The Code : ฝ่าวิกฤตวังวนมายาสีดำ

"สวัสดี ฉันว่าเราน่าจะเคยเจอกันที่ไหนซักที่นะ"

"หืม ?"

"จำไม่ได้เหรอ ? แต่ฉันว่าฉันเคยเห็นคุณที่ไหนซักที่นึงละ"

"กี่ร้อยกี่พันคนที่เห็นหน้าแล้วหน้านั้นก็เลือนหายไปจากความทรงจำ"

"เอาเถอะจะจำได้หรือไม่ได้ตอนนี้ไม่สำคัญแล้ว"

"คำถาม ไม่สิถามเฉยๆนี่ละ  ความทรงจำที่เก่าที่สุดของคุณคืออะไรเหรอ ?"

.

.

.

.

.

"จำไม่ได้เหรอ หรือแค่ลำดับไม่ได้ว่าอันไหนเก่ากว่า น่าจะพอจำได้บ้างละน่า "

"แหงละ ก็ฉันถามว่า ความทรงจำที่เก่าแก่ที่สุดนี่นา เพราะงั้นจึงมีคำตอบแน่แต่ปัญหาอยู่ที่อันไหนสำหรับความทรงจำที่เวลาไล่เลี่ยกัน"

"คำถามนี้ยากไปรึเปล่า หรืออยากได้คำถามเพิ่ม ออ...ได้สิฉันจะถามเพิ่มละกันแม้ว่าคุณจะบอกว่าไม่ก็ตาม"

"ขอถามว่า ตอนนี้คุณทำอะไรอยู่เหรอ ?"

.

.

.

.

"อ่ะ  ลืมเพิ่มเติม ห้ามบอกว่า กำลังอ่าน นอน นั่ง ยืน หรือลักษณะกิริยาท่าทางต่างๆ แล้วก็ไม่เอาหายใจ กิน ขับถ่าย กลืนน้ำลาย กระพริบตา อะไรทำนองนี้ห้าม แล้วก็ห้ามหยิบของขึ้นมาทำแล้วตอบ เช่นหยิบตลับเกม มือถือขึ้นมาเล่น ไม่นับๆ ห้ามกำลังระลึก นึกคิดถึงเรื่อง บลาๆๆ ห้ามๆๆ"

"อ่าว แล้วจะตอบอะไรล่ะ ? งั้นย้อนไปคำถามแรก ความทรงจำที่เก่าที่สุดของคุณคืออะไรเหรอ ?"

"ความทรงจำนั้นยังอยู่ไหม บางครั้งกลับมานึกอีกครั้งก็หายไปเสียแล้ว"

"มันเป็นสิ่งที่ไม่มั่นคง บิดเบี้ยว ไร้รูปร่าง อิสระ  แล้วจะต้องลืมเหรอ ?"

"ที่ลืมเพราะมันไม่สำคัญยังไงล่ะ "

"งั้นเรามาทักทายกันอีกรอบ  สวัสดี สวัสดี ? "

"เอ๋ๆ ลืมอะไรอีกแล้วหรือเปล่า คุณกำลังลืมเรื่องที่แสนสำคัญอยู่นะ"

"ลืมแล้วสินะ จะบอกให้ดีไหมนะว่าคุณกำลังลืมอะไร"

"ไม่ดีกว่า เอาเป็นว่าจะเล่าเรื่องๆนึงให้ฟังแทนก็แล้วกัน"

"เรื่องนี้นะไม่ว่าใครก็ต้องเคยได้ยินซักครั้งแหล่ะ "

"เรื่องมีอยู่ว่า มีชายคนนึงเป็นนักเดินทาง เขามักคุยกับฉันว่า... "

"เอ๋ ???  ไม่รู้จักเหรอ ? ไม่เคยได้ยินเหรอ ? "

"เดี๋ยวสิฟังฉันให้จบก่อน..."

"เดี๋ยวก่อนนน...."

"ฟังฉันก่อน..."

......

...

..

.

.

.

.

"เอาเถอะ เดี๋ยวคุณก็นึกออกเองว่ากำลังลืมอะไร แต่ อ่ะ!!! ก็ลืมไปแล้วนี่หน่า จะไปนึกออกได้ไง"