D.gray-man วันเกิดที่เคยเงียบงัน

ข้อมูลเบื้องต้น

กรี้ด~~~~~ ขอระบายด้วยความอัดอันตันใจ  สอบเสร็จซะที อิสระเอ่ยข้ามาหาเจ้าแล้ว(หลังจากจมอยู่กับหนังสือเรียนเป็นเวลานาน) เฮ่อโล่งค่ะโล่ง อ่ะอยากพึ่งคิดว่าวันนี้ไฟจะมาบ่นอย่างเดียวนะ มีฟิคฉลองวันเกิดมาให้อเลนด้วย  จะถูกใจรึเปล่าก็ไม่รู้นะ เอาเป็นว่าลองเข้ามาอ่านดูแล้วกันนะค่ะ  เอ่อเกือบลืม  อย่าลืมเม้นนะค่ะ


                                           - -         'ไฟรัตติกาล'  Goldenfish

เนื้อเรื่อง

ก้อกๆ อเลนคุงอยู่รึเปล่าจ้ะ




ครับ มีอะไรหรอรินารี่ ภารกิจหรอครับ




จ้ะ อีกยี่สิบนาทีเจอกันที่ห้องผู้บัญชาการนะ




ครับ




ห้องผู้บัญชาการ

\"อ้าวมาแล้วหรอ อเลนคุง\"โคมุอิทักขึ้นเมื่อเจ้าของเรือนผมสีหิมะปรากฏตัวขึ้นในห้อง

\"มีอะไรหรอครับคุณโคมุอิ\"

\"คือว่าจะขอให้ไปซื้อของกับรินารี่ให้หน่อยนะ ได้รึเปล่า\"หัวหน้าแผนกวิทยาศาสตร์ว่าพร้อมกับยื่นรายการของที่ต้องซื้อให้อเลน

\"ริบบิ้น สายรุ้ง ลูกกวาด ตุ๊กตา.......จะเอามาทำไมหรอครับของพวกนี้\"เขาถามอย่างแปลกใจ \"แล้วทำไมต้องให้ผมเป็นคนไปซื้อด้วย\"

\"แหม อเลนคุงล่ะก็วันนี้น่ะ วันคริสต์มาสเชียวนะ เป็นถึงเอ็กโซซิสต์ทำไมจำไม่ได้ฮึ\"โคมุอิตอบแล้วดันอเลนกับรินารี่ไปที่ประตู

“โชคดีน้า~~ ค่อยเลือกละไม่ต้องรีบกลับนะ”

........................

...............................................

..........................................................................

“วันนี้คุณโคมุอิดูแปลกๆนะครับ”อเลนเอ่ยขึ้นหลังจากเดินออกจากศาสนจักรได้ซักพัก

คนที่หวงน้องสาวขนาดชนิดแทบจะไม่ให้ผู้ชายเข้าใกล้ กลับให้รินารี่ออกมากับเขา คริสต์มาสเหรอ วันที่มาน่าเก็บเรามาเลี้ยงนี่นา แล้วมาน่าก็ให้วันนี้เป็นวันเกิดเรา.....แต่ไม่มีใครรู้เลย

“อเลนคุง เป็นอะไรไปหรอจ้ะ”รินารี่ถามหลังจากคนข้างๆเงียบไปนาน

“มะไม่มีอะไรครับ....ไปกันเถอะ”อเลนยิ้มกลบเกลื่อน แล้วดันหลังรินารี่เข้าไปในร้านขายอุปกรณ์ตกแต่งในวันคริสต์มาสที่ใหญ่ที่สุดในเมือง เมื่ออเลนกับรินารี่หายเข้าไปในร้าน ร่างหนึ่งก็เดินออกมาจากตรอกแล้วยกเครื่องสื่อสารในมือขึ้น

“เป้าหมายเข้าไปในร้านเรียบร้อยแล้ว รีบเตรียมการถ่วงเวลาได้”

“รับทราบ....จับตาดูเป้าหมายต่อไป”เสียงหนึ่งตอบกลับมา

“แน่นอน อย่าให้ทางนั้นผิดพลาดล่ะ”

......................................

...........................................................

............................................................................................

“รินารี่ครับ คิดว่าริบบิ้นอันนี้เป็นยังไงครับจะใช้ได้ไหม”เจ้าของรอยคำสาบใต้ตาซ้ายเอ่ยถามเพื่อนร่วมทางอีกคนที่กำลังเลือกสายรุ้งอยู่หันมามองริบบิ้นสีเขียวกับสีแดงในมืออเลน

“ก็สวยดีนี่จ้ะ ลองดูอันอื่นด้วยนะ ที่ศาสนจักรน่ะกว้างจะตาย”

“ครับ....เอ่อรินารี่ครับ คือว่า......”เด็กหนุ่มดูเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างออกมาแต่ก็หยุดไปเฉยๆทำให้ผู้ถูกเรียกแปลกใจจนต้องถามขึ้น

“มีอะไรหรออเลนคุง ไม่สบายรึเปล่าสีหน้าไม่ค่อยสบายเลยนะ”

“เปล่าครับ เลือกของต่อเถอะเดี๋ยวจะช้าเข้าไปใหญ่.....ระวังครับรินารี่!!!!!”เขาร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อตู้โชว์ของข้างตัวหล่นลงมาที่ๆเด็กสาวอยู่ เขารีบสำแดงฤทธิ์ตัวตลกแห่งพระผู้เป็นเจ้าป้องกันทันที

ตัวตลกแห่งพระผู้เป็นเจ้าสำแดงฤทธิ์!!!

โครม!!!!~

........................................

...........................................................

....................................................................................

“เป็นอะไรรึเปล่าครับรินารี่”เด็กหนุ่มถามขึ้นหลังจากเดินออกมาจากร้านแล้วมุ่งหน้ากลับมาที่ศาสนจักร

“ไม่เป็นไรจ้ะ เพราะอเลนคุงมาช่วยไว้ทันขอบคุณมากนะจ้ะ”เธอตอบแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น หายเข้าไปในศาสนจักรอย่างรวดเร็ว ซึ่งเขาก็รีบวิ่งามเข้าไปทันที

“รอด้วยสิครับ รินา...........รี่ อะไรกันทุกคนหายไปไหนน่ะ”ทันทีที่ก้าวเข้ามาในศาสนจักรสายลมเย็นเยือกก็พัดเข้ามาปะทะร่างบาง บรรยากาศที่เคยเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย บัดนี้กลับเงียบกริบและวังเวง กระทั้งเอ็กโซซิสต์ชาวจีนที่เข้ามาก่อนหน้าก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

“ใจเย็นไว้....ทุกคนอาจจะอยู่ที่โรงอาหารก็ได้ ต้องไม่มีอะไรสิ”เขาพูดปลอบตัวเองแล้วมุ่งหน้าไปที่โรงอาหารตามที่คิดไว้ทันที

โรงอาหารประจำศาสนจักรแห่งความมืด

แอ้ด........

“อะไรกันที่นี่ก็ไม่มีงั้นหรอ”เอ็กโซซิสต์ผมขาวก้าวเข้ามาในห้องก็พบกับความเงียบงันอีกครั้ง

“ทุกคน....หายไปไหนกัน อุ๊บ!! ไออ่ะอ่อยอะ”เขาดิ้นอย่างตกใจ เมื่อมือๆหนึ่งเอือมมาปิดปากและล๊อกแขนของเขาไว้

พรึ่บ!!!

“Happy Birthday ALLEN WELKER!!!!”

“อะ....ทะทุกคน ทะทำไม”เจ้าของเรือนผมสีขาวเอ่ยเสียงตะกุกตะกักอย่างตกใจอีกรอบเมื่อทุกคนในศาสนจักรที่กำลังสงสัยว่าหายไปไหนยืนเรียงรายอยู่หน้าเค้กก้อนโต

“แหม...ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ก็วันนี้วันเกิดเธอไม่ใช่หรอจ้ะอเลนคุง~ เดี้ยนแอบเตรียทั้งวันทั้งคืนเลนรู้รึเปล่า”

“คุณเจรี่”

“ฮะๆ ขอโทษนะจ้ะอเลนคุงที่ทำให้ตกใจน่ะ”

“รินารี่”

“นายนี้แรงเยอะชะมัดไปกินอไรมานี่ โอ้ย”คนที่เข้ามาล๊อกแขนของเขาปล่อยมือออกแล้วบ่นอย่างล้อเลียน

“ราวี่!”

“ทุกคนรู้ได้ยังไงกันครับ ว่าวันนี้เป็น....”

“ก็เสนาธิการครอสน่ะสิ ส่งจดหมายมาบอก แล้วก็นี่ มันจ่าหน้าถึงเธอจากเสนาธิการครอสน่ะ”โคมุอิตอบแล้วยกแก้วกาแฟลายกระต่ายสีชมพูขึ้นดื่มพร้อมกับยื่นกล่องของขวัญสีแดงกล่องหนึ่งให้

“จากอาจารย์หรอฮะ”

“อืม...นี้ของขวัญของฉันกับพี่นะจ้ะอเลนคุง”

“ขะ...ขอบคุณครับรินารี่”

“นี่ของฉันกับปู่นะอเลน~ อ่านให้สนุกล่ะ”ว่าที่บุ๊คแมนว่าแล้วยื่นหนังสือเล่นหนึ่งมาให้

“นี่ของผมครับท่านวอคเกอร์”

“โทม่า”

“เอ้า นี่รับไปซะ” เจ้าของใบหน้าที่บดบึ่งอยู่เสมอยื่นกล่องปากาสีทองมาให้

“เอ๋ ขะขอบคุณครับคันดะ”

“นี่ของดิฉันค่ะ”

“นี่ของผมครับ”

......................................................

“เอ่อ ขอบคุณมากนะครับทุกคน ขอบคุณจริงๆ”อเลนกล่าวขึ้นเมื่อถูก ดันขึ้นมาบนเวที

“ก็ครอบครับเดียวกันนี่ จะทำก็ทำได้อยู่แล้ว”คำพูดที่สะดุดใจทำให้ อเลนน้ำตาคลอ

ครอบครัว.............

สิ่งที่เด็กต้องคำสาบอย่างเขาไม่เคยมี...........

บัดนี้เขา...ได้รับมัน

ขอบคุณพระผู้เป็นเจ้า...................

ขอบคุณมาน่าที่เก็บผมมา..............

“ขอบคุณนะครับ....ทุกคน”

...........................................
จบแล้วค่า