code line จะใช่ก็ใช่เฉยเลย EXO [ cb hh kd ]

“ หะ อะไรของมึงนะ ไอ้หาดมึงบอกว่าลืมจองหอจนตอนนี้หอนอกเต็มหมดแล้ว เหลือแต่หอใน โอ้ยย มึงคิดว่ากูกับมึงจะอยู่ได้ไหม” เสียงห้าวดังรอดโทรศัพท์อย่างหัวเสีย มันใช่เรื่องไหมเนี้ย ที่คนที่นอนห้องแอร์อย่างเขามาตลอด18ปีอย่างเขา ต้องมาอยู่ในหอในที่แสนจะระเบียบเคร่งขนาดนี้ 

“เฮ้ย กูลืมจริงๆ ตอนกูลงกูลืมดูดีๆ”

“แม่งเอ้ยยย  ซวยแล้วไงมึง” เสียงห้าวบ่นอย่างอดไม่ได้ นอกจากมหาลัยที่ได้ไปจะอยู่ไกลโพ้นแล้ว ยังต้องไปผจญภัยในห้องใน ชีวิตบัดซบศพเป็ดจริงๆ

“เออๆกูขอโทษ”

“เออ ช่างแม่งมันอยู่แค่ปีเดียวเอง” เห้อมมมมม เอาวะ ปีเดียวเองคนอื่นอยูได้ ก็ต้องอยู่ได้ดิวะ ฮือ แอร์กู

สวัสดีครับ ไม่ต้องงงครับผมจะมาเล่าเรื่องความบัดซบของชีวิตให้ฟัง มันเริ่มต้นขึ้นตอน ม.ปลายนี้แหละ ตอนที่ผมตีดอทอยู่ห้องห้องนอนกับไอ้หาดเพื่อนรัก แม่สุดที่รักของผมก็เดินเข้ามาในห้องอย่างเงียบๆแล้ววางเอกสารบางอย่างลงบนเตียงอย่างเบาๆแล้วส่งยิ้มบางๆให้พวกผม พร้อมเชือดพวกผมอย่างนิ่มๆว่า

“น้องเช น้องหาดแม่ทำเรื่องสมัครมหาลัยให้แล้วนะ และแม่น้องหาดก็บอกแม่ว่าให้ไปเรียนพร้อมน้องเช ไม่งั้นจะโดนตัดหางปล่อยวัดทั้งคู่”  แม่ยิ้มหวานปานน้ำผึ้งเดือนห้าแล้วเดินจากไปผมและไอ้หาดเขวี้ยงเม้าท์และหูฟังไปคนละทิศละทาง แล้วกระโจนมาดูเอกสารตรงหน้าทันที

แว่บแรกที่เห็น ชื่อ มหาลัยที่ได้ไปเรียนน้ำตาลูกผู่ชายแทบไหลหลั่งออกมา ฮือหืออออออ ไกลไปไหม ซัซ

และวันนั้นจนถึงวันนี้ ชีวิตผมและไอ้หาดเพื่อนรักจะเป็นยังไงนะ

…………………………………………………………………….