คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความเป็นมา1
เหตูการณ์นี้เกิดขึ้นช่วงตอนฉันอยู่ชั้นประถมปีที่ 6 ช่วงปิดเทอมจะเข้าโรงเรียนมัธยมศึกษาตอนต้น
ช่วงนั้นฉันเป็นคนที่เงียบไม่ชอบพูดคุยกับใครไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือคนในครอบครัว ฉันไม่รู้ว่าทำไม่ฉันไม่คุยกับคนในครอบครัว ฉันได้เข้าเรียนที่โรงเรียนประจำอำเภอฉันได้เจอเพื่อนใหม่เยอะมาก แต่ฉันก็ยังมีนิสัยเดิมๆ จนไม่มีไครที่จะเป็นเพื่อนกับฉัน แต่มีเพื่อนคนหนึ่งเขาเข้ามาคุยกับฉันทุกวัน จนฉันเริ่มคุยกับเขามากขึ้นและมีเพื่อนมากขึ้น จนฉันได้จบมัธยมศึกษาตอนต้นฉันได้เข้าเรียนเทคนิคประจำจังหวัด ดัวยความที่ฉันเป็นคนพูดน้อยทำให้ฉันมีเรื่องเกือบทุกวันแล้วฉันผิดหรอที่ฉันไม่พูด การที่ฉันไม่พูดฉันต้องสู้คนไม่เป็นใช่มั้ย ถ้าคุณคิดแบบนั้นคุณคิดผิด ฉันไม่พูดแต่ฉันก็สู้คนนะ
ช่วงฤดูร้อน
“น้องจะเดินไปใหนหรอพี่ไปส่งมั้ย” ฉันเงยหน้าที่ฉันก้มมองพื้นมาตลอดทางเพราะมีเสียงเข้ามากระทบโสตประสารการได้ยินเสียงของฉัน ฉันเอียงหน้าเล็กน้อยในการมองเป็นเชิงถามว่าคุยกับฉันใช่มั้ย
“อ่าวพี่ถามทำมั้ยไม่ตอบล่ะน้อง” ฉันไม่สนใจและเดินต่อไป ส่วนคนที่ถามมันก็ขับรถมาขวางหน้าฉันซะงั้น
“ป่ะเดียวพี่ไปส่งนะ” มันตื้อไม่เลิก
“ยุ่ง” ฉันตอบกลับไป มันไม่ยอมกระชากแขนฉันให้ขึ้นรถไปกับมัน ตอนนี้ฉันชักอารมณ์เสียแล้วซิ เราอุสาเดินเล่นเพื่อฆ่าเวลาในการเดินไปทำงานที่ร้านกับต้องมาเจอตัวมารความสุขตั้งแต่เช้า
“ปล่อย”ฉันใช่เสียงที่คิดว่าต่ำ ตัวฉันเริ่มสั่น
“กลัวพี่หรอ ดูสิตัวสั่นเหมือนลูกนกเลย” ฉันไม่รู้ว่าหลังจากนั้นเกิดอะไรพอรู้ตัวอีกที่มารความสุขของฉันก็นอนอยู่กับพื้นถนนเรียบร้อยแล้ว
ใช่ฉันเหมือนมีสองบุคลิกในตัวฉันแต่อีกด้านของฉันคืออะไรฉันไม่รู้ เมื่อฉันโกรธฉันจะคุมสติไม่ได้พอรู้ตัวฉันก็เป็นแบบเดิม แต่เพื่อนตอนมัธยมต้นของฉันบอกว่าอีกด้านของฉันเป็นเหมือนปีศาทเลย เพื่อนคนนี้ของฉันชื่อ อามิ เป็นลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น หน้าตาจัดอยู่ในขั้นดีมากเลยเหมือนตุ๊กตาเลยก้อว่าได้ เป็นเพื่อนที่ดีเลย ส่วนมากฉันกับอามีจะอยู่ด้วยกันตลอดแต่วันนี้อามิไปหาพ่อกับแม่เลยไม่ได้มาด้วย ฉันเดินเข้ามาในร้านขายอาหาร
“ดีจร้า โซยุ วันนี้อามิไม่มาหรอ” เจ้าของร้านถามฉัน ฉันไม่ตอบแต่ยืนซองสีขาวให้เจ้าของร้านไป และฉันก็เดินไปหลังร้าน
“รับอะไร”ฉันถามลูกค้าที่เดินมานั่งที่โต๊ะในร้าน
“มีอะไรบ้าง” ฉันยืนเมนูอาหารให้ไป หน้าที่ฉันไม่ได้เป็นเด็กเสริฟหรอกนะแต่อามิไม่ว่าเลยต้องมาทำแทนหน้าที่ฉันอยู่ในครัวเป็นคนช่วยทำอาหาร
“งั้นเอา สปาเก็ตตี้ซามอน 2 ที่ น้ำส้ม 1 และ โกโก้” ฉันจดและนำไปให้พ่อครัว
ฉันทำอย่างนี้จนเลิกงาน ฉันเก็บโต๊ะและเก้าอี้ถูพื้นร้าน ฉันทำเสร็จประมาณสี่ทุ่ม เหนื่อยแต่ก็ดีเพราะเจ้าของร้านเข้ารับนิสัยฉันได้
“กลับแล้วนะ”ฉันพูดก่อนออกจากร้าน
“กลับดีๆนะ”เจ้าของร้านตอบกลับมา
เพิ่งหัดเป็นครั้งแรกยังไงก็ขอฝากไว้ด้วยนะ
ถ้ามีอะไรที่ให้ต้องแก้ไขบอกได้
ความคิดเห็น