ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : น้ำหนาวของอคิน1| รุนแรง
แว่!!!
“เ็บนะ ปล่อยหนาวเี๋ยวนี้นะุอิน”เาไม่ฟัที่เธอพูเลย เอาแ่ระาเสื้อนา็าม้วยาเอเธอ เธอทำเอไ้แ่ร้อไห้สะอึสะอื้นออมา เพราะไม่สามารถทำอะไรไ้
“เธอะร้อไห้ทำไม เราำลัมีวามสุ้วยันนะ”
“ไม่ทำแบบนี้ ุอินอร้อไม่ทำแบบนี้ ไม่ทำนะ”
“เียบๆสิ ยิ่เธอร้อไห้แบบนี้ันยิ่มีอารม์นะ”
“อย่าทำแบบนี้นะ”เธอเบือนหน้าหนีอินที่พยายามยื่นหน้าัวเอเ้ามาูบเธอแ่มัน็ไม่ไ้ผล อนนี้เาำลัเลื่อนริมฝีปาัวเอลมาบเม้นหน้าออเธอแทน และบีบเ้นหน้าอนมันมีรอยแึ้นมา เธอรู้สึลัวมาเพราะว่าไม่เยที่้ออยู่ในสถานาร์แบบนี้ เธอะพยายามเอาัวเอออไปาห้ออเาอนนี้ให้ไ้
“เธอหยุิ้นไ้แล้ว ยัไวันนี้ันะเอาเธอให้ไ้”
“่วย้วยๆๆ”เธอพยายามะโนเสียัเพื่อให้นที่เินผ่านบ้านหลันี้ไ้ยิน
“เธอะโนไป็ไม่มีประโยน์หลอนะเพราะห้อนี้มันเ็บเสียรู้ ไว้ะ้วย”
“อย่าทำแบบนี้เลย หนาวรู้ว่าุไม่อบหนาว หนาวะไม่อยู่ที่นี่แล้ว หนาวะอป้าอ่อนลับไปอยู่ที่บ้านัวเอที่่าัหวั อย่าทำอะไรหนาวเลยนะ”
“ใรว่าันไม่อบเธอ ันนะอบมา มีนมาให้เอาถึที่แบบนี้”
“อืออออ ไม่เอาแบบนี้”น้ำหนาวพยายามยับัวาอินที่ำลั่อมร่าเธออยู่ ยับัวไป้านบนนหลัอเธอิเ้าับหัวเีย
“ะยับไปไหน ให้เธอิ้นให้ายัน็ไม่ปล่อยเธอไป่ายๆหลอ มานี้”อินว้าเ้าที่้อเท้าอเธอพร้อมระาลมาให้เสมอัวอเาอยู่
“อือออออ!! รี๊!!”น้ำาที่ลั้นเอาไว้อนนี้มันลั้นไม่ไหวน มันไหลอาบแ้มทั้สอ้าอเธอเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นอินวัเอาแท่นเอ็นนาให่อัวเอออมาาาเ เาเอามือัวเอัมันเ้าัออ่อหน้าเธอที่ำลัหวาลัวับารระทำอเา
“พร้อมแล้วนะ”
“ไม่พร้อม”
“ไม่พร้อม็เรื่ออเธอ”
สวบบบ!!
“รี๊!!!”เธอิ้นพล่าน้วยวามเ็บปวทันทีที่อินันท่อนเอ็นนาให่อัวเอเ้ามาใน่อทารัอเธอ ึ่มันเป็นารระทำที่รุนแรมา
ปึ!!! ปึ!!! ปึ!!!
“เ็บๆนะไม่ไหวแล้ว”ร่าายอเธอเลื่อนย้ายไปมาามแรระแทออิน เธอทำไ้เพียิเล็บลบนที่นอนเพื่อระบายวามเ็บปวที่อินมอบให้ พยายามเบื่อนหน้าหนีเาไปทาอื่น เธอไม่อยาะเื่อเลยว่าเธอ้อมาในสถานาร์แบบนี้
“หึ”อินสะแยะยิ้มใส่เธอหลายรั้ แล้วยับสะโพัวเอเ้าออ่อทารัอเธอเพื่อระุ้นให้ร่าายอเธอผลิน้ำหล่อลื่นึ้นมา านั้น็ระแทท่อนเอ็นัวเอใส่่วร่าอเธออย่าหนั
ปึ!!! ปึ!!! ปึ!!!
“อ้าาออให้มันว้าๆว่านี้หน่อยสิ ันระแทไม่ถนั”เาับาเธอแยออาันว้าๆเพราะว่าเธอพยายามหนีบาัวเอเอาไว้
“ันไม่อยาใ้วามรุนแรับเธอนะ แ่ถ้าไม่เื่อฟั ันะทำให้เธอลุไปไหนไม่ไ้เลย”อนนี้เหมือนร่าายอเธอมันะไม่ไหวแล้ว นไม่รู้ว่าอินยโทรศัพท์มาอัลิปวีีโอที่ำลัมีอะไรันไว้ าอเธอมันพร้อมะปิลอเวลา แ่อิน็ไม่สนใ เาเอาแ่บรรเลบทรัับร่าายอเธอนเธอสลบไปอนไหน็ไม่รู้
หลายั่วโม่อมา…
น้ำหนาวลืมาื่นึ้นมา แล้วมอไปทั่วห้อสัเเห็นแ่วามมื นประิประ่อเรื่อราวไ้ว่าอนนี้เธอหน้าะอยู่ห้อออิน เธอยับัวไปไหนไม่ไ้เลยเพราะร่าายอเธอมันระบมเ็บปวไปหม เธอพยายามยับัวอีรั้แ่มัน็ไม่ไ้ผลเพราะอนนี้มีแนออินที่พาที่เอวเธออย่าแน่นนยับไปไหนไม่ไ้ เธอพยายามับมือเาเบาๆเพราะลัวว่าเาะื่นึ้นมาโวยวายอี พอเธอเอาแนออินออไ้แล้ว เธอพยายามยับัวเอเบาๆเพราะว่านายับนิเียวมัน็สะเทือนไปถึ่วล่าอเธอแล้ว พอเินลมาาเียไ้แล้ว พยายามเิน้าๆเพราะเินเร็วไม่ไ้มันเ็บไปหมร่าายเลย
“ถึห้อัที”เธอล้มลนอนบนเียนอนอัวเอทันที ีที่ว่าเธอนอนนละห้อับป้าอ่อนไม่ั้นป้าอเธอ้อสสัยแน่ว่าไปไหนมาสภาพถึเป็นแบบนี้ เธอใ้เวลาเินลับมาห้อ่อน้านานเพราะว่าห้ออุอินับห้อพัเธอ่อน้าไลเลย เธอนอนเอามือ่ายหน้าผาเอาไว้ไม่อยาะิเลยว่าเรื่อที่เิึ้นเป็นเรื่อริ เธออุส่าห์ะเ็บพรหมรรย์ัวเอไว้ให้นรััวเอ แ่มันับบลเพราะว่าัวเอโน่มืน เธอเอาแ่นอนร้อไห้และเพลียหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น