คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2 :เปลี่ยนไป
พี่ชายกับพี่สาว...
ของหนู...
หนูหลับตาฝันถึงมันตลอด หนูกับพี่ชายและพี่สาวที่หน้าคล้ายกันเดินเล่นในสวนดอกไม้ พวกเรามีผมสีฟ้าเหมือนกัน พวกเรามีดวงตาสีน้ำตาลเป็นเดียวกัน
หนูไม่เคยมีชื่อเรียกเป็นของตัวเอง ตั้งแต่เกิดมาหนูเองก็ไม่เคยเจอหน้าพ่อแท้ๆของตัวเองเลย ถูกเลี้ยงมาจากแม่ของหนูคนเดียว
แม่ของหนูมีหน้าคล้ายกันกับหนู แตกต่างกันแค่สีผมกับสีตา เธอชอบที่จะทำหน้าโกธรใส่หนูตลอด และก็ทุบตีหนูเพราะว่า "แกมันคือปีศาจ" แบบนั้นตลอดเลย
"พี่ฮาจิเมะ พี่นานามิหนูน่ะ..."
""..........?""
หนูหยุดวิ่งไป พี่ชายและพี่สาวของหนูได้หันมาทางหนู หนูที่หยุดวิ่งตามพวกเค้าทั้ง2คนไปพูดออกมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่
"หนูน่ะเป็นปีศาจใช่ไหม?"
พี่ชายและพี่สาวของหนูไม่ตอบอะไรกลับมา พวกเค้าเดินมาหาหนู พี่ฮาจิเมะจับมือข้างนึงของหนูเอาไว้ เหมือนกันกับพี่นานามิ พวกเค้าส่งยิ้มออกมาพร้อมกันให้กับหนู
สิ่งนั้นทำให้หนูนั้นมีกำลังใจมากขึ้นแล้วลืมเรื่องนั้นออกไปจากในหัว และ2คนนั้นก็จูงมือหนูเดินออกไป ออกไปที่ทะเลที่หาดทรายที่อยู่ตรงหน้าของพวกเรา ที่อยู่ไม่ห่างกับสวนดอกไม้
หนูน่ะอยากให้พวกพี่ทั้ง2คนนั้นมาอยู่ในโลกจริงๆของหนูจังเลย พวกเราจะได้เล่นด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน สนุกกับเรื่องทุกๆเรื่องไปด้วยกัน เหมือนกับในฝันนี้จังเลย
บ้านทาคิสึ2ปีผ่านไป...
ผมกับนานามิตอนนี้ก็ขึ้นประถม1แล้ว ช่วงหลังๆมานี่เพราะคุณแม่ทำให้น้องสาวของผมลืมเรื่องอัตลักษณ์ไปแล้ว และตอนนี้นานามิเองก็มีความฝันใหม่อีกครั้ง
"หนูจะเป็นไอดอลที่น่ารักที่สุดให้คุณแม่ดูเองนะ!"
นานามิเหมือนกับมีไฟขึ้นมา เธอในตอนนี้ไม่ได้เศร้าหมองเลยแม้แต่นิดเดียว คุณแม่ของพวกเราก็ได้จับแก้มของนานามิพร้อมกับลูบหน้าของนานามิอย่างอ่อนโยน
"นานะจังแม่ให้สัญญาเลยนะ ว่าแม่จะเป็นคนแรกที่จะจองตั๋วเข้าไปดูลูกให้ได้เลยนะ "
"ค่ะ! ฮิๆ"
น้องสาวของผมหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง ผมในตอนนี้ก็เดินเข้าไปหาน้องสาวของผมในวัย6ขวบ ที่คุยกับแม่ของพวกเราอย่างสนุกสนาน
"นานามิพี่น่ะดีใจด้วยนะ"
ผมพูดออกไปด้วยความยินดี
น้องสาวผมหันกลับมาพร้อมกับเปลี่ยนสีหน้าของเธอ สีหน้าที่แสดงออกมานั้นเย็นชาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ปกติเธอจะยิ้มออกมา แต่ว่าช่วงนี้เธอนั้นเมินผมตลอดเวลาเลย
ในหัวผมเริ่มคิดบางอย่าง...
ผมพยายามจะเอามือไปแตะไหล่น้องสาวของผมแต่เธอก็ปัดมือของผมออกไป
".........!"
นัยตาสีน้ำตาลของผมเบิกกว้างขึ้นมา มองไปยังน้องสาวในลุคทวินเทลที่จ่องแรงใส่ผม
"พี่น่ะไม่ต้องมายุ่ง"
"นานามิ..."
ผมพยายามที่จะคุยกับเธอ แต่ว่ามันก็ช่วยอะไรไม่ได้เลยแม้แต่อย่างเดียว แม่ของพวกเราที่เห็นทุกๆอย่างก็ได้เดินเข้ามาหาพวกเรา
"นานะจังลูกทำแบบนั้นกับพี่ชายของลูกทำไหม...นั้น--!"
"ก็เพราะหนูเกลียดพี่ฮาจิเมะ! "
"........!"
คำตอบที่ได้รับมาจากนานามิ ทำให้แม่ของผมนั้นชงักไปแล้วจากนั้นไม่นานนักนานามิจะเดินออกไปจากห้องทันที พร้อมกับปิดประตูเสียงดัง ปั้ง!!
ในวินาทีนั้นผมนั้นพยายามที่จะเอื้อมมือขวาออกไปที่หน้าประตูนั้น แต่ว่าผมก็ชุดมือตัวเองกลับมา เพราะผมนั้นเองก็รู้ดีว่าทำไหมเธอถึงเป็นแบบนั้น
เพราะว่าเธอนั้นด่อยกว่าผม...
วันต่อมา...
ผมไปโรงเรียนกับนานามิทุกทีด้วยรถโรงเรียน และพอผมก้าวเท้าขึ้นไปอยู่บนรถนั้นเอง ผมก็มานั่งตรงที่หลังสุดของรถบัสพร้อมกันกับนานามิ
เธอนั้นหันหน้าหนีผมไปแบบทุกทีในช่วงนี้ ผมได้แต่เป็นห่วงเธออยู่แบบนั้นตลอด ได้แต่เฝ้าดูเธออยู่แบบนั้น จนกระทั่ง...
"นั้นมันนานามิยัยอ่อนนิหน่า!"
"ไหนๆ เอ่อใช่แล้วไร้อัตลักษณ์ใช่ไหมล่ะ!?"
เสียงนิทาดังขึ้นมาทุกๆทาง นานามิได้แต่ขดตัวปิดหูรับฟังแบบนั้นไป และมันก็เป็นแบบทุกๆครั้งที่ผมจะต้องปกป้องน้องสาวคนสำคัญของผม
"นานามิน่ะไม่ได้อ่อนแอนะ! นานามิน่ะมีความฝันที่ยิ่งใหญ่กว่าใครทั้งนั้น! เพราะนั้นหุบปะ--!"
"พี่น่ะเงียบไปเลย..."
นานามิพูดแทรกออกมา จนผมนั้นหันกลับหาเธอทันที ถึงผมจะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังรู้สึกอะไรแต่ว่า...
เธอกำลังร้องไห้อยู่...
เธอกำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ ผมคิดว่ามันเป็นแบบนั้นแต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรเธอเพิ่มต่อจากนั้นแล้วก็นั่งเงียบๆของผมไป จนกระทั่งถึงที่โรงเรียน
ผมนั่งเรียนที่โต๊ะด้านหน้าสุดของห้อง นานามินั่งแถวเดียวกันกับผมแต่ห่างไป4ช่วงโต๊ะ อยู่ทางหลังสุดของห้อง
ที่โต๊ะของผมนั้นเองก็ปกติดี แต่ว่าโต๊ะของนานามินั้นไม่ใช่... มันเต็มไปด้วยรอยหมึกรอยปากกที่ลบไม่ออก และมันถูกเขียนโดยตัวของเพื่อนในห้องผมทั้งนั้น และมันก็เต็มไปด้วยคำสบประมาทในตัวตนที่ไร้อัตลักษณ์บนโลกที่มีแต่พลังพิเศษแบบนี้
ในระหว่างที่ผมกำลังทบทวนเรื่องราวอยู่นั้นเอง อาจารย์ก็ได้เข้ามาในห้อง
"วันนี้มีข่าวดีจะมาบอกกันนะ "
อาจารย์สาวท่าทีร่างเริงพูดมาพร้อมกับส่งยิ้มที่สดใสให้กับทุกๆคนเหมือนเคย นักดรียนทุกคนตอบกลับไปตามภาษาเด็กไป
"คราบ" "คร้า"
"โอเค! ถ้านั้นจะมีเด็กใหม่คนนึงเข้ามาในห้องนี้นะ เอาล่ะ! เชิญเข้ามาได้!"
สิ้นเสียงนั้นเด็กใหม่คนนั้นก็ได้เข้ามาในห้องของพวกเราอย่างร่าเริงพร้อทกับยิ้มแย้มออกมา และพอเธอนั้นหันหน้ากลับมาทางพวกเรานั้น เธอก็ได้แนะนำตัว
"โทกะนะ! โทกะ ฮิมิโกะ! ยินดีที่ได้รู้จักกันนะ!"
เด็กผู้เหญิงผมสีน้ำตาลไม้ออน มีเคี่ยวเห็นที่มุมปากมัดผมมวยทั้ง2ข้างพูดทักทายทุกคนออกมาอย่างเป็นมิตรกับทุกคน
"เอาละโทกะจัง เชิญเลือกที่นั่งตามใจชอบได้เลยนะ"
"คร้า~!"
สิ้นเสียงตอบกลับจากเธอแล้วนั้นเธอก็ได้มองดูรอบๆพร้อมกับคิดวิเคราะห์อยู่พักนึง แล้วสายตาของเธอนั้นก็หยุดตรงที่แถวของผม
เธอนั้นมองดูรอบๆอย่างหยอกเย้าก่อนที่จะทักขึ้นมากับอาจารย์ประจำชั้นของผมออกมาว่า "คนหัวฟ้า2คนนั้นเป็นพี่น้องกันเรอะค่ะ?"
"ใช่แล้วละ โทกะจังทำไหมเรอะ?"
"ก็แบบว่า..."
เธอเอามือขวาบังปากของตัวเอง พร้อมกับหัวเราะ "คิ๊ก ๆ..."สั้นๆก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาที่โต๊ะของผม ผมนั้นสะดุ้งขึ้นมาทันทีที่หน้าของเธอนั้นใกล้ผม
"มะ...มีอะไรเรอะครับ..."
"เปล่าหรอกน้า~! "
สิ้นเสียงยียวนของเธอแล้วนั้นเธอก็ได้เดินตรงไปนั่งตรงที่ด้านหลังสุดของแถวผม ที่มีนานามินั่งเงียบๆอยู่คนเดียว
".........."
นานามิเหงนหน้ามองดูหน้าของเธอคนนั้นพักนึงก่อนที่จะกลับไปก้มหน้าลงอย่างเย็นชาอีกครั้ง หวังจะไม่คุยกับเธอคนนั้น
"เธอนะชื่ออะไรเรอะ?"
คุณโทกะถามออกมา แต่ว่านานามิเองก็ยังไม่ตอบกลับไปแม้แต่น้อย และก็หนีหน้าของคุณโทกะไปอีก แต่ว่าดูเหมือนว่าตัวของคุณโทกะจะดูถูกใจอะไรบางอย่าง เธอก็เลยหันไปพูดกับอาจารย์ประจำชั้นของผมไป
"โทกะขอนั่งตรงนี้นะค่ะ"
"ได้จ๊ะ! ฝากดูแลนานามิจังเค้าด้วยนะ"
"คร้า~!"
จากนั้นคุณโทกะก็ได้เข้ามาเป็นสมาชิกคนนึงของห้องเรา โดยที่เธอนั้นได้มานั่งข้างๆกันกับนานามิน้องสาวผม เธอนั้นเป็นคนที่ค่อนข้างจะเดาทางได้ยากมากเพราะว่า เธอชอบที่จะแกล้งคนอื่นไปทั่วเลยซึ่งการแกล้งนั้นก็คือ...
"ฮา~จิ~เมะ~คุง~!"
"...........?"
ผมหันไปตามเสียงเรียกนั้นของเธอทันที และพอผมหันไปนั้นเอง ฉึก!
มันก็เหมือนว่าผมนั้ยได้ตายไปแล้ว...
มีดพกที่อยู่ในมือเธอได้แทงเข้ามาที่หน้าท้องของผม ภาพที่ผมเห็นด้วยสายตาที่พล่ามัวนั้นคือใบหน้าของเธอที่ส่งยิ้มออกมากว้างจนขนหัวลุก
"ล้อเล่นน่า~!"
"..............!"
ผมดึงสติของผมกลับมาอีกครั้งนึงแล้วก็หันลงมาที่มีดของเธอนั้นแทงมาที่ผม แล้วภาพที่เห็นนั้นก็คือ
มีดของเล่น...
"ฮ่า ๆ ๆ ๆ...เหยื่อรายที่8ของวันนี้คือฮาจิเมะคุงละ!"
"...คุณโทกะเล่นแบบนี้ผมตกใจแย่สิครับ..."
ผมพูดออกมาอย่างโล่งอกที่เมื่อกี้นี้ผมแค่หลอนไปเอง แต่ว่าแบบนั้นมันก็น่ากลัวมากๆเลยละ ขนาดผมเองก็แถบอยากจะร้องไห้อยู่แล้วด้วย
ใช่แล้วเธอชอบทำให้คนอื่นตกใจกลัวแบบนั้นตลอดเลยจนบางคนถึงกับว่าไม่ยอมมาโรงเรียนเพราะว่ากลัวเธอเลยก็มี
แต่ว่าเหยื่อที่เธอพูดส่วนใหญ่นั้นเองก็เป็นผมประจำเลยด้วยที่โดนเธอแกล้งแบบนั้นน่ะ...
พวกเราเดินไปเข้าห้องด้วยกันด้วย โดยที่ระหว่างทางนั้นเธอก็ชวนผมคุยเรื่องต่างๆนานาไปด้วย ซึ่งเหมือนว่าเธอนั้นจะค่อนข้างสนิทกับคนอื่นได้ง่ายอยู่ละมั้ง?
มือของผมจับไปที่ประตูเลื่อนหน้าห้องเรียนของผม และพอผมเลื่อนเปิดประตูเข้าไปนั้นเอง...
" โดนแบบนี้มันยังน้อยไป! ยัยเปตร!"
ภาพที่ผมเห็นก็คือนานามิที่เหยียบใบหน้าของ เพื่อนร่วมห้องหญิงคนนึงพร้อมกับกระถืบซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่ปราณี
"อ๊ากกก!! เจ็บ ๆ ๆ! "
เสียงร้องนั้นดังขึ้นมาอย่างหน้าหวาดผวา นานามินั้นไม่มีคำว่าปราณีเธอนั้นหยิบมีดคัตเตอร์ที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าที่กระโปงของเธอเตรียมเสียบร่างของคู่กรณีให้ตายคาที่ในทันที
"นานามิหยุดนะ!"
ผมร้องออกมาพร้อมกับวิ่งออกไปให้เร็วที่สุดฝ่าโต๊ะและเก้าอี้ กระโดดปีนขึ้นจนถึงระยะประชิดตัวของนานามิพร้อมกับจับมือของเธอไว้ได้ทัน หมับ!
"พี่ฮาจิเมะ!!"
เธอร้องออกมาอย่างบ้าคลั่ง พร้อมกับฉุดแขนที่ผมจับเอาไว้ให้ลง ผมที่ต้องการจะหยุดน้องสาวของผมไว้ให้ได้ก็ใช้อัตลักษณ์ของผมลอยลูกบอลสีเขียวให้ไปทำลายมีดคัตเตอร์ที่อยู่บนมือเธอข้างนั้นทันที
และพอมีดนั้นหายไปจากมือของเธอแล้วนั้น นานามิก็กระถืบพื้นอย่างไม่พอใจ สายตาของเธอนั้น หน้าตาของเธอเองนั้นก็ถูกย้อมไปด้วยความโกธร และเธอก็ได้กรีดร้องออกมา "กรี๊ดดดดดด!!"
"นานามิใจเย็นก่อนสิ!"
ผมนั้นพูดกับเธอออกไปแบบนั้น เธอนั้นกลับมามองแรงใส่ผมอีกครั้งนึง
"หนูเกลียดอัตลักษณ์นั้น! หนูเกลียด เกลียด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ...!!"
เธอพ่นคำนั้นซ้ำไปมา ผมนั้นได้แต่กุมมือของเธอจับมือเธอเอาไว้อีกข้างนึง พร้อมกับกอดร่างของเธอเอาไว้แล้วก็พูดออกมาทั้งแบบนั้น
"นานามิใจเย็นก่อนสิ...ไอดอล ไอดอลที่น่ารักที่สุดไม่ใช่รึไง!"
"...........!"
เธอนั้นเลิกที่จะอาลาวาท พร้อมกับหันไปรอบๆด้านของเธอ สภาพของห้องนั้นยับเยินแบบสุดๆ โต๊ะและเก้าอี้หลายตัวล้มพังระเนระนาดหมด คนที่โดนนานามิทำร้ายไปเองก็เจ็บสาหัสกันหมด5คน บางคนแขนหักจนผิดรูป บางคนโครงหน้าแถบจะไม่เหมือนเดิม
"นี่หนู..."
สายตาของนานามินั้นเริ่มที่จะตกลง เธอรู้สึกสะอิดสะเอียน จนก้มตัวลงไปกับพื้นก่อนที่จะอวกออกมา ลงพื้นพร้อมกับน้ำตาที่ไหล่ปริบๆ อยู่ที่ดวงตาของเธอ
ผมรู้ดีว่าเธอนั้นรู้สึกผิดที่ทำเรื่องแบบนี้ลงไป เธอนั้นหวาดวิตกมากกว่าที่จะสะใจที่ได้ลงมือลงไป ผมนั้นรู้ดี...
ผมรู้ดี...
ในระหว่างที่ผมนั้นไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีนั้นเองก็ได้มีเสียงปรบมือดังขึ้นมา "แปะ ๆ ๆ..." ผมหันไปตามเสียงนั้นแล้วก็เห็นเป็นคุณโทกะที่ส่งยิ้มออกมาทางนานามิ
"นานามิจังเนี่ยสุดยอดไปเลยนะ! จัดการได้เลือดสาดมากเลย แบบนี้ฉันละรักเธอเลยจริงๆนะ"
"คุณโทกะมันหมายความว่ายังไงครับ...?"
ผมถามเธอไปอย่างขุ่นมัวปนสลดในสายตา
เธอเมินที่ผมถามออกไป ก่อนที่จะมองไปทางน้องสาวของผม แล้วก็ฉีกยิ้มออกมาอย่างขนลุกอีกครั้งต่อหน้าของเธอ
"เธอน่ะก็เป็นพวกเดียวกันกับฉันนะ นานามิจาง~!"
สิ้นเสียงท่าดีที่เล่นนั้นแล้วนานามิก็ทิ้งตัวลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง แขนของเธอนั้นสั่นจนแถบจะทนไม่ไหว ใบหน้าที่เธอเคยยิ้มให้กับแม่ของพวกเรานั้น ผมนั้นเองก็ลืมภาพนั้นไป ตอนนี้นั้นภาพที่ผมติดตราตึงใจมากที่สุดก็คือภาพของเธอในตอนนี้
ภาพของเธอที่โดนความโกธรแล้วก็ความสิ้นหวังเข้ามาแถนทีตัวของเธอแถน
ความคิดเห็น