Dino crisis

ลำดับตอนที่ #1 : เกริ่นนำเรื่องก่อนค้าบ

หวัดดีกันก่อนค้าบ
เรื่องนี้เป็นแนวสงครามเรื่องแรกที่แต่งครับ
บางทีในการอธิบายเรื่องอาจจะงงๆไปหน่อบ ภาษาอาจจะน่าเบื่อไปบ้างยังไงก็ติชมกันด้วยนะครับ
รักคนอ่าน มาก มาก
เม้นกันด้วนะ
DEOXIV
(เชียงใหม่เจ้า)

---------------------------------------------
วันที่ 15 กันยายน 2548

วันนี้อากาศสดใส เมื่อไหร่จะเรียนเตรียมฯ จบสักทีนะจะได้แบ่งสายเรียนซะที ฝึกมาเหนื่อยมาก อาบน้ำ กินข้าว ฝึก แล้วก็นอนที่ห้อง …

เป็นบันทึกสั้นๆของเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง ซึ่งเขาก็เหมือน นักเรียน ม.ปลาย ทั่วๆ ไปที่ขนาด ความสูงพรวดขึ้นอย่างรวดเร็วในช่วงวัยนี้

เด็กหนุ่มคนนี้ชื่อ สามารถ ขุนศึก เพื่อนๆของเขามักเรียนเขาว่า "เส" เพราะเขามีความเป็นผู้บังคับบัญชาของทหารอยู่อย่างเต็มเปี่ยม เขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่งที่มีรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าใช้ได้ทีเดียว สำหรับนักเรียนในช่วงวัยนี้ อาจจะเป็นเพราะ ยศ นรต. ปี3 ของเขา เขาจึงได้มีรูปร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามที่แตกต่างจาก เด็กในช่วงวัยเดียวกัน

"เส" เป็นนักเรียนเตรียมทหารได้ด้วยการอุปการะของทหารชั้นนายพันผู้หนึ่งชื่อว่า พันโท วิเชียร ที่ เส เคารพรักเสมือนพ่อของเขาเอง เพราะว่า เสเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ พ่อของเสเสียชีวิตตั้งแต่เส 9 ขวบในสงคราม อิรัก แม่ของเขาก็เสียชีวิตก่อนหน้านั้นไม่นาน พันโท วิเชียร เลยนำเสมาเลี้ยง เพราะผู้พันไม่มีลูกและผู้พันก็นับถือพ่อของเสมานานแล้ว

ศูนย์การฝึกนักเรียนเตรียมทหาร...จังหวัดนครนายก

ในวันนี้ เสได้ทำการฝึกมาตั้งแต่เช้าจรดเย็น หลังจากมีสัญญาณให้นอน เสก็ล้มตัวลงไปที่เตียงของเขา ที่นี่มีเตียงให้นักเรียนแบบหยาบๆนั่นล่ะเป็นเตียงสี่เสาแข็งๆ สองชั้น เขาล้มตัวลงนอน แล้วเขาก็เหลือมองไปที่หัวเตียงแล้วก็แย้มรอยยิ้มนิดๆที่เจือความเศร้าหมองก่อนที่จะเอื้อมมือไปที่ปลายเตียงสองชั้นแล้วหยิบภาพถ่ายของพ่อแม่ที่ถ่ายคู่กับเขามาดูด้วยความคิดถึงในภาพมีพ่อของเขานั่งอยู่บนเก้าอี้เล็กในสวน กับแก้วหาแฟที่มีควันกรุ่นตั้งอยู่บนโต้ะหินอ่อนเข้าชุดกัน ข้างๆมีหญิงสาว ที่ในมือถือเหยือกกาแฟอยู่ แล้วยิ้มให้กับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ...ใช่แล้วนั่นแม่ของเขานั่นเอง ส่วนตัวเขาในรูปน่ะรึ กำลังวิ่งไปเพิ่งจะเข้าไปอยู่ในกรอบภาพนั่นไง เพราะรูปนี้เขาเป็นคนถ่ายเอง แต่คราวนั้นวิ่งมาช้าไปหน่อยเลยเห็นรูปเขาลื่นล้มที่หน้าโต๊ะพอดี เสยิ้มรอยยิ้มนิดๆถึงเรื่องราวเปิ่นๆของตัวเองแล้วก็เอื้อมเอารูปไปวางไว้ที่เดิม หอนอนไฟปิดแล้วตั้งแต่เวลา 2 ทุ่มครึ่ง เพราะถึงเวลาเข้านอนแล้ว ภาพใบนี้เป็นภาพที่เขาเก็บไว้ตลอดเวลา และแล้ว ชายหนุ่มในทรงผมเกรียนตามธรรมเนียมแบบทหาร ก็ผลอยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนจากการฝึก โดยไม่ทันได้สังเกตว่า มีภาพของคนๆหนึ่งในรูป...

กำลังค่อยๆจางหายไป เสมือนว่าเขากำลังจะถูกลบไป...จากปัจจุบัน