คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่8 :เรื่องเกิดระหว่าง...
ลองคิดพินิจดูแล้ว ตอนมองบางสิ่งผ่านมุมกลับหัวมันก็ค่อนข้างไม่เลวเลยแหะ...
ครับ ฮิมิยะ ทาเครุเองครับผม...
ในมุมกลับหัวเห็นผู้หญิงที่เป็นอาจารย์สอนวิชาการต่อสู้ส่วนตัวของผม
"ต้องเร็วกว่านี้อีกนะ ทาเครุ"
"ก็มันต้องประมาณไหนเล่า คุณป้า~..."
ยียวนกวนอารมณ์ คุณป้าวัย20ปลายๆง้างหมัดซ้อมอัดที่ท้องจุกกลางลิ้นปี่ "อ๊วก~!"
"อย่าให้มันห้าวนักไอ้เด็กบ้า"
"อึก! --คึ๊ก ๆ ๆ... ทำแบบนี้ระวังโสดตลอดชาติหรอก"
ว่าจบเท้าที่สวมส้นสูงก็ขยี้แกนรองเท้าที่กลางหน้าผากของร่างผมที่ถูกหมัดห้อยหัวกลับ ร้อง "โอ๊ย!!! เจ็บ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!!"
"บอกอะไรให้ฟังนะไอ้เด็กเวร ที่ว่าก่อนที่แกจะมาฝึกกับฉันปีนึงฉันพึ่งคลอดลูกคนแรกของฉันมา ตอนนี้ก็อยู่ที่โรงเรียนอนุบาลอยู่จะบอกให้!"
"วะ...ว่าไงนะ! นี่คิริโกะแต่งงานแล้ว!?-- อ๊าก!...เจ็บ!"
"ไม่คิดจะฟังอยู่แต่แรกแล้วนิหว่า...โดนบี้หัวไป5นาทีซะไอ้เด็กบ้า"
ยัยมารใจร้ายชอบใช้แต่กำลังเอ้ย! จิตด่าออกมา ก่อนไม่นานตามเวลาที่เจ้าหญิงเอาแต่ใจว่าก็ หยุดลดเท้าลงไป
ผมที่ข่มตากับหน้าผากที่มีเลือดไหล่ซึมๆ ค่อยๆมองเกรงๆกลัวๆ จากการพึ่งถูกดับซ่าไปไม่นานมานี่
"ขอโทษนะครับ..."
ดวงตาอ้อนๆของหนูน้อยจูออนอ้อนพี่สาวผมน้ำตาลทรายใจทราม เห็นผลคือเจ้าตัวเก็บสีหน้าหันหลังให้กับผม
"น่ารำคาญจริงนะไอ้ลูกศิษย์บ้านี่"
"แต่ก็ยังอึ้งอยู่นะที่คิริโกะมีลูกแล้วน่ะ ก็ไม่เห็นเธอท้องกลมเหมือนคนตั้งท้องทั่วไปเลยนิ"
"แหงอยู่แล้ว มันมีฮีโร่บ้านไหนเอาเด็กที่อุ้มอยู่ไปลุยในงานที่มีผลต่อชีวิตตัวเองน่ะ...ฉันก็ต้องเอาเด็กเข้าครรภ์เทียมจนตอนนี้ก็โตพอจะรู้ความได้แล้วด้วย"
ดูจากการพูดที่ดูผ่อนคลายแบบนั้นดูแล้วคงจะรักเด็กคนนั้นมากเอาแหงๆ ในฐานะญาติคนละสายเลือดผมก็ยิ้มเล็กยิ้มน้อยแม้หน้าจะปวมช้ำแดงม่วงอยู่
"แล้วเป็นลูกชายหรือลูกสาวล่ะ?"
"ลูกสาวชื่อมิมิกกะ...อุชิกิมายะ มิมิกกะ"
"อุชิมายะ...นามสกุลใหม่สินะ~... อุชิมายะ อื้ม~... อุชิมายะ........... เดี๋ยวนะคุ้น ๆ--หรือว่า!"
เหมือนพึ่งรู้สึกตัวขณะที่เชือกก็ขาดลงจากเลเซอร์ที่ยิงทำลายเชือกที่หมัดอยู่ หน้าลงพื้นในรูปหัวปักดิน "โอ๊ย!"
คาดว่าคอจะฟักเลยจับมือขวาที่ท้ายถอยเล่งตาที่ข่มเจ็บขึ้นตะโกนด่าไอ้ผู้หญิงเวรตะลัยคนนั้นมาว่า "มันจะนะเว้ย!" แจ่หาเธอได้ฟัง กลับกันคือเธอนั้นยืนตัวสูงทำท่าทางกรางวางมาดขึ้นหิ่ง
"ดาราฮอลลีวู๊ดชายรายได้อันดับ10ของโลก ได้ออสก้าสาขาดารานำชายยอดเยี่ยม2ครั้ง... อุชิมายะ ซัจจิกิ สามีของฉันเอง อันที่จริงตอนฉันทำงานพิเศษเป็นไอดอลตอนอายุ16ก็เคยเจอมาเหมือนกัน ก็โปรดิวซ์เซอร์ส่วนตัวของพวกเราคือแม่ของฉันเองนิ แต่ตอนนั้นฉันชอบชิคุอยู่ เลยไม่ได้ตอบตกลงกับเขาเรื่องขอคบเป็นแฟนกัน"
"แล้วพอนกกับจิคุเธอก็ไปคบกับเขาสินะ-- "
"...!!!?"
พริบตาไม่ได้ตั้งตัวก้นเธอก็มานั่งอยู่หลังผมกับขาผมทั้ง2ที่ถูกแขนเธอจับล็อคขึ้นยืดกล้ามเนื้อด้วยอารมณ์โมโหโทโศที่รุนแรง จนผมคนนี้ต้องร้องออกมาทั้งน้ำตาแห่งความเจ็บปวดรวดร้าว
"โอ๊ย ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ขอโทษครับ! ขอโทษครับ! ขอโทษครับ!! ขอโทษครับ!!!...กรุณาหยุดเถอะครับท่านคิริโกะ! หลังจะหักแล้ว!!"
"ไปสำนึกที่โลกหน้าว่าอย่ามาล้อเล่นกับรักเก่าๆของผู้ใหญ่ไป ไอ้หนู!!"
"อ๊ากกกกกก~!!!"
เสียงร้องลั่นทั่วท้องฟ้า กลางสนามหญ้าเขียวที่ฝึกซ้อมประจำ...
ปลงตก...
เพราะเนื่องด้วยว่าวันนี้มันวันหยุดเสาร์อาทิตย์หลังจากฝึกซ้อมมาได้2ชั่วโมงแล้ว หลังผมก็งอลงมีอาการเกรงๆเจ็บๆอยู่อย่างสาหัสจากการดัดหลังเมื่อกี้
"ทาเครุไหนนายหลังโก่งแบบนั้นล่ะ?"
เร็นที่ไม่ได้มาซ้อมเหมือนโดโคโกมะ ถามระหว่างที่ผมและหมอนั้นเดินตามเดินคู่กันเพื่อไปยังสถานที่นึงในห่างแห่งนี้
"นายลองมาพูดเรื่องรักเก่ากับอาจารย์ดูเดี๋ยวก็รู้เองน่า~..."
เสียงน้อยเนื้อต่ำใจ เดินโซเซมายันร้านอาหารสไตล์ตะวันตก เอาเข้าจริงแล้วผมก็ค่อนข้างรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่ตั้งแต่หน้าร้านแล้ว...
เพราะว่า...
"โอ้! ฮิมิยะนายมาด้วย?"
ที่รออยู่หน้าร้านคือชายผมหน้าม้าโค้งสีน้ำตาล เจ้าอาลาโนะ กับคนที่อยู่ข้างๆก็...
"ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันอลิส"
หญิงต่างชาติผมบลอนด์ทอง มัดโบผูกห้างม้าข้างขวาข้างเดียว ดวงตาสีฟ้าชุดดูเป็นกุลสตรีสีฟ้าคอปกแขนยาวกระโปรงยาวสีน้ำเงิน
แถมไม่พอยังมีคนรู้จักอีกคนที่เป็นผู้หญิงมาซะด้วย
"มาช้าจังนะเร็น!"
"อ่ะ! โทษที โทษที พอดีว่าทาเครุเข้าหลังโก่งมาจากการฝึกน่ะ... เลยเดินมาช้าหน่อย คาเอเดะพวกเราเข้าไปกันเถอะ"
อาการเห็นผู้หญิงในสายตา เห็นเพื่อนเป็นสวะมันกำเริบทิ้งผมที่โดนพยุงหลังให้ยืนด้วย2ขา ทรงตัวแทบเอาไม่อยู่ "เวอะ!" เดินตรงไปหาหญิงตาหวานสีลูกพีชผมเหลืองทรงบ็อบผมบาน เข้าไปโอบตัวอันหญิงก็ค่อยๆกั้นระยะระหว่างอกของทั้ง2ให้ห่างมาประมาณนึง
"งั้นก็ช่วยไม่ได้เนอะ... ช่างเถอะ! เข้าไปกินข้าวด้วยกันนะ!"
"อ่า! ได้สิ!"
ตาหวานแหววมันส่งหากัน กับยิ้มกรุมกริ่มเล็กๆขบขันเป็นกันเอง เอาซะผมที่มาคนเดียวก็รู้เลยว่า "นี่พวกเอ็งเอาตรูมาฉีกหน้ารึไงฟระ!!"
"ทาเครุคุง!"
"...หือ...?"
หน้านอยๆน้ำตาตกหันหลังกลับไป คันซากิ เธอมาในชุดเสื้อกักยีนส์ที่สวมเสื้อในสีขาวคอกลมทับด้านในกระโปรงเป็นแบบสั้นกว่าระดับกลางหน้าตัก ยิ้มหวานๆเหมือนเช่นเคย
"ฉันมาเป็นคู่เดทกับนายแหละ"
"คันซากิ! นี่เธอไม่ใช่ว่าโดนกักบริเวณจากทางบ้านอยู่!?"
"คิดว่าฉันหนีมากี่รอบกันน๊ะ~! ของแค่นั้นหยุดหัวใจฉันไม่ได้หรอกนะ!"
ไอ้ท่าทีสดใสแถมมีความแบ๊วๆอยู่ ผมก็เอามือก่ายหน้าผาก เอือมระอากับความไร้สำนึกของเจ้าหล่อน
"ว้าว! น่าทานทั้งนั้นกันเลยเนอะคาเอเดะ!"
เร็น...
คนติดเมียตาเป็นดาวนั่งข้างๆกันหั่นเนื้อฉ่ำๆบนกะทะเสริฟร้อนๆ ส้อมเข้าจิ้มป้อนให้กับหญิงที่ตนรัก ที่รับเนื้อและความรักไว้ในช่องปาก ทานเคี้ยวง่ำแก้มตุ่ยๆร้องว่า "อร่อยจัง~!!"
"เห็นไหม เลอะหมดเลย หัดระวังหน่อยสิอลิส"
อาลาโนะหยิบทิชชู่จากโต๊ะเช็ดที่บริเวณหน้าตักของสาวต่างชาติที่เลอะรอยเปื้อนสีแดง
"ขอบใจนะชิ!"
ความรู้สึกแอบหวานกันแบบนี้กลืนไม่ลงคอกันจริง ส่วนผมกับคันซากิน่ะเหรอ...
"ทาเครุคุง อ้าม~!!"
ฟันเธองับเนื้อไว้ที่ปากยื่นอาหารเที่ยงเข้ามาใกล้ หวั่งส่งผ่านการจูบ แต่...
ปัก! ศอกขวาบนเคาะหัวเรียกสติสาวผมยาวเขียวไปดอก ทำให้เนื้อตกไปที่ตักของผม ตามด้วยเสียงของผมที่เข้าตำหนิเธอประชดมา
"ไม่ใช่เกมขนมอบแท่งยาวสักหน่อย! ยัยเบือก!"
"...โอ้ย~...มันเจ็บนะ--........."
ดวงตาสีน้ำผึ้งย้อมดำมืดในความมืด อันสะท้อนในแก้วตาเป็นเนื้อที่บนตักนั้น
"นี่! คันซากิ! ฟังฉันอยู่รึ--!???"
หน้าออกแดงขึ้นฉับพลัน เธอคนนั้นก้มลงไปหน้าแนบติดกับตักของผม "โอ๊ะ! โอ้ย!!" ตัวแข็งขยับไม่ได้ท่าทานของเหมือนสุนัขแบบนั้น แม้แต่2คู่ก็ยังช็อคตัวซีดกัน
""""คู่นี้มันแปลกไปไหมเนี่ย!?""""
สุดท้ายบนขากางเกงตรงหน้าตักก็ถูกฉโลมด้วยน้ำลายของเธอเต็มที่...
ได้ยินเหมือนเสียงเคาะกระดิ่ง"ติ๊ง!" ที่ผสานกับเสียงเนื้อย่างถ่านบนกระทะ พร้อมวิญญาณออกจากทางช่องปาก ขณะที่สาวผมเขียวถูกวิญญาณลูกสุนัขเข้าสิ่งร้อง "โฮ้ง!" ออกมาขณะแลบลิ้นตัวส่ายๆอยู่
ตู้ม!!! เสียงไซเรนดังขึ้นทันทีตอนระเบิดดังขึ้น ทุกคนในร้านแตกตื่นกัน ระซ่ำระสายในความวุ่นวายที่ทำให้หลายคนมาเบียดเสียดกันที่หน้าประตูทางออก
"ค่อยอพยพกันนะค่ะ!"
พนักงานที่พยายามคุมสถาณการณ์ก็มิอาจทำได้ เพราะจำนวนคนที่ล้นมากมายนี้
ผมที่ดึงสติกละบมาแล้วอยู่ในตำแหน่งที่นั่งที่ใกล้กระจกมากที่สุด มองออกไปทางขวานั้น เห็นคนคนนึงใส่ฮูทสีขาวปิดจนมิด ดูแล้วคาดว่าเป็นพวกลัทธิอะไรสักอย่าง ชี้ปลายนิ้วชี้ตรงมา กับเพลิงและคำอ่านปากที่อ่านว่า...
"คาวนัน..."
เพลิงโหมเข้าดั่งพายุเพลิง
สัญชาตญาณรีบสั่งตัวให้เหยียบบนเก้าอี้ กักมือกวักสร้างกำแพงสะสารกลืนกินสีดำ ป้องกันพลังเพลิงที่จู่โจมตรงมาทั้งหมด
สะเก็ดเพลิงที่ยังคงเหลืออยู่ลงไปที่พื้นทางถนนคนเดินให้เป็นเพลิงไหม้บริเวณรอบ
"นี่แกเป็นใคร..!!"
ตาขวางสีเลือดมองจู่โจมไปที่ผู้โจมตีปริศนาที่ทางนั้นก็มองผ่านดวงตาสีเพลิงเดือดขึ้นมา กับหินแกะอัขระโบราณ "<" ที่กำอยู่ในมือซ้าย
"คาเอเดะถอยไปก่อน"
เร็นรีบเอาตัวไปนำหน้าแฟนสาวตัวเองกับอาลาโนะที่เจ้าตัวก็บิดตัวบิดขี้เกียจวอร์มร่างกายเล็กน้อย
"วิลเลิน? มีเป้าหมายอะไรกัน?"
"ฉันว่าโฟกัสว่าจะกระทืบไอ้เจ้านี่ก่อนจะขอบคุณมากนะ อาลาโนะ"
น้ำเสียงจริงจังสั่งให้ห้ามประมาท คันซากที่อารมณ์ขึ้นก็ลุกขึ้นมายืนข้างๆผม
"ดูแล้วอันตรายนะ ทาเครุคุงอย่าประมาทล่ะ"
"ไม่ต้องสั่งก็รู้อยู่แล้วน่า"
ออร่าทมิฬรวมไว้ที่มือขวา ดป็นสะสารที่ไหล่ไม่คงรูปเตรียมทั้งโจมตีและป้องกัน
วิลเลินผ้าขาวก็บีบหินเล็กก้อนนั้นละเอียดคามือ กับเสียงนุ่มลึกของผู้ชายที่ฟังได้ว่า "ไคโฮ..."
แล้วพวกเราก็ไม่รู้ตัสเลยว่าตอนนี้บรรยากาศมันตึงเครียดเกินกว่าที่ใครจะรับรู้ได้อีกแล้ว...
ความคิดเห็น