คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนสั้นเปิดเรื่อง :สวัสดีครับ! ฮิมิยะ ทาเครุครับ!
"ทาเคะ! ตื่นได้แล้วนะจ๊ะ!"
"...ครับ~!"
ร่างบนเสื่อขยับๆใต้ผ้าห่ม หน้าสีขาวผมสีขาวลุกขึ้นมานั่งอาการมึนๆ หาวน้ำตาออกข้างขวา ขยี้ตาบรรเทาอาการง่วงนอนเล็กน้อย
ครับ...สวัสดีครับ ผมฮิมิยะ ทาเครุ เองครับ
ส่วนสูง178 อายุ14ใกล้15ในวันพรุ่งนี้เดือนตุลาหน้าที่จะมาถึงในไม่ช้า เรื่องของเรื่องคือต้องจัดเก็บที่นอนให้เข้าที่ ลงไปด้านล่างบนโต๊ะเตี้ยนั่งบนฟูกทานข้าวพร้อมหน้ากับพ่อของผม
"ทาเครุ วันพรุ่งนี้ก็จะสอบเข้าUAแล้วพยายามเข้าล่ะ"
ชายตัวขาวซีดกับสีผมสีเดียวอายุ30ปลายๆ ผมเสยข้างไว้หลังชุกยูกาตะเขียวแก่ ให้กำลังใจผมตั้งแต่ยามเช้า
“ครับท่านพ่อ!”
จะว่าไงดีคือผมติดปากแต่เด็กแล้วที่เรียกพ่อกับแม่โดยเติมท่านลงท้ายตลอด เหมือนฟังๆแล้วเป็นพวกลูกคนมีฐานะแปลกๆจัง…
ระหว่างซัดข้าวเข้าปากเติมพลัง ผู้หญิงอายุใกล้ๆกับพ่อ ผมสีขาวออกไปฟ้านิดๆกับเขาบนหัวด้านขวาอันเด่นสะดุดตา ก็ลุกออกจากที่นั่งพื้นของเธอ
“ต้องไปปลุกฮิรุแล้ว”
ที่เธอหมายถึงคือฮิรุฮะน้องสาวของผมที่อายุห่างกัน5ปีตอนนี้อายุเธอก็น่าจะ10ไปตั้งแต่เมื่อเดือนก่อน ที่สำคัญคือผมก็ไม่ค่อยกินเส้นกับเธอมากนัก
ไม่นานเท้าเปล่าก็เหยียบเข้ามาพ้นจากประตูเลื่อน
เรือนผมสีขาวออกฟ้าสดใส ดวงตาสีแดงสดสวยงามไม่เหมือนกับของผมทีาเป็นสีแดงเลือด...
"โอ๊ะ โอ้...ทาเคะจังดูสารรูปตอนเช้าดูไม่จืดเลยนะ"
น้องสาวเรียกพี่ชายด้วยท่าทางดูหยาบคายรุนแรงพอสมควร ที่เธอก็ตั้งนิ้วชี้กับโป้งขึ้นทำเป็นกรอบรูปสโคปมองหน้าบอกบุญไม่รับนี้
"ให้ตายสิ...จะมีสักวันไหมเนี่ย ที่เธอจะไม่ทำให้ฉันอารมณ์เสียน่ะ ฮิรุฮะ"
"ฝั่นไปเถอะ!"
ทางทางหยอกเย้ากวนประสาทเดินกระโดดวิ่งไม่ดูมารยาท เข้ามานั่งทานข้าวข้างๆกับพ่อของพวกเราที่ยิ้มทักเธอในยามเช้า
"อรุณสวัสดิ์ฮิรุฮะ วันนี้คงกินได้ดีนะ"
"พ่อค่ะ...อย่ามาบังคับหูนให้มากนักเลย เดี๋ยวหนูจะใช้มาคังโกซัมโป อัดจนยับเหมือนๆกับที่ทาเคะจังโดนซะเลย"
ขู่ข่มใจไม่ให้โวยวาย พ่อของพวกเรามองลูกสาววัยเจริญด้วยความเอ็นดูแต่ไม่พูดอะไร
คือผมจะบอกให้...น้องสาวผมหมู่นี้ชอบเก็บตัวมีเสียงดังกลางดึกตลอดๆ มิหน้ำซ้ำยังชอบแต่งตัวประหลาดๆ ไม่ใส่ชุดชั้นใน ชอบพันผ้าพันแผลในจุดลับๆของตัวเองด้วย
สรุปสั้นๆเธอเป็น "จูนิเบียว" แถมไม่มีวี่แววจะหายด้วย
"ค่ะ คะ! เจ้าหญิงสเนล ช่วยทานสลัดเป็นข้าวเช้าก่อนนะ"
แม่สุดสวยยกจานเสริฟบนโต๊ะเป็นเมนูตามที่ว่า น้องสาวน่ารำคาญปลื้มหันหน้าตาสดใสเข้าหาคนที่เอาเมนูมาเสริฟ
"ขอบใจนะ!"
ไม่มีหางเสียงต่อแล้วยังมีหน้าทานแบบตระกระ ทั้งหมดผมในฐานะพี่ชายก็ควรจะพูดออกมาตรงๆซะตอนนี้
ความคิดที่จะพูดก็ต้องหยุดไป เนื่องจากก็คิดอยู่แล้วว่า "ตั้ง7ปีที่น้องสาวพูดได้ เราก็พูดจนปากจะฉีกอยู่แล้ว" เห็นทีคงไม่เป็นประโยชน์หรือเสียหายเลยเก็บไว้ในใจ มีเพียงสายตาที่มองช้อนน้องสาวตัวแสบตัวดีทุบจานลงโต๊ะแล้วเดินออกไปพ้นๆจากห้องคนแรก
เป็นเด็กที่มารยาททรามจริงๆนะ~...
ผมล่ะเผลียตัวโก่งวางถ้วยลงที่โต๊ะ
"อิมแล้วครับ~..."
พอจบเป็นพิธีก็เดินจะไปอาบน้ำคลายทุกอย่างทั้งความง่วงก็ดี ความหนักใจก็ได้
กลางเมือง...
เลวร้ายขั้นเทพ~!!
"ขยับไปสิวะ! ไอ้ผีจูออน!"
เท้ารองเท้าหนังถีบหลังจนตัวโน้มเดินต่อ "เจ็บ!" ผมร้องออกไปช่วงนึง ก่อนหันสวนไปด้านหลังที่ไอ้โม่งดำมือขวาเป็นสายระยงระยางขยับพริ้วอย่างหนวดปลาหมึก ตาแข็งใส่ผมที่โดนขู่
คือผมมาอ่านฟรีที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ดั้น~!! อยู่ดีไม่ว่าดีมีไอ้เวรนี้มาปล้นกับแกงค์ของมันอีก3คนได้ อาวุธก็ครบจับตัวประกันขังไว้ที่ร้านสะดวกซื้ออีกด้วยต่างหาก
เจ้าหน้าที่มากับเสียงไซเรนมาที่เกิดเหตุทันที กรมตำรวจกับฮีโร่ใกล้บริเวณเข้ามาดักที่ร้านสะดวกซื้อ
"เจ้าหน้าที่ล้อมไว้หมดแล้ว มอบตัวซะ!”
ประโยคลองเชิงว่า ใจตัวร้ายก็ตะโกนด่าออกไป
“มอบก็โง่สิฟระ! ในนี้มีตัวประกันอยู่ด้วย! พวกแกนั้นแหละ! ต้อง-“
ปัก!!! มีของแข็งทุบที่หลังคอเข้าจนล้ม ฝีมือนั้น…
ดวงตาสีเลือดเข้มมืดมนและดำดิ่ง ที่มือซ้ายนั้นก็คือสันมือที่สะสารดำที่คลุมซึมเข้าไปในผิวหนังสีเผือก
ร่างกายที่ขยับไปอย่างว่องไวดึงดูดสายตาของเหล่าผู้ร้ายให้มองมาที่ปีศาจที่เข้ามาในช่วงอึดใจ
ปัก ๆ!! ต่อเนื่อง2คราในเวลาใกล้เคียงศอกขวาแทงเข้าที่ท้องกับรูปของแข็งสีดำ สวนที่จุดบอดกลางท้อง สลบร่างเอนคว่ำ ขณะที่ปีศาจตนนี้เย็นชาและไร้ความรู้สึก
“นี่แก! “
ปืน2กระบอกชี้เข้ากับมือซ้ายที่จับตัวประกันเข้ามาป้องกันตน
ลูกกระสุนออกมาจากรังเพลิง แรงปะทะที่อัดเข้ามา2เท่าเร็วกว่ากระสุดปกติ เรื่องนั้นที่แน่นอน
หน้าหงายขึ้นฟ้ากับเสียงที่ดินระเบิดที่ส่งตาม เสียดกรีดร้อง”กรี๊ดดดดด!!!” ดังไปทั่วบริเวณ เหล่าร้ายอีก2คนได้ใจเปล่งเสียงในลำคอ “เหอะ ๆ”
หน้าที่หันขึ้นก้มคว่ำลงมา ทุกคนต่างตกตะลึง วังวนทมิฬขึ้นกลางจุดกระบานก่อนหายกลืนไป แทนด้วยสายตาตั้งขวางรุนแรงในเงาบนใบหน้าที่ดำทมิฬ
““…””
ตาย…คือสิ่งที่พวกนั้นคิดในหัวแล้วพึ่งมารู้ตัวเอาเดี๋ยวนี้ ก่อนที่จังหวะนั้นวิสัยทัศน์จะมืดบอดลง
ความกลัวในร่างมนุษย์- -…เอ๋!
“…!!!?”
สติกลับมาเปลี่ยนดวงตาเป็นไม่รู้ทันเห็น ตำรวจบุกเข้ามาอย่างไวสิ่งแรกที่รู้เห็นคือผมโดนสวมกุญแจมือเข้าให้ซะแล้ว
“เฮ๋!!!!!!!”
สุดท้ายวันนั้นก็ถูกสอบปากเป็นชั่วโมง พอถูกประกันตัวออกมาก็โดนแม่เทศน์ใส่ซะเอาเรื่อง โดนงดข้าวเย็นอีกต่างหาก แล้วที่แสบที่สุดคือยัยน้องสาวที่แอบเปิดประตูเลื่อนมาถากตาแลบลิ้นใส่ผม “แบร่~!”
ความคิดเห็น