ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ((3)) ความลับ 2 [[100%]]
(ความลับ 2 )
ฉันจะเล่าแล้วนะ.....
ย้อนไปเมื่อ 7 ปีที่แล้ว
ณ หน้าผาที่สูงจากระดับน้ำทะเล บนพื้นหญ้าเขียวชะอุ่ม เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่งนั่งทอดสายตาไปตามคลื่นน้ำของทะเลสีฟ้าใส เธอคิดอะไรไปเรื่อยๆ แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง
"แวร์ๆ" เด็กหญิงวัยเจ็ดขวบหันไปตามเสียงเรียก
"O_O" เด็กสาวตกใจเมื่อเธอหันไปพบกับดอกหญ้าปุยนุ่นสีขาวช่อใหญ่ตรงหน้าที่อยู่ในมือเด็กหนุ่มที่อายุพอๆกับเธอ
"เอาไปซิ ^_^" เด็กชายพูดพลางยิ้มหวานแล้วยื่นดอกหญ้าให้เด็กหญิง
"ให้ฉันหรอ ค่อดต่อนน์?"
"อืม ^_^" เด็กชายตอบ พลางนั่งลงข้างๆเด็กหญิง
"นี่ อีกไม่กี่วันเราจะไปจากที่นี่แล้วนะแวร์ อีกหน่อยเราคงไม่ได้มาเที่ยวที่นี่อีกแล้วละ มาทำสัญลักษณ์ กันไหมแวร์ ว่าเราเคยมาที่นี่ ^_^" เด็กหนุ่มหันไปพูดกับเด็กหญิง
"สัญลักษณ์??"
"อ่า..ใช่แล้ว ^_^"
เด็กชายพูดแล้วดึงมือเด็กหญิงให้ลุกขึ้น แล้วทั้งสองก็ช่วยกันขุดหลุมบนหน้าผานั่น เด็กชายจัดการแบ่งดอกหญ้าออกครึ่งนึงแล้วอีกครึ่งนึงให้เด็กหญิง
"อฐิษฐานสิ" เด็กชายพูด
"อ่ะ..อืม"
แล้วทั้งสองก็ต่างอฐิษฐาน...
"ห้ามบอกนะ เดี๋ยวคำอฐิษฐานจะไม่เป็นจริง"
"อ่ะ อืมม"
หลังจากที่ทั้งสองอฐิษฐานแล้ว เด็กชายก็จัดการเอาแหวนเงินที่สลักชื่อของตัวเองและดอกหญ้าทั้งหมดใส่ลงไปในหลุม
"นี่..ค่อดต่อน นายจะเอาแหวนนี่ใส่ลงไปในนี้หรอ?"
"อืม เธอก็เอาของธอใส่ลงไปด้วยสิ"
"จะดีหรอ?"
"ดีมากๆเลย ^^" เด็กชายพูดจบ ก็ดึงมือเด็กหญิงขึนมาแล้วถอดแหวนในมือของเธอออกมาแล้ววางแหวนลงไปในหลุมนั่นแล้วจัดการฝังกลบทันที
"อ่า เสร็จแล้วว^^"
"อืม ^^" ทั้งสองยิ้มให้กัน
"ค่อดต่อนน์ แวร์ซายด์! ไปกันเถอะลูกเราจะออกเดินทางกันแล้วนะ" เสียงหญิงสาววัยกลางคนส่งเสียงเรียกทั้งสอง
"คร้าบบบบ" เด็กชายขานรับ
"ไปกันเถอะ ^^" เด็กชายพูดพลางดึงมีของเด็กหญิงให้เดินไปด้วยกัน
"เดี๋ยว" เด็กหญิงพูด
"หืม"
"แปปนึงนะ" เด็กหญิงพูดพลางล้วงเมล็ดทานตะวันออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เเล้ววางเมล็ดทานตะวันไว้บนหลุมที่กลบไว้เมื้อกี้ แล้วรดน้ำด้วยขวดน้ำที่ติดมาด้วย
"อืมม ไปกันเถอะ ^^" เด็กหญิงพูดแล้วดึงมือเด็กชาย แล้วทั้งคู่ก็จูงมือกันลงมาจากหน้าผานั่น
.......
"อืมนั่นแหละ รักเเรกของฉัน" ฉันพูดหลังจากเล่าความหลังของฉันให้เซิร์ท(รู้จักชื่อแล้ว)ฟัง นายนั่นเป็นผู้ฟังที่ดีมากก เงียบตลอดเลย หลับไปยังเนี่ย ฉันหันไปดูนายนั่นที่นอนราบอยู่กับพื้นหญ้าข้างฉันที่นั่งอยู่ นายนั่นหลับตาอยู่นี่นา หนอยย นี่แสดงไม่ได้ฟังใช่ไหมเนี่ยย อุตส่าเล่านะว้อยย แต่ก็ดีแล้วล่ะจะได้ไม่รู้เรื่อง ฮ่าๆๆ
"อืมม..แล้วค่อดต่อนน์นี่เขาอยู่ที่ไหนล่ะตอนนี้" เอ๊ะ! เสียงใครหว่า เย้ย!! เสียงคนข้างๆฉันนี่หว่านี่แสดงว่าฟังเรอะ โธ่! อุตส่าห์หลงดีใจ ให้ตายเหอะ!
"ค่อดต่อนน์ตอนนี้เขา...ไปแล้วล่ะ"ฉันตอบ
"ไปไหน?"
"ไปตายแล้ว!!" ฉันบอกเซิร์ท ไปแล้ว มันแปลว่าตายเว่ยย ไม่ได้รู้เรื่องเล้ยย เฮ้ออ~
"อ่ะ อ้าวเหรอ โทดทีๆ ฉันไม่รู้"
"แล้วเขาตาย เออ..ยังไง"
"อืม ฉันก็ไม่รู้หรอกนะ หลังจากที่ฉันกลับมาจากที่นั่นได้ไม่นาน ฉันก็รู้จากแม่ว่าเขาไปแล้ว..ตอนนั้นฉันเสียใจมาก ไม่ยอมออกไปไหน ไม่ยอมกินข้าว อยู่แต่ในห้องนอนตลอดเลย งานศพเขาฉันก็ไม่ได้ไป หลังจากงานศพเขาผ่านไปไม่นาน แม่ฉันก็เข้ามาในห้องฉันแล้วแม่ส่งซองเอกสารสีน้ำตาลให้ฉันแล้วแม่ก็ออกไป...ในนั้นมีจดหมายแล้วก็สร้อยอยู่ในนั้น...มันเป็นของค่อดต่อนน์.."
"สร้อยอันนี้เหรอ??" เซิร์ทชี้สร้อยเงินที่มีจี้รูปคิวปิดตัวเล็กๆห้อยอยู่
"อืม..เนี่ยเเหละฉันใส่มันไว้ตลอด.."
"แล้วในจดหมาย..เขียนว่าไง" ฉันรู้สึกเหมือนว่า นายนี่มันถามมากจังฟร่ะ แต่ฉันก็ต้องตอบสินะ
"ฉันจำไม่ได้..จำได้แค่เขาบอกว่าสักวันจะเจอกันอีก..แค่นั้นล่ะ"
"อืมม เรื่องของเธอจบแล้วสินะ"
"อืม ตานายแล้ว"
"อยากรู้เต็มที่เลยนะ"
"ที่นายล่ะ ยังอยากรู้ได้เลย"
"ฉันจะเล่าแล้วนะ"
"อืมๆ"
"เรื่องของฉันมันเริ่มจากตอนที่ฉันอยู่ม.ต้น ตอนม.1 ฉันมีแฟนเธอชื่อ เมิส"
"ชื่อแปลกอ่ะ มันแปลว่าอะไรหรอ?"
"ฉันไม่รู้"
"ฉันรักเธอมาก แต่เธอกลับมาจากฉันไปตอนโดยที่ไม่ล่ำลาซักคำ"
"เมิส ไปไหนเหรอ?"
"ตาย.."
"อ้าวว ฉันไม่รู้อ่ะ ขอโทดๆ เล่าต่อๆ"
"ฉันไม่รู้ว่าเมิส เป็นลูคีเมีย..ระยะสุดท้าย" เซิร์ทพูดแล้วหลับตาลง คงเศร้ามากๆเลยสินะ ฉันรู้สึกเหมือนฉันเหมือนกับเขาจัง แต่ฉันชอบทำดูหมือนเข้มแข็งทุกครั้งเวลาที่พูดถึงเรื่องของค่อดต่อนน์ แต่ดูเซิร์ทสิ เขาไม่เก็บซ่อนความรู้สึกใดๆเลย ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า..เซิร์ทกำลังนึกถึงเมิสทุกครั้งเวลาที่เขาเล่าถึง..เมิส
"ก่อนที่เมิสจะไป 2 วัน ฉันไปเที่ยวกับเขาแล้วเมิสบอกว่า สักวันนึงฉันจะเจอ คนที่เหมือนกับเขา แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่เจอเมิสอีกเลย พอรู้อีกที เมิสก็ไปแล้ว"
"ละ แล้วนายเจอคน คนนั้นยัง?"
"ไม่รู้สิ ฉันยังไม่แน่ใจ"
"แล้วเมิส เอ่อ เขาเป็นคนยังไงเหรอ?"
"ทำไมเธอถามมากจัง"
"ที่นายยังถามได้เลยนิ"
"เธอถามเยอะกว่าฉันอีก"
"นายก็ตอบมาเถอะน่า"
"เมิส..ก็เป็นคนอืมม นิสัยดีแล้วก็น่ารักกว่าเธอก็พอ"
"ว่าฉันเหรอ"
"ฮ่าๆๆ ชมมั้ง"
"นายดีตายล่ะ เหอะ!"
"รู้สึกว่าเธอจะไม่ค่อยเหมือนที่ฉันเคยได้ยินมาเลย"
"นายเคยได้ยินว่าไง?"
"ก็ หยิ่ง ดุ เย็นชาไม่เคยยิ้ม หน้าบึ้ง ปากจัดอะไรทำนองเนี้ย"
"ใครมันพูดแบบนั้นฟร่ะ"
'กริ๊งงงงง กริ๊งงงง'
"กริ่งแล้ว ฉันไปก่อนนะ"
"อืมม แล้วเจอกัน"
ฉันจะเจอนายตอนไหนกันล่ะ ย่ะ แต่ว่าวันนี้ฉันรู้สึกเหมือนว่าวันนี้ฉันหลุดๆยังไงไม่รู้ เหมือนว่า..เป็นตัวของตัวเอง ฮะๆๆ บ้าไปแล้วฉัน ฉันเดินกลับมาที่ห้อง อ่าดีจัง คุณครูยังไม่มา ฉันเดินไปที่นั่งประจำของฉันที่อยู่ข้างๆยัยเฟ พอนั่งปุ๊ป เสียงหนึ่งข้างๆฉันก็ดังขึ้นปั๊ป
"แก นี่แกไปไหนมาห๊า! ฉันเป็นห่วงแกมากๆๆ เลยนะเพื่อนน"
"เหรอออออ นี่แกเป็นห่วงฉันด้วยเหรอเนี่ยย นึกว่ามัวแต่ไปจู๋จี๋กับพี่ฟรีซ" ฉันลากเสียงยาวประชดยัยเฟ เชื่อตายล่ะ
"จริงนะ นี่แกประชดฉันเหรอย่ะ"
"ป่าวนิ แค่ไม่เชื่อ ฮ่าๆๆ"
"ชิ!" ยัยเฟสบัดหน้าไปอีกทางเพื่อให้รู้ว่ามันงอน งอนก็งอนไปเซะ! ไม่สนเว่ย ฮ่าๆๆ
ฉันหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย รวมถึงเรื่องวันนี้ด้วย...ไม่อยากจะเชื่อเลย จะมีคนที่เป็นเหมือนฉันอีก ฉันมีเพื่อนแล้ว แล้วฉันก็ยังรู้สึกว่า ฉันได้ปลดปล่อยอะไรหลายๆอย่างที่มีอยู่ในใจที่มันอัดแน่น เหมือนมันระบายออกไปหมด รู้สึกเหมือนว่าฉัน สดใสขึ้น ฮ่าๆๆ
******************************************************************************
100% ฮิฮิ้วววววว รอตอนต่อไปกันนะ
*O* ขอร้องงง เม้นด้วยนะค๊า ดีใจจังที่มีคนอ่าน ><
ขอบคุณทุกคอมเม้น รู้สึกดีมาก
ขอโทษ ที่อัพทีล่ะนิดทีละหน่อย
มันไม่ต่อเนื่อง ก็เข้าใจค่ะ ต่อไปนี้เราจะพยายามนะ
ให้มันจบตอนเดียว สัญญาค่า
เราลืมแนะนำตัวอ่ะนะ เราชื่อมุก แค่นี้ล่ะ อายุก็ 13 จะ 14 แล้ว
แก่ขึ้นอีก
อันนี้เอามาลงเพราะว่า กลัวนึกภาพหน้าผาไม่ออกกัน ฮิฮิ
เรารู้ว่าเรามีข้อบกพร่องตรงที่นิยายเรามันไม่ละเอียด อาจจะนึกภาพกันไม่ออก
เราอธิบายไม่เก่งอ่ะ ทำไงได้ จะพยายามแล้วกันเน้อ
ง่ะ โทดที ที่พุดมาก งั้นก็รอตนต่อไปกันนะ อย่าลืมนิยายเราล่ะ
บับ บาย จ้า (^O^)/
----------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น