ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1:โดดเรียน (ฉบับปรับปรุงเจ้าค่ะ)
แฮ่ก แฮ่ก ฉันนอนแผ่หลาอยู่บนสนามหญ้าเขียวขจีหน้าพระราชวังแห่งอาณาจักรโอเลีย ที่จะว่านอนก็ไม่ใช่สินะ ฉันกำลังหมดแรงต่างหาก ฉันรู้สึกอ่อนแรงลงทุกที ยิ่งเห็นดาบยาวปลายแหลมจ่อมาที่คอฉัน แล้วผู้ถือดาบนั้นคือคนที่ฉันไว้ใจที่สุด
หลายคนอาจสงสัยว่า ฉันเป็นใคร เอาเถอะ รู้ไว้ว่า ฉันคือ ฟาว่า โอเดีย ก็พอ!!
“ยอมแพ้รึยัง” นาธาน คนที่ฉันคิดจะฝากชีวิตไว้กับเขาพูดด้วยเสียงอันดังลั่น เขาเคยเข้าร่วมรบกับพระราชา ทั้งคู่ร่วมก่อตั้งอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้ให้กำเนิดทารกคนหนึ่งกับสตรีคนที่ฉันจะไม่มีทางให้อภัยเขาตลอดชีวิต แม่ของฉันนั่นเอง!!
“ท่านพ่อชนะหนูทุกทีเลยนะค่ะ”ฉันพูด พ่อส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนประคองฉันลุกขึ้น แล้วเสกดาบให้หายไป หลายคนอาจตกใจกับภาพตรงหน้า แต่สำหรับฉันกับพ่อมดประจำราชสำนักคนนี้แล้ว ถือเป็นเรื่องธรรมดา ถึงสิ่งมหัศจรรย์ที่เรียกว่าเวทมนตร์นี้ จะไม่ใช่ส่วนประกอบที่ใช้ในชีวิตประจำวันสำหรับพวกพ่อมดแม่มดอย่างเราๆ ก็เถอะ
“รีบกลับเข้าไปนอนได้แล้ว”พ่อพูด ก่อนกอดฉันไว้ เรามีกันอยู่ด้วยกันมาเพียง 2 คน เท่านั้น ที่จริงแล้ว ฉันเคยพยายามตามหาแม่ของฉัน ไม่ว่าจะพยายามกรีดร้อง โดยคิดว่า แม่จะใจอ่อนยอมมาพบฉัน ครั้งหนึ่งฉันเคยลงไปในคุกใต้พระราชวัง เพราะคิดว่า แม่อาจโดยจับตัวไป แต่ฉันกลับพบโครงกระดูกมนุษย์ที่ลานประหาร มันเป็นภาพติดตาจนทุกวันนี้ ทั้งหมดน่ะ มันเป็นความผิดของแม่ ของแม่คนเดียว!! ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ฉันคงไม่คิดว่าตัวเองมีปมด้อยอยู่อย่างนี้หรอก!!
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”ฉันหอมแก้มพ่อก่อนเดินตามทางลับที่พ่อทำขึ้นมาให้ฉันโดยเฉพาะ เพื่อป้องกันผู้ไม่พึงประสงค์ที่จะมาทำให้ฉันอดมาซ้อมเวทมนตร์ยามราตรีกับพ่อ
ฉันเดินไปตามทางยาวจนสุดทาง แต่ความมืดยามรัตติกาลทำเอาฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ ถ้าฉันรู้...รู้สักนิดว่าใครคือแม่ของฉัน ฉันคงไม่ต้องเศร้าอย่างนี้หรอก...ที่จริง ฉันคิดถึงแม่มากรู้ไหม
“อะแฮ่ม หนีเรียนอีกแล้วนะจ๊ะ ฟาว่า”
“โถ่ โอลิเวียก็อย่าเสียงดังไปสิ”ฉันพูดกับเพื่อนสนิทของฉัน โอลิเวีย เธอเป็นเจ้าหญิงของเมืองแห่งนี้ เป็นเพื่อนซี้สุดเลิฟตั้งแต่สมัยที่ยังไม่มีหนังสือตำนานแห่งเวทมนตร์ (หนังสือตำนานแห่งเวทมนตร์ เป็นหนังสือของใครสักคนเนี่ยแหละ ซึ่งฉันก็จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร รู้แต่ว่า...เขาเป็นคนที่สร้างเมืองที่ฉันกำลังจะไปเรียนต่อ ได้ยินข่าวลือมาว่า เขายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อรอตัวแทนอะไรเนี่ย ต้องถามเจ๊โอลิเวีย เธอเป็นประเภทบ้าตำนาน ยังไงซะ มันก็เป็นแค่ตำนานๆหนึ่งเท่านั้น อาจจะเป็นแค่นิทานหลอกเด็กก็ได้ ใครจะไปรู้)
โอลิเวียน่ะ จัดอยู่ในประเภทหน้าตาดีมาก จนน่าอิจฉา ผมทองยาวสลวย ผิวขาวเนียน จมูกโด่ง ปากสีชมพูได้รูป ชายหนุ่มคนไหนเป็นต้องน้ำลายหกกับความงามของเธอ (อิอิ เพื่อนกันก็ต้องชมกัน เป็นของธรรมดาอยู่แล้ว)
“นะจ๊าาา โอลิเวีย อย่าบอกใครนะ”ฉันออดอ้อนเพื่อนสาว พร้อมกับเอามือนวดไหล่เป็นการเอาใจ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโอลิเวีย ดูจากสายตาคงนึกขัน ฉันไม่ใช่น้อย
“นี่ ฟาว่า เห็นเราเป็นพวกปากโป้งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”โอลิเวียมองฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความโกรธ หากแต่ใจจริงเพียงต้องการกวนอารมณ์ฉันเล่นเท่านั้นแหละ
“เปล่าจ้า เปล่า”ฉันรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็วและรีบขอโพยเพื่อนสาวเป็นการใหญ่ ไม่ได้กลัวโอลิเวียจะโกรธแต่อย่างใดหรอกนะ แค่อยากเล่นกับคุณเธอเท่านั้นแหละ โอลิเวียเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว แต่โอลิเวียก็ไม่ใช่พวกโกรธในเรื่องที่ไม่มีสาระ ฉันนับถือโอลิเวียมากๆ และฉันก็รู้สึกดีที่โอลิเวียได้มาเป็นเพื่อนของฉัน
“งั้นก็ดี เดี๋ยวเราช่วยฟาว่าโดดด้วยนะ”
~อ้าว นึกว่าจะห้าม กลับมาช่วยพาโดด เสียภาพพจน์เจ้าหญิงหมด~
~แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน มีคนดูต้นทางให้ สบายเลยเรา^o^อ้ะๆ อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้เป็นประเภทเด็กเกเร โดดเรียน อันธพาล อะไรพวกนั้นนะ ฉันโดดเรียนไปเรียนพวกเวทมนตร์กับพ่อต่างหาก ก็แหม วิชากุลสตรีมันน่าเบื่อนี่น่า ความจริงพระราชาแห่งอาณาจักรโอเลียให้ฉันเรียนพวกชงชา มารยาทผู้ดีอะไรประมาณเนี่ยกับโอลิเวีย แต่ฉันไม่ชอบวิชาพวกนี้อย่างยิ่ง ~
“ทางสะดวก”เพื่อนสาวสุดน่ารักมาคอยดูต้นทางให้ เธอกวัดมือพลางเรียกฉันให้วิ่งตามไป ฉันวิ่งผ่านทางเดินด้วยความเร็วสูง 1กม.ต่อนาที (เว่อร์ไป) แล้วเลี้ยวตรงมุมที่มีโอลิเวียรออยู่
“แฮ่กๆ” (เสียงเหมือนหมาหอบเลยนะ :ChoC0) หลังของฉันพิงกำแพงด้วยความเหนื่อยอ่อน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ฉันใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลเป็นทางบนใบหน้า (มันคงเป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก : D0nUt)
“โอลิเวียไปเรียนเถอะ เดี๋ยวจะเข้าห้องเรียนสาย ระวังคุณนายอิซเบลล่าเอ็ดเอา” ที่จริงโอลิเวียไม่ต้อง ดูต้นทางให้ก็ได้ ฉันน่ะโดดมานานแล้ว นี่ถ้าเธอรู้แล้วอย่าบอกใครนะ มันเป็นความลับระหว่างฉันและโอลิเวีย
“แล้วฟาว่าไม่มีใครคอยดูต้นทางให้ จะทำอย่างไรล่ะ”โอลิเวียทำสีหน้าเคร่งเครียดเกินเหตุในเรื่องที่ไม่ดีและไม่สมควรจะเครียด (อย่างเรื่องการโดดเรียนไง) โอลิเวียน่ะ เป็นพวกจริงจังกับชีวิต
“เฮอะๆ ไม่เป็นไร”ฉันยิ้มแห้งๆให้เพื่อนสาว
“แน่ใจนะ”โอลิเวียถามซ้ำ
~ขอบคุณนะจ๊าาา โอลิเวีย ที่เป็นห่วงเป็นใยกัน แต่ฉันน่ะนะไม่เป็นไรจริงๆ อย่าลืมสิ ฉันเป็นแม่มดนะ แล้วก็เป็นแม่มดที่น่าตาดีด้วย...อิอิ ~
“ระวังเถอะ เดี๋ยวจะเจอพวกวิญญาณ เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนักรบโบราณรึไง ที่เขาเกือบโดนวิญญาณจากศัตรูที่หวังยึดครองเบรีฟิวล์ทำร้ายอ่ะ”
~เบรีฟิวล์เป็นโรงเรียนที่พวกเราจะไปเรียนต่อกันแหละ เท่าที่ฉันทราบนะ โรงเรียนเนี่ยติด 1ใน 10 ของโรงเรียนต้องห้าม ที่ไม่มีใครอยากเข้าเรียนกันน่ะ แต่พ่อฉันยืนกรานว่าอย่างไงฉันต้องเรียนที่นี่ให้ได้ เพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้อ่ะนะ แต่พ่อบอกว่า สักวัน ฉันจะรู้ด้วยตัวของฉันเอง~
“เจ้าหญิงโอลิเวีย อยู่ที่ไหนน่ะเพคะ”เสียงแหลมสูงของอาจารย์อิซเบลล่าแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา
“รีบไปเถอะ ฟาว่า”โอลิเวียกระซิบบอก น้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน พร้อมกับการผลักฉันให้เดินก้าวไปข้างหน้า.....
ฉันวิ่งด้วยความเร็วสูงกว่าเดิมออกมานอกตัววัง ยามนี้อากาศค่อนข้างดี ท้องฟ้าสดใส ลมเบาๆพัดกลิ่นหอมของธรรมชาติมากระทบใบหน้า ผมสีน้ำตาลยาวปลิวไสวไปตามสายลม
ฉันรักธรรมชาติ มันทำให้ฉันรู้สึกร่มรื่น ถ้าวันไหนว่างๆ ฉันจะออกมาดูแลสวนนี้บ่อยๆ ถ้าไปเรียนแล้ว ใครจะเป็นคนมาดูแลสวนนี้กันนะ
พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า แม่ของฉันก็เป็นคนรักธรรมชาติเหมือนกับฉัน เวลามองฉันที่กำลังดมกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้พ่อนึกถึงแม่ขึ้นมาจับใจ เฮ้อ...ฉันแค่อยากรู้...อยากรู้จริงๆว่าใครคือแม่ของฉัน...ฉันเพียงแค่อยากรู้
ดวงตาสีเขียวอมฟ้าคลอไปด้วยน้ำตาอย่างไม่ทันรู้ตัว
“ฉันร้องไห้ได้อย่างไร อายุตั้ง17แล้ว”ฉันพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นครือ ก่อนเอามือปาดน้ำตา พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ พ่อเคยร้องไห้ด้วยแหละ เพราะว่า พ่อกลัวว่า ฉันจะอายุ 18 ท่าทาง พ่อฉันจะเคร่งเครียดมากไป แค่ฉันจะบรรลุนิติภาวะเนี่ยนะ (แม่มด พ่อมดจะบรรลุได้เมื่อครบ อายุ18)
ฉันหันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจว่าแถวนี้ปราศจากยามหรือพวกคนในวัง แล้วเริ่มท่องคาถา
\"เอริโอเซดามิส”พลันสิ้นเสียงของฉัน ประตูทางเดินลับที่พ่อสร้างหันจะเปิดออกอย่างช้าๆ ฉันรีบก้าวเท้ายาวๆเข้าไป ก่อนที่จะมีคนมาเห็นเข้า แต่ทว่า...
...คุณนายอิซเบลล่าเดินมา
“อาจารย์ขา คือว่า”ฉันกำลังจะอธิบาย แต่ดูเหมือนคุณนายจะก้มหน้าก้มตาเดิน และแล้วหล่อนก็หยุดตรงหน้าฉัน
“อีก1ปี อาทิตย์อัสดงจะดับสลาย ความมืดเข้าครอบงำทั้งปวง โลกจะถึงกาลปาวสาน หากแต่สิ่งหนึ่งกำลังรออยู่...รอพวกเธอ ในที่ที่ไม่มีใครคาดคิด เขารออยู่...รออำนาจแห่งควากไฟร์จะปรากฏ ”
ถ้าคุณเคยรู้สึกงง....งงมากๆ คุณก็คงรู้ว่าฟาว่ารู้สึกอย่างไร
ถ้าคุณเคยรู้สึกตกใจ...ตกใจมากๆๆ นั่นแหละคือสิ่งที่ฟาว่าเป็นอยู่
~โอ้ แม่ เจ้า~
TT๐TT ผีหลอก TT๐TT
@@@~~~~~F.K.~~~~~@@@
หวาดดีค่า วันนี้ช็อกโก้เป็นคนมาอัพ ตอนแรกอาจจะไม่ค่อยสนุก ยังไงๆก็ช่วยเม้นต์กันด้วยนะคะ
โดนัทก็มาแก้ไขนะยัยช็อกโก้ พวกเราไปหล่ะนะ
หลายคนอาจสงสัยว่า ฉันเป็นใคร เอาเถอะ รู้ไว้ว่า ฉันคือ ฟาว่า โอเดีย ก็พอ!!
“ยอมแพ้รึยัง” นาธาน คนที่ฉันคิดจะฝากชีวิตไว้กับเขาพูดด้วยเสียงอันดังลั่น เขาเคยเข้าร่วมรบกับพระราชา ทั้งคู่ร่วมก่อตั้งอาณาจักรแห่งนี้ เขาได้ให้กำเนิดทารกคนหนึ่งกับสตรีคนที่ฉันจะไม่มีทางให้อภัยเขาตลอดชีวิต แม่ของฉันนั่นเอง!!
“ท่านพ่อชนะหนูทุกทีเลยนะค่ะ”ฉันพูด พ่อส่ายหน้าอย่างระอา ก่อนประคองฉันลุกขึ้น แล้วเสกดาบให้หายไป หลายคนอาจตกใจกับภาพตรงหน้า แต่สำหรับฉันกับพ่อมดประจำราชสำนักคนนี้แล้ว ถือเป็นเรื่องธรรมดา ถึงสิ่งมหัศจรรย์ที่เรียกว่าเวทมนตร์นี้ จะไม่ใช่ส่วนประกอบที่ใช้ในชีวิตประจำวันสำหรับพวกพ่อมดแม่มดอย่างเราๆ ก็เถอะ
“รีบกลับเข้าไปนอนได้แล้ว”พ่อพูด ก่อนกอดฉันไว้ เรามีกันอยู่ด้วยกันมาเพียง 2 คน เท่านั้น ที่จริงแล้ว ฉันเคยพยายามตามหาแม่ของฉัน ไม่ว่าจะพยายามกรีดร้อง โดยคิดว่า แม่จะใจอ่อนยอมมาพบฉัน ครั้งหนึ่งฉันเคยลงไปในคุกใต้พระราชวัง เพราะคิดว่า แม่อาจโดยจับตัวไป แต่ฉันกลับพบโครงกระดูกมนุษย์ที่ลานประหาร มันเป็นภาพติดตาจนทุกวันนี้ ทั้งหมดน่ะ มันเป็นความผิดของแม่ ของแม่คนเดียว!! ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ ฉันคงไม่คิดว่าตัวเองมีปมด้อยอยู่อย่างนี้หรอก!!
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”ฉันหอมแก้มพ่อก่อนเดินตามทางลับที่พ่อทำขึ้นมาให้ฉันโดยเฉพาะ เพื่อป้องกันผู้ไม่พึงประสงค์ที่จะมาทำให้ฉันอดมาซ้อมเวทมนตร์ยามราตรีกับพ่อ
ฉันเดินไปตามทางยาวจนสุดทาง แต่ความมืดยามรัตติกาลทำเอาฉันรู้สึกหนาวขึ้นมาจับใจ ถ้าฉันรู้...รู้สักนิดว่าใครคือแม่ของฉัน ฉันคงไม่ต้องเศร้าอย่างนี้หรอก...ที่จริง ฉันคิดถึงแม่มากรู้ไหม
“อะแฮ่ม หนีเรียนอีกแล้วนะจ๊ะ ฟาว่า”
“โถ่ โอลิเวียก็อย่าเสียงดังไปสิ”ฉันพูดกับเพื่อนสนิทของฉัน โอลิเวีย เธอเป็นเจ้าหญิงของเมืองแห่งนี้ เป็นเพื่อนซี้สุดเลิฟตั้งแต่สมัยที่ยังไม่มีหนังสือตำนานแห่งเวทมนตร์ (หนังสือตำนานแห่งเวทมนตร์ เป็นหนังสือของใครสักคนเนี่ยแหละ ซึ่งฉันก็จำไม่ได้ว่าชื่ออะไร รู้แต่ว่า...เขาเป็นคนที่สร้างเมืองที่ฉันกำลังจะไปเรียนต่อ ได้ยินข่าวลือมาว่า เขายังมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งเพื่อรอตัวแทนอะไรเนี่ย ต้องถามเจ๊โอลิเวีย เธอเป็นประเภทบ้าตำนาน ยังไงซะ มันก็เป็นแค่ตำนานๆหนึ่งเท่านั้น อาจจะเป็นแค่นิทานหลอกเด็กก็ได้ ใครจะไปรู้)
โอลิเวียน่ะ จัดอยู่ในประเภทหน้าตาดีมาก จนน่าอิจฉา ผมทองยาวสลวย ผิวขาวเนียน จมูกโด่ง ปากสีชมพูได้รูป ชายหนุ่มคนไหนเป็นต้องน้ำลายหกกับความงามของเธอ (อิอิ เพื่อนกันก็ต้องชมกัน เป็นของธรรมดาอยู่แล้ว)
“นะจ๊าาา โอลิเวีย อย่าบอกใครนะ”ฉันออดอ้อนเพื่อนสาว พร้อมกับเอามือนวดไหล่เป็นการเอาใจ รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโอลิเวีย ดูจากสายตาคงนึกขัน ฉันไม่ใช่น้อย
“นี่ ฟาว่า เห็นเราเป็นพวกปากโป้งตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”โอลิเวียมองฉันที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความโกรธ หากแต่ใจจริงเพียงต้องการกวนอารมณ์ฉันเล่นเท่านั้นแหละ
“เปล่าจ้า เปล่า”ฉันรีบส่ายหน้าอย่างรวดเร็วและรีบขอโพยเพื่อนสาวเป็นการใหญ่ ไม่ได้กลัวโอลิเวียจะโกรธแต่อย่างใดหรอกนะ แค่อยากเล่นกับคุณเธอเท่านั้นแหละ โอลิเวียเป็นคนโกรธง่ายหายเร็ว แต่โอลิเวียก็ไม่ใช่พวกโกรธในเรื่องที่ไม่มีสาระ ฉันนับถือโอลิเวียมากๆ และฉันก็รู้สึกดีที่โอลิเวียได้มาเป็นเพื่อนของฉัน
“งั้นก็ดี เดี๋ยวเราช่วยฟาว่าโดดด้วยนะ”
~อ้าว นึกว่าจะห้าม กลับมาช่วยพาโดด เสียภาพพจน์เจ้าหญิงหมด~
~แต่คิดไปคิดมาก็ดีเหมือนกัน มีคนดูต้นทางให้ สบายเลยเรา^o^อ้ะๆ อย่าเข้าใจผิด ฉันไม่ได้เป็นประเภทเด็กเกเร โดดเรียน อันธพาล อะไรพวกนั้นนะ ฉันโดดเรียนไปเรียนพวกเวทมนตร์กับพ่อต่างหาก ก็แหม วิชากุลสตรีมันน่าเบื่อนี่น่า ความจริงพระราชาแห่งอาณาจักรโอเลียให้ฉันเรียนพวกชงชา มารยาทผู้ดีอะไรประมาณเนี่ยกับโอลิเวีย แต่ฉันไม่ชอบวิชาพวกนี้อย่างยิ่ง ~
“ทางสะดวก”เพื่อนสาวสุดน่ารักมาคอยดูต้นทางให้ เธอกวัดมือพลางเรียกฉันให้วิ่งตามไป ฉันวิ่งผ่านทางเดินด้วยความเร็วสูง 1กม.ต่อนาที (เว่อร์ไป) แล้วเลี้ยวตรงมุมที่มีโอลิเวียรออยู่
“แฮ่กๆ” (เสียงเหมือนหมาหอบเลยนะ :ChoC0) หลังของฉันพิงกำแพงด้วยความเหนื่อยอ่อน หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ฉันใช้มือปาดเหงื่อที่ไหลเป็นทางบนใบหน้า (มันคงเป็นภาพที่น่าสยดสยองมาก : D0nUt)
“โอลิเวียไปเรียนเถอะ เดี๋ยวจะเข้าห้องเรียนสาย ระวังคุณนายอิซเบลล่าเอ็ดเอา” ที่จริงโอลิเวียไม่ต้อง ดูต้นทางให้ก็ได้ ฉันน่ะโดดมานานแล้ว นี่ถ้าเธอรู้แล้วอย่าบอกใครนะ มันเป็นความลับระหว่างฉันและโอลิเวีย
“แล้วฟาว่าไม่มีใครคอยดูต้นทางให้ จะทำอย่างไรล่ะ”โอลิเวียทำสีหน้าเคร่งเครียดเกินเหตุในเรื่องที่ไม่ดีและไม่สมควรจะเครียด (อย่างเรื่องการโดดเรียนไง) โอลิเวียน่ะ เป็นพวกจริงจังกับชีวิต
“เฮอะๆ ไม่เป็นไร”ฉันยิ้มแห้งๆให้เพื่อนสาว
“แน่ใจนะ”โอลิเวียถามซ้ำ
~ขอบคุณนะจ๊าาา โอลิเวีย ที่เป็นห่วงเป็นใยกัน แต่ฉันน่ะนะไม่เป็นไรจริงๆ อย่าลืมสิ ฉันเป็นแม่มดนะ แล้วก็เป็นแม่มดที่น่าตาดีด้วย...อิอิ ~
“ระวังเถอะ เดี๋ยวจะเจอพวกวิญญาณ เธอไม่เคยได้ยินเรื่องนักรบโบราณรึไง ที่เขาเกือบโดนวิญญาณจากศัตรูที่หวังยึดครองเบรีฟิวล์ทำร้ายอ่ะ”
~เบรีฟิวล์เป็นโรงเรียนที่พวกเราจะไปเรียนต่อกันแหละ เท่าที่ฉันทราบนะ โรงเรียนเนี่ยติด 1ใน 10 ของโรงเรียนต้องห้าม ที่ไม่มีใครอยากเข้าเรียนกันน่ะ แต่พ่อฉันยืนกรานว่าอย่างไงฉันต้องเรียนที่นี่ให้ได้ เพราะอะไร ฉันก็ไม่รู้อ่ะนะ แต่พ่อบอกว่า สักวัน ฉันจะรู้ด้วยตัวของฉันเอง~
“เจ้าหญิงโอลิเวีย อยู่ที่ไหนน่ะเพคะ”เสียงแหลมสูงของอาจารย์อิซเบลล่าแว่วมาแต่ไกล ก่อนจะมีเสียงฝีเท้าที่กำลังใกล้เข้ามา
“รีบไปเถอะ ฟาว่า”โอลิเวียกระซิบบอก น้ำเสียงแผ่วเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน พร้อมกับการผลักฉันให้เดินก้าวไปข้างหน้า.....
ฉันวิ่งด้วยความเร็วสูงกว่าเดิมออกมานอกตัววัง ยามนี้อากาศค่อนข้างดี ท้องฟ้าสดใส ลมเบาๆพัดกลิ่นหอมของธรรมชาติมากระทบใบหน้า ผมสีน้ำตาลยาวปลิวไสวไปตามสายลม
ฉันรักธรรมชาติ มันทำให้ฉันรู้สึกร่มรื่น ถ้าวันไหนว่างๆ ฉันจะออกมาดูแลสวนนี้บ่อยๆ ถ้าไปเรียนแล้ว ใครจะเป็นคนมาดูแลสวนนี้กันนะ
พ่อเคยเล่าให้ฟังว่า แม่ของฉันก็เป็นคนรักธรรมชาติเหมือนกับฉัน เวลามองฉันที่กำลังดมกลิ่นหอมของดอกไม้ ทำให้พ่อนึกถึงแม่ขึ้นมาจับใจ เฮ้อ...ฉันแค่อยากรู้...อยากรู้จริงๆว่าใครคือแม่ของฉัน...ฉันเพียงแค่อยากรู้
ดวงตาสีเขียวอมฟ้าคลอไปด้วยน้ำตาอย่างไม่ทันรู้ตัว
“ฉันร้องไห้ได้อย่างไร อายุตั้ง17แล้ว”ฉันพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงสั่นครือ ก่อนเอามือปาดน้ำตา พยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ พ่อเคยร้องไห้ด้วยแหละ เพราะว่า พ่อกลัวว่า ฉันจะอายุ 18 ท่าทาง พ่อฉันจะเคร่งเครียดมากไป แค่ฉันจะบรรลุนิติภาวะเนี่ยนะ (แม่มด พ่อมดจะบรรลุได้เมื่อครบ อายุ18)
ฉันหันซ้ายหันขวา เมื่อแน่ใจว่าแถวนี้ปราศจากยามหรือพวกคนในวัง แล้วเริ่มท่องคาถา
\"เอริโอเซดามิส”พลันสิ้นเสียงของฉัน ประตูทางเดินลับที่พ่อสร้างหันจะเปิดออกอย่างช้าๆ ฉันรีบก้าวเท้ายาวๆเข้าไป ก่อนที่จะมีคนมาเห็นเข้า แต่ทว่า...
...คุณนายอิซเบลล่าเดินมา
“อาจารย์ขา คือว่า”ฉันกำลังจะอธิบาย แต่ดูเหมือนคุณนายจะก้มหน้าก้มตาเดิน และแล้วหล่อนก็หยุดตรงหน้าฉัน
“อีก1ปี อาทิตย์อัสดงจะดับสลาย ความมืดเข้าครอบงำทั้งปวง โลกจะถึงกาลปาวสาน หากแต่สิ่งหนึ่งกำลังรออยู่...รอพวกเธอ ในที่ที่ไม่มีใครคาดคิด เขารออยู่...รออำนาจแห่งควากไฟร์จะปรากฏ ”
ถ้าคุณเคยรู้สึกงง....งงมากๆ คุณก็คงรู้ว่าฟาว่ารู้สึกอย่างไร
ถ้าคุณเคยรู้สึกตกใจ...ตกใจมากๆๆ นั่นแหละคือสิ่งที่ฟาว่าเป็นอยู่
~โอ้ แม่ เจ้า~
TT๐TT ผีหลอก TT๐TT
@@@~~~~~F.K.~~~~~@@@
หวาดดีค่า วันนี้ช็อกโก้เป็นคนมาอัพ ตอนแรกอาจจะไม่ค่อยสนุก ยังไงๆก็ช่วยเม้นต์กันด้วยนะคะ
โดนัทก็มาแก้ไขนะยัยช็อกโก้ พวกเราไปหล่ะนะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น