คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฮิมิยะ ชินจิ "เหตุการณ์ในภาค3"
"เซย์นะหายตัวไป!?"
หนุ่มผมทองชี้ฟูดวงตาสลับ2สีคือ ผมฮิมิยะ ชินจิ ที่รับสายจากเพื่อนของพี่สาวอยู่
ถ้าเรื่องเข้าหูพ่อล่ะก็คงได้กลายเป็นเรื่องใหญ่แน่
ในกลางเมืองนี้ผมเดินไปตามทางที่เดิน เพราะด้วยสาเหตุบางอย่าง
“ชินจี้~!!!!”
“……?”
พอเหมาะตอนกันไปด้านหลัง ก็โดนร่างผมขาวปลายดำของผู้หญิงชุดเสื้อทักผ้าสีน้ำตาลสีน้ำตาลโน้มทับไปด้วย
“โอ้ย ๆ ๆ…เจ็บนะซัจจัง!”
ผมต่อว่ากับเพื่อนสาวสมัยอนุบาลที่ ดวงตาของเธอกระพริบถี่ ๆ เป็นสีทับทิมไม่รู้ร้อนรู้ความรู้หนาว มือย้อนลงหัวแอ็บมา
“แฮ๊ะ ๆ โทษทีนะชินจี้”
“ให้ตายเถอะ…ช่วยลุกออกไปจากตัวฉันด้วยนะ พอดีไม่มีเวลาที่จะคุยกับเธอเท่าไหร่”
“เห๋? ทำไหมล่ะ!?”
“พี่สาวฉัน…เซย์นะหายตัวไปน่ะ”
เธอที่ยังข้างท่าขึ้นคร่อมผมอยู่ก็รีบลุกขึ้นโดยเร็ว หน้าตื่นตระหนกแบบที่สุด
“พี่เซย์นะน่ะนะ!?”
“เห็นอยู่ ๆ อยู่ที่ฟิตเนสแล้วหายตัวไปเลย ถ้าป๊ะป๋ารู้เข้ามีหวังได้ตามหาผลิกฟ้าแน่”
“แล้ว! จะเอายังไงดีล่ะ!? ถ้าพี่เขาโดนลักพาตัวไปแล้วมันก็ยุ่งยากน่ะสิ!”
“นี่เธอดูถูกฝีมือของควีนแห่งห้องAเกินไปรึเปล่า”
ผมเอือมระอากับความระวังเกินเหตุของเธอ ส่งสายตาแบบมองอย่างไม่เอาไหนไป เหมือนสายตานั้นเธอจะอ่านออก ว่ากลับในแก้มที่แดงออก
“ฉันก็แค่เป็นห่วงพี่เซย์นะเองนะ!! ถ้าโดนจับไปทำมิดีไม่ร้ายมันจะเป็นปัญหามากกว่าไม่ใช่!!?”
“มันก็จริงอย่างที่ฮารุโนะคุงพูดมาแหละชินจิ”
“…???”
เสียงนั้นพาเธอมองขึ้นบนฟ้า พร้อมกับผมที่ทำหน้าบอกมาว่า “กึ๋ย~ งานเข้าแล้วไง” ใช่แล้ว ชุดบอดี้สูทหนังสีดำมืด ถุงมือหนังเปิดนิ้วเดียว กางเกงสีดำ อันด้านหลังมีผ้าไวนิลสีขาวไว้ด้านหลัง อันมีประกายแสงสีดำเหมือนกับแสงดาวในท้องฟ้ายามกลางคืน ใบหน้าที่ดูรูปหล่องามเสน่ห์ ผมลงเรียบร้อย ในแบบของผู้ใหญ่วัย40ต้น ๆ
เดโวเอจ… พ่อสุดเท่ของผมเอง ผู้ครองฉายาฮีโร่อันดับ1ผู้แข็งแกร่งที่สุดในโลกร่อนตัวลงจอดที่ตรงหน้าด้วยบารมีที่ให้หลายสายตาหวือหวากันทั้งหมด
“นั้นเดโวเอจนี่!”
“มาทแด๊ดดี้สุด ๆ เลยคร้า!!”
เป็นเสียงข้างต้นที่มีให้โดยเฉพาะผมที่มือเกาข้างแก้มขวา อายนิด ๆ ที่พ่อเล่นลงมาที่นี้เพื่อคุยกับผมน่ะ
“ป๊ะป๋าคือ…”
“เซย์นะถูกส่งกลับไปที่อดีตเมื่อ12ปีก่อน”
“…???”
ทุกอากัปกิริยาวางลงหันหน้าสงสัยตอบพ่อที่ให้ข้อมูลมา อันสำคัญนั้นคือ พ่อที่เหมือนจะรู้เรื่องนี้ก่อนอยู่แล้วก็มองที่ผมด้วยความสำคัญบางอย่าง
“ชินจิ ลูกจะเป็นคนที่ต้องกลับไปในเมื่อ12ปีก่อนด้วยพลังของลูก อัตลักษณ์ที่ผ่าได้ทุกอย่างต้องช่วยเหลือพี่สาวของลูกได้แน่”
เหตุผลของพ่อที่ค่อนข้างกระทันหัน สำหรับคนที่ไม่รู้สถานการณ์อะไรมากอย่างผม การสับสนเป็นเรื่องธรรมดา… สำหรับครอบครัวธรรมดาน่ะนะ
“เข้าใจแล้วครับ งั้นผมขออนุญาตป๊ะป๋าใช้อัตลักษณ์ที่นี้นะ”
“คิดจะผ่าแล้วสินะ”
รอยยิ้มที่แสนภาคภูมิใจนั้น ส่งให้กับผมคนนี้ที่เป็นดั่งความหวังของคนที่รอผมอยู่ในยุคอดีต เดินเท้าออกไปด้านหน้าโดยไร้ซึ้งเหตุผลอื่น ๆ
“ชินจี้…”
“วางใจน่าซัจจัง”
ตัวครึ่งบนหันไปด้านหลังส่งยิ้มให้กับเธอที่สนิทกันมานาน
“ฉันกลับมาแน่ เพราะฉันคือความหวังไงล่ะ”
หลังจากบอกลาแล้ว มือขวาก็รวมกระแสพลังทุกสิ่งทุกอย่าง จะกลายเปลี่ยนเป็นมือขวาที่อ้อมล้อมด้วยพลังออร่าสีดำที่จะผ่าได้ทุกอย่าง
อากาศ เวคเตอร์ มิติ เวลา เหตุผล สิ่งที่อยู่ในรูปนามธรรม ก็จะถูกสะบั้น ด้วยมือนี้จะฟาดฟันมันให้สิ้น
“ฮ๊ะ!!!!”
ครืน~!!! ช่องว่างอากาศเปิดโล่งที่มองไม่เห็นด้านในนั้นชัด แต่จุดหมายนั้นชัดเจน แล้วก่อนที่จะก้าวขาออกไปด้านหน้าเมื่อถึงเวลานั้นเอง พ่อก็บอกกับผมเรื่องนึง
“จนกว่าลูกจะกวาดล้างรูนส์ในยุคนั้น อย่าพึ่งกลับมาพร้อมเซย์นะซะล่ะ แล้วถ้าเกิดมันอันตรายเกินไปนัก ป๊ะป๋าจะรีบเข้าไปช่วย”
“ครับ ไปก่อนนะครับ”
ด้วยนิสัยเด็กดีของลูกชายคนนี้ตอบพ่อกลับไปแล้วมุ่งหน้าสู่สิ่งที่แสนจะอันตรายตรงหน้า
มือนึงก็ได้จับรั้งมือขวาที่จะก้าวออกไปยังประตูด้านหน้า
“เดี๋ยวก่อนชินจี้!! “
“…?”
ผมหันออกไปด้านหลัง ซัจจัง… เธอหายใจแรงพยายามรวมจับทุกอย่างให้เข้าที่ หลับตาลงแล้วลืมตาอีกหนเปลี่ยนเป็นเจตนาแรงกล้าที่ร้องมาว่า
“ฉันจะไปด้วย!…ก็พวกเราน่ะจะไปช่วยพี่เซย์นะกัน!”
แววตานั้น ก็เหมือนตั้งแต่สมัยเด็กแล้ว… ที่เธอมักจะนำผมไปตลอดเวลา แล้วมันพึ่งกลับบทบาทก็ตอนม.ต้นนี้ มันไม่อาจจะปฏิเสธความตั้งใจของเธอได้ เพราะผมมันเป็นคนประเภทนั้น
ยิ่งมองก็กดดัน ใจ2จิตที่ตีกันอยู่ยิ่งให้ความลังเลพาความไม่แน่นอนเข้ามา แต่ว่าสำหรับตอนนี้คงห้ามไปไม่มีประโยชน์หรอก
ผมหลบสายตาหันกลับไปที่หน้าช่องว่างมิติ พูดเบา ๆ กับเธอว่า “งั้นก็ช่วยดูแลฉันด้วยนะ”
แล้วคว้ามือเธอที่ตั้งใจไว้อยู่แล้วลากตามไปให้เข้าไปในช่องว่างมิติ
ข้ามอุโมงเวลาโดยโอบตัวเธอไว้ใกล้ ๆ มองไปยังแสงด้านหน้าที่ปลายทางนั้นคือ
ฟ้าโล่ง ๆ ที่ใกล้จะดิ่งลงพื้น ในโซนที่เมืองเกิดการต่อสู้ในยามมืดสนิท สังเกตที่พื้นเห็นคนผมฟ้าที่คุ้นเคย แล้วพึ่งนึกออกพึมพำมาว่า “นั้นพี่เลี้ยงนิ!” แต่เป้าหมายนั้นคือร่างขึ้นอืดอัปลักษณ์ที่กำลังจู่โจมเขาที่โดนซัดตัวลอยหลังอัดพื้นถนนไป
“อ๊ะ!!…บ้าเอ้ย…!! ถ้าแผลหายดีล่ะก็!”
ดูถ้าจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ผมหันหน้าไปหาเพื่อนสาวของตนเอง พูดกับเธอด้วยความเชื่อหมั่นตามชื่อของผม
“เดี๋ยวลงจอดเองได้สินะ”
“อื้อ! อย่าฝืนตัวเองนักล่ะ!”
แรงโน้มถ่วงที่ดึงเราไปด้านล่างเส้นผมกระเจิงลอยไป ขาที่ออกออร่าสีดำขึ้นมา ตัดแรงโน้มถ่วงในตำแหน่งและองศาที่ถูกต้อง ช่วงลงจอดพื้นอย่างรวดเร็วแล้วปลอดภัยกลางพื้นถนน ขั้นระหว่างพี่เลี้ยงผมฟ้าเมื่อผมได้อายุ3ขวบในช่วงเวลานี้ ที่สงสัย
“นายเป็นใคร!? รีบหลบไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!!”
“ผมมาช่วยเองวางใจได้ เดี๋ยวจะผ่ามันให้เอง”
สีดำรวมที่มือซ้ายเป็นดาบอัศวินที่ถือไว้กลับมือ
ในห่วงที่สัตว์ประหลาดหน้าหนอนแสนหน้าเกลียดผู้ทำให้หลายสิ่งอย่างพินาศไปด้วย อะไรบางอย่างที่กระพริบ”เปรี๊ยะ ๆ” คล้ายสายฟ้ารอบ ๆ ที่มีทั้งปากและตาทั่วร่าง เข้ามาโจมตีในความนั้นว่า
“คิดจะมาหยุดฉันทีวาสคนนี้อย่างนั้นเหรอะ! ไอ้หนู!!!”
“อ่าน่ะสิไอ้หน้าทุเรศ!”
สิ่งที่จะผ่าออกไม่ใช่ร่างกาย…
ปะทุพลังออกที่ปลายดาบ การโจมตีระยะประชิดไม่ได้เจาะจงที่ร่างกาย แต่หากเป็นนิ่งที่อยู่ด้านในลึกกว่านั้น
รวมพลังทุกอย่างในดาบที่จับ2มือยกขึ้นมา ฉาบย้อมทุกสิ่ง ผ่าสะบั้นมันให้สิ้น
พรึ้ง~!!! แรงอัดที่ผ่าออกเป็นแสงสว่างสีขาว โดยเป้าหมายที่ตัดลงไปนั้นคือ...
รูน...กับ...อัตลักษณ์...ร่วมทั้ง โชคทั้งหมดในชีวิตของเจ้านั้น
ร่างปีศาจสลายไปในที่สุด วิลเลินเลินโน้มตัวร่างเปล่าทับลงไปด้านหน้า
ทุกสายตาต่างมองมาที่ผมคนนี้ที่ได้มองสภาพที่ไม่ต่างจากคนตายเท่าไหร่ เปล่งคำอ่อนออกมาเบา ๆ
"อาดิว..."
ความคิดเห็น