fic(My​ hero​ academia​x​oc)(MHA)(BNHA) ตัวของตัวเอง ทาคิสึ ฮาจิเมะ & ฮิมิยะ ยามิ

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่7 :ชดใช้ในสิ่งที่ไม่ได้ก่อ(เปิดตัวพระเอกตัวจริง)

หลังจากเรื่องวุ้นๆตอนเช้า ทำให้ฝามือของผมมีแผลจนต้องใส่ผ้าพันแผลไป ทั้ง2ข้างเลย

ชิโอริตอนนี้เธอก็ยังได้คุยกับทุกคนในห้องผมเป็นการทักทายไปในตัว ถึงจะไม่ค่อยจะเข้ากับคนอื่นมากนักแต่ว่าอย่างน้อยๆ ก็พอคุยกับคนอืนได้อยู่นั้นแหละ

"นี่ๆ ฮาจิเมะคุง! ชิโอริจังเนี่ยดูใสมากกว่านายอีกนะ"

คุณโทกะพูดออกมาแบบนั้นในระหว่างที่ผมนั้นกำลังกินข้าวใกล้ๆกันกับเธอและชิโอริ ผมที่เคี้ยวข้างอยู่ก็ทำหน้าสงสัยออกมาเล็กน้อย

คุณโทกะก็หันไปทางชิโอริ ส่งยิ้มให้นิดๆ

"มีอะไรเรอะ?"

ชิโอริพูดออกไป โดยที่ยังมีขนมปังยากิโซบะอยู่ที่มือขวาของเธอ เพื่อนสาวของผมที่เห็นอย่างนั้นก็ตอบกลับไปอย่างปกติสุขของเธอ

"ชิโอริจัง แอบชอบฮาจิเมะคุงอยู่ใช่ไหม?"

""ไม่ใช่สักหน่อย!""

ผมกับน้องสาวผมตอบปัดออกไปทันที ผมแค่รู้สึกกับชิโอริแค่น้องสาวคนนึงของผมแค่นั้น ชิโอริเองก็รักผมในฐานะพี่ชายเองเท่านั้นเอง 

พวกเรามีอยู่แค่3คนเท่านั้น ไม่ว่าจะเป็นนานามิ หรือว่าชิโอริ ทั้ง2คนนั้นก็คือน้องสาวของผม ผมไม่ลำเอียงใครเด็ดขาด 

"เอาน่า...ล่อเล่นเฉยๆ ฮะ ๆ ๆ ๆ..."

เสียงของคุณโทกะนั้นพูดปรามๆผมกับชิโอริที่ขึ้นหน้ามาหาเธอ และสักพักนึงผมกับชิโอริก็เย็นลงแล้วก็นั่งกินข้าวเที่ยงต่อจนกระทั้งเวลาเลิกพัก และเค้าวิชาพละ...

ผมเข้าไปแต่งตัวเปลี่ยนชุดของตัวเองในห้องของเด็กผู้ชาย ผมถอดเสื้อออกเปลี่ยนเป็นชุดพละ คอกลม ขาสั้นสีน้ำเงิน อย่างรวดเร็ว 

"นี่ฮาจิเมะ ชิโอริเนี่ยเป็นน้องสาวนายจริงๆใช่ไหม?"

ผมหันไปทางเพื่อนร่วมห้องของผมคนนึงที่เค้าถามผมมา ผมก็ตอบกลับไปแบบปกติของผม

"นั้นญาติของผมเองครับ เธอย้ายมาอยู่หลังจากที่เธอเสียพ่อแม่เธอไปแล้ว"

"เห๋~! จริงเรอะ? ชิโอริเนี่ยน่าสงสารจริงๆเลยนะ"

เค้าพูดออกมาอย่างเห็นใจ ก่อนที่จะหันกลับไปแต่งตัวต่อ ผมเองก็หันกลับไปแต่งตัวของผมเหมือนกัน แต่ในใจผมก็รู้ดีว่าที่จริงแล้ว ผมน่ะโกหก

ความจริงมันโหดร้ายกว่าที่คิดไว้ การที่โกหกออกไปก็เพื่อปกป้องชิโอรินั้นแหละ เพราะว่าเธอคือน้องสาวของผม ที่ไม้ได้เกิดมาพร้อมกัน แถมยังโดนทำร้ายต่างๆนานาอีก

ผมน่ะ...

เกลียดผู้หญิงคนนั้นที่ทำร้ายน้องสาวของผม...

"กรี๊ดดด!! นั้นมันอะไรน่ะ!?"

มีเสียงร้องออกมาจากอีกฝากของห้องแต่ตัวของผู้หญิง ผมชงักไปในทันที แล้วก็หันไปที่ที่ตรงนั้นที่มีเสียงกรีดร้องออกมาอย่างใจไม่ดี

"แผลนั้นมันอะไรกันแน่น่ะ?!"

"คะ...คือว่าฉัน..."

เสียงของชิโอริดังมาแบบนั้น ผมเริ่มจับใจความได้แล้วว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้นที่ฝั่งนั้น ชิโอริน่าจะเปิดแผลให้คนอื่นดูเพราะว่าต้องเปลี่ยนเสื้อนั้นแหละ

"ชิโอริจัง! แผลนั้นมันดีมากเลยนะ!"

เสียงของคุณโทกะพูดออกมาอย่างกับว่า เธอหลงอะไรบางอย่างอยู่ อันที่จริงผมก็กังวลนิสัยที่ชอบเห็นิะไรที่ไม่ควรดูของคุณโทกะเหมือนกันนั้นแหละ เพราะบางทีแล้วมันไปเดือดร้อนคนอื่นๆด้วยน่ะ

"โทกะ...ฉันไม่ชอบแบบนั้นนะ..."

"เอาน่า~! ชั่งมันสิไม่ต้องกังวลไปหรอกน่า เดี๋ยวมันก็หายเองได้ไม่ใช่เรอะ?"

"แต่ว่า..."

ชิโอริเริ่มที่จะกลัวๆ เธอเริ่มที่จะไม่มั่นใจ คุณโทกะน่าจะเค้าไปตบไหล่ของน้องสาวผม เพื่อปลอบใจ และเสียงจากฝั่งผู้หญิงก็เงียบไปในที่สุด

คงจะไม่มีอะไรแล้วมั้ง?

ผ่านไปสักพัก...

ลูกบอลลอยขึ้นฟ้า ผมยืดอกรับบอลลูกนั้นไว้ แล้วกวักสายตาไปมามองดูรอบๆ มีคนที่จะดข้ามาสกัดผม3คนและวิ่งเข้ามาพร้อมกัน 

"ฮาจิเมะวันนี้พวกเราจะต้องชนะ!"

ทั้ง3คนเข้ามากักจะแย่งบอล ออกจากเท้าผม ผมใช้ขาทั้ง2ข้างหนีบบอล และก็โดดยกเข่าสูงเหนือหัวของ3คนนั้นไป

"ไปก่อนละครับ!"

ผมพูดออกมาพร้อมยิ้มส่งให้ และวิ่งหน้าต่อไปเรื่อยๆ ฝ่าแนวหลังด้วยตัวคนเดียว ทะลุมาถึงหน้าประตูของฝั่งตรงข้ามโดยที่ไม่ล้ำหน้า และผมก็ง้างเท้าขึ้นมาแตะไปที่มุมบนขวาของประตู จนได้ประตูในที่สุด 

เสียงนกหวีดก็ดังขึ้นมา ทีมผมเอาชนะได้ในที่สุดด้วยคะแนน4:3

"ฟิ้ว~!"

ผมปาดเหงื่อของตัวเองเล็กน้อยด้วยความเหนื่อยล้า ทุกๆคนเข้ามาหาผม พร้อมกับความดีใจ หรือแม้แต่ยอมแพ้ในตัวของผมก็ด้วย

"ฮาจิเมะนายมันสุดยอดไปเลย! ช่วยสอนฉันได้ไหม?"

"นี่ฮาจิเมะ วันนี้ลำบากนายอีกแล้วขอโทษนะ..."

"ไม่เป็นอะไรมากหรอกครับ ฮะ ๆ ๆ ๆ..."

ผมตอบกลับไปพลางหัวเราะแก้เขิน แต่มันก็ไม่ได้กลบเรื่องอะไรได้มากนักหรอก เพราะผมก็ได้รับคำชมอย่างไม่ขาดสายอยู่ตลอดเลย

แน่นอนว่าตลอดมาผมก็เป็นแบบนั้นตลอด ผมโดนชื่นชมมาตลอด เพราะผมมีพรสวรรค์ที่มากกว่าใครๆ ทั้งอัตลักษณ์ที่แข็งแกร่ง ร่างกายที่สมบูรณ์ สมองที่เรียนรู้ได้ไว หน้าตาที่ค่อนข้างจะพอดี ทั้งหมดนั้นผมมีมันทั้งหมด 

ผมเกิดมาอยู่เหนือกว่าหลายๆคน แต่ว่าผมก็ไม่ได้ที่จะเหยียดใครหรอก เพราะพรสวรรค์ที่ได้มาทั้งหมดนี้ ผมจะใช้มันเพื่อทุกคนที่อยากให้ผมช่วย เพราะว่าผมอยากจะเป็นฮีโร่ที่อ่อนโยนที่สุด เพื่อน้องสาวของผม

"พี่ค่ะ! "

เสียงของน้องสาวดังมาจากทางด้านหลัง เธอพุ่งเค้ามากอดผมจากทางด้านหลัง จนผมนั้นเกิบที่จะเอาหน้าลงพื้น แต่ยังดีที่ตั้งหลักทันก่อนที่จะล้มลง

"ชิโอริแบบนั้นไม่ได้นะ!"

ผมหันไปดุน้องสาวผมทันที เธอเหมือนจะสำนึกแล้วก็ขอโทษผมออกมา ผมก็เปลี่ยนมายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวของเธออย่างเอ็นดู ทำให้สีหน้าของเธอกลับมายิ้มได้

บางทีการเป็นพี่ชายก็ต้องมีดุว่ากันบ้างแหละ โดยเฉพาะกับน้องสาวที่ไม่รู้การเข้าสังคมนี่แล้วใหญ่เลยด้วย

หลังจากนั้นแล้ว เวลาก็ผ่านไปจนเลิกเรียน ผมกับชิโอริมารอรถอยู่ที่ด้านนอก วันนี้ค่อนข้างจะพิเศษหน่อย เพราะผมจะได้นั่งรถของคุณฮิมิยะกลับบ้านของผม

"นี่พี่ฮาจิเมะ..."

"มีอะไรเรอะ?"

ผมหันกลับไป ตามเสียงของน้องสาว แล้วเห็นเธอทำมือชี้ไปทางที่มุมตึกมุมนึง สิ่งที่ผมเห็นก็คือร่างของเด็กผู้หญิงคนนึง ผมสีเขียวนีออน ที่นอนราบกับพื้น ท่าทางที่จะโรยรินในทุกๆที 

"เป็นอะไรรึเปล่าครับ!"

ผมรีบเค้าไปหาเธอทันที ผมแตะไปที่หน้าผากของเธอพบว่ามันเย็มมากๆ แต่ว่าเธอยังมีสติดีอยู่ เธอยังหายใจอยู่ เหงื่อของเธอไหลออกมาไม่หยุด ใบหน้าที่เริ่มจะซีดลง ของเธอเริ่มทำให้ผมใจคอไม่ค่อยดี

"ฮาจิเมะคุง!"

คุณฮิมิยะเข้ามาหาผมทันทีพร้อมกับชิโอริ 

"คุณฮิมิยะ เธอคนนี้อาการไม่ค่อยดีเลยครับ"

"ไหนๆ"

เค้าเริ่มที่จะตรวจดูอาการของเด็กผู้หญิงคนนั้นทันที พอเห็นว่าท่าไม่ดีเค้าก็หยิบโทรศัพท์ออกมาโทรเรียก รถพยาบาลออกมาทันที

ที่โรงพยาบาล...

สายตาของเธอคนนั้นค่อยๆลืมตาขึ้นมา เผยเห็นดวงตาสีรุ้งของเธอที่ เบิกหันมามองหาผมอย่างสงสัย

"นายคือ..."

"ผมทาคิสึ ฮาจิเมะเองครับคนที่เห็นคุณคือผมเอง"

"ทาคิสึ?"

เธอรีบลุกขึ้นมาทันที สายตาของเธอที่จ้องมาหาผมเองก็ด้วย มันเต็มไปด้วยความโกธรปนกับความเย็นชา ที่มองมาทางผม 

"ระ...ระวังก่อนครับ! คุณเพิ่งจะฟื้นอยู่นะครับ! ช่วยอย่าฝืนเลยนะครับ!"

ผมพยายามจะให้เธอลงกลับไปนอนบนเตียง

"อย่ามาแตะฉันนะ!"

เธอนั้นตะคอกกลับมาหาผม

เธอนั้นก็จับแขนของผมที่ประคองเธอเอาไว้จนแน่น

".........!"

ผมเริ่มตกใจ แรงที่เธอคนนั้นสั่งออกมามันแรงเอามากๆ สายตาของเธอนั้นมองกลับมาอย่างเย็นชา และคำพูดคำพูดนึงของเธอเองก็ได้เปล่งออกมา

"แกต้องชดใช้...โทคุจิ!"

สิ้นเสียงเรียกชื่อพ่อของผมแล้วนั้น แขนของผมที่เธอบีบอยู่มันก็โดนแรงของเธอจนแขนผมหักลงไปยักกับหักกิ่งไม้เลย

"อ๊ากกก!!"

ร่างผมลดตัวลงไปกับพื้นทันที ผมเจ็บปวดเอามากๆเลย มันเจ็บแบบสุดๆจนผมร้องไห้ออกมาไม่หยุด 

"นี้สำหรับแม่เลี้ยงฉัน และนี่!"

เท้าของเธอประเคนเข้ามาเต็มๆท้องของผมจนร่างผมลอยไปติดกับกำแพงในทันที

"อั๊ก!"

ในขณะที่เสียงร้องของผมยังไม่ทันที่จะร้องออกไป เธอคนนั้นก็พุ่งออกมาอย่ที่ตรงหน้าของผมทันที และเธอก็จิกหัวผมอัดเข้ากับกำแพงจนตาผมเหลือกขึ้น เลือดออกมาขากทางจมูกที่หักไปทางขวา

"สำหรับทุกๆคนที่กลายเป็นสัตว์ประหลาดนั้น! ชดใช้ความความผิดของแกเถอะ!"

ในวินาทีนั้นคำพูดทุกอย่างของเธอทำให้ผมพอจับใจความออกมาได้แล้ว เธอเป็นคนของสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของพ่อผม เธอคงจะโกธรแค้นพ่อผมเอามากๆเลย

ในขณะที่ผมสติใกล้จะดับลงไปทุกๆทีนั้น ประตูห้องก็เปิดขึ้นมา...ผมเห็นนานามิและชิโอริ น้องสาวทั้ง2คนของผมเค้ามาเขย่าตัวผมอยู่ใกล้ๆ

"พี่ค่ะ! พี่ค่ะ!"

"...นานามิ..."

ผมเรียกชื่อน้องสาวฝาแฝดของผมอย่างโรยริน ผู้หญิงคนนั้นก็เตรียมง้างเท้าของเธอเตรียมเตะนานามิแล้ว สายตาของเธอนั้นไม่มีความเห็นใจแม้แต่น้อยในนั้น เธอนั้นกำลังที่จะลงมือกับผมและก็อีก2คนนั้นแน่นอน

เราต้องปกป้องนานามิ กับชิโอริให้ได้...

ผมพยายามใช้แรงทั้งหมด และความคิดของผมทั้งหมดสร้างอัตลักษณ์ออกมา เพื้อหวังจะป้องกันตัว แต่ว่า...

"...........!?"

ทำไม่ได้... ผมใช้อัตลักษณ์ไม่ได้...

ผมรู้สึกหวาดวิตกขึ้นมา อัตลักษณ์ของผมมันไม่แสดงออกมา ผมพยายามจะเข้นเสียงออกมาให้น้องสาวของผมหนีไป แต่ว่าผมทำไม่ได้ 

"อัตลักษณ์นายฉันล็อคมันทิ้งไปแล้ว "

สิ้นเสียงนั้นของเธอเธอก็ประเคนเท้าเข้าใส่ตัวของนานามิอีกคน ให้เป็นแบบเดียวกับที่ผมเป็นในตอนนี้ นานามิได้แต่รอรับแรงกระแทกที่จะเกิดต่อจากนี้ ผมได้แต่พยายามจะพูดออกมาว่า "หยุดนะ!" ชิโอริก็สั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัวของเธอและในทันใดนั้นเอง...

หมับ! แขนยักษ์สีดำได้เข้ามาจับยื้อขาข้างนั้นของเธอคนนั้นทันก่อนที่จะเข้าไปถึงตัวของนานามิ ผมหันไปตามแขนสีดำนั้น แล้วสิ่งที่ผมเห็นก็คือเค้า...

แต่ว่าไม่ใช่...

เค้าเป็นเด็กอายุไล่ๆกับผม มีสีผมสีขาว ดวงตาและสีผิวเป็นแบบเดียวกันกับเค้าคนนั้น 

"ให้ตายสิ นี่มันโรงพยาบาลนะ เล่นซะแบบนี้คนไข้คนอื่นคงจะตื่นกันหมดแน่ๆ"

เค้าบ่นออกมาอย่างไม่สบายอารมณ์ ก่อนที่จากนั้นเค้าจะเหวียงแขนยักษ์สีดำข้างนั้นไปที่บนเพดานตรงมุมห้อง แล้วจับตรึงติดกับเพดาลตรงนั้นทันที

"จูออนคุง..."

ชิโอริเรียกเค้าคนนั้นทันที แต่เค้าก็หันกลับมาตะหวาดน้องสาวผมกลับไปทันที

"ไม่ใช่เฟ้ย! ฉันฮิมิยะ ยามิต่างหาก! ฉันมีชื่อนะยัยเบือกนี้!"

ฮิมิยะ... ลูกชายของคุณฮิมิยะ...เรอะ?

"อย่ามาขวางกันนะ...!!"

เธอคนนั้พูดออกมาอย่างแค้นเคือง เธอพยายามจะหลุดออกจากที่ที่เธอโดนยึดอยู่ แต่ว่าก็ไม่ได้ผล ฮิมิยะคุงที่เห็นเป็นแบบนั้นก็หันไปหาเธอคนนั้นอย่างไม่ใยดีพร้อมกับคำพูดที่เย็นชา

"มันไม่มีทางหลุดออกไปหรอก"

"ชิ!"

เธอคนนั้นจิปากออกมา สายตาของเธอมองลแรงมาที่ผมและก็ นานามิที่หมดสติทั้งที่นั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้น รวมทั้งชิโอริที่ขาอ่อนจัดจนลมลงไปกับพื้นด้วยความโกธร

"เจ้านั้นมันพลากฉันไปจากครอบครัวของฉัน มิหนำซ้ำยังมาโดนจับก่อนที่ฉันจะได้จัดการอีก แต่ว่าอย่างน้อยเจ้านั้นยังมีลูกอยู่ เพราะแบบนั้นฉันก็เลยจะมาจัดการกับพวกนั้นให้หมดยังไงล่ะ!"

น้ำเสียงของเธอนั้นดุดันเอามากๆ ผมนั้นที่ได้ยินก็ถึงกับพูดไม่ออก เพราะว่าเธอนั้นเองก็พูดถูก พวกเราทั้ง3คนพี่น้อง อาจจะต้องโดนสาปเพราะสิ่งที่คุณพ่อก่อขึ้นมา

มันหนีไม่ได้ที่จะต้องชดใช้ เรื่องบ้าๆนั้น...

"ให้ตายสิ ล้างแค้นสินะ ฉันไม่รู้หรอกว่าเธอมีอะไรกับหมอนี้ให้แค้นกันมากนัก แต่จำเอาไว้ด้วยละ หมอนั้นไม่ใช่คนที่ทำร้ายครอบครัวของเธอ และไม่มีความผิดที่สมควรที่จะตาย หมอนั้นคือตัวของตัวเองไม่ใช้ตัวแทนของใครทั้งนั้น "

"..........!"

คำพูดนั้นช่วยดึงสติของผมกลับมาอีกครั้งนึง ผมย้อยนึกไปถึงคำพูดตอนนั้นของนานามิว่า "หนูจะเป็นไอดอลที่หน้ารักที่สุดให้ได้" 

ใช่แล้ว...คำพูดนั้นมันไม่ได้หมายความว่าเธออยากจะเป็นแค่นั้น แต่ว่าเธออยากจะเป็นตัวของตัวเองให้ได้ และผมเองก็เหมือนกัน ผมเองก็จะเป็นฮีโร่ที่อ่อนโยนที่สุด 

ถึงมันจะฝังดูหน้าหัวเราะ แต่ว่าผมน่ะ...

ผมค่อยๆ ยืนขึ้นมาด้วยเท้าของผมทั้ง2ข้าง สายตาของผมนั้นกลับไปเป็นแบบเดิม ถึงแม้ว่าจะมีเลือดออกมาจากปากอยู่ก็ตาม หรือว่าหน้าจะบวมแค่ไหนก็ตาม ผมก็จะพูดออกไป

"ผมจะ...หยุดมันเอง...ผมจะหยุดสิ่งที่พ่อผมทำลงไปด้วยตัวเอง ถึงจะโดนสาปไปชั่วชีวิตก็ชั่ง...แต่ว่าที่ผมทำไป เพราะผมไม่ใช่ลูกชายของเค้าคนนั้น...แต่มันเป็นผม! ทาคิสึ ฮาจิเมะ คือคนที่อยู่ตรงนี้ที่จะเป็นฮีโร่ที่อ่อนโยนที่สุดยังไงล่ะ!"

คำพูดที่ผมพูดไปนั้นทำให้ฮิมิยะคุงหลุดยิ้มออกมา สายตาของเค้าจ้องมาที่ผมอย่างน่าพึงพอใจ 

"ให้ตายสิ...แบบนั้นเองสินะ แล้วเธอละ เธอคิดจะทำยังไงต่อกันละ จะใช้ชีวิตอยู่ต่อเพื่อล้างแค้น?"

เด็กหนุ่มผมสีขาวซีดคนนั้นหันไปพูดกับเธอคนนั้น ที่ติดอยู่บนกำแพงอยู่ เธอนั้นก้มหน้ามองต่ำลงไปพักนึง ก่อนที่จะพูดออกมาใส่ผมและฮิมิยะคุงสั้นๆ

"หุบปาก..."

""..........?""

"หุบปาก หุบปาก หุบปาก หุบปาก หุบปาก หุบปาก! หุบปาก!!"

เธอกลับมาเงยหน้าอีกครั้งนึง สายตาของเธอและน้ำเสียงของเธอนั้น ยืนยันออกมาได้ว่าเธอนั้นแค้นมากๆ เธอคนนั้นที่มีผมสีเขียวนีออน จ้องมาที่ฮิมิยะคุงอย่างหนักจนหน้ากลัว 

"มาขว้างกันได้นะ! คนที่ไม่เคยอยู่ที่นั้นแบบนาย! คนที่ไม่เคยอยู่ในนรกแบบนั้นน่ะ--!"

ไม่ทันที่เธอจะพูดจนจบ ฮิมิยะคุงก็จับเธอที่อยู่ตรงนั้นล็อคไว้กับพื้น แล้วก็มีอะไรบางอย่างสีดำ มาปิดปากของเธอคนนั้นจนเธอพูดไม่ได้

สุดยอด...การใช้งานอัตลักษณ์คล้องอะไรขนาดนั้น ดัดแปลงรูปร่างของพลังตัวเองได้แบบนั้น มันเกินกว่าคำว่าเด็กปฐมแล้ว ผมคิดพลางมองไปที่ฮิมิยะคุงดูเหมือนว่าเค้านั้นจะของขึ้นมาแล้ว ดูเหมือนว่าเค้ากำลังจะโกธรเอาเป็นเอาตายเลยด้วย

"ไม่เข้าใจเรอะ?...ฉันเนี่ยแหละโคตรเข้าใจเลย! ตอน6ขวบ ต้องไม่เจอหน้ากลับพ่อแม่เป็น2อาทิตย์! ทั้งวันโดนทรมาณไม่เว้นแต่ละวัน! โดนไอ้โรคจิตที่ไหนไม่รู้มาทดลองกับร่างกายของฉัน! มันเจ็บจนฉันนึกถึงมันทุกๆครั้งที่หลับนอน! และฉันก็โดนย้อนสภาพให้กลับเป็นเหมือนเดิมแล้วโดนทรมาณซ้ำไปมา จนอยากจะตายไปให้พ้นๆเลยด้วยซ้ำ! เพราะไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่ชื่อAFO(ออลฟอร์วันด์)นั้นน่ะ!"

"..........!"

เธอนั้นตกใจกับชื่อที่เค้าพูดออกมา AFO ชื่อของคนคนนั้น ที่น่าจะเป็นชื่อฉายาของคนคนนึงนั้น ทำให้เธอคนนั้นหยุดและปล่อยมือตัวเองลง และนั้นก็ทำให้ฮิมิยะคุงเค้าปล่อยตัวเธอลงมาจากตรงนั้นด้วย และจากนั้นไม่นานคุณหมอก็จะเข้ามาในห้องพร้อมๆกับคุณฮิมิยะและคุณเปโกะ 

จากนั้นผมกับน้องสาวทั้ง2คนก็ได้รักการรักษาที่โรงพยาบาลไป แน่นอนว่าผมได้นอนโรงพยาบาลไป และหลังจากนั้นผมก็ไม่ได้เจอฮิมิยะคุงอีกเลย 

แต่ที่เค้าทำไปในตอนนั้น และคำพูดนั้นผมไม่มีวันลืมเลย

สักวันคงได้เจอกันอีกแน่ๆ ผมหวังว่าจะเป็นแบบนั้น

____________________________________________________

ข้อมูลตัวละคร 

ฮิมิยะ ยามิ

นิสัย :บ่นแต่ทำ, เป็นคนตรงๆและจริงจัง, มีความซึนอยู่เล็กน้อย, แอบมีความซาดิสอยู่, เส้นตื้นสุดๆ ชนิดว่าโดนปล่อยมุขทีนี้ล้มลงไปขำกลิ้งกับพื้นเลย, เป็นคนที่แคร์เพื่อนสุดๆ

ความชอบ :อาหารคาว, ดอกไม้สีขาวทุกชนิด, มุขตลกที่บางคนไม่ขำกัน, เพื่อนสาวคนนึงที่เจอหน้าแต่เกิด

สิ่งที่ไม่ชอบ : ของหวานที่หวานจนแสบคอ, คนที่ชอบเหยียดรูปลักษณ์ภายนอก (โดนแขวะตั้งแต่เด็กว่าจูออน), เอนเดฟเวอร์, AFO, เพื่อนสาวคนนึงที่เจอหน้าแต่เกิด