คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3 :แปรผัน
ตั้งแต่วันนั้นมา...
ตั้งแต่วันนั้นมานานามิก็โดนมองในแง่ลบมากยิ่งขึ้น เธอนั้นโดดเดี่ยวและอ้างว้าง ไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยวกับเธอเลยทั้งนั้น
เรื่องเมื่อวันนั้นบทสรุปที่ออกมาก็คือ นานามิโดนพวกผู้หญิง5คนนั้นรังแกก่อน ตามร่างกายของนานามิมีแต่รอยช้ำเขียวเต็มไปหมด ที่นิ้วของเธอมีรอยโดนตำทั้ง5นิ้ว จนเลือดอาบทั้งมือของเธอ
แต่ว่าที่หนักกว่าคือคนที่เธอนั้นลงมือไป ทั้ง5คนที่เข้ามารังแกเธอนั้นโดนนานามิจัดการจน นึงในคนพวกนั้นพิการทางสมองตลอดชีวิต
ทางโรงเรียนตัดสินว่าให้นานามิพักการเรียนไป1ปี แต่ว่าด้วยความที่ว่านานามิเองก็เป็นผู้เสียหายด้วย ทำให้โรงเรียนนั้นยังให้เธอนั้นสามารถสอบหรือว่าส่งงานตามปกติได้อยู่จนกว่าจะครบปีการศึกษา
ผมในตอนนี้ก็ออกมาเรียนตามปกติของผมเอง ผมพูดขอโทษและขอชดใช้ในสิ่งที่น้องสาวของผมได้ลงมือทำลงไป แต่ว่า...
"ฮาจิเมะคุงไม่ผิดหรอก ยัยนานามิมันทำเอง และอีกอย่างนายก็ช่วยพวกเราไว้ด้วย ขอบใจนะ"
สิ่งที่ผมได้รับกลับมานั้นมันคือคำชื่นชมที่ผมนั้นไม่ต้องการมันเลย...
ผมรู้ดีว่าน้องสาวของผมทำผิดไปแต่ว่า ผมเองก็...
"ไม่หรอกครับ ผมขอโทษ!"
ผมก้มหัวลงขอโทษอย่างบริสุทธิ์ใจ ทุกสายตาของทุกคนในห้องหันมาที่ผม และมองผมด้วยสายตาที่มองว่า "ผมเป็นแพะที่ต้องรับบาปที่ตัวเองไม่ได้ก่อขึ้นมา" และจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงนินทาคาดโทษนานามิต่างๆนานา
แต่ถึงทุกคนจะมองแบบนั้นแต่ว่า ผมเองก็ผิดเหมือนกันที่ทำให้มันเกิดเรื่องแบบนั้นไป... ผมกำหมัดตัวเองแล้วบีบหมัดนั้นจนแน่นขึ้นฟังเสียงนินทาที่มีให้กับนานามิน้องสาวฝาแฝดของผม
หลังเลิกเรียน...
วันนี้เป็นวันที่ผมต้องเดินกลับบ้านเอง โดยที่รถโรงเรียนนั้นไม่รับตัวผมกลับ เพราะว่าทั้งวันนั้นผมได้แต่ก้มหัวขอโทษทุกคนจนเกินเวลารถที่จะรอก็เลยออกตัวไปก่อน
แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก เพราะผมเองก็รู้ทางเดินกลับบ้านอยู่แล้วแค่เดิน1กิโลเมตรเอง แค่นี้ผมนะไม่เป็นไรหรอก
ผมเดินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่ง...
"ทาคิสึ ฮาจิเมะคุงสินะ"
"............"
ผมหันไปทางขวามือของผมทันที แล้วผมก็ได้เห็นผู้หญิงผมสีดำปล่อยยาวคนนึง สายตาของเธอนั้นจ้องออกมาทางผมพร้อมกับส่งยิ้มอ่อนๆมาให้
"คุณรู้จักผมด้วยเรอะครับ?"
"อื้ม! รู้จักดีเลยละ"
"..........!"
เธอลดตัวลงมามองหน้าผม ผมกระถิบตัวออกไปก้าวนึง
ไม่รู้ทำไหมเหมือนกันว่าผมถึงสั่งให้ขาของผมมันถอยหลังออกไปแบบนั้น แต่ว่าในใจผมนั้นกลับไม่รู้สึกว่าเธอคนนี้อันตรายเลยสักนิด
"คือว่าฉันเป็นเพื่อนของแม่เธอน่ะนะ และฉันก็กะจะเดินไปที่บ้านของเธออยู่หรอกแต่ว่า ฉันลืมถามที่อยู่บ้านของเธอเนี่ยสิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ..."
"อย่างนั้นเองเรอะครับ..."
ผมพูดออกมาพร้อมกับเกาแก้มตัวเองไปแบบนั้น เธอคนนั้นยืนตัวตรงขึ้นมาอีกครั้งนึง พร้อมกับจ้องลงมาที่ผมพร้อมกับรอยยิ้ม
"ฮาจิเมะคุงช่วยบอกที่อยู่บ้านของเธอมาให้หน่อยได้ไหม พอดีว่าฉันจะไปที่บ้านของเธอน่ะ"
ด้วยนิสัยของผมเองนั้นมันก็ทำให้ผมเองก็ตอบกลับเธอไป ผมบอกรายละเอียดทางไปบ้านผมอย่างแม่นยำ และก็บอกระหัสเปิดประตูบ้านของผมไปด้วย ซึ่งเธอก็รับฟังมันทั้งหมดอย่างตั้งใจ
จากนั้นไม่นานเธอก็พยักหน้ารับทุกอย่างแล้วเธอก็พูดออกมาว่า "ช่วยบอกแม่เธอมาด้วยน่ะว่าให้มาที่ห้องน้ำตอน4ทุ่มน่ะ และห้ามบอกว่าฉันจะมาด้วยนะ เพราะฉันมีของที่จะให้เธอน่ะ"
"ครับ!"
ผมรับปากกับเธอก่อนที่จากนั้น ผมก็จะเดินจากไปและใช้เวลาเดินไปถึงบ้านในเวลา1ชั่วโมงเต็มๆ
ที่บ้านทาคิสึ...
ผมที่กลับมาบ้านเข้ามาเคาะประตูที่หน้าห้องของนานามิ แล้วผมก็ได้เข้าไปในห้องของเธอทันที
สภาพห้องของเธอนั้นรกเอามากๆ ภายในห้องนั้นข้าวของภายในนั้นกระจัดกระจายรูปถ่ายทุกรูปในห้องนั้น ที่มีรูปของเธอและผมนั้นถูกฉีกถิ้งออกไปทั้งหมด
"นานามิ..."
ผมเรียกชื่อเธอที่นอนขดตัวหันหลังหนีหน้าผมอยู่
"ออกไปซะ..."
เสียงของเธอเอยออกมาเบาๆ ผมเงยหน้าขึ้นมามองตัวเธอทันทีพร้อมกับพูดออกมาอีกครั้ง
"ให้พี่...ช่วยเก็บของหน่อยไหม? "
ทันทีที่ผมพูดจบผมก็ก้มตัวลงไปเอามือหยิบเศษกระดาษและก็เศษขยะทั้งหมดภายในห้องนี้ ผมทำลงไปเพราะว่าผมนั้นเป็นห่วงน้องสาวของผมจริงๆ แต่ว่า...
"ก็บอกให้ออกไปไงเล่า!"
เสียงเธอดังขึ้นมาและจากนั้นหมอนก็ได้บินเข้ามากระแทกหน้าของผมเข้าอย่างจัง ปุบ!
ทันทีผมลมหงายหลังฟาดลงไปกับพื้น นานามิก็ได้เดินย้ำเข้ามาหาผมพร้อมกับหมอนอีกข้าง กระหน่ำฟาดผมที่ล้มลงไปกับพื้นอย่างไม่ใยดี ปุบ! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...
"อย่างพี่น่ะ! จะไปเข้าใจอะไรหนูกัน! พี่น่ะแข็งแกร่งมีทุกอย่าง มีอัตลักษณ์ มีเพื่อน มีทุกอย่าง แต่ว่า! ทำไหมกันละ!?"
เธอนั้นเต็มไปด้วยความเศร้า และสิ้นหวังในตัวของเธอ น้ำตาของเธอไหลลงมาพร้อมกับใบหน้าที่โกธรและเจ็บแค้น ผมได้แต่ยกแขนขึ้นมาปกป้องตัวเอง และรับความรู้สึกของเธอเอาไว้
ผมนั้นไม่เข้าใจตัวเธอหรอกว่าเธอสิ้นหวังแค่ไหน หรือว่าเธอนั้นเจ็บแผลในใจตรงไหนเองก็ตามแต่ว่า...
"พี่น่ะเข็งแกร่งก็จริง พี่น่ะมีทุกอย่างที่นานามิไม่มี แต่ถึงอย่างนั้น...!"
ผมจับหมอนที่เธอนั้นฟาดมาหาผมไว้ ผมนั้นเลือกที่จะไม่ใช่มันไม่ใช่พรสวรรค์ที่ผมได้รับมาตั้งแต่เกิด ผมเลือกที่จะใช่สิ่งที่ผมนั้นได้รับมาตลอดชีวิตนี้...
ผมลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมกับกอดเธอไว้ในอ้อมแขนนี้แน่น
"..........!!"
สายตาของน้องสาวฝาแฝดบีบเล็กลงมาเธอนั้นหยุดการกระทำทุกอย่างของเธอไว้
"ถึงอย่างนั้น นานามิน่ะก็คือน้องสาวของพี่เอง...พี่น่ะจะปกป้องนานามิ จะปกป้องนานามิเองนะ ไม่ว่ายังไงพี่จะปกป้องนานามิเอง...พี่สัญญา"
ผมไม่รู้ว่าคำพูดนี้จะส่งไปถึงตัวเธอมากหรือว่าน้อยรึเปล่า แต่ว่าผมขอให้มันเป็นแบบนั้น
นานามิกำหมัดทั้ง2ข้างขึ้นมา ก่อนที่เธอหยุดมือตัวเองพร้อมกับทรุดตัวลงไปกับพื้นเช็ดน้ำตาของเธอด้วยมือทั้ง2ข้างของเธอ
"ทำไหม...ทั้งที่หนู--ฮึก~...ทั้งที่ เกิดตามกันมาแท้ๆ...ทำไหมล่ะ...ทำไหมหนูถึงไม่เหมือนกับพี่ละ~...ทำไหมหนูต้องไร้พลังคนเดียวด้วย...ทำไหมหนูต้องมาเจ็บคนเดียวกันละ...หนู...น่ะ...หนูน่ะ...!"
".........."
คำพูดคำพูดนั้นทำให้ผมจุกอกจนพูดกับเธอต่อไม่ได้ ก่อนที่เธอจะหันกลับมาพร้อมกับสายตานั้นของเธอ ที่ย้อมไปด้วยความสิ้นหวังและไฟแค้นของทั้งชีวิตของเธอเอง
"หนูน่ะเกลียดพี่ฮาจิเมะ เกลียดพี่ที่มีพลังนั้นไงเล่า!"
ทันทีที่พูดจบนานามิก็พลักผมออกไปจากห้องของเธอทันที โดยที่ผมนั้นก็ไม่ได้ต้านเธอเลยแม้แต่น้อย จนกระทั้งพ้นห้องของเธอ
ปั้ง! เสียงปิดประตูดังขึ้น มาแถบจะทันทีที่ผมนั้นออกมาในห้องของเธอแล้ว ในหัวของผมนั้นคิดไปต่างๆนานา ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่เธอนั้นไล่ผมออกมา และคำพูดนั้นของเธอ
"ทำไหมหนูถึงไม่เหมือนพี่ล่ะ" ใช่แล้วคนเราเกิดมามันก็ไม่เหมือนกันอยู่แล้ว...
คนที่มีพรสวรรค์กับคนที่ไม่มีพรสวรรค์เองก็ด้วย ถึงจะเป็นนกกระจอกเทศ ที่ถึงเป็นนกก็ตามแต่ว่า มันก็ไม่มีทางที่จะบินขึ้นสู่ท้องฟ้าด้วยตัวเองได้หรอก
คนที่ไร้อัตลักษณ์เองก็ด้วย...
มันไม่มีทางเลย...
มันไม่มีทาง...
ผมเดินลงมาทางบรรไดไม้ของห้องและตรงไปที่ห้องของคุณแม่และก็บอกว่า
"ตอนเที่ยงคืนจะมีคนมาหา ให้ไปที่ห้องน้ำน่ะครับ เห็นว่ามีเซอร์ไพรซ์"
แม่ผมก็พยักหน้ารับไปแต่ก็ถามกลับมาว่า "ใครเหรอะ?" ผมเลยพูดไปตามที่ผู้หญิงคนนั้นบอกมาด้วยหน้าหมองๆของผม
"ความลับครับ"
ในมุมมองของแม่ผมนั้น เธอรู้สึกหนักใจ แต่อีกอย่างนึงคือ "ในเมื่อลูกชายที่อสนดีพูดแบบนั้นก็คงไม่เป็นไร" แต่ที่เธอห่วงก็คือ...
"ฮาจิจังลูกไม่เป็นอะไรแน่นะ"
คุณแม่เอามือทั้ง2ข้างมาจับแก้มผม เช็คดูการแบบทุกที
"นานามิเค้าเกลียดผมแล้วละ..."
ผมตอบไปโดยที่สายตาผมหลบหน้าแม้แท้ๆของตัวเอง แล้วนั้นทำให้คุณแม่กดสายตาต่ำลง อย่างเศร้าๆและเป็นแบบนั้นผมก็ได้หันกลับไปจะเดินออกจากห้องของคุณแม่
แต่ก่อนที่ผมจะได้เดินออกไปจากห้องนั้นเอง ก็มีเสียงเรียกจากแม่ผมดังอีกครั้ง
"ฮาจิจัง! "
"..........?"
ผมหยุดเดินพร้อมกับหันไปทางแม่ของผมอีกครั้งนึง เธอนั้นเดินเข้ามาใกล้ผมพร้อมกับกอดผมเอาไว้ในอ้อมแขนด้วยความอบอุ่นของเธอ
"ลูกช่วยดูแลนานะจังเค้าด้วยนะ ถึงแม้ว่านานะจังเค้าจะเป็นแบบนั้นแต่ว่าน่ะ ช่วยเป็นพี่ชายที่ดีเหมือนกับทุกๆครั้งเถอะนะ"
"ครับ..."
ผมตอบกลับเธอไปแล้วจากนั้นผมก็ได้กลับเข้าห้องของตัวเองไป อาบน้ำ กินข้าวเย็น แล้วก็นอนหลับไปในวันนั้น
ทันทีที่แสงไฟจากโคมไฟที่ตั้งเวลาให้ดับตอน3ทุ่มได้หลับลง ผมก็ได้นอนหลับลงไปถึงแม้ว่ามันจะมีเรื่องให้นอนไม่หลับอยู่ก็ตาม...
"ม่ายยยยย~!!"
"..........!"
ผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนั้นมันเป็นเสียงของน้องสาง ผมรีบลุกขึ้นมาจากเตียงเอื้อมมือเปิดประตูออกไป และวิ่งตรงไปที่ที่ตามเสียงทั่วบ้านนี้
"เกิดอะไรขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่!" ผมคิดไปต่างๆนานาแต่สิ่งที่แน่ก็คือผมต้องรีบวิ่งให้เร็วที่สุดและพอถึงหน้าประตูของห้องน้ำที่ที่ผมเห็นของเหลวบางอย่างสีแดงไหลออกมาจากห้องน้ำที่เปิดประตูอยู่
"นานามิ!"
ผมเรียกชื่อน้องสาวของผมก่อนที่จากนั้นผมจะรีบเปิดประตูหเองน้ำออกทันที และสิ่งที่ผมต้องเจอนั้น...
ผมจะไม่มีวันลืม...
กับบาปที่ผมก่อ...
"...คุณแม่..."
เสียงสลดของเด็กชายหัวฟ้ากับใบหน้าที่น้ำตาคลออันสิ้นหวัง มองไปยังร่างของคุณแม่ผมดำที่นอนหมอบจมกองเลือดที่ไหล่ออกมากลางท้องของเธอ กับน้องสาวผมที่เขย่าตัวแม่ให้ฟื้นขึ้นมาทั้งๆที่เธอหมดลมหายใจไปแล้ว
"คุณแม่อย่าตายนะอย่าลืมสัญญาของหนูสิ~! เดี๋ยวพี่ฮาจิเมะเค้าเรียกหมอมาให้น่ะคุณแม่...คุณแม่ฟื้นสิ...คุณแม่จะดูหนูที่เวทีคนแรกไม่ใช่เรอะ...คุณแม่ คุณแม่ คุณแม่!"
นานามิร้องเรียกถึงคุณแม่อยู่แบบนั้น แต่ร่างที่แน่นิ่งนั้นไม่ตอบสนองอะไรอีกแล้ว
มันสายไปแล้ว...
มันจบสิ้นแล้ว...
มันถวงคืนอะไร...กลับมาไม่ได้ อีกแล้ว...
ในคืนนั้นผมนั่งร้องไห้ออกมาพร้อมๆกันกับนานามิ พวกเรานั้นเห็นภาพฝันร้ายนั้น และมันก็เป็นสิ่งที่ผมนั้นลบเลือนมันออกไปไม่ได้
"...........!!"
ตอนนั้นผมก็รู้ระลึกตัวเองขึ้นมา ที่ที่ตรงมุมของทางระบายน้ำมีบัตร บัตรนึงตกเอาไว้อยู่ แล้วมันก็คือรูปของผู้หญิงที่ผมเจอในตอนขาทางกลับบ้าน
ดวงตาผมช็อคค้างขึ้นอย่างรุนแรง มันโยงได้ทันทีว่า...
"...นี่ผม........... คุณแม่~...."
คุณแม่ของพวกเราจากไปแล้ว...
และมันก็เป็นเพราะผม...
คุณแม่ตายเพราะผม...
"ฮึก~~...อ๊ากกกกกก!!!"
เสียงร้องคร่ำครวญนั้นดังออกมา ทั่วห้องผมนั้นเปลี่ยนมันไม่ได้อีกแล้วทั้งตอนนี้ และอะไรต่อนี่อะไรก็ด้วย มีแต่ความเสียใจ กับจิตใจของทั้งผมและนานามิที่รอยร้าวนั้นบาดลึกลงไปจนยากจะเยียวยาของเด็กปฐมที่ต้องใช้ชีวิตต่อจากนี้
วันต่อมา...
ผมกับนานามิที่เสียคุณแม่ไปในวันนั้น ก็ได้รู้ว่าใครเป็นคนฆ่าคุณแม่ในวันนั้น
คนคนนั้นก็คือป้าคนนั้นที่มาคุยกับผมเมื่อตอนนั้น เธอคนนั้นเป๋นคนฆ่าคุณแม่ของพวกเรา ใบที่แท้จริงของเธอนั้นไม่ได้ใจดีอย่างที่คิด เธอนั้นทำหนเาโกธรอยู่ตลอดเวลา และที่สำคัญ...
เธอมีลูกสาวที่ความจริงแล้วพ่อของเด็กคนนั้นคือพ่อคนเดียวกับพวกเรา
และพอผมก็เป็นพ่อค้าความตาย ขายแรงงานคนไปใช้ในการทดลองใต้ดิน สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย มีเหยื่อจำนวนมากถูกส่งไปแล้วไม่มีใครที่พบรายงานว่ารอดกลับมาสักคน
ผมโดนหักหลังจากพ่อของผมเอง...
ความจริงพ่อผมเป็นคนชั่วที่ขายชีวิตคนอื่นเพื่อเงิน
แต่ตัวผมนั้นไม่มีเวลาให้เสียใจอีกต่อไป เพราะว่าผมนั้นต้องดูแลนานามิ แล้วก็น้องสาวอีกคนนึงของผม...
"คนคนนี้คือน้องสาวของพวกเธอน่ะ เธอคนนั้นไม่มีชื่อมาก่อนน่ะแต่ฉันตั้งชื่อว่าชิโอรินะ"
คุณฮีโร่ที่มีผิวสีขาวสนิทดวงตาสีแดงเลือด ผมสีดำคนนั้นพูดออกมา พร้อมกับดันหลังให้กับน้องสาวต่างแม่ของผมให้เข้าไปในบ้าน
"ชะ...ชิโอริเองค่ะ! พี่ชาย แล้วก็..."
สายตาและสีผมสีเดียวกันกับพวกเรานั้นมองไปยังนานามิที่นั่งลงบนพื้นคว้านสายตาใส่อย่างไม่พึงพอใจ ชิโอริเองก็ได้เข้าไปหลบอยู่ที่ด้านหลังของฮีโร่คนนั้นเองไว้
เค้าลูบหัวของชิโอริพลางพูดออกมากับผมและนานามิที่มองอยู่ด้วยความแค้น
"เธอคนนี้อายุพอๆกันกับพวกเธอเลยละ เกิดห่างกันราวๆ2เดือนได้ เด็กคนนี้โตมาในที่ที่เป็นจุดซ่องขายบริการน่ะ พวกเธอช่วยดูแลเด็กคนนี้ด้วยนะ และอีกอย่างฉันจะมาเป็นผู้ปกครองให้กับพวกเธอด้วยนะ"
หลังจากที่พูจบผมก็ไม่ได้ตอบอะไรมากกว่านั้นนอกจากพยักหน้าขึ้นลงอย่างเศร้าๆแค่นั้น แต่ผมไม่ได้เกลียดชิโอริหรอก
แต่ว่านานามิ...
"ยัยนี้ไม่ใช่น้องสาวของหนู..."
"""...........!"""
พวกเราทั้ง3คนหันไปมองนานามิที่พูดออกมาแบบนั้น เสียงของเธอและแววตานั้นมันชัดเจนเอามากๆ เธอนั้นลุกขึ้นมาะร้อมกับตรงเข้ามาหาชิโอริที่สั่นกลัวไปทั้งตัว
"...พะ พี่นานา--"
"หนวกหู!! "
นานามิหลังมือใส่หน้าของชิโอริทันทีแบบไม่พูดกล่าว และนั้นทำให้ชิโอริเอามือกุมแก้มของตัวเองจ้องมองนานามิด้วยสายตาที่ชินชาถึงจะมีน้ำตาไหล่คลออยู่ก็ตามที
"นานามิ! หยุดเถอะน่า!"
ผมจะเอื่อมมือออกไปห้ามแต่นานามิก็ตะคอกกลับออกมาด้วยความแค้นใส่ชิโอริ
"กลับซ่องกระหรี่ของเธอไปซะ! ไปขายตัวที่ไหนก็ไปแต่ไม่ใช่ที่บ้านหลังนี้! ยัยตอแหล!!"
คำพูดที่แสนจะรุนแรงนั้นของนานามินั้นทำให้ชิโอริ เงียบไปก่อนที่จะหันหลังกลับไป คุณฮีโร่คนนั้นก็ดึงตัวชิโอริกลับมา พร้อมกับผมที่เข้าไปหยุดตัวนานามิไม่ให้พูดจาทำร้ายจิตใจของใครอีก
"นานามิพอได้แล้วขอร้องละน่ะ!"
"พี่ฮาจิเมะ จะให้ยัยกระหรี่นี้มาอยู่ที่บ้านหลังเดียวกันกับเราเรอะ! จะให้ลูกของคนที่ฆ่าคุณแม่มาอยู่กับเราเนี่ยนะ! แค่คิดก็อยากจะอวก!"
"เลิกบ้าซะทีเถอะน่า!"
ผมที่ทนไม่ไหวแล้วก็ชกไปที่ใบหน้าขวาของเธอ จนหันไปตามแรงนั้นทันที ปัก!
ทันทีที่ผมรู้ตัวว่าผมทำอะไรลงไปผมก็รีบดึงหมัดของผมกลับมา
นี่เราทำอะไรลงไป สิ้นความคิดนั้นของผมนานามิก็วิ่งออกไปจากห้องตรงขึ้นไปในห้องของเธอเองพร้อมกับน้ำตา
ผมยื่นอยู่แบบนั้นไม่ไหวติงใดๆทั้งนั้น มันเป็นเหมือนกับทุกที ทั้งตอน5ขวบและก็ตอนนี้ ผมได้แต่ยื่นดู ดูแล้วก็ดูเท่านั้น ผมไม่สามารถหยุดหรือห้ามอะไรได้เลย แถมยิ่งทำก็มีแต่จะทำให้เธอเจ็บอีกต่างหาก
"ให้ตายสิน่า...ชิโอริจังฉันขอโทษนะ"
"ไม่ต้องหรอกค่ะ..."
"ไม่เลย ฉันขอโทษนะ"
ผู้ปกครองคนใหม่ของผมพูดออกมาก่อนที่จากนั้นเค้าจะพาตัวของชิโอริเข้าไปในห้อง พาเธอเข้าที่พักของบ้านผมที่มันว่างไป2ห้อง ปล่อยให้ผมนั้นยื่นเงียบๆในห้องนี้
ในห้องนี้และชีวิตนี่ที่มันจะไม่เป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว
มีแต่ต้องเริ่มต้นกับชีวิตใหม่แบบนี้เท่านั้น...
ความคิดเห็น