตกใจ หน้าแดงขึ้นอย่างไร้สาเหตุ ก่อนละล่ำละลักออกมาว่า
“ไม่รู้สิ คงยังไม่ตื่นล่ะมั้ง” ฮาเดสเลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ จ้องหน้าคนหน้าแดงอย่างจับผิดก่อนถาม
“เจ้าไม่สายรึเปล่าหัวหน้าเทพอัศวินเทมเพส พักสักวันดีกว่าไหม เดี๋ยวข้าจัดการงานที่เหลือเอง”
“ขอบใจเจ้ามาก...”เทมเพสลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินคำอาสา แล้วสาวเท้ากลับไปที่ห้องของตนทันที...
ปัง! เสียงประแทกประตูปิดดังขึ้นกับร่างที่มีผมสีน้ำเงินจากการย้อมสี จะถลาเข้าไปที่เตียงแล้วถามด้วยเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“เจ้าเป็นอะไรมากรึเปล่าเกรเซียส...”ว่าเสร็จก็เอาผ้าชุบน้ำมาวางบนหน้าผากของคนที่หน้าแดงเรื่อด้วยพิษไข้
“ไม่เป็นไร...แค่กๆ”
“ข้าคงรุนแรงไปหน่อยสินะ”คำพูดที่ออกมา ทำเอาคนไข้หน้าขึ้นสียิ่งกว่าเดิมจนแดงฉ่า...ก่อนตวาดแว้ดๆอย่างอายๆ
“เจ้าบ้าเอ้ย! พูดออกมาได้ไงไม่อายปากบ้างเรอะ!! แค่กๆ”
“ว่าแต่ ข้าสงสัยชะมัด...ว่าทำไมเมื่อวานเจ้าถึงยอมข้า...” ดวงตาสีมรกตจ้องมองอย่างแปลกใจ คนโดนจ้องหน้าขึ้นสีอีกรอบ พยายามหันหน้าหนีแต่ว่าเจ้าคนตัวโตกลับจับใบหน้าของตนให้จ้องมองอย่างแปลกใจ คนโดนจ้องหน้าขึ้นสีอีกรอบ พยายามหันหน้าหนีแต่ว่าเจ้าคนตัวโตกลับจับใบหน้าของตนให้หันกลับมา สุดท้ายก็ต้องจำยอมตอบออกมาอย่างไม่เต็มใจ
“ข้าก็ไม่รู้...พอเข้ามาแล้ว...เจ้าเหมือนมีมนต์คอยสะกดข้า...ก็เลย.......อ่า! เอาเป็นว่าอย่าพูดถึงมันเข้าใจไหม!!”
“โอเค...ไม่ถามก็ไม่ถาม”เขารับคำกลั้วหัวเราะมองเจ้าหญิงของตนที่ตอนนี้เอาผ้าห่มคลุมโปงหนีหน้าอย่างเขินอาย...แล้นึกไปถึงกระดาษแผ่งบางที่ปลิวเข้ามาในห้องเมื่อสองวันก่อน....
“ไม่ว่าใครจะเป็นคนส่งมา...ข้าก็ขอบใจเจ้าตรงนี้ก็แล้วกัน หึๆๆๆๆ”
..................................................................
จบ!!
อ้ากกกกกกกกกก ตายๆๆๆๆๆ
ขอตายตรงนี้เลยแล้วกัน เรทครั้งแรกในชีวิต....
เหอๆๆๆ อ่านจบแล้วอย่าลืมกลับมาเม้นด้วยนะเจ้าค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น