คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่0 :ทาเครุกับสาวน้อยผู้โชคร้าย
เมื่อ3เดือนก่อน...
ครับผมฮิมิยะ ทาเครุครับ ผมทาเครุเองครับ จะว่าให้ถูกผมตอนนี้กำลังถูกคนมาเรียกมา ให้โดนแกล้งอยู่ครับ!
"นี่ไอ้ผีจูออน!!"
ผมที่ถูกล้มจนตัวติดหลังกำแพงขดตัวยกแขนกำบังร้องขอชีวิตออกมาในทุกทีว่า "อย่าทำฉันเลยนะ!"
เป็นแบบนี้เสมอเลยแหะ...
ฉันอ่อนแอจนไม่กล้าสู้หน้าใครเขาเลยเนี่ยมัน...
ที่สำคัญยิ่งกว่าคือ...
หางตาอ่อนๆเลี้ยวมองด้านซ้าย ผู้หญิงผมเขียวโทนสว่างอยู่ข้างๆมิหน่ำซ้ำยังมีหน้ามายิ้มในสถานการณ์ที่ตัวเองโดนคาเบะด้งอยู่กับผู้ชายจิ๊กโก๊ท่าทางดูยังไงก็พวกโรคจิตชัดๆ
"ยิ้มแบบนั้นคงอยากถวายให้พี่สินะน้องสาว~!"
เลวร้ายและเฮงซวยโคตรๆ คิ้วกระตุกหน้ารู้สึกใจคอไม่ดีอย่างแรง ทั้งแบบนั้นแต่ในใจก็สั่งรุนแรงว่า "อย่าหนี!" แบบดังๆ เอาซะจนไม่กล้าขยับหนี
แต่มันก็มีความมืดเข้าเติมเต็มนัยตาคู่นี้จนได้...
"เห้ย ๆ ยามะจิแบ่งหันหน่อย--!"
ปัก! อะไรบางอย่างกระแทกหน้าของเพื่อนจิ๊กโก๊ล้มหน้าหมอบติดดิน
"อะไรวะ!--....!!?"
ในสายตาต้องผงะ ถึงที่ตรงนั้นดวงตาสีเลือดที่มืดทมิฬของผมสีขาวหิมะที่ชี้ส่ายออก รังศีที่น่าสะอิดสะเอียนและสัญชาตญาณของปีศาจ ถ่ายทอดส่งมาให้กับบุคคลอันตรายที่เลวร้ายเกินกว่าจะให้คุกคามหญิงอื่นๆ
"...........!!!"
นัยตาแดงเลือดสั่นรุนแรงขู่ไร้เสียง ในภาพของอีกฝ่ายที่เห็นก็คือสัตว์ร้ายร่างเท่ามนุษย์ที่เตรียมท่าพุ่งใส่ในไม่ช้า
"ฝะ...ฝากไว้ก่อนเถอะ!!"
ใจชั่วๆนั้นจะถูกกลืนกินโดยปีศาจ...
เข่าคู่ลอยอัดที่ถ้ายถอยของคนที่คิดหนีกลางอากาศ
ความตื่นตะลึงของหญิงผมเขียวสะท้อนในแววตาอันที่หลังของร่างนี้มีบางสิ่งที่แสนจะน่าหวาดหวั่นแบกไว้อยู่ ก่อนร่างของตัวร้ายจะล้มหมอบลงไปกับพื้น
"เห๋!?"
เสียงร้องเล็กๆออกจากปากที่หน้าติ้มๆนี้หันมองไปรอบๆด้วยความมึนงง
โฟกัสที่หันเลยไปรอบๆหันมาที่ผู้หญิงผมเขียวอ่อนคนนั้นที่ยืนตะลึงอยู่กับที่
"นี่นาย...เป็นปีศาจ?"
"ปีศาจ?...ฉันเนี่ยนะ"
แต่พอมาลองคิดดูดีๆก็อาจจะมั้ง? ผมนึกคำนึงคิดนั่งมือจับคางดูๆมองๆพักใหญ่ไม่สนเลยว่าเธอที่ถูกผมช่วย เข้ามาใกล้ผมที่เหม่อคิดลอยๆจนโฟกัสสายตาดันมองตรงที่ส่วนอกของเธอซะได้
แล้วก็ แล้วก็ แล้วก็! มือขวาของเธอก็ดึงโบผูกที่คอเสื้อออกมา...ใต้ผ้าเนื้อหยาบๆนั้นมีสิ่งนั้นที่เด้งขึ้นน่าจับต้องดู
"...!"
ผมถอยหลังแต่มือซ้ายที่โล่งก็ดันฝ่ามือเข้ากั้นขวาง คาเบะด้งของฝ่ายหญิงกับหน้าตาพร้อมความอยากเสพอะไรบางอย่างในตัวผมเต็มที่ จนลมหายใจพ่นออกมามีไอเล็กๆแผ่ขึ้น
หญิงผมเขียวโน้มตัวสูดกลิ่นผมใกล้ๆ ท่าทางล่อแหลมส่ออย่างว่าซะเสียวทั้งตัว
"ลองมือมาจับหน่อยไหม~"
กระซิบชวนน่าลองในทางเย้ายวน
คำเชิญชวนกร่อยใจให้คำนึง
สิ่งที่ถูกปลูกฝั่งใจของพ่อที่สอนมาก็ย้ำคำคำนั้นในหัวว่า "ไม่ปล่อยให้ใจไปตามสถานการณ์ ใช้ความกลัวสยบอีกฝ่าย" ฟังๆดูก็สอนลูกเป็นตัวร้ายชัดๆ--
"............"
ความคิดฟุ่งซ่านหยุดไป ที่อีกครั้งร่างนี้จะถูกเชิดด้วยปีศาจ...
ท่าทางที่เปลี่ยนกลับกระทันหันผู้หญิงตรงหน้ารับรู้ทันแต่ช้าไปที่ตอนนี้มือขวานี้เข้าจับข้อมือของหญิงผู้ตื่นตระหนก อันที่มองสายตาของมารสีดำที่แข็งกร้าวและรุนแรงเป็นคำปฏิเสธที่สุดโต่ง
เพียงแค่นั้นมือผมก็ปล่อยจากข้อมือเธอไป สติดึงกลับมาเหมือนกันอีกครั้ง แล้วหาโอกาศนี้เดินหนีอย่างไว
"เดี๋ยวสิ!"
"...!?"
มีอะไรรั้งไว้ผมหันไป เห็นเธอเป็นฝ่ายจับข้อมือของผมเต็มๆ ยิ่งกระตุ้นสารเคมีในหัวให้ระเบิดมาในรูปของหน้าที่แดงปรี๊ด
คือว่า...ผมไม่เคยจับมือผู้หญิงนอกจากแม่กับน้องสาวมาก่อน... สาบานได้...ถึงจะจับไปเมื่อไม่นานมานี้ก็เถอะ
"บ้านนาย...!"
บ้าน? สมาธิจดจ่อสลัดอาการในหัวหมดสิ้นหันตัวจริงจังมาตรงหน้าของเจ้าของดวงตาสีน้ำผึ้งที่เลิกจับมือผมแล้วกลับมาติดกระดุมเสื้อของตน
ผมสีเขียวยาวเรียงสวยมือขวาเรียวๆจัดผมในให้ไปไว้ที่หลังหูของตัวเอง การวางตัวอ้อนขอร้องของเธอทั้งแบบนั้น ทั้งหมดห็พูดออกมา
"ขอค้างบ้านนายหน่อยนะ"
"เอ๋...เมื่อกี้หูฉันฟาดไปใช่ไหม...?" เหมือนถามคำซ้ำใส่ตัว แต่สีหน้าอ้อนๆแสดงจริงจังยิ่งขึ้นจนขยับหน้ามาให้ผมต้องฝืนบังคับให้ตอบอย่างที่ใจเธอต้องการ
ที่บ้านของผม...
"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คันซากิ มินาซึกิค่ะ!"
ท่าโค้งตัวโน้มลงไปจรดเสื้อทาทามิในบ้าน อาการช็อคของทั้งแม่และน้องสาวที่หันหน้าเข้าชนกันจนร้องออกมาในเสียงเดียวว่า
""ทาเคะจังมีแฟนแล้วงั้น!!???""
"ใช่ซะที่ไหนเล่า!!"
ปฏิเสธสุดตัวยื่นคำร้องหนักแน่น ให้เลิกคิดไปทั้งแม่และน้องสาว
หสกแต่พ่อของผมนั้นเล่งสายตามองท่าทางกินิยาที่ดูธรรมชาติเกินไปของเธอด้วยความไม่พึงประสงค์เท่าไหร่
"นี่เธอมาที่นี้มีเป้าหมายอะไรกันแน่"
"มาหาที่อยู่อาศัยชั่วคราวน่ะคะ คุณฮิมิยะ"
"แล้วคิดจะอยู่ถึงเมื่อไหร่"
คำถามตอบต่อผู้หญิงที่หน้าพร้อมยิ้มรับคำถามที่มุ่งไม่ดีกับเธอด้วยบริสุทธิ์ หรืออาจจะเป็นหัวใจโล่งๆที่โหยหาก็เป็นได้
"จนกว่าที่นี้จะเป็นบ้านของหนูคะ"
"งั้นเหรอ..........ทาเครุ"
ท่าทางสงบของผู้ใหญ่ตัวขาวหันกลับมาที่ลูกชายคนนี้ที่จ้องหน้ามึนงงกับทีท่าแสดงออกของพ่อตัวเอง
"ครับ...! ท่านพ่อ..."
"ในเมื่อลูกพาแขกมาที่บ้าน ก็ช่วยอย่าให้เขามายุ่งยากกับบ้านเราให้เลยเถิก เข้าใจนะ"
หลังว่าจบยากูซ่าชุดยูกาตะเขียวก็ได้เดินจากไปทั้งอย่างนั้น ทิ้งให้ทั้งบ้านนอกจากเขาได้ตามเรื่องตามราวกันไป
"ให้ตายสิ..."
ผมบ่นหยุบหยิบให้การลุกตัวออกจากที่นั่งพื้น เพราะผมก็จะไม่ขออยู่ให้บรรยากาศมันอึดอัดและสับมากกว่านี้จะดีกว่า
"จะไปไหน?"
"อาบน้ำ"
ผมตอบเสียงของเธอผมเขียวที่นั่งสงบกับพื้นบ้าน และออกไปจากห้องนั้นเพื่อแช่น้ำร้อนในห้องอาบน้ำรวมที่เป็นออนเซ็นส่วนตัว
เหตุที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าที่บ้านก็มักจะมีลูกน้องของพ่อมาที่นี้บ้างทางนี้เลยต้องรับแขกให้พอเป็นพิธีหรือแม้จะคุยทุระกิจเองก็ด้วย
การจะมีพื้นทร่อาบน้ำแบบนี้ก็ช่วยไม่ได้แหละ แต่มันยืดเส้นยืดสายผ่อนคลายสบายอารมณ์ได้ดีเลยนิ~!
"อื้บ~...!!!"
มือแขนยืดตึงผ่อนคลายยืดกล้ามเนื้อที่เมื่อยล้า
อีกด้านฝั่งของประตูทางเข้าร่างหญิงนุ่งผ้าเช็ดตัวสีขาวเดินเข้ามา หย่อนปลายเท้าลงพื้นน้ำอย่างเรียบเงียบ
"ขอแช่ด้วยคนสิ"
"อะไรล่ะเนี่ย เธออีก--!!???"
ผมสาปส่งความโง่งมและดวงตาคู่นี้ที่มองหันด้านข้างร่างหญิงเธอช่างสวยงาม สัดส่วนรูปร่างพอดีตรงๆไอน้ำหมอกหน้าๆปิดวิศัยลับหมดจด แต่ความอมชมพูเนื้อหนังที่ไหล่ด้านข้างทั้ง2ยวนกามรมณ์ให้พุ่งพล่านเต็มอก
"อยากได้ฉันไหมล่ะ? คุณนายน้อยยากูซ่า"
ยิ่งพูดผมยิ่งกลัวเธอชนิดหันหน้าหลบไปไม่กล้ามามองเธอที่ลงทุนสูงขนาดนี้
"สมองหล่อนมีปัญหารึไงมิทราบครับ!"
"หวั่นไหวอยู่งั้น? มิสเตอร์จูออน~“
"เลิกพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนคนขึ้นครางแบบนั้นได้ไหม!?"
"ฮุ ๆ เห็นแบบนี้ประสบการณ์เรื่องอย่างว่าฉันเนี่ยเยอะอยู่นะ"
ทำไหมกล้าพูดแบบนั้นออกมากัน... ไม่ทันสงสัยคำตอบมันก็อยู่บนร่างของเธอ...
ที่หางตาผมเผลอเลี้ยวไปมองมันเข้าให้ ก็ถึงกับเบิกตาค้าง
"นี่เธอ...แผลนั้น...!?"
อาจจะมาสังเกตที่ร่องบริเวณหน้าท้องส่วนนึงขเธอมีแผลใหญ่ที่นั้นกลางท้องสวยๆนั้นมีรอยดำปะปนกับที่บริเวณเอวซ้ายและขวาก็เหมือนจะมีรอยไหม้ด้วย
"ก็พวกผู้ชายชอบเสียงร้องของฉันนิหน่า"
ที่พูดมาบนหน้ายิ้มแย้มนั้นมันทำให้ผมตะโกนออกมา
"นี่เธอเสียสติไปแล้วรึไง!! ยินยอมให้คนอื่นมาทำอะไรก็ได้แบบนั้น! ตัวเธอไม่มีศักดิ์ศรีอะไรบ้างงั้น!!?"
"แล้วนายมีอารมณ์กับฉันไหม?"
"ตอบคำถามฉันให้ชัดเจนซะ!"
เธอหน้ายิ้มไม่ฟังเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ผมที่ปฏิเสธเต็มตัว กับแขนทั้ง2ที่กางออกโดยไร้การปกปิดอันผมต้องยกมือตั้งศอกแขนขึ้นบังแล้วถอยหนีในบริเวณสระโดยรอบ เพราะในหัวก็คิดว่าถึงโผล่ไปด้านนอกก็คงจะวุ่นวาย และอีกนัยนึง...
อาจจะให้ยัยนี้รู้ถึงศักดิ์ศรีของตัวเองด้วย...
"มาสิ~ เข้ามาเลย~!"
ใช่เข้าไปเลย
หมายถึงดาบอะนะ...
คมแหลมทมิฬจี้ที่คอของหญิงหน้ายิ้มอันบัดนนี้ดวงตาสีน้ำผึ้งนั่นก็เบิกค้างตึง โฟกัสสายตาที่หมอกหนาๆบังร่างส่วนล่างไว้ คือหน้าบอดบุญไม่รับที่ดวงตาสีเลือดแสนมืดสนิทมองขวางใส่เธอตรงๆ
"บอกไว้ก่อนว่าฉันเป็นลูกชายของยากูซ่า และก็อย่างที่เธอรู้ความหมายของมันนั้นแหละ"
ปลายแหลมเข้าใกล้ลำคอมากขึ้น เธอถอยหนีห่างด้วยความกลัวที่ฟุ่งซ่านในหัวอย่างมากมี จากการจ้องที่แววตาของปีศาจตนนี้
"...คุณพ่อ...คุณแม่..."
บางอย่างของผมที่ทำลงไปมันกระตุ้นให้เธอหน้ายิ้มเปลี่ยนเป็นอารมณ์เศร้าสลด
ในหัวร้อยเรียงถึงสิ่งที่เธอเผชิญได้พอนึง และผมก็ไม่คิดที่จะถามกับเธออีกแล้วจึงลดอาวุธลง
"เชิญตามสบายจนถึงรุ่งเช้า ถ้าฉันยังตื่นหน้ามาเจอเธออยู่อีก ถึงตอนนั้นคงต้องทำให้เธอเงียบไปตลอดชาติกันแล้ว"
และผมก็ออกจากบ่อน้ำร้อนให้เธอได้รู้ซะบ้างว่าโลกนี้มีสิ่งที่เรือนร่างของผู้หญิงไม่สามารถใช้ให้มันครองได้
และจากวันนั้นเช้าต่อมาเธอก็หายหัวออกจากบ้านนี้ก่อนผมที่จะตื่นตามที่ผมขู่ไว้...
เอาจริง ๆ ไม่ต้องทำตามที่ขู่ถึงขนาดนั้นแล้วออกไปแบบขอลาให้ทุกคนรู้ก็ได้ เพราะผมต้องมาแก้ต่างให้กับแม่และยัยน้องสาวของผมน่ะสิ!
"คันซากิจัง แฟนของลูกออกไปตอนไหนกัน!?"
"แฟนของทาเคะจังหายไปไปมีคนอื่นแล้วนะ!"
ทัแม่และน้องสาวรุมกันชนิดจะเอาคำตอบและความเหลืออดผมก็ขาดลงลั่นขึ้นกลางบ้านเสียงดังว่า
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ใช่แฟน!!!!!"
ความคิดเห็น