คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่13 :ป่วย(เข้าเนื้อเรื่องหลัก)
ตั้งแต่วันเกิดวันนั้นที่ผมได้เจอกับศพคนตายมานั้น ผ่านมาได้หลายเดือนจนตอนนี้ผมเองก็อยู่ชั้นปีที่3แล้ว
แน่นอนว่าผมก็ต้องเลือกที่จะเข้าสอบที่UAแน่นอนมีเวลาเตรียมตัวเองอีก10เดือนในตอนนี้ ผมเองก็ต้องพยายามให้ถึงที่สุดให้ได้
มันควรจะเป็นแบบนั้นแหละ...
แต่ว่ามันต่างออกไปนิดหน่อย...
"เอ๋! ให้ผมสอบโควต้าเรอะครับ!?"
ในบ้านของผมผมร้องออกมาอย่างตกใจ
ใบหน้าของคุณฮิมิยะที่ยังคงเรียบนิ่งอยู่นั้นดูไม่ค่อยสนใจถ้าทีนั้นของผมเลย
"ฉันก็แค่โยนโควต้าของลูกชายฉันให้เธอเองนั้นแหละนะ"
พอได้ยินแล้วผมก็รู้สึกเกรงไปทั้งตัวอย่างไม่ทราบสาเหตุ สิ่งที่ลมปากของเค้าคนนั้นพูดออกมานั้นมันช่าง ดูเป็นเรื่องที่พ่อแม่ปกติไม่ควรทำเลย
"แบบนั้นนั้นแหละครับ ที่มันไม่ได้น่ะ!"
"เอาเถอะน่า เพราะปกติฉันไม่ค่อยชอบอะไรพิเศษด้วยสิเพราะนั้นรับๆไปเถอะ และอีกอย่างเธอก็ออกงานช่วยฉันบ่อยด้วยUAคงเห็นจุดนั้นของเธอเองนั้นแหละ"
"............!"
ผมสะอึกไปกับคำพูดที่ดูไม่ค่อยเอาใจใส่ลูกชายของเค้าเลยแม้แต่น้อย ผู้ปกครองผมสีดำของผมหันกลับมามองที่ตัวของผมด้วยสายตาที่ขอร้องออกมาจากใจของเค้าเอง
"ฉันขอร้องล่ะ ความจริงแล้วฉันไม่อยากให้ลูกชายฉันเป็นฮีโร่ด้วยซ้ำไป แต่ว่า..."
เค้าเอามือสีขาวซีดของเค้าวางไว้บนหัวของผม สายตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนนั้นของเค้าส่งผ่านมายังผม รอยยิ้มอ่อนๆขเค้าน่าดึงดูดเหมือนอย่างเคยเป็นแบบทุกที
"คุณฮิมิยะ..."
"คนเป็นพ่อน่ะ ต้องสนับสนุนลูกให้ถึงที่สุดสิ ถึงมันจะขัดต่อใจแต่ว่าพ่อน่ะก็ต้องทำให้ลูกต้องก้าวข้ามมันไปให้ได้สิถึงจะถูก"
"แต่ว่า ถ้าเป็นแบบนั้น..."
"เพราะแบบนั้นไงฉันก็เลยพูดอยู่เสมอไงว่าเธอน่ะอย่าพึ่งโตไง"
มือที่วางอยู่บนหัวเปลี่ยนเป็นกำปั้นเคาะหัวผมไป1ที ผมร้องออกมาดัง "โอ๊ย!" และจากนั้นเค้าคนนั้นก็จะเอามืออกไปจากหัวของผม และทันใดนั้นเอง...
กริ๊ง~! เสียงกริ่งหน้าบ้านผมดังขึ้น ผมก็เดินเข้าไปเปิดระหัสประตูทันที และพอประตูเปิดออกแล้วนั้นเอง ก็เผยเห็นร่างสูงใหญ่กำยำ คล้ายๆกับคุณฮิมิยะ ดวงตาสีฟ้าทะเล และสีผมสีน้ำตาล ท่าทีของคนคนนั้นดูครึมมากๆเลยด้วย
"เธอคือทาคิสึ ฮาจิเมะคุงสินะ"
"ครับ"
ผมตอบกลับไป และทันทีที่ตอบกลับไปแบบนั้นเอง เค้าคนนั้นก็เปลี่ยนท่าที ยิ้มออกมาอย่างยินดีจนผมตั้งตัวไม่ทัน และรีบเอามือทั้ง2ข้างกุมมือผมไว้ในทันที
"ยินดีที่ได้รู้จักนะ! ฉันมาตาชิระ เท็นโด หรือว่าจะเรียกว่าอาจารย์เท็นโดก็ได้นะ!"
"อะ...เอ่อครับ! ผมทาคิสึ ฮาจิเมะครับ..."
อะไรกันน่ะคนคนนี้? ผมที่พยายามจะตั้งสติให้ไหวคิดออกมาแบบนั้น
คุณฮิมิยะที่เห็นเป็นแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะเดินเข้าไปหาคุณมาตาชิระ ด้วยท่าทีที่เหนื่อยใจนิดหน่อย
"ให้ตายสิ ไอ้ซาดิสชอบทรมาณเด็กเอ้ย"
คุณฮิมิยะเปิดปากพูดออกมาทันที ตาที่ปิดอยู่จากรอยยิ้มของคุณมาตาชิระเลื่อนขึ้น ก่อนที่เค้าจะลุกขึ้นยืนพูกับคุณฮิมิยะด้วยรอยยิ้มแบบนั้น
"เหมือนนายไม่เคยกระถืบลูกสาวฉันรึไงกันน่ะ ไอ้ผีจูออนหัวเม่นเอ้ย"
ผีจูออน? จะว่าไปก็ใช่นั้นแหละ
ผมคิดเล่นๆแบบนั้น เพราะถ้าให้เทียบกันกับลูกชายของเค้าแล้วเค้านั้นดูคล้ายมากๆเลยละ คุณฮิมิยะที่ได้ยินก็ถึงกับน็อทหลุด และส่วนกลับไปด้วยหมัดขวาของเค้าทันที
ซึ่งมันควรจะโดนแต่กลับ...
วืบ~! เสียงเหมือนคลื่นแทรกอะไรบางอย่างดังออกมา และทันทีที่ผมจ้องเข้าไปนั้นเองผมก็เห็นเป็นแสงคล้ายแสงหิงห่อยสีสว่างตา บดบังหมัดของคุณฮิมิยะที่ต่อยทะลุร่างของคนคนนั้นไป ยังกับว่ากำลังต่อนอยู่กับอากาศอยู่เลย
"ทะลุออกสินะ..."
"ใช่แล้วล่ะ นายเองก็รู้ดีนิหน่า!"
เท้าขวาของคุณมาตาชิระบิดไปทางซ้าย และขาซ้ายในตอนนี้ก็ได้มาอยู่ใกล้หน้าของคุณฮิมิยะไม่กี่เซนแล้ว
"หน่อย!"
เสียงสบ่นดังออกมาพร้อมกับสารสีดำ ที่ปกคลุมร่างชายผิวสีเผือก และกลื่นร่างของเค้าหายไปในอากาศพร้อมกับควันสีดำ
เทคนิคล่องหน...ไม่สิลบตัวตนของคุณฮิมิยะสินะ เทคนิคที่มากกว่าการล่องหนธรรมดา ที่เป็นการลบตัวให้หายออกไปจากโลกชั่วขณะนึงโดยรับรู้โลกภายนอกได้ และการโจมตีทุกอย่างก็จะไร้ผลด้วย
คุณมาตาชิระที่พลาดการโจมตีไป ขาข้างนั้นที่หันไปเตะคุณฮิมิยะก็ลงสู่พื้นพร้อมกับ ร่างของเค้าที่หันหลังให้กับผม
ผมจ้องมองแผ่นหลังของเค้าที่กำยำนั้นของเค้าอย่างไม่ละสายตา ระดับของเค้าคนนั้นกับคุณฮิมิยะนั้นใกล้เคียงกันมากๆ
"หึ ๆ สมกับเป็นอันดับ3...ไม่สิสมกับเป็นเงาแห่งความยุติธรรมเลยนะ"
เค้าพูดออกมาอย่างสนุกใจ และทันใดนั้นคุณฮิมิยะก็จะคืนร่างกายของตัวเองกลับมาเป็นปกติ และจ้องมองไปที่คนที่โจมตีเค้าไปก่อนคนแรก ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคือง
"ให้ตายสิ นายเนี่ยมันเร็วที่สุดเลยจริงๆ ขนาดยังไม่เอาจริงนายก็เร็วมากๆเลย ประกายแสงรุ่งอรุณ ฮีโร่อันดับ2วอลเลย์ลักซ์"
วอลเลย์ลักซ์? ผมทำท่าครุ่นคิดเหมือนนึกเรื่องอะไรบางอย่างออก ใช่แล้วผมรู้จักเค้าคนนั้น ฮีโร่ที่ครอบครองอัตลักษณ์สายความเร็วที่สามารถ เดินทางวนรอบโลกได้โดยใช่เวลาไม่ถึง0.00007วินาที
ฮีโร่ความไวแสงที่เคียงคู่กับฮีโร่แห่งเงา และสัญลักษณ์แห่งสันติภาพ ทรีนิตี้ที่รวดเร็วที่สุด...
"เอาเถอะน่าชินจิ ฉันมานี่ก็เพื่อจะมาดูตัวอนาคตลูกศิษย์ฉันเฉยๆเองนะ ไม่ถึงขั้นต้องลงมือกันเลยก็ได้นิ"
ท่าทีเล่นๆปนกวนจิตของเค้านั้นทำเอาผมนั้นตะลึกกับตัวตนที่แท้จริงของเค้าคนนั้นเลย แต่ว่า..."อนาคตลูกศิษย์?" ผมวนคำนั้นซ้ำในหัวนับ3รอบและผมก็รู้ตัว จนร้องออกมาดัง "หา!?" ด้วยความตกใจจนคุณมาตาชิระหันมาทางผมด้วยท่าทีแบบเดียวกันกับตอนแรกที่เจอกับผม
"ใช่แล้วล่ะ10เดือนต่อจากนี้ ฉันจะฝึกให้เธอเองนะรับรองว่าฉันไม่ลงมือหนักไปหรอก ฉันพูดจริงๆนะ! มาเป็นลูกศิษย์ฉันเถอะ นะ นะ!"
"เอ่อ...คือ..."
ผมเหงือตกลงมาและเริ่มรู้สึกแปลกๆกับผู้ชายคนนี้แบบสุดๆ ภาพในหัวที่น่าจะเป็นคนดูเท่ๆ ออกแนวตัวคนเดียวในหัวของผมที่มีต่อชื่อฮีโร่ความไวแสงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้าผม ถูกทำลายออกภายในไม่กี่นาทีที่ได้พูดคุยกันเลย
"ให้ตายสิ...จะยังไงก็ชั่งเถอะ ฮาจิเมะคุงฉันอนุญาติก็ได้นะ"
คุณฮิมิยะตอบออกมาแบบนั้น มันแสดงได้ว่าถึงคนคนนี้ถึงจะไม่เต็มบาทเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ว่าเค้าน่าจะพึ่งพาได้แน่ๆ
ผมเองก็อยากจะแข็งแกร่งขึ้นเหมือนกัน เพราะแบบนั้น...
ผมจ้องกลับไปหาผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าของผมในตอนนี้ ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่นของผม
"ผมจะแข็งแกร่งขึ้นครับ!"
คำตอบที่ผมตอบรับไปนั้นทำให้เค้าคนนั้นยิ้มออกมาด้วยความพึงพอใจแบบสุดๆ พร้อมกับปรบมือให้กับผมด้วยใบหน้านั้น
"ดีมาก ดีมาก ถ้านั้นเริ่มตั้งแต่วันพรุ่งนี้ไปนะ! "
สิ้นเสียงนั้นแล้วเค้าก็ลุกขึ้นยืน และก็กำลังจะเดินออกจากบ้านผมไปในแทบจะทันที แต่ว่าเค้าก็เงยหน้าย้อนกลับหลังมาอย่างกวนๆ และพูดกับผมในสภาพนั้น
"อีกอย่างนะ ฉันเป็นคนจับคนที่ฆ่าแม่ของเธอด้วยละ"
".........!!"
สายตาที่มุ่งมั่นของผมมันหายไปในทันที ภาพของนานามิในวัยเด็กที่กอดศพของคุณแม่ของพวกเรารอยขึ้นมาในหัวผมอีกครั้งนึง ผมเริ่มเอามือไว้ที่ขมับของตัวเองทั้ง2ข้าง อยู่ดีๆอาการปวดหัวก็แล่นเข้ามาจนผมส่งเสียงร้องออกมาเบาๆ "อึก~!" สายตาของผมเริ่มที่จะตกลงและว่างลง
ผมกัดฟันขึ้นมาและอยู่ๆเลือดสีแดงเข้มก็ไหลออกมาจากจมูกของผม คุณมาตาชิระที่เห็นแบบนั้นก็เปลี่ยนสีหน้ากลับไปอีกครั้งนึง สายตาที่มองมาที่ผมยังกับว่าเค้าหมดความสนใจในตัวของผมแล้ว
"ชั่งเหอะไปก่อนนะ"
เค้าหันหลังกลับไปและเดินจากออกไป ให้ผมที่อ่อนแรงลงอยู่นั้นถูกประคองไว้ด้วยตัวของคุณฮิมิยะ ที่พยายามที่จะถามอาการผมอยู่
"ฮาจิเมะคุง! ตังสติไว้นะ ฮาจิเมะคุง!"
อะไรนะ...ไม่ได้ยินเลย... มืดไปหมด เปลือกตาผมก็ค่อยๆเลื่อนหลับลงไป จนปิดสนิทไปพร้อมกับสติของผมเอง ที่ตอนนี้มันมองไม่เห็นอะไรเลย
ทางด้านพวกน้องสาว...
"พี่นานามิค่ะตอนนี้ก็เลิกงานแล้ว พวกเราออกไปด้านนอกกันดีไหมค่ะ?"
ฉันที่กำลังเปลี่ยนชุดกลับไปเป็นชุดธรรมดาพูดกับพี่สาวของฉันไปแบบนั้น
"ก็ได้นะ แล้วชิโอริอยากจะซื้ออะไรละ?"
"อื้ม~! หนูอยากซื้อโดรายากิให้พี่ฮาจิเมะน่ะค่ะ พี่ช่วยเลือกไส้ให้หน่อยได้ไหมค่ะ?"
หนูที่เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อแขนกุดสีขาว กระโปงสีเขียวอ่อนแล้ว ก็กำลังที่จะเปิดประตูออกไปด้านนอก โดยที่พี่นานามิเองก็เปลี่ยนเป็นเดรสสีฟ้าสวมเสื้อแขนยาวสีน้ำตาลทับไว้ ตามกันมาติดๆ
ฉันลิงดูนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองดูและเห็นว่าตอนนี้มันก็บ่าย3เกิบจะ4โมงแล้วในตอนนี้ ก่อนที่จากนั้นฉันจะวางมือลงไป หันเข้ามาคุยกันกับพี่สาวของฉันต่อ
"พี่ค่ะ ตอนนี้พวกเราเปลี่ยนไปเยอะเลยนะค่ะ"
"เปลี่ยน?"
"ใช่ค่ะ พี่สาวที่กลัวยีราฟคนนั้นของหนูลอยขึ้นมาเลยละค่ะ!"
ทันทีที่พูดออกไปแบบนั้นพี่สาวฉันก็ทำหน้ามุ่ยใส่ พองแก้มออกทันทีด้วยความไม่พอใจแบบสุดๆ
"ชิโอริ~!!!"
หลังจากสิ้นเสียงนั้นแล้ว มือทั้ง2ข้างของพี่สาวฉันก็เข้ามาจับที่แก้มนุ่มๆของฉันและยืดมันออกเต็มแรงจนฉันน้ำตาตกออกมา
"ออโอดอ่ะ! อลอยอนูไอเออะอ่ะ! อี่อา"
สิ้นคำพูดไม่ได้ความแล้วพี่สาวก็ปล่อยแก้มที่ดึงออกไป ให้ฉันได้ลูบแก้มของฉันที่มันยืดออกให้กลับเข้าที่เดิม
แต่พี่สาวก็เดินเข้ามาใกล้ฉันและก็จับหน้าฉันให้หันมาจ้องหน้าของเธอที่ตอนนี้โกธรจนหน้าแดงไปหมดแล้ว
"คราวหน้าห้ามพูดเรื่องนั้นอีกนะ! เข้าใจ?"
"คะ...ค่ะ!"
หลังจากที่คุยกันอยู่แบบนั้นนานนิดหน่อยตอนนี้พวกเราก็ออกมาด้านนอกแล้ว และกำลังจะเดินกลับไปที่สถานีรถไฟซึ่งระหว่างทางฉันก็เดินนำหน้าพี่สาว ที่ยื่นกดดูข่าวอยู่ในตอนนี้
"มีเด็กม.ต้นโดนวิลเลินคล้ายโคลนโดนจับไปด้วยแหละวันนี้น่ะ "
พี่สาวผมสีฟ้าของหนูพูดออกมาแบบนั้น หนูที่ได้ยินก็ชะลอความเร็วในการเดินของตัวเองและหันมา ดูหน้าจอมือถือของเธอทันที และมันก็เป็นอย่างที่เธอพูดด้วย
"เห! แบบนี้อันตรายจริงๆด้วยเลยนะค่ะ หนูเองก็กลัวมากๆเลยที่จะโดนลักพาตัวไปน่ะ"
"นั้นสินะ แต่ว่าไม่เป็นไรหรอกเนอะ!"
พี่สาวฮึดขึ้นมา ที่เธอพูดออกมานั้นน่าจะหมายความว่า "ไม่เป็นไรเพราะมีพี่ชายที่พึ่งได้อยู่ทั้งคน" เพราะว่าพี่ฮาจิเมะน่ะเก่งที่สุดอยู่แล้วล่ะ
ตึ๋ด~! เสียงสั่นในกระเป๋าที่พาดไหล่ฉันดังขึ้นมา สิ่งนั้นทำให้ฉันนั้นเปิดกระเป๋าและหยิบโทรศัพท์ออกมาดูและที่เห็นก็คือเป็นเบอร์ของคุณฮิมิยะ และฉันก็กดรับสายนั้นไป
"ค่ะ มีอะไรเรอะคะ?"
"ชิโอริจังขอโทษนะแต่ว่าตอนนี้ฮาจิเมะคุงเข้าอาการโคม่าแล้วในตอนนี้น่ะ"
"ว่าไงนะค่ะ!?"
ฉันพูดเสียงดังขึ้นอย่างใจหาย สิ่งนั้นทำให้พี่สาวฉันนั้นหันมาทางฉันและถามออกมาอย่างใจคอไม่ดีว่า "มีอะไรเรอะ" ก่อนที่จากนั้นฉันจะยื่นมือถือที่อยู่ในมือฉันให้พี่สาวฉันได้รับสายไป
มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? นั้นคือคถามที่ฉันนั้นคิดอยู่ในตอนนี้ ความรู้สึกใจหายมันเริ่มที่จะกลับมาอีกครั้ง มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ทำไหมถึงเป็นแบบนั้นไปได้กัน? ฉันเองก็ไม่รู้เลย
พอจากนั้นพวกเราก็ไปที่โรงพยาบาลด้วยกันตามที่พิกัดที่คุณฮิมิยะให้มาไว้ และนั้นก็เป็นเวลาเดียวกันที่พี่ชายของฉันหลับไปไม่ได้สติเลย
"พี่ฮาจิเมะ..."
ฉันจ้องไปที่ร่างที่ไม่ตอบสนองอะไรกับฉันเลย ถ้าเป็นพี่ชายที่ฉันรู้จักเค้าน่ะจะรีบตอบกลับมาทันที แต่ว่าตอนนี้กลับ...
ในระหว่างที่ฉันและพี่สาวกำลังเฝ้าไข้อาการของพี่ชายของตัวเองอยู่นั้นเอง เสียงฝีเท้าก็ดังขึ้นมา และเปิดประตูของห้องออก และมินะจังและมากิเนะจังก็มาถึงด้วยท่าทีที่เร่งรีบ
"ทำไหมกันน่ะ! เกิดเรื่องอะไรขึ้นเรอะ?"
มินะจังเปิดถามขึ้นมาทันที
"พี่ชายเค้า...โคม่าน่ะ..."
พี่นานามิตอบกลับไปแบบนั้น พร้อมกับสายตาที่ก้มต่ำลง สิ่งนั้นทำให้2คนนั้นสะอึกไป และค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างของพี่ฮาจิเมะที่ตอนนี้นั้นหลับไปอย่างไม่รู้ตัว
หมอบอกมาว่าอาการแบบนี้ไม่ทราบสาเหตุแน่ชัด เป็นอาการที่อยู่ดีๆก็เกิดขึ้นมากระทันหัน อย่างไม่ทราบสาเหตุเลย
ฉันเริ่มที่จะทำใจไว้ไม่ได้เลยตัวสภาพของพี่ชายที่ฉันรักคนนี้ที่มานอนไม่ได้สติแบบนี้ ฉันไม่อยากให้พี่เค้าต้องเป็นแบบนี้เลย
น้ำตาบีบออกมาจากดวงตาสีเหมือนกันกับเค้าคนนั้นที่หลับอยู่ ใบหน้าถูกย้อมไปด้วยความรู้สึกแง่ลบต่างๆ จนแทบจะทนไม่ได้กับตอนนี้
"พี่ค่ะ...ฟื้นสิ พี่ค่ะ..."
ฉันเข้าไปเขย่าตัวของพี่ชายที่หลับตาอยู่ หวังให้เค้าตื่นมา ให้ได้เหมือนแบบตอนเด็กๆที่นอนด้วยกันให้ตื่น แต่ว่าตอนนี้เค้ากลับไม่ตื่นมามองฉันเลย
ขอร้อง...หนูขอร้องค่ะ พี่ช่วยฟื้นมา...ได้ไหม?
พี่ชายคือทุกอย่างขอฉัน พี่ฮาจิเมะน่ะทำให้ฉันได้เจอกับโลกมากมายที่ฉันไม่เคยรู้จัก เป็นคนแรกที่ฉันนั้นอยากจะพูดเรื่องมากมายในอกให้ได้ฟัง
พี่เค้าน่ะเป็นคนดีนะ อย่าเอาพี่เค้าไปจากฉันเลย...
(คิดเห็นยังไงก็คอมเมนต์กันมาได้นะครับ รีดเดอร์อวยเรือไหนกันบ้างเอ้ย? ตอนหน้าเรือของ__[ไม่ใช่นางเอก] จะเด่นขึ้นมาแล้วนะ)
ความคิดเห็น