คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ทาคาชิจิกะ สึกิฮะ & โยรุนะ คู่แฝดแสงจันทร์
ในระหว่างที่เซย์นะกำลังท่องโลกอดีตอยู่ ทางร้านเมดคาเฟ่ในช่วงบ่ายก็...
"สึกิฮะ เซย์นะเขามาช้าจังเลยนะว่าไหม?"
หญิงแฝดทองสลวยมัดเปียไว้ด้านซ้าย กระพริบดวงตาสีแดงจาง ๆ ถามกับคู่แฝดที่อยู่ในชุดเมดที่ทักเปียด้านขวา ที่กำลังขยั่นขัดพื้นเตรียมเปิดร้านอยู่
"ใช่ มาช้ากันแบบนี้ชักจะมีเรื่องประหลาดแล้วแหละ... โยรุนะก็ด้วย เตรียมกาแฟเสร็จแล้วรึยัง?"
"อื้อ เสร็จแล้ว ไม่มีปัญหา"
"ถ้านั้นก็ช่วยรับออเดอร์ด้วยนะ เห็นสั่งมา10ทีเลยมีแท็คขึ้นมาด้วยนะว่า พวกเราน่ารักด้วยล่ะ"
หน้านิ่งไม่ตอบสนองอะไร เป๋นบุคลิกของแฝดหญิงคู่นี้ ที่ทำงานมาก็ตั้ง แต่ขึ้นปี3ของโรงเรียนมัทธยมต้นจนตอนนี้ ก็ปี2ใกล้จะปี3ของมัทธยมปลายที่UA ก็ยังคงความน่ารักสุดสวยไว้ดั่งเช่นดั่งเดิม
หลังจากรับออลเดอร์มาแล้ว สึกิฮะหยิบทาดรองขึ้นเดินเร็ว ไปที่โต๊ะที่สั่งด้วยความเป็นมืออาชีพคงเรียกได้
"คิ๊ว~"
มือทำสัญลักษณ์รูปหัวใจ ในความเป็นแก็ปหน้านิ่งนั้นลงตัวเอาลูกค้าร้องเสียง "โอ๊!! น่ารัก!!!" เรียกสายตาอิจฉาของเหล่าลูกค้ามาที่โต๊ะโต๊ะนั้นจนได้
กลับกันนั้นเองก็มีผู้หญิง ผมสีส้มยาวมีเขาขนาดใหญ่คล้ายเขาของสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนม เดินปรี่มาทักทายกับโยรุนะ
"รุ่นพี่ค่ะ ฉันเอาของมาฝากค่ะ!"
"ขอบใจนะมานูรุ"
"เอ้า! แล้วรุ่นพี่เซย์นะล่ะค่ะ!?"
"ยังไม่มาน่ะ แล้วก็ไม่บอกด้วยว่าสาเหตุอะไรอีก ถ้าไม่ไปเจออุบัติเหตุก็คงจะดี"
จากการพูดเป็นลางเช่นนั้นมานูรุขึ้นเสียงทันทีว่า "อย่าพูดเป็นลางแบบนั้นสิค่ะ!" แต่หาได้หญิงผมทองมัดเปียด้านซ้ายฟังนัก เพราะเธอเหมือนสัมผัสอะไรบางอย่าง เดินออกไปด้านนอกทิ้งคำพูดแค่ว่า "ฝากเคาท์เตอร์สักพักนะ"
"เดี๋ยวสิค่ะ! รุ่นพี่โยรุนะ!"
ไม่ฟังเสียงของคนที่อุส่าห์เอาของมาฝาก
2แฝดทาคาชิจิกะ เดินออกมานอกร้านต้อนรับคนคนนึงที่พวกเธอสัมผัสอันตรายได้
"ฮิมิยะอยู่ไหน?"
ชายผมสีแดงยาวระดับนึง ดวงตาสีเหลืองทอง สูงราว ๆ 185 มือล้วงกระเป๋าเสื้อแขนยาวสีแดง เดินปรี่เข้ามาในร้านด้วยท่าทางที่ไม่เป็นมิตร
"ถ้าเซย์นะล่ะก็ไม่อยู่ แล้วนายมาทำอะไรที่นี้น่ะ ฟุโด เดนเอจิ"
แฝดในชุดเมดถาม
ชายหนุ่มตรงหน้ที่กัดฟันแน่นพูดจาฉะฉานขึ้นทันใด
"คิดจะเบี้ยวสัญญาอีกเหรอยัยนั้น!! ฉันมาเพื่อที่จะมาสู้กับยัยนั้นตามสัญญา แต่ไหนกลับมาเบี้ยวแบบนี้ฉันรับไม่ได้!"
ถึงจะอยู่คนละห้องกัน แต่ทั้งสึกิฮะและโยรุนะเข้าใจโดยดีว่าไอ้ผู้ชายคนนี้เสี่ยนใหญ่ขนาดไหรกับเรื่องต่อสู้ ฉะนั้นเพื่อไม่ขัดศัทรา สาวในชุดพ่อบ้าน โยรุนะตั้งตาตรงไปทางผู้ชายคนนั้น
“ก็ได้ ฉันจะเป็นคู่มือให้กับนายเอง”
“แบบนั้นก็ดี!”
ว่าแล้วผู้ชายคนนั้นก็ยกกำปั้นขึ้นมาตั้งท่าเตรียมจะสู้เมื่อไหร่ก็ตามที่ฝั่งนั้นขยับตัว
พลังที่แข็งแกร่ง บ้านตระกูลที่ถูกคนทั้งโลกจับตามองในฐานะของตัวอันตรายที่สามารถล้มล้างอารยธรรมมนุษยชาติได้
พลังนั้นคือสุดจะจินตนาการหยั่งถึง ไม่มีขอบะขตไหนจะพอให้จำกัดในฐานะมนุษย์เพศหญิง
"เอาพื้นที่แบบไหนดีล่ะ"
"ตามใจแกเลยแม่เทพทิดากลางคืน!"
"งั้นเอาเป็นกลางฟ้าแล้วกัน"
และนั้นเองก็เกิดมิติสนามครอบทั้ง3คน แล้วกลืนหายไป
สภาพตอนนี้คือเวหาบนฟ้าที่ไร้ที่สิ้นสุด การบุกโดยเร็วจะสร้างบ้อได้เปรียบมากที่สุด แน่นอนว่าผู้เข้ามาคุกคามนั้นเหมือมีปีกเหล็กจักล บินโฉบชนหญิงสาวเอาเสียหลักกลางฟ้า
"............"
ใบหน้าแสนนิ่งเฉยของโยรุนะไม่แยแสอะไรแม้กระทั่งการโจมตีหรืองร่างของเธอที่กำลังร่วงลงไป
เอาอารมณ์เสีย ๆ ของฟุโดพาความเดือดสวมวิญญาณตัวร้าย กระถืบเท้าลงที่หน้าท้องหญิงสาวอย่างรุรแรง
"เป็นไงเล่า!"
แต่มองปฏิกิริยาทางสีหน้าแล้วก็ไม่กระดิกอะไรหรือแสดงความเจ็บปวดสักอย่าง กลับกันคือสีหน้าที่มองย้อนลงมาด้วยประโยคนิ่ง ๆ จากปากของสาวชุดพ่อบ้าน
"จะปิดฉากละนะ"
ด้วยความที่ว่าเท้ายังข้างไว้อยู่หญิงผมทองจับขาข้างนั้นแนบติดลำตัว ดึงให้ตัวของชายหนุ่มผู้มีปีกเหล็กกล้าตัวครึ่งบนเข้ามาใกล้กับหมัดที่ค้างไว้รอสังหาร
ปัก!! หมัดของถุงมือสีขางอัดตรงอย่างหนักหน่วง น็อคในคราเดียว
มิติด้านนอกคลายคืนสู่พื้นที่ข้างนอก โยรุนะปัดเนื้อปัดตัวสบาย ๆ ไม่ออกอาการเจ็บอย่างไร
"เหนื่อยนิดหน่อยนะ"
"กลับกันเลยต่างหาก"
เธอพูดกับแฝดในชุดเมดแล้วเดินเข้าประตูร้านที่พวกเธอจะไปทำพาร์ทไทมต่อ ทิ้งให้ชายหนุ่มที่ฟื้นสติกลับมารวดเร็วลุกขึ้นนั่ง ในสายตาที่หายอยากจากการต่อสู้
"กินอะไรที่ร้านนี่ดีน๊ะ"
เขามองเงยขึ้นมาด้านหน้าลุกขึ้นแล้วเดินเข้าร้านไปซะอย่างนั้นไม่สนเลยว่าแผลที่หน้ามันจะพาความสยองร้อง "กรี๊ดดดดดด!!" จนได้
ความคิดเห็น