คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : ตอนที่10 :ชนะยังไงให้ไม่เหมือนชนะ
ฟ้ายามเช้าแดดอุ่นๆผ่านเข้ามาทางบานประตูของห้องส่วนตัว ที่ร่างตัวขาวนอนหลับไหล่ท่าตะแคงข้างบนฟูกที่อยู่ที่พื้น
ใบหน้าผ่อนคล้ายที่ใกล้จะค่อยๆตื่นขึ้นมาพบเช้าวันอันสดใสตามภาษาของเด็กหนุ่มวัยพึ่ง16 เบิกบานยามเช้าอรุณสวัสดิ์ ในหัววันนี้ด้วยการบิดขี้เกียจหาวคลายความง่วงออกมาจากร่าง
"ฮึ๊ก~!!"
"เอ๋! นั้นทาเครุคุงตอนเด็กเหรอค่ะ! น่ารักจัง!!"
"...???"
หน้าหันส่ายตอบสนองเสียงอย่างไว ผมฮิมิยะ ทาเครุรีบวิ่งออกจากห้องไปตามเสียง เลื่อนบานประตูเปิดออกมา แล้วต้องผงะไป
แม่และน้องสาว กับยัยผู้อยู่อาศัยร่วมกันสุ่มหัวเม้ามอยด์กันสนุกปาก กับภาพอาลาบั้มรูปเก็บของผมที่แม่ของผมเอาออกมาให้ดูบนตักของเธอ
"อันนี้ ตอนเขาอายุ4ขวบ ตอนที่UAในงานกีฬาของชิคุโระคุง... อ่ะ! น้าหมายถึงเดโวเอจเขาน่ะ"
นิ้วชี้ของหญิงมีเขาที่หน้าผากขวาชี้ที่หน้าผมตอนเด็กที่ร้องไห้ขี้มูกโป่ง เพราะถ้าจำไม่ผิดตอนนั้น จิคุเขาจะตกรอบเพราะดันไปเหยียบพื้นสนามซะก่อน ซึ่งคนที่ชนะไปแบบลากเลือดตอนนั้นคือคิริโกะ
"นี่ ๆ ตรงนี้คือตอนที่ทาเคะจังโดนบาทาสวรรค์ จากฉันถีบส่งไปโลกหน้าน่ะ!"
คุณหนูน้องสาวชี้เห็นตอนผมอายุ10ขวบที่โดนถีบเข้าหน้าจนหันตาแถบหลุดออกเบ้า เป็นภาพที่น่าสงสารที่สุดและยังเจ็บช้ำใจจนตอนนี้อาการกัดฟันแค้นเคืองมันระเบิดออกมาเป็นคำพูด
"นี่จะเผาลูกตัวเองไปถึงเมื่อไหร่กันน่ะท่านแม่!! "
"อ่า ทาเคะตื่นแล้วงั้น? อรุณสวัสดิ์นะ"
"นี่อย่าทำหน้าระรื่นตอนที่ลูกชายเป็นทุกข์ได้ไหมครับ!"
ตอนนี้คือเคืองน้ำตาจะไหล่ออกมา คันซากิเห็นครอบครัวเป็นแบบนี้ตัวต้นเรื่องก็หัวเราะ "ฮึ ๆ" ลุกขึ้นมาจากพื้นในสภาพชุดนอนยูกาตะสีชมพู ยืนมองหน้าที่เจ็บแค้นจับใจของผมด้วยยิ้มในยามเช้า
"ไว้วันหลังฉันจะภาพของฉันมาให้นายดูบ้างนะ!"
"ไม่อยากดูโว้ย!"
ปฏิเสธสุดโต้งเพราะรู้ว่า ภาพของเธอที่จะเอามาให้ดูคงหนีไม่พ้นภาพนูท ภาพเปลือยปลงผ้าแน่
พอไม่เป็นใจอาการเด็กน้อยขี้งองแงของสาวผมเขียวหญ้าก็ผองแก้มขึ้นมา ทำมือขึ้นลงขยั่นให้ผมต้องรับ
"ก็นายเป็นคนสำคัญของฉันนิหน่า!"
"...........!"
เห็นแบบนี้ก็เถียงไม่ออก เพราะสายตาที่เปล่งประกายของทั้งน้องสาวและแม่ก็กดดันให้ผมตอบตกลง คงคิดว่าอยากเห็นภาพวัยเด็กของคนที่เป็นแฟนพี่ชายของบ้านหลังนี้บ้าง
ลมหายใจสูดสงบจิต หน้ายื่นเข้าไปใกล้ข้างหัวด้านขวากระซิบออกมาว่า "ถ้าเอาภาพอย่างว่ามาฉันไล่เธอแน่ยัยบ๊อง” เธอก็หันหน้าเข้ามาทางผมทำหน้าแบบปกติที่ยิ้มตลอดมา
“ไว้ใจได้เลย เพราะภาพนั้นน่ะ~”
มือขวาเธอยกลูบใต้คางของผม ริมฝีปากผ่องใสหน้าดึงดูดกับดวงตาสีน้ำผึ้ง พูดต่อจากที่ค้างมาว่า “มีแค่นายที่ฉันจะให้ดูภาพนั้น…ไม่สิ จะให้จับส่วนไหนของร่างฉันก็ได้นะ~”
"...!!!!"
นัยตาหดลงกับข้างแก้มที่แดงฉาน กับฟางเส้นสุดท้ายก็ขาดไปด้วยการต่อยกำปั้นลงบนกลางหัวของเธอกับเสียงสบ่นว่า "ยัยบ้า!"
โรงเรียน...
"นี่ ๆ ๆ! ฮิมิยะ! นายออกข่าวหน้าหนึ่งเลยนะ!"
ฮิงาลิยื่นมือถือโชว์ภาพที่น่าจะเป็นผมที่ส่งมือยักษ์เข้าจับตัวอีกฝ่ายที่ลอยอยู่
หน้าเหนื่อยหน่ายส่งไปที่คนที่จะมาคุยเรื่องแบบนี้กับผม
"ขอร้องล่ะ ถ้านายไม่อยู่หลังฉากคงไม่รู้หรอกว่าฉันโดนเช่งมามากแค่ไหนน่ะ~..."
"อ๋อ...งั้นโทษที พอดีมันเผลออดใจไม่ไหวน่ะ"
เจ้าตัวจะยอมถอยให้ดีๆ แล้วไม่ได้เข้ามายุ่งกับผมอีกชั่วคราว
ส่วนคันซากิ เธอก็เช่นกันโดนพวกผู้หญิงเว้นแต่นานานะและชิเซ็นเมะสึก็รุมหาเธอเอาซะต้อง เบี่ยงตัวยกมือขึ้นกั้นมารอบทิศ
"ทุกคนขอโทษนะ!...ฉันไม่อยากจะอธิบายตอนนี้น่ะ!"
"ไม่ใช่ซะหน่อย หมายถึงกับฮิมิยะต่างหาก"
พอเป็นประเด็นที่ออกมาจากปากของสาวครึ่งมังกร ไทโย เธอก็เหมือนจะนิ่งเงิบเขินหน้าเขินตาเบี่ยงมาทางผมที่นั่งอยู่ด้านหน้าที่ตะโกนเรียกทุกคนว่า "เข้าที่!!" เพียงมันตาก็กลับมานั่งเข้าที่
อาจารย์ประจำชั้นเข้าโฮมรูมในเช้านี้ ว่าด้วยเรื่องของคาบเรียนภาคบ่ายที่เขาก็พูดมาโดยคร่าวว่า "คู่แฝดแสงอาทิตย์ จะมาเป็นคู่ซ้อมให้" แค่เสียงนั้นผมก็รู้ชะตาทันทีว่าพวกเขาคือใคร
"นี่ฮิมิยะ นายรู้จักด้วย?"
คาเสะคิริถาม ขณะที่ผมทำหน้าถ้อใจขนาดรุนแรงพูดตอบแบบสิ้นหวังมา
"อ่า...รู้สิ... หลานสาวหลานชายของฉันเอง..."
ก่อนที่ใครต่อใครจะตกใจขึ้น อาจารย์ประจำชั้นก็ให้การต่อไปว่า
"อย่าได้ดูถูกเพราะเห็นเป็นเด็ก งัดทุกอย่างที่พวกเธอมีเพื่อหยุดอีกฝ่ายซะ"
นั้นคือสิ่งที่อาจารย์พูด แล้วเดินออกไปปล่อยให้คนที่ไม่รู้ต้องงงว่า "นี่จะให้ลงมือกับเด็ก?" แต่สำหรับผมที่รู้อยู่แล้วว่า "ถึงเอาจริงอะไร หรืองัดอะไรออกมาก็สู้ไม่ได้หรอก" ก็ปลงรอไว้แล้วเอาตายที่ด้านหน้าซะจะดีกว่า
คาบฮีโร่ตอนช่วงเย็น...
ชุดฮีโร่มากหน้าหลายตาทั้งแฟนซีและเท่ห์ดูลงตัวของหลากหลายคน เหยียบลงพื้นสนามโฮโลแกรมเมืองจำลอง
ร่างเสื้อเกราะหนังสีดำดึงถุงมือหนังสีขาวที่ไม่ได้หุ่มปลายนิ้ว อันสังเคราะห์มาจากเนื้อเยื้อของผมเอง ให้เขาสุดเพื่อการเตรียมพร้อม
กางเกงเป็นขายาวมีเกราะกันเข่าเป็นแท่งของแข็งสีดำ กับรองเท้าที่สะสารดำนั้นเคลื่อนตัวไปมาอยู่ตลอด เป็นชุดฮีโร่เรียบง่ายที่เน้นสงเสริมกายภาพด้านพลังของผมทั้งสิ้น
""น้าทาเครุ!""
"..."
หน้าชักกลับมองที่หน้าทางเข้าสนามของอีกฝั่งที่มีเสียงเรียกนั้นร้องมาเมื่อครู่ อันมีก้าวเล็กๆถี่ขึ้นในเงาวิ่งเข้ามาในสนามคน เป็นเด็กแฝดอายุ12ผมสีเพลิงแดง ดวงตาสีเลือด
ฝ่าตัวออกมาจากเงา แล้วเด็กสาวจากแฝดคู่ชายหญิง ก็กระโดดเข้ากางแขนจะให้ผมได้รับกอดของหลานสาววัยปฐมปลาย
แต่ขอบายล่ะ...
ตัวเอนถอยไปด้านหลังให้เด็กสาวกอดหวืดกอดลมไปอย่างไม่ใยดี แต่ตอนนั้นก็ได้มีเท้าของรองเท้าผ้าใบสีแดงประทับที่หน้าซ้ายผมเข้าอย่างจัง
"คึ๊ก....!!!"
ความรุนแรงชนิดนี้เอาหน้าหันไปกับขาที่ลอยกลางอากาศในสายตาของทุกคนที่ตะลึงตาค้าง กับเด็กชายผมหน้าม้าโค้งสีเพลิงแดง ที่ยิ้มเยาะได้ใจอยู่
"ปลิว! ไป! ซะ!!"
โคร้ม!!!! ฟ้าคำรามดุจสายฟ้า ความแรงที่ส่งมาอัดส่งให้ตัวลอยทะลุตึกไป5ช่วง หลับคาซากตึกแถวที่6ที่ร่างฝั่งจมไปในที่ตรงนั้น
"ฮิมิยะ!" "ทาเครุคุง!" ทุกคนเรียงเสียงเดียวอึ้งหันมาทางที่เด็กชายที่ลงจอดที่พื้นอย่างไร้เสียงยืนยิ้มด้วยใจร้ายเดียงสา
"ผมทาคาชิจิกะ ไทโยครับ! พวกคุณน้าฝากตัวด้วยนะ!"
แรงกดดันมหาศาลครอบงำจิตทุกคนที่ต้องมาเจอกับสัตว์ประหลาดตัวน้อยที่ทำหน้าไร้เดียงสา
แฝดหญิงของเด็กผู้ชายวิ่งตัวเข้ามาง้างมือตบหลังของคู่แฝดของเธออย่างแรงด้วยอารมณ์โมโห
"ซะที่ไหนเหล่า! ยังไม่มีเสียงสั่งเริ่มสู้เลยนะ! "
"เจ็บ!...อาซาเนะหุบปากไปเลยนะ! เธอต่างหากตอนพุ่งเข้าไปกอดเมื่อกี้ก็แอบจะทำให้น้าทาเครุเขาหลับไปใช่ไหมล่ะ! แบบนั้นก็ไม่ต่างกันหรอกน่า!"
"ว่าไงนะ!"
เด็กหญิงปฐมปลายผมหน้าม้าเปิดหัวโขกใส่หน้าผากแฝดชาย โดยที่ความไม่ยอมตามภาษาเด็กก็ได้ให้ฝั่งนั้นดันหน้าผากกลับไปด้วย
"เธอนั้นแหละยัยขี้ขลาด!"
พี่น้องแฝดแตกหักกันกลางสนาม จนเกิดระเบิดแสงตูมตามกันใฟ้วอดวายโดยที่ทุกคนก็รีบหนีตายกันเจ้าละหวั่น
"เด็กพวกนั้นมันสัตว์ประหลาดรึไง!?"
ชิโรซาเมะ รีบโยกหลบซ้ายขวาที่มีสายฟ้าเข้าฝ่าต่อกัน2ครั้ง
"ช่างเรื่องนั้นก่อน ตอนนี้ต้องเอาตัวรอดให้ได้!"
สาวเขาแพะไสด์พื้นในทางยาว หลบซากตึกที่ลอยเข้ามาในวิธีที่กำลังจะมาฝาดเธอให้ปลิว
ด้วยความใสสื้ออาลาโนะตั้งคำถามระหว่าง เอียงหลบแท่งต้นเสาเหล็กขึ้น
"แต่เราถูกสั่งมาให้สู้ไม่ใช่เหรอ!?"
"แล้วนายมีปัญญาจัดการได้ไหมล่ะไอ้กรวก!"
ฮิงาลิตั้งมือที่เป็นใบเลื่อยกระโดดหมุนสปินกลางอากาศฟันตึกขาดเป็น2ช่วง คู่ไปกับชิโนบิร่างผมดำยาวที่เธอ งัดขาเตะเครนยกรถปลิวขึ้นฟ้าไป
"บ้าเอ้ย! ทำไหมฉันต้องมาหนีแบบนี้นะ!"
"ยัยไบโพล่า! ทางขวา!"
"..."
เธอชงักใจกับคำพูดของโดโคโกมะหันข้างไปทางขวา ขณะที่กระแสพายุขนาดใต้ฝุ่นได้ก่อตัวขึ้น ทาคาฮาชิบนครึกที่ถูกหักครึ่ง โดยระยะนั้นเธออยู่ใกล้ที่สุด แล้วก็มีฐาณเหยียบเป็นป้าย ร้านแม็คโดนัล ที่ลอยมา
ด้วยแรงขาทรงพลังและรวดเร็วการกระโดดชิ่งตัวไปถึงจุดใกล้แกนกลางของผายุก็สำเร็จ จนเธอก็ได้เอาแขนขวาเข้ารัดตัว ฝ่าใจกลางพายุมาถึงฝั่งตรงข้ามที่ ชิเซ็นเมะสึ ในร่างผมสีน้ำเงินทวินเทล ประกบฝ่ามือฉีดแรงอัดสีฟ้าฝ่าสะบั้น ฝ่าซากปรักหักพังรวมไปถึงพายุที่โหมเข้ามาให้สงบลง
เพียงพอให้ทั้ง2บนฟ้าลงได้อย่างสวยงาม
"ไนซ์!"
สาวผมดำยกกำปั้นที่พึ่งวางให้คนที่เธอช่วยได้วิ่งไปต่อขึ้นให้ทางขวา อันสาวหน้านิ่งผมน้ำเงินก็ชนหมัดให้กับเธอด้วย
"อย่าบ่าบิ่นแบบเหมือกี้อีกซะล่ะ"
นิจิมูระที่สับเท้าแตกอยู่ด้านหลังหน้ามืดตามั่วหอบเหนื่อยขั้นสุดเพราะจุดเกิดไต้ฝุ่นมันคือด้านหลังเขาแล้ว แถมด้วยแรงลมและความเร็วในการเคลื่อนก็จี้ท้ายหลังเขาตอนนี้
"บัดซบเอ้ย!"
มีแต่ต้องระเบิดแรงจาออกสุดกำลังให้ชายผมน้ำเงินผมทูบ็อก ออกแรงขาทั้งหมดกระทั้งตรงหน้านั้นทำให้เขาหยุดหันตรงแล้วมองไปด้านข้าง
"ฮิมิยะ?"
คือร่างที่ถูกซัดมาของผมที่ยังรักษาตัวให้กลับมาเป็นปกติ แต่สติตอนนี้ก็ไม่สามารถสั่งให้วิ่งต่อได้แล้วกำลังจะโดนสูบไปในพายุนั้นแล้ว
นิจิมูระตั้งสติแน่นขึ้นหน้าเคร่งครึ่ม กระโดดไปด้านขวา เลี้ยวเลนไปในทิศที่ผมนั้นพึ่งคืนสติกลับมา
"นิจิ...มูระ...?"
"เดี๋ยวลงไปจะมืดนะ!"
ว่าจบแล้วพายุก็เคลื่อนมาในที่ที่พวกเราอยู่เข้าแล้ว...
แต่พอพ้นไปก็กลายเป็นว่าพงกเราไม่ได้ถูกกลืนไปในนั้น แถมยังมีซิปรูดที่อยู่ที่พื้นอีกต่างหาก
อันในที่นั้นผมก็ฟื้นฟูร่างกายสำเร็จ
"ขอบใจที่ช่วยนะ"
คำขอบตงคุณหลุดจากปากขณะที่นั่งงอเข่าในมิติที่มืดสนิทอันที่มีรูซิปเล็กๆส่งแสงจากภายนอกเข้ามา
"ฉันขอถามนายหน่อย หลานของนายทั้ง2คนนั้นมีจุดอ่อนไหม?"
คนที่เป็นคนช่วยถาม ผมรีบตอบไปโดยไว
"ไม่มี..."
"...?"
"เรื่องพลัง2คนนั้นไร้เทียมทาน มันไม่น่าจะถูกเรียกว่าอัตลักษณ์ด้วยซ้ำ แต่มันเป็นพลังประหลาดที่สืบมากันตามสายเลือดของ ฮิมะ...ฉันหมายถึงอาจารย์สาวที่ห้องพยาบาลที่เป็นแม่ของ2คนนั้นน่ะ"
"เรื่องจริงเหรอเนี่ย...? "
ความหนักอกหนักใจให้ยิ่งเครียดขึ้นไปใหญ่ แต่ด้วยรูซิปที่เปิดอยู่เล็กๆ เจ้าของพลังก็ลองเปิดออกมาดูภายนอกพร้อมกับผมเห็นสภาพเมืองจำลองเละไม่เป็นท่า แถมสภาพฟ้าอากาศตอนนี้คือฝนกระหน่ำเทลงมาอย่างต่อเนื่องจนร่างเปียกปอนไปหมด
"ดูเหมือนว่าจะทะเลาะกันเบาลงแล้วนะ"
เสียงสู้ฝนว่าออกตามเนื้อผ้า ยิ่งให้เจ้าตัวนึกในใจขึ้นมาว่า "ครอบครัวหมอนี้มีแต่คนแปลกๆรึไง?" ทั้งอย่างนั้นนถจักรไอน้ำก็โดยสารมาถึงสถานที่ที่พวกเรายืนตากฝนอยู่
"ขึ้นมา!"
คามิซาโตะออกเสียงผ่านเครื่องจักรไอน้ำอสนร้อนแรงกลางความหยุ่งเหยิงของสายฝน
ผมกับนิจิมูระขึ้นไปบนนั้นแล้วก็เห็นทุกคนในห้องก็พักอยู่ที่นี้ด้วยอาการเหน็ดเหนื่อยอย่างหนักชนิดว่า บางคนอย่างเซ็นริทสุขาผลิกจนต้องปฐมพยาบาลจากฮิมิละ
"อย่าขยับเยอะล่ะ"
"ขอบคุณนะฮิมิละ"
นักดนตรีสาวว่ามา กับมองหน้าทุกคนที่หมดหวังชนะเพราะสถาณการณ์โดยรอบเรียกว่าสู้ไปก็เปล่าปนะโยชน์ที่จะหวังผล
"ว่าไง ยอมแพ้เลยไหม?"
สาวสวมหน้ากากเหมือนพูดประชดออกมา แต่มันคือใจจริงของทุกคนที่ยอมแพ้แต่แค่ไม่พูดออกมาเท่านั้น
"นี่จะให้จบจริง!?"
เร็นถามจริงกับกับทุกคนที่นั่งกันบนเบาะรถ
"ความเร็วของฉันมันแห้ปัญหาอะไรไม่ได้สักอย่าง"
คนที่หมดกำลังใจในชุดรัดรูปสีแดง กำหมัดขึ้นแน่นโดยคิดว่าแค่เร็วก็จบ พอมาเห็นสภาพแบบนี้ของทุกคนก็หดหู่ใจขึ้นมา
ในหัวเข้นความทรงจำทั้งหมดขึ้นมาเพื่อตอนนี้...
เอาไงดี... ที่จะหยุด2คนนั้น........
"งัดทุกอย่างที่พวกเธอมีเพื่อหยุดอีกฝ่ายซะ" คำนั่นของแาจารย์ประจำชั้นแวบมาในหัว โดยเฉพาะคำว่าหยุด
วนคิดทบทวนไปถึงรากศัพท์ที่ต้องการจะสื่อ...
หยุด? ต้องหยุดให้ได้... ต้องหยุดให้ได้... ต้องหยุด........ จริงสิ!! ตอนนี้สมองกระจ่างขึ้นเห็นแนวทางที่ควรจะเป็น...
"ทุกคนฉันมีเรื่องจะเสนอ!"
ทุกคนหันมาที่หัวหน้าห้องคนนี้ที่ไม่ได้คิดตัดใจ แต่ยอมแพ้ที่จะสู้ เพราะว่าการสู้กับคนที่แกร่งกว่าน่ะเป็นไปไม่ได้ แต่ว่ายังไงอีกฝ่ายก็ยังเป็นเด็ก แถมยังเป็นหลานของผมด้วย...
ต้องทำได้!
ในการทะเลาะ...
ปัก!! หมัดชนการสนั่นพิภพ 2พี่น้องอัดหมัดชนกันอีกหนแต่ยังคงเท่าเทียมกันในด้านพลัง เช่นเดิม
หน้าเขม่นใส่กันอย่างรุนแรงแตกหักตัดพี่ตัดน้องกันไปข้าง
"ฮี๋~! แฮ๊ะ!"
ในการต่อสู้ของเทพทั้ง2มีปีศาจตัวนึงเสนอหน้าขึ้นมากับเหล่าพวกปีศาจตัวร้ายอีก18ตน เข้าแฮกเขี้ยวกางเล็บพุ่งเข้าด้วยพลังที่มีเทียบเท่ากับตัวจริงเข้ารุมเด็กพลังเทพที่ตะโกนเปล่งพลังรุนแรงออกมาดัง
""ออกไปซะ!!""
เพียงแค่นั้นก็กระเด็นไปแต่ด้วยความไร้สำนึกของร่างจิตลบ ข่าฝูงตัวซีดมีเขาร้อง "คี๊!!!!" ปลุกให้ลุกขึ้นและถาโถมใส่ด้วยร่างหน้าเละผิวแตก ผิวซีดเขย่าขวัญเด็กๆ ด้วยกรมเล็บยาวๆร่วมกับแขนที่ยิงออกมาจับข้อเท้าของอาซาเนะ
"...!!"
หลานสาวผมเปิดเสยตัวแข็งช็อคสั่นด้วยความกลัว ขณะเดียวกันสติของแฝดชายของเธอก็ตะเลิดสั่งขาวิ่งไปกับเสียงกรีดร้อง "กรี๊ดดดดด!!!!"
"อย่าเข้ามานะ!!"
ว่าแล้วเด็กชายก็ทิ้งให้แฝดหญิงตกอยู่ในวงล้อมของภูติผีห่าซาตานที่เธอหวาดกลัวที่สุด
"นะ นะ นะ นะ...น้าทาเครุ...นะ นะ นะ นะ หนู! หนู! ยอมแพ้!"
"คี๊~!"
ร่างผีเอ้อดำมือจับลูบใต้คางของเธอผู้เสียสติ จนใต้กระโปรงเปียกแฉะมีน้ำใส่ๆไหล่ออกมาอย่างน่าเวทนา
ขณะที่ตัวต้นคิดอย่างผมนั้นยืนมองสงสารปนยิ้มสะใจที่เด็กอย่างพวกเขาสมควรโดนซะบ้าง
"ถามจริงเถอะนายมันปีศาจรึไง" เสียงนินทาจากทุกคนผมไม่ได้คิดฟัง เพราะตอนนี้มีความสุขที่ได้แกล้งพวกลูกของฮิมะอยู่จนหัวเราะ "เฮอะ ๆ..." เบาๆ
ความคิดเห็น