คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่7 :เปโดมหาภัย
บนเวทีแห่งนี้ตำแหน่งการยืนนั้นแสนสำคัญ
"เอ้า...เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม?...หุ่นเชิดของฉัน"
ไวยกรณ์แสยะยิ้มขึ้นมืออ่อนโยนกวักตำแหน่งเปิดมากับเสียงนักร้องผมฟ้า...
"มีเพียง~! เธอผู้เดียว~!! ต่อคำสัจในใจ... จะปกป้อง! เธอไว้!! ให้พ้นจากภัยพาล~!!..."
รีฟกีต้าและเบสอ่อนช้อยบรรเลงตามมือที่ลดสัญญาณลง เด็กๆที่รับฟังบทเพลงที่ขับร้องโดยชิโรซาเมะตื่นเต้นร้องเชียร์ "เฮ้!! " ให้ทั่ว
เพลงอายุรุ่นปู่เล่นเสียงคีย์บอร์ดเคาะโน๊ต"ตึ๊ง ๆ" ตามการคุมของไวยกรณ์ ไล่ไปยังกลองที่ทุบลงจากการเคาะโน๊ตเร้าอารมณ์ศิลป์ให้กับผู้ควบคุมที่หลงไหล่กับเวทีแห่งนี้
" มาเรื่มกันเถอะ โชว์ของพวกเราน่ะ!"
"อ้า~!! ท้องฟ้านั้นยังสดสีคราม!...สายลมมันโบกโผยพัด ไปตามกาลเวลา!!"
เบสมือของเซ็นริทสุช่วยชลอจังหวะ"ตึ๊ด~! ตื้ด! ตึ๊ง!"ส่งรับเพลงให้นักร้องต่อ
"ความกล้าหาญในใจดวงนั้นของเธอ~...สานฝันและเรื่องราวนั้น~ ให้กลายเป็นตำนาน!!... "
เบสเคาะซ้ำจังหวะเดิมอีกหน คีย์บอร์ดที่สาวผมเขียวบรรเลงถอนนำต่อ ใกล้จุดพีคเตรียมสู่ช่วงไคลแมกซ์
"หากหยาดน้ำตา! ย้อม~!! ให้ใจเศร้าโศกา! --เฮ้! เฮ้!!...ออกวิ่งไปกันเซ่!! "
คอนดักค์เตอร์ผู้นำอารมณ์สะบัดขึ้นถึงจุดสูงสุดไล่ลำดับให้ทุกฝ่าย กีต้า เบส กลอง และนักร้องผสานทุกอย่างเข้าด้วยกัน
"ณ ใต้เส้นขอบฟ้าแดงฉาน~...ดารา คอยมา! หากรอยอยู่คงช้าและเฉื่อยชา!!!"
3 2 1 เลขสั่งลุยถึงไคลแมกซ์ที่ปะทุอย่างดุดันและหมั่นคง ลงมือขับร้องออกมาเต็มกำละงของชายผมฟ้า
"มีเพียง!! เธอผู้เดียว~!!! ต่อคำสัจในใจ!... จะปก! ป้องเธอไว้~!! ให้พ้นจากภัยพาล!!!... ไม่ว่า!! แห่งหนใด~! หรือแม้แต่กาลใด... จะปก! ป้องเธอให้!! หลุดพ้นจากภัยพาล!"
เคาะกีต้าไฟฟ้าของหญิงสวมหน้ากากสะกดใจเหล่าเด็กจนคิ้วตึง และอีกในคือท่อนเพลงร้องที่ใส่ออกมาอย่างเต็มที่ของชิโรซาเมะ
"โว้ โว้~! โอ้!! กู่ร้องกังวาน!... ว่าโลกนี้จะไม่ทะลาย ลงไปอีก~...!!!"
โซโล่กีต้าขยับเลื่อนการบรรเลงตามสัญญาณไม้ที่ค่อยๆลดลงไปทีละขั้นอย่างว่องไว จบสวยงามจากการลงมือถี่บนกลองชุด
บรรเลงจบครบองค์อย่างสมบูรณ์โดยตัวแทนอย่างผู้ร้อยเรียงโค้งตัวน้อมรับเสียงชมของผู้ชมตัวน้อยทุกคนเข้ามาที่เขาผู้นี้
ถึงจะหน้าหมั่นไส้แต่ขอยอมรับว่าหมอนี่ของจริงที่แสดงโชว์สุดยอดแบบนั้นออกมาได้
"บันตะเนี่ยสุดยอดเหมือนเดิมเลยนะ...ว่าไหมทาเครุ"
"ไม่ต้องบอกฉันก็รู้แล้วน่า"
ผมฮิมิยะ ทาเครุตอบโต้เพื่อนร่วมสำนักที่ยืนหลังอิงผนังพื้นเดียวกัน ในงานดนตรีแห่งนี้ที่เป็นพื้นที่แสดงความนิยมของเหล่าเด็กๆได้อย่างดี
"น้าทาเครุ น้าทาเครุ!"
"...?"
ดวงตาสีแดงเลื่อนลงมองมา
หลานสาวผมทองดวงตาสีรุ้งหน้ามุยขึ้นมองขณะที่เธอจับมือน้อยๆของน้องชายที่สนใจแต่กับงานดนตรีเล็กๆ
"อะไรเหรอเซย์นะ"
"หนูปวดอึ๋ค่ะ!"
อายุ5ขวบแต่เธอกลับเช็ดก้นตัวเองไม่เป็น ก็คงจะช่วยไม่ได้ ผมถอนหายใจออกมองหน้าเพื่อนผมเขียวหญ้า ที่ยิ้มแห้งหัวเราะ "ฮะ ๆ..." ราวเป็นว่า "เอาแล้วไง"
"ช่วยไม่ได้นะ..."
คุณน้าชายคนนี้พาเด็กสาวเดิมมาส่งที่ห้องน้ำของเด็กเล็ก ที่ก็ไม่ได้แบ่งแยกเพศไว้ชัดเจน
"เดี๋ยวรอหนูเสร็จก่อนนะ"
ดวงตาสีรุ้งอ้อนขอก่อนที่จะเดินตัวเข้าไปในประตู ไอ้ผมก็รู้สึกตะหงิดใจหน่อยนึง ที่ต้องมาเช็ดก้นให้กับเด็กผู้หญิง
แล้วด้วยกำแพงที่เตี้ยงราวๆครึ่งตัวของผมนิดนึง เลยเห็นว่ามีอะไรอยู่บนโถ่ถ่ายของเสีย ดูๆก็เป็นเป็นที่นั่งยองๆแบบปก...ติ...
ระหว่างสายตาแกว่งไปมาดันสะดุดเข้ากับร่างผมเงินยาวดูแล้วเป็นผู้หญิง ที่หน้าเธอก็เงยขึ้นสบเข้าให้กับผมด้วยรูปร่างที่อยู่รุ่นราวเดียวกัน
"ชะ...ชิเซ็นเมะสึ..."
หน้าตาตะตะลึงตึงงัง รู้สึกว่าสังหรณ์ใจไม่ค่อยดีที่ส่วนสูงของผมมันโผล่พ้นมาพบเจอเธอที่อยู่ในท่านั่งยอง ๆ ปลดทุกข์ในห้องน้ำเด็ก
"กรี๊ดดดดด!!"
สาวเจ้าหวีดเสียงร้องตกใจ หยิบจับกระดาษชำระที่อยู่ใกล้มือขว้างปา ใส่กับเสียงไล่ผมมาว่า "ไปตายซะโรคจิต!"
แน่ละว่าต้องรีบย่อตัว โยกเอวขวาซ้าย ก้มตัวเผ่นออกมากับข้ออ้างที่ร้องเสียงหลงดัง
"ฉันไม่ได้ตั้งใจน๊าาา~!!"
"ไอ้บ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ!!! โดนเห็นหมดแล้ว! ไอ้บ้าฮิมิยะเอ้ย!! ไปตายซะ! ตายไปสิบล้านครั้งไป!"
ฟิวขาดขั้นสุดแล้วที่หญิงผมฮิเมะคัตเงิน ไล่ตามผมออกมาจากห้องน้ำในชุดนักเรียนเต็มยศ หวังจะเข้าจับกินผมทั้งเป็นคล้ายสัตว์ร้ายไม่มีผิด
"ผมขอโทษแล้วไงครับคุณผู้หญิง! ปล่อยไปเถอะ!! หลานสาวกำลังรออยู่นะ!"
ด้วยภาษาพูดที่พยายามรวบรัดแบบนั้น ยิ่งให้เธอที่ไล่หลังผมอยู่ปะทุความเดือดตะโกนด่าให้อีกฉากขึ้น
"ไอ้เวรจิตเปโดโลลิค่อนตัณหาราคะ!! ทางของแกคือที่คุกเท่านั้น!!"
และนั้นก็สว่างวาบขึ้นมากับเสียงร้อง "อ๊าาาาาา!!!" ที่ดังมาทั่วโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ กับน้ำตาและเสียงร้องไห้สะอื้นของเซย์นะที่คุณน้าชายหายตัวไปไหนไม่รู้
จบอีเวนท์ที่กล้าเรียกว่าบำเพ็ญประโยชน์คงได้ ที่เหล่าน้องๆหนูๆพูดลาขอบคุณพร้อมเสียงกัน พอชื้นใจที่ห่อเหี่ยวกับแผลตัวเลฌกน้อยที่ถือว่ารับการลงโทษจากเธอที่ก็ยังคงมองเหล่ตาขวางใส่ดูน่ากลัวโคตรๆ จนเห็นรังศีพยาบาทที่ขึ้นอักษรว่า "ตายซะไอ้โรคจิต" ซ้ำไปมาตลอดๆ
"ทาเครุคุง ไปดูของคนอื่นนอกจากฉันไม่ดีเลยนะ"
คนที่ยังนั่งข้างๆผม คือยัยคันซากิ และเธอก็มือจับกระโปรงเตรียมแสดงให้ในมุมลับบนที่นั่งรถบัสของโรงเรียน
"หยุดเถอะ...ฉันไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้นตอนนี้"
ความเอือมระอาใจสั่งตาปิดหลับลง นั้นคือหนึ่งในการรับมือที่ผมจะสามารถให้ได้กับผู้หญิงคนนั้น
อาการน้อยใจแสดงผ่านแก้มพองตุบป๊องงอนหนักงอนใหญ่กับผมจนเต็มที่
"ฮุ๊~...ฉันไม่ชอบที่นายมานอกใจแบบนี้กับฉันเหมือนกันนั้นแหละ ตาบ้า~!"
อย่าเพ้อว่าเราเป็นแฟนกันจะได้ไหมยัยนี่! เก็บคำไว้ในใจเงียบๆปล่อยให้ผู้หญิงที่ใกล้ชิดผมที่ไม่ใช่คนในครอบครัวมองเจือนๆแรงๆใส่เข้าในพอใจ
กลับมาที่บ้าน...
"เอ๋...คือ..."
หน้าพูดมาเบาๆกับตัวว่า "ซวยเอ้ย..." เหตุผลน่ะก็เพราะว่า...
"ลูกชายของพวกคุณทำให้หนูอับอายค่ะ!"
ใช่...ตามที่ว่ามานั้นแหละ จากปากของหญิงสาวผมฮิเมะคัตสีเงิน ต่อหน้าของทั้งน้องสาวและแม่ที่ตะลึงอึ้งปากค้างไม่ขยับหันหน้าเข้าหา ร้อง ""ห๊าาาาาาาา???"" พร้อมเป็นเสียงเดียว
"ไปโรงเรียนไม่ถึง2วันพาผู้หญิงเข้าบ้านมาแล้ว2คนเนี่ยนะ ทาเคะจัง!"
น้องสาวตัวแสบเดินเข้าหาผู้หญิงทั้ง2คนที่คนนึงเธอรู้จักส่วนอีกคนก็พึ่งมาที่บ้านเลยหันหน้าไปมองผมที่เหมือนไม่อยากจะมองเท่าไหร่
"น้องสาวนาย?"
"อะ...เอ่อใช่...ฮิรุฮะน่ะ ฮิมิยะ ฮิรุฮะ"
"จริงเหรอ!? "
กลายเป็นว่าสีหน้าเธอมองผมดีขึ้นก่อนชักกลับไปหาเห็นเด็กสาววัย10ต้นๆค่อนไปทางกลางๆ ทำตาสงสัยงุนงงมองหน้าผู้หญิงที่หันตาสบเข้ากัน
"ฮิรุฮะจังน่ารักง่ะ~..."
ดวงตามีหัวใจสีชมพู สาวหัวเงินเข้ากอดแบบระยะประชิดเข้าลูบเข้ารัดตัวน้องสาวของผมที่พยายามดันหน้าเธอไปไกลๆ
"ออกไปนะ!--หยุด...! ไม่งั้นเรียกกองทหารเงามาจับไปประหาร!"
"ย๋า~! น่ากลัวง๊า~... พี่สาวไม่ได้น่ากลัวหรอกน๊ะ~"
กลายเป็นแมวน้อยขี้แกล้งซะงั้นยัยชิเซ็นเอ้ย!
เดี๋ยวนะ...บางทีแล้ว...
หัวนึกเชื่อมโยง กุญแจสีทองที่ชื่อว่า "เปโด" ก็ไขมันจนกระจ่าง ใช่ผมรู้แล้ว...
"ยัยเปโดลามกน่ารังเกลียด!"
ทางผมโต้อย่างไว เธอน็อทหลุดทันทีหันควักตาโตเสียงแข็งขึ้น
"นายนั้นแหละ!"
"เธอนั้นแหละ! เล่นไปซุกอยู่ที่ห้องน้ำเด็กทั้งๆที่ก็น่าจะรู้ดีนิว่าสตาฟต์อย่างเธอมีห้องน้ำของครูที่ให้ใช้น่ะ!"
"ก็ฉันใกล้ราดอยู่แล้วที่ใกล้สุดก็ห้องน้ำเด็กไง"
"มันใช่ประเด็นไหมยัยโง่!"
ฟันกัดกรอดๆรอให้เวลาระบายอารมณ์ออกมา ความหงุดหงิดจะระเบิด เวลารู้ตัวจึงลุกเดินออกจากห้องไปที่โต๊ะทานอาการที่มีข้าวรออยู่บนโต๊ะ
ออกงานมาทั้งวันหิวโซจัตายอยู่รอมร่อ ผมรู้ว่ามันไม่ค่อยจะดีมากนักที่จะมาแสดงอาการแบบนี้ต่อหน้าแขกผู้มาเยือนบ้าน
เก็บอารมณ์โกรธระบายผ่านวิธีโมโหหิวสวาปาม ข้าวจานอาหารบนโต๊ะให้เกลี่ยง
"โมโหแบบนั้นลูกก็เกินไปนะ"
แม่เข้ามานั่งบนโต๊ะอาหารร่วมกันทานร่วมกันกับผมด้วยคน
ช้อนที่ตักอาหารเข้าปาก ไม่พูดไม่จา นอกจากเคี่ยวเนื้อที่อยู่ในช่องปากให้ละเอียด แล้วกลืนมันลงไปในหลอดอาหาร "อึก!"
"ก็อยู่ๆ ตอนที่พาเซย์นะเข้าห้องน้ำดันไปผงเอิญเจอเข้าให้แบบไม่ได้ตั้งใจจนมันบานปลายขนาดนั้นน่ะ"
ใจที่ดีบ้างร้ายบ้างผสมปนเปในอก แม่ผู้ให้กำเนิดรู้คุมดีว่าดี เธอวางตะเกียบนั่งตามมารยาทบนพื้น
"ทาเคะ...ลูกมองหน้าแม่สิ"
"..........."
หน้าที่โซ้ยบะหมี่ก็ต้องหยุดลงหันเงยขึ้นตรงกับหญิงผมสีขาวอมฟ้า ที่มีเขาอยู่บนหน้าผาก
"ลูกนะเลือกคนที่ใช่ของลูกในตอนนี้สิ"
หูถวนลมไปพักนึงก่อนเสียง "อ๊ะ?...ห๊ะ!?" ตามมาภายหลัง บนหน้าอึ้งเหวอเกรงๆเช่นนี้
"ท่านแม่! ผมไม่ได้หมายความแบบนั้นนะ!"
"ระหว่างคันซากิจังหรือเธอคนนั้น ลูกเลือกมาเถอะ เพราะแม่ก็ถูกใจ2คนนั้นอยู่นะ"
"ช่วยฟังผมหน่อยเถอะ!"
แม่ดูจะไม่ฟังผมที่ตะโกนมาแล้ว อีกอย่างน้องสาวตัวดีกับยัยคนค้างบ้านคนอื่นอย่างคันซากิก็ที่จุงมือพาหนีออกมา จากเนื้อมือของยัยเปโดคนนั้นที่ตามหลังมาติดๆ
"คันซากิ! ปล่อยฮิรุฮะจังเดี๋ยวนี้!"
"ไม่! ใครจะยอมยกน้องสาวแสนน่ารักของทาเครุคุงให้คนอย่างเธอกันเล่า! ยัยเปโด!"
อาการหึงมันฟ้องที่เธอวิ่งวนกันในห้องครัวที่มีทั้งผมแลัแม่นั่งกับพื้นทานข้าวอยู่ รีบโวยขึ้นมาอย่างไวว่า "นี่พวกหล่อนอย่ามาวิ่งกันในบ้านฉันสิ!"
จบแล้วความสุ่นวายทั้งหลายก็จบลงไปโดยที่ว่าผมต้องมานอนกับ2คนนั้นในห้องเพราะว่ารถไฟเที่ยวสุดท้ายมันปิดไปแล้ว
เวรเอ้ย...
สบ่นตาแดงค้างที่ทั้งซ้ายและขวาก็มีผู้หญิงนอนอยู่กันคนละฝั่งปวดหัวปวดเศียร้วียนทุกข์ แผลใจนี้ต้องจมมันไปอีกนานเป็นแน่...
"ขอร้องเถอะชีวิตม.ปลายของฉัน~..."
ภาวนาขณะใจตื่นตูมตะหนกมิหน่ำซ้ำยังถูกกอดแขนกันคนละฝั่งคนละข้างยิ่งใจสยิวแปลกๆที่ถูกเนื้อต้องตัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตที่เข้าใจยากจริงๆ โดยเฉพาะพวกเปโดด้วยยิ่งแล้วใหญ่" สิ่งที่รู้ในวันนี้ก็มีเพียงเท่านี้ ที่จะจำฝั่งใจไปอีกนานเท่านาน...
ความคิดเห็น