คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่0.5 :ญาติ...
เมื่อ4ปีก่อน...
วันที่ฝนเทลงมาไม่หยุด เหมือนบางอย่างจะได้ลาลับ
เสียงสัญญาณชีพก้องดังอ่อนช้าพอๆกับร่างของเธอผมสีฟ้าสั้นที่นอนบนเตียงคนไข้... ที่นั้นเองสามีผมทองของเธอมาเยี่ยมพร้อมกับลูกสาวในวัย1ขวบที่ก็หลับอิงแขนของพ่อของเธอ โดยหารู้ไหมว่านั้นคือวันที่ต้องจากกันแล้ว
"...ถ้าฉันรู้เรื่องให้เร็วกว่านี้..."
เจ็บใจตอนนี้ก็สายไปแล้ว...
หญิงผู้เป็นภรรยาฟื้นลืมตาขค้นอ่อนล้า เบิกขึ้นหันมาด้านขวาอันทีเสียงเรียกนั้นกำลังจะเศร้าขึ้นมา
"...ชิคุ......เซย์นะ..."
คำอ่อนๆพร้อมมือที่ซีดแห้งของผู้หญิงคนนึงเอื้อมออกไปหาชายที่รักเพื่อจะจำมือด้วยกันในเวลาสุดท้ายของชีวิตเธอในตอนนี้
มือที่ค้างรอกำลังจะตกในไม่ช้า คราวนี้ฝ่ายชายผู้กำลังจะสูญเสีย ลดตัวลงไปกุมมือเธอเอาไว้ที่อกอันข้างๆลูกสาวตัวเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็นมือที่โรยราได้ลดลงหวบลงกับสัญญาณชีพสุดท้ายที่ดับไป
ฮิมิยะ นานากะ...เธอจากไปโดยที่มือข้างที่เอื้อมแขนของเธอห่อยทิ้งไว้ข้างเตียง
น้ำตา2หยดร่วงหล่นลงพื้น บัดดนั้นหัวใจอีกดวงก็แตกลงตรงหน้าไป
"คึ๊ก~...ฮื้อ ๆ... ฮึ๊!..."
ความตายที่ไม่เท่าเทียมสำหรับเขาและลูกสาวที่ยังไม่รู้ความ ที่เด็กคนนั้นก็ได้พูดประโยคแรกขึ้นมาด้วยหน้าที่ตกตะลึง
"เอ๊...?"
เมื่อเดือนก่อน...
ที่เนินหญ้า...
"ผีหน้าซีดคุงอยากเจอใช่ไหมล่ะ...ปีศาจของนายน่ะ"
คำพูดชวนหงุดหงิดของไอ้เจ้าคนผมห่างยาวสีน้ำตาลพุทราที่มีเขายักษ์2เขา ไอ้เจ้าโคโคโกมะยั่วโมโหผมเข้าพวกเราเลยมาสู้กันในแบบของไม้เบื่อไม้เมากัน
"บอกไว้ก่อนว่าฉันไม่คิดออมมือหรอกนะไอ้ยักษ์!"
ครับฮิมิยะ ทาเครุครับ ทางนี้ผมก็กำสะสารสีดำในมือจนแตกตัว อ้อมล้อมทั้งร่างก่อนผ่าสะบั้นออกแหวกสีทมิฬออกรูปลักษณ์คือ เคียวยาวรูปตรงอันที่ควงรอบทิศ จดจ่องที่เจ้ายักษ์ที่ทำท่าเป็นใจเย็นกับกิ่งไม้ในมือที่กวักแกว่งกลางฟ้า
"แสดงให้นายเห็นเอง สัตว์ร้ายของนายน่ะ"
มือแกว่งในตำแหน่งแถวหน้าสะดุดตา รวดเร็วและรุนแรงบรรเลงปีศาจอัญเชิญออกมาจากเงาที่อยู่ด้านหน้าของผม
เสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง เปืดส่วนท้องที่มีกล้ามเนื้อที่พอเหมาะ แววตาไร้ชีวิตและแสนหลุดลอยจนน่าหวั่นเกรง ผมที่ยาวขึ้นมาจากร่างต้นพอนึง
พลังมวลสารที่คลุมมือขวาเป็นทรงเกลียวดูอันตรายจนควรหลีกห่าง เขายาวสูงกลางหน้าผากดุดันและน่สกลัว
ใช่แล้ว ปีศาจ...
"แค๊...!!"
"ตัวเชี้ยไรวะเนี่ย!!?"
สาบานว่าในฐานะตัวต้นแบบผมรับไม่ได้ที่มันดูเอ้อผิดกับจินตนาการในหัวลิบลับจริงๆ
มิหน่ำซ้ำไอ้คนเรียกปีศาจยังทำทีกลั่นขำหลบหน้าผมอีกด้วย
"ฮึ ๆ ๆ! อะไรล่ะนั้นดูไม่เต็มสุดๆเลยนิหว่า"
"ไม่ต้องมาขำเลยนะ!"
หงุดหงิดขั้นสุดตอนนี้ความหัวร้อนพุ่งใส่สัตว์ร้ายที่ถูกเรียกออกมาจากร่างผม ที่ตั้งรับเคียวที่จามลงด้วยฝ่ามือข้างที่มีเกลียวคลื่นดำอยู่ทันเวลา
"แค๊ะ!"
หน้าเอ้อๆได้ใจใหญ่ ร่างต้นแบบไม่อาจจะอดความรู้สึกลบๆไหว ดัดรูปเคียวใหญ่ให้เป็นดาบไร้ปลอก รอจังหวะขาลงพื้นอีกหนก็กระหน่ำฟาดฟันต่อเนื่อง ไล่ต้อนให้ปีศาจให้ต้องเป็นฝ่ายกระจายสะสารดำใช้2มือปัดป้องจนแล้วไป
"ย๊ะ!"
คมดาบดำฟันด้านขวาในแนวตัดของศรีษะของร่างจำแลงปีศาจ
"คี้~!"
ท่าสะพานโค้งของผีหน้าเอ้อหลบโยกทันหน้าเหลือเชื่อ แถมโต้กลับมาโดยขาที่ตีลังกากลับโดนปลายคางผมเข้า ตัวลอยจากพื้นไป1เมตรได้
"ฮี้ ฮี่~!"
ความเป็นลิงโดยกำเนิดของร่างมีเขาตัวขาว มือทั้ง2 ที้ยันพื้นส่งแรงอีกหน ดอร์ปคิ๊ก เต็มเท้าคู่ถูกฟน้าของตนแบบก่อนที่ขาจะถึงพื้นไม่กี่มิลิเมตร
"อ๊ก! อ๊าก!"
ก้นติดพื้นหญ้ากลิ้งม้วนตัวในทางชันมือจิกหญ้าสีเขียว ช้อนหน้าขึ้นไปบนเนินสูงอันเจ้าตาเอ้อก็ยัง แสยะกวนโอ้ยชวนให้ร่างต้นรีบพุ่งเข้าไปอีกหน ด้วยโครงปีกสีดำส่งถีบจากขวาขวาที่ยืดออกปะทะกับหมัดตรงของตัวเองพร้อมกัน
ผลลัพธ์ทั้งหมดของการต่อสู้อยู่ในสายตาของผู้หญิงที่เป็นอาจารย์ของพวกเรา3คน
"ดูไว้ซะเร็น นี่คือหน้าที่ของเธอ"
"ครับ อาจารย์!"
ชายหนุ่มหน้ามนผมเขียวหญ้า หน้าม้าหนาฮานามูระ เร็น ขานตามอาจารย์สาวผมยาวน้ำตาลทราย ที่เธอก็เล่งดวงตาสีน้ำตาลไม้ที่ผมกำลังเป็นฝ่ายตั้งรับกับร่างปีศาจของตนอย่างยากลำบากอยู่
การต่อสู้จบลงผมนอนหอบหมอบกลางพื้นหญ้าในช่วงตะวันลับฟ้า ร่างกายอ่อนล้าและเหนื่อยแรงสุดขีด
"ทาเครุทุ่มเทกับการป้องกันมากกว่าการโจมตีสินะ"
เร็นหมอนั้นยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้ผมได้ดื่มดับกระหายในท่านอนหงายหน้ามองดวงอาทิตย์ตรงวิวเมือง ที่เป็นากหน้าก็สวยงามอยู่ไม่ใช่น้อย
"ก็ฉันจะเป็นฮีโร่สายป้องกันที่แข็งแกร่งที่สุดนิ"
เหตุผลมันก็ว่ามาแต่จะให้แบบนั้นโดยไม่บุกกลับเลยคงเห็นดีเห็นงานไม่ได้
"ในที่สุดคำแนะนำของฉันก็ได้ผลสักทีนะ ทาเครุ"
เสียงอาจารย์สาวจากด้านหลังให้ผมเงยหน้าเหงนคอขึ้นพูดกับตรงกับเธอ
"คิริโกะ~...ถ้าจะให้คำแนะนำขอแบบพูดดีๆจะได้ไหม?--ง่ะ!"
มีเท้าของรองเท้าบูธสีขาวอยู่บนหน้าผ้าของผมจนได้
"บอกกี่ครั้งว่าเรียกว่าอาจารย์หรือเอกซ์โพครีฟน่ะ!"
"ก็ช่วยไม่ได้นิ...ก็เพราะพวกเราเป็นญาติกันจะให้เรียกใครใหญ่เป็นทางการมากกว่ามัน--"
"ถ้านั้นก็เติมพี่สาวไปด้วยสิยะ!"
ปลายเท้าขยี้แรงๆกลางหน้าผากจนผมร้องออกมา "เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ!! พอได้แล้ว!"
ความเรื่องมากแบบนั้นแหละที่ผมไม่ค่อยอยากจับถือเธอมากนักเลยห่วนๆส่งเดจไป อันจริงๆเห็นหน้าสาวๆแบบนั้นแต่อายุก็เท่ากับจิคุเหมือนกันนั้นแหละ
บุญแค่ไหนที่ไม่โดนเรียกว่า "ป้า" น่ะ
"ถ้านั้นผมกลับก่อนนะ พอดีมีเรื่องที่อยากจะดูด้วยนะ"
เร็นสั่งลาแล้วเดินไปทันที คือบอกไว้ก่อนว่าหมอนี้ก็ค่อนข้างติดอนิเมะจนเวลานี้ตอนเย็นก็มีตารางเวลาฉายที่มีเรื่องโปรดของหมอนั้นด้วย คงช่วยไม่ได้แหละ
ส่วนเจ้าโดโคโกมะก็ขอตัวกลับหลังจากที่ผมหมอบหมดแรงแลกกับการที่ว่ากระถืบเจ้าร่างจำแลงจีนแดงจนยับแล้วก็ทิ้งท้ายเจ็บๆไว้ว่า "โล่ขึ้นสนิมคุง ไปก่อนนะ" ฟังแล้วปรี๊ดแตกอยากจะอัดให้หมอบสักดอกจริงๆ
"ทาเครุ"
ญาติสาวผมน้ำตาลทรายหางม้ายื่นแผ่นกระดาษแผ่นนึงให้ผม
"...."
พอลองเพ่งมองมันคือรายการเตรียมพร้อมในอีก1อาทิตย์สำหรับการสอบเข้าที่โรงเรียนมัทธยมปลายUA อันนึงอันในผมก็เคร่งเรื่องเมนูการฝึกที่แสนโหดของเธอได้อยู่พอประมาณจึงรับมันไว้อย่างยินยอม
"สอบเข้าที่UAปีนี้จะโหดขึ้นกว่าทุกปี ถ้านายประมาทก็จบเห่"
"คราบ ๆ เข้าใจแล้วพี่สาวคิริโกะ"
"แต่ฉันก็ไม่ได้หวังอะไรนายที่มีสัญชาตญาณเกินเบอร์อยู่แล้วด้วย เพราะนั้นก็อย่าให้ผลาดซะเองล่ะ"
แล้วมันต่างกับคาดหวังตรงไหนล่ะเจ้! เป็นประโยคที่ไม่พูดออกไปแต่ผมก็ยืนด้วย2ขาอีกครั้ง มองพระอาทิตย์ที่ใกล้ลาลับในสายลม ที่พัดโบกรับลมเข้าที่ด้านหลัง
อ่อนนุ่มแล้วก็สบายกายคงเรียกได้...
แขนเหยียดขึ้นฟ้าบิดขี้เกียจให้หายสบายตัวแล้วลงจากเนินหญ้าที่ฝึกซ้อมกับคำลอยๆที่ตั้งใจยั่วโมโหเธอ
"ขอบใจนะ...คุณป้า..."
คำกวนเท้าหาตีน กระตุกหนวดเสือตัวเมียให้แยกเขี่ยวขึ้นมา
"ฉันยัง~!!"
ผู้หญิงเซนส์ไวกระโดดจากเนินถีบเข้าที่ถ้ายทอย
"ฉันยัง27อยู่ย่ะ!!"
ปัก!! เสียงร้อง "อ๊าาาา!!" ลั่นจากทางลงไปยังฟ้าเหมือนกับจะร้องไปหาใครสักคนที่รออยู่บนนั้น
ความคิดเห็น