คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่5 :น้องสาว
"ไปลงนรกซะ!!"
"อึก! อ๊าก! อั๊ก...!!"
ใครก็ได้ช่วยพี่สาวหนูที...
หนูจวนจะขาดอากาศตายอยู่นั้นไม่ได้คิดโกธรพี่สาวของหนูเลยแม้แต่น้อย แต่ว่าหนูสงสารพี่สาวของหนูมากกว่า
ปีศาจที่อยู่ในดวงตาของพี่สาวมันน่ากลัวมากๆ และมันกำลังควบคุมพี่สาวของหนูให้มันเป็นไปตามที่มันต้องการอยู่
หนูพยายามแกะมือของพี่สาวที่อยู่ที่คอหนูออก แต่พี่สาวเค้าแรงเยอะมากจนทำให้หนูแกะมือมันออกไม่ได้เลย
"ทำไหมกันละ!? ทำไหม! ทำไหม! ทำไหม! ทำไหม! ทำไหมถึงยังมาอยู่ที่นี้อีกกันเล่า!? เธอก็มีที่ที่จากมาทำไหมถึงไม่กลับไปเล่า!"
"...........!!"
หนูกัดฟันออกมาทันทีที่ได้ยินว่าที่ที่ให้กลับไป ที่ที่นั้นหนูไม่เคยได้รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ สิ่งที่ได้มองจากด้านนอกก็มีแค่กระจกที่กั้นขวางอยู่เท่านั้นเอง
หนูไม่อยากกลับไป...
ไม่อยากกลับไปที่นั้นอีกแล้ว...
สิ้น2ความคิดนั้นหนูก็เริ่มมีแรงขึ้นมา และหนูก็บีบมือของพี่สาวหนูก่อนที่จะแยกมือทั้ง2ข้างออกจากมือของพี่สาวหนูออกทันที
".............!?"
พี่สาวจ้องตาตกใจกับเรื่องเมื่อกี้ หนูเอามือขวามาจับคอของตัวเอง ที่โดนบีบไปเมื่อตอนนั้น แล้วก็พูดมันออกไป
"หนูไม่อยากกลับไปที่นั้น...หนูน่ะ...หนูน่ะนะ อยากที่จะกินข้าวอร่อยๆ หนูยังอยากจะมองโลกให้มากกว่านี้...แล้วก็..."
หนูเปลี่ยนสายตาของตัวเองหันไปมองพี่นานามิพร้อมกับส่งยิ้มให้กันกับเธอ เหมือนที่พี่ฮาจิเมะเคยส่งให้กับหนู
"หนูอยากจะไปทะเล พร้อมกันกับพี่นานามิด้วย..."
"............!"
พี่นานามิชงักไป เพราะคำพูดเมื่อกี้ของหนู เธอนั้นเริ่มที่จะทำตัวไม่ถูกกับสิ่งที่หนูพูดออกมา เพราะว่ามันคือความจริงใจของหนูเอง
สายตาของพี่สาวหนูสั่นไปมาเธอถอยตัวออกจากตัวหนูไปก้าวนึง ก้อนที่เธอจะก้มหน้ากำหมัดของตัวเองขึ้นมา
"...ไปทะเล...เรอะ แบบนั้นเองสินะ... แม้แต่ทะเลเธอก็ยังไม่เคยไปสินะ..."
"พี่นานามิ..."
"ทะเลน่ะ ฉันเองก็อยากไปเหมือนกัน เคยอยากไปพร้อมกันกับคุณแม่.... แต่ว่า... เพราะแม่ของเธอ...เพราะแม่ของเธอฉันก็เลยไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกแล้วไงเล่า!!"
สิ้นเสียงนั้นแล้วพี่นานามิก็เข้ามาหาหนูที่กำลังจะเปิดประตูออกจากห้องไป และเธอก็จับดึงผมของหนู และกระชากมันลงจนหนูล้มลงไปกับพื้นอีกครั้งนึง
"อ๊าก!--อุ๊ก!"
มือของพี่สาวเช้ามาปิดปากหนูทันทีและเธอก็หยิบมีดที่อยู่ด้านหลังของเธอมา และก็เอามันไปจี้ที่คอของหนูที่ต้องนั้นกลัวปีศาจตัวนั้นแบบสุดขีด
"คิดว่าฉันจะยอมไปทะเลพร้อมกับคนอย่างเธอรึยังไงกันน่ะ! อย่ามาคิดเรื่องแบบนั้นเลย! มันคลื่นไส้!"
มีดนั้นเริ่มเข้ามาและปลายคมมีดก็ถิ่มเข้าไปที่คอของหนูจนหนูสงเสียงร้องออกมาพร้อมกับเลือดที่ไหล่ออกมาด้วยความเจ็บปวด
"อื้ม~!!!"
"ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ! ตายซะ!! ลงนรกไปเลย!"
"หยุดนะ! นานามิ!"
เสียงนึงดังขึ้นมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ก่อนที่จากนั้นร่างของพี่นานามิจะห่างออกไปจากร่างหนูเพราะ ว่าตอนนี้พี่ชายของหนูอยู่ที่นี้แล้ว...
"พี่ฮาจิเมะ..."
"ชิโอริไม่เป็นไรนะ! พี่อยู่ที่นี้แล้ว"
พี่ฮาจิเมะจับล็อคตัวพี่นานามิเอาไว้จนมีดของเธอที่ใช้แถงหนูก็หลุดออกจากมือของเธอไป และเธอก็หันไปตะหวาดใส่พี่ฮาจิเมะทันที
"พี่ฮาจิเมะ! ทำไหมถึงช่วยยัยนั้นล่ะ! โดนยัยนั้นล่อจนทิ้งหนูไปแล้วใช่ไหม!"
"ไม่ใช่! ที่พี่ทำไปก็เพื่อนานามิ! "
"โกหก! อย่างพี่น่ะมันก็แค่คนดีลวงโลก! ทำเป็นพ่อพระอยู่ได้ ทั้งที่ตัวเองมันก็แค่คนชั่วน่ะ!"
"ไม่ใช่!"
หนูพูดขัดขึ้นมาทันที
""............?""
ทั้ง2คนนั้นหันหน้ามาทางหนูที่เอามือกุมคอของตัวเองอยู่ ด้วยสายตาแปลกใจ หนูค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับพูดต่อจากเมื่อกี้ไป
"พี่ฮาจิเมะน่ะอ่อนโยนกับหนูจากใจจริงๆของเค้าเอง และเค้าก็รักพี่นานามิมากๆเลยด้วย เพราะว่าพี่เค้าเป็นแบบนั้นทำให้พี่เค้าไม่มีเวลามาห่วงเรื่องของตัวเองเลย พี่นานามิที่อยู่มาก่อนหนูน่าจะเข้าใจมากที่สุดสิ!"
"หวกหู! เศษขยะอย่างเธอมันจะไปเข้าใจอะไรได้กัน! เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันต้องเกิดมาแล้วมันทรมาณแค่ไหน เจ็บแค่ไหน เธอไม่รู้อะไรด้วยซ้ำไป! อย่างเธอน่ะออกไปจากบ้านหลังนี้ เดี๋ยวนี้เลย!!"
หนูรู้เรื่องนั้นดี...
หนูรู้ว่าคุณแม่ของหนูน่ะทำให้พวกพี่ต้องเจ็บปวดที่ต้องเสียแม่ของพวกพี่ไป และหนูที่เป็นลูกสาวของคุณแม่จะโดนทำร้ายแบบนั้นก็ไม่แปลกใจเลย เพราะว่าคนที่เกิดมาอย่างหนูคงต้องทรมาณแบบนั้นไปตลอดก็ไม่ผิด และสักวันหนูคงจะโดนทอดทิ้งให้อยู่ตัวคนเดียว และตายไปอย่างเดียวดายในสักวัน
แต่ถึงอย่างนั้นหนูน่ะ...
หนูเลิกเอามือจับคอตัวเอง ก่อนที่จะก้มหัวตัวเองกราบลงกับพื้น ตามที่หนูเคยอ่านมาจากหนังสือแล้วก็พูดออกมาทั้งแบบนั้นไป ด้วยเสียงร้องไห้ขอร้องอ้อนวอนของหนูเอง
"...หนูยอมทำทุกอย่างค่ะ...จะให้หนูไปขายตัวหนูก็ยอมค่ะ...จะให้แก้ผ้าและเอาไฟมารนก็ได้เลยค่ะ...เชิญมาเหยียบย้ำหนูตามใจชอบได้เลยค่ะ...จะจับหนูใส่หมัดมือมัดเท้าแล้วยัดไอ่นั้นมาก็ได้ค่ะ...จะชกหนูหนูก็ไม่ว่าค่ะ...แต่ว่า..."
หนูกำกระโปงของหนูแน่นขึ้นมา ก่อนที่จะเงยหน้าของตัวเองขึ้นมา ที่มันเต็มไปด้วยรอยน้ำตาและพูดกับเธอครั้งสุดท้ายว่า "ขออย่าทิ้งหนูไปเลยนะค่ะ...พี่ค่ะ...!"
"...ห๊ะ...!?"
พี่สาวหนูสบตาของหนูอีกครั้งนึงแต่ว่า ปีศาจที่อยู่ในนั้นมันกำลังที่จะหายไปแล้ว
ตึบ! พี่สาวหนูทิ้งตัวลงคุกเข่ากับพื้นสายตาของเธอเริ่มที่จะสั่นคลอน คำพูดสั้นๆของเธอพูดออกมาจากปากของเธอก็ดังมาว่า "หุบปากซะ..."
แต่ว่าคำพูนนั้นมันกลับไม่ได้พูดถึงตัวของหนู แต่ที่พูดกลับมาคือปีศาจที่กำลังร้องขออะไรบางอยู่ก่อนที่มันจะสลายไป
"นานามิ..."
พี่ฮาจิเมะเรียกน้องสาวตัวจริงของเค้าอย่างเป็นห่วง พี่สาวของหนูที่โดนเรียกก็ไม่ได้หันกลับไปหาพี่เค้าเลย แต่เธอก็พูดกับหนูต่อไปพร้อมกับน้ำตาที่ไหลครั้งแรกที่หนูได้เห็น
"...อย่ามา...พูดอะไรเหมือนว่า...ตัวเองไม่ผิดสิ ทำไหม...ทำไหม... ทั้งที่อยากจะฆ่าให้ตายแท้ๆ...แต่ทำไหมฉันกลับ...ทำมันไม่ได้ละ..."
พี่นานามิเอาตัวลงเหยียดแขนตึงพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ตอนนี้นั้นไม่มีปีศาจที่ชื่อว่าความโกธรอยู่ในนั้นอีกแล้ว
"พี่นานามิ..."
"...แม่ฉันทำอะไรผิดเรอะ...แม่เค้าทำไหมต้องมาตายกันด้วยละ...บอกฉันมาได้ไหม?...ทำไหมถึงเป็นแบบนั้นกัน..."
หนูที่โดนยิงคำถามนั้นก็ตอบคำถามนั้นของเธอไม่ได้ ได้แต่ก้มหน้าลงหลบสายตาที่จ้องมาทางหนู
พี่นานามิไม่ได้เข้นคำตอบอะไรออกมาจากหนู และเธอก็เริ่มที่จะร้องไห้ออกมา "ฮึก~ ฮือ~~...!!"
เสียงร้องไห้ของพี่นานามิดังไปทั้วห้องนี้ ใบหน้าที่โศกเศร้า เหมือนกันกับหนูของเธอ เด่นชัดขึ้นมา และมันก็ไม่มีทางลบเลือนอะไรให้ได้ไปมากกว่านั้นด้วย
พี่ฮาจิเมะที่มองดูพวกหนูอยู่ก็เข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างพวกเรา เค้าเข้ามาโอบหัวหนูกับพี่นานามิเอาไว้ด้วยกัน และพยายามที่จะไม่ร้องไห้แล้วพูดออกมา
"ไม่เป็นไรน่ะ...พี่น่ะจะไม่ยืนดูอยู่เฉยๆอีกแล้วละ..."
และจากนั้นพวกเราทั้ง3คนก็ร้องไห้ไปด้วยกัน ในห้องของพี่นานามิ
ในห้องที่มันเต็มไปด้วยความรู้สึกแย่ๆภายในนี้
ที่หวังไว้ว่ามันจะหาไปในวันพรุ่งนี้
วันต่อมา...
หลังจากวันนั้นมา พวกผม3คนพี่น้องที่นั่งร้องไห้กันก็เริ่มที่จะเปิดใจให้กันและกันมากขึ้น นานามิขอโทษชิโอริถึงเรื่องเมื่อวาน ชิโอริก็ใหอภัยถึงแม้เธอจะเจ็บตัวมากก็เถอะ
ส่วนผมเองก็ให้สัญญาไปแล้วว่าผมจะไม่ยืนมองดูเฉยๆอีกแล้ว และผมก็จะเป็นพี่ชายที่ดีให้กับทั้ง2คนนั้นด้วย
ส่วนคุณฮิมิยะกับคุณเปโกะเองความจริงแล้วตอนที่มาก็มาด้วยกันกับผมนั้นแหละแต่ว่าพวกเค้าก็ยื่นดูรอว่าท่าไม่ดีก็จะไปช่วยทันที ทั้งนี้ก็เพื่อจะดูตัวผมในตอนนี้ด้วยว่าผมนั้นจะทำยังไงกับสถานการ์ณตรงหน้า
แต่ว่าด้วยความที่ว่าพวกเค้าก็มีบ้านเป็นของตัวเอง แล้วก็มีครอบครัวอยู่แล้วทำให้เค้านั้นมาเยี่ยมผมบ่อยมากไม่ได้ ทำให้พวกเค้าก็จ้างแม่บ้านมาดูแลพวกผมไปด้วยบางวัน ส่วนอีกวันพวกเค้าก็จะมาดูแลเองด้วย
และตอนนี้เองผมก็กำลังที่จะได้ออกไปเที่ยวข้างนอกโดยที่มีแม่บ้าน2คนตามดูแลเป็นผู้ปกครองให้กับผมและก็น้องสาวอีก2คนของผมด้วย
"เอาล่ะพอได้แล้ว"
ผมมองดูตัวเองผ่านกระจกที่แต่งตัวเป็นเสื้อสีฟ้าคอกลมแขนสั้น ส่วนกางเกงเองก็เป็นขาสั้นสีชุดทหารเดินป่า
ก็อก ๆ ๆ...มีเสียงเคาะประตูดังเข้ามาในห้องผม ผมรีบเปิดประตูทันที แล้วก็เห็นนานามิที่ยืนยิ้มออกมาต้อนรับผมอยู่
"พี่ฮาจิเมะ! วันนี้ไปสวนสัตว์กันละ!"
เธอชูกำปั้นขึ้นมาอย่างดีอกดีใจ ส่วนผมเองก็ยิ้มออกมาที่น้องสาวของผมนั้นกลับมายิ้มอีกครั้งนึง
"อื้ม! คงสนุกแน่นอนเนอะนานามิ"
ผมตอบกลับไปแบบนั้น พวกเราส่งยิ้มให้กันเหมือนกันกับตอนเด็กๆ และจากนั้นไม่นานก็มีเสียงดังมาจากขวามือว่า "คุณไมหนูไม่เคยแต่งอะไรแบบนี้มาก่อนเลย รู้สึกอายมากเลยค่ะ" จากนั้นก็มีอีกเสียงนึงดังมาว่า "ไม่เป็นไรน่ะชิโอริจังทำตามที่ซ้อมไว้นะ" และพอสิ้นเสียงนั้นพวกผมก็หันไปทันที
และภาพที่เห็นก็คือ...
น้องสาวคนเล็กของผมกางแขนออกในชุดสีขาวแขนกุดกระโปรงสีสว่างตา ส่งยิ้มออกมาอย่างอายๆ
"น่ารักมากเลยชิโอริจัง "
คุณไมพูดออกมาแบบนั้น ก่อนที่จากนั้นชิโอริก็จะกลับไปเป็นท่เดิมแล้วก็เดินมารวมกันตรงที่ผมและก็นานามิ
"พี่ค่ะหนูเป็นยังไงบ้างค่ะ!"
ผมกับนานามิที่เห็นน้องสาวที่อายุห่างกันไม่เกิน2เดือนคนนี้ของพวกเราที่โชว์ตัวให้ดูเสื้อผ้าของเธอ
บอกคำเดียวว่าน้องสาวคนเล็กของผมน่ะน่ารักมากๆเลยละ แต่ผมก็ไม่ได้อวยอะไรหรอกแต่ว่าน้องสาวผมน่ะน่ารักทุกคนเลยล่ะนะ
ผมหลุดยิ้มออกมาเล็กๆ นานามิเองก็เดินเข้าไปหาน้องสาวของเธอก่อนที่จะพ่องแก้มออกมาใส่ชิโอริ
"หึ! ดันดูดีกว่าฉันอีกนะชิโอริ"
"พี่นานามิ..."
เพราะความไม่รู้โลกชิโอริออกอาการกลัวขึ้นมาจนถอยหลังมา แต่นานามิก็จับไหล่ของเธอเอาไว้พร้อมกับส่งยิ้มให้กับน้องสาวของเธอ
"ล่อเล่น! แบบนี้ก็ดีแล้วละ เพราะพี่จะต้องสวยกว่าชิโอริให้ได้ยังไงล่ะ!"
"พะ...พี่นานามิ"
"Stop! หยุดร้องได้แล้วน่า ฉันไม่ได้ทำให้เธอร้องไห้สักหน่อยนะ"
ผมที่มองเห็น2คนนั้นสนิทกันมากขึ้นมาหน่อยแล้ว ก็เบาใจลงหน่อยแล้วละ ถึงบางที่ชิโอริอาจจะต้องเรียนรู้อะไรอีกมากอยู่ ถึงนานามิจะต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองอยู่ หรือว่าผมที่ควรจะต้องกล้ามากกว่านี้
แต่ว่าแบบนั้น...
พวกเราจะผ่านมันไปให้ได้
เพราะว่าพวกเราน่ะคือพี่น้องกันนิ
ใบหน้าผมปรากฎรอยยิ้มออกมา มันเต็มไปด้วยความสุขถึงแม้จะมีเรื่องบ้าๆเกิดขึ้นมามากมายก็ตามที และผมก็เดินไปหา...
เดินไปหาน้องสาวของผม...
ไปหาครอบครัวที่ผมยังมีอยู่ และให้สาบานไว้ว่า ผมจะปกป้องให้ได้ไม่ว่ายังไงก็ตาม
____________________________________________________
น้องสาวคนละแม่ก็เข้าสู่ครอบครัวทาคิสึเป็นที่เรียบร้อยแล้ว น่าเอ็นดูน้องสุดๆที่ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่มีชื่อ จนถูกพาตัวออกมา อะผมผู้มาจากอยาคตก็มีรูปแถมมาหน่อยแล้วกัน
ปัจจุบัน
อนาคตในวัย14-15ปี
ไม่ได้ตัดเส้นและเป็นภาพใหม่ของน้องในอนาคต โตมานี่อย่างแจ่มเลยครับพี่น้อง คือลืออะนะ
ความคิดเห็น