คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่3 : ยินดีต้อนรับสู่UA
ทาเครุเองครับ! ฮิมิยะ ทาเครุครับ! วันแรกของชีวิต ม.ปลายของผมเริ่มขึ้นเมื่อได้ก้าวเท้าเข้าไปในเขตของโรงเรียนอีกครั้งในชุดแขนยาวสีเทาคอปก ที่สวมทับเสื้อเชิทคอปกขาวเน็ทไทด์หรือโบสีแดง ดูแล้วเป็นคนสุภาพขึ้นมาเลยทีเดียว
ความภาคภูมิเต็มอกออกเท้าย่างออกไปสู่แดนที่สานฝั่นก้าวนึงที่เป็นจุดเริ่มต้นอันยิ่งใหญ่
อาการตื่นเต้นจนขาสั่นแบบนี้นานๆทีถึงจะเป็นกันได้ อารมณ์ที่ฝั่งแน่นในอกจนต้องกุมที่หัวใจแบบนี้ก็ด้วย! ในหัวมันฟุ่งซ่านไปหมดแล้ว!!!
"ทาเครุเร็วเข้า!”
“รู้แล้วน่า!”
ผมหันตอบเสียงของเร็วที่ทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เดินเร็วเข้าผ่านประตูไปสู่ห้องเรียนของพวกเรา
ที่ห้องเรียน…
บรรยากาศดูแล้ววุ่นวาย เพราะไม่มีใครรู้จักกันเป็นพิเศษมากนัก
"ตายจริง~! จูออนคุงมาแล้วสินะ เพื่อนร่วมห้องกันอีก3ปีก็ขอฝากตัวด้วยแล้วกัน"
"..."
หน้าผมเบนออกเมื่อเสียงยียวนนั้นเข้าหู สีหน้ารู้สึกละอายหันไปที่หน้าต่างอันที่เจ้ายักษ์เขาคู่ มองหยิ่งทนงตน เอาบรรยากาศจากมาคุเป็นหนักอึ้งจนได้
แต่เพื่อไม่ให้วุ่นวายไป ยิ้มกระตุกนิดๆเกรงหน้ารับเจ้าคนนิสัยเสีย
"ฮะ ๆ ๆ ฮ้า! ฉันก็หวังไว้แบบนั้นนะ...ไอ้ยักษ์"
สายตาพิฆาตของผมและไอ้เจ้านั้นจ้องใส่สร้างบรรยากาศกลืนไม่ลงคายไม่ได้
"นี่นายไม่คิดไปห้าม?"
ชายผมตรงหน้าม้าโค้งที่ยาวระดับแตะคิ้วสีน้ำตาลแดงดวงตากลมมลสีทองแทรกม่วง ส่วนสูงราวๆ165 ทักขึ้นกับเพื่อนร่วมสำนักผมเขียวหญ้าของผมที่มองหน่ายๆใจกับการทะเลาะครั้งนี้
"ขอผ่านล่ะ 2คนนั้นตีกันบ่อยจะตาย เหมือนแมวกับหนูนั้นแหละ"
"งั้น...?"
คนที่ฝ่ายถามลองพินิจมองจากสายตาอีกหน คราวนี้เห็นผมกับไอ้ยักษ์บีบตัวเข้าเขม่นใส่แรงขึ้นอีกระดับแถบจะคว้าคอเสื้อกันอยู่แล้ว
ตอนนั้นผู้หญิงผมเงินทรงหน้าม้าเจ้าหญิงเข้ามากั้นตัวระหว่างผมกับไอ้คนที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างทาฝ่าทางตื่นตระหนก
"ยะ...หยุดก่อนนะ! ทั้ง2คน!...ตามกฏของโรงเรียนห้ามวิวาทกัน...พวกนาย...ใจเย็นๆก่อนนะ!"
""เงียบน่า!""
เสียงพูดพร้อมกันแบบไม่เต็มใจ อีโก้โตคับโลกปล่อยคำปฏิเสธเสียงขู่ จนเธอหงอลงไป
กระทั่งเสียงของผู้ใหญ่จะดันขั้นระหว่างผมกับคู่กัดของผม
"ลงไปด้านล่างกันให้หมดซะ"
""...?""
หน้าผมกับหมอนั้นเงยขึ้นไปสบตาสีมอสเขียวที่ช้อนลงมาอย่างน่ากลัว
"ถ้าไม่อยากเขียนหนังสือรับทราบน่ะนะ"
"...ครับ..."
ใจสั่นกลัวชนิดวิญญาณจะออกจากร่าง เพราะน้ำเสียงและสายตานั้น บอกมาเลยว่าเขาเอาจริง
"UAเนี่ยดูไม่ค่อยญาติดีเท่าไหร่เลยแหะ..."
คนผมฟ้าที่ในวีดีโอถูกสับต้นคอ เกาคางมองตัวอาจารย์ผมส้มมัดหางม้าที่เซนส์ดีหันตาขวางมาที่ลูกศิษย์ในห้องที่มองมาทางเขา จนตัวแข็งขอโทษกลับแทบไม่ทัน
กลับกันคือร่างผมยาวที่สวมหน้ากากสีขาวครอบทั้งหน้ากับผมสีขาว รีบเดินออกไปก่อนคนแรกของห้อง
ที่สนามกรีฑา พื้นดินสีเหลืองส้มชุดพละสีน้ำเงินลายตั้งแต่บ่าเป็นแดงนอกในขาวสร้างเป็นตัว"U" ซึ่งขากางเกงก็ลายเดียวกันเป็นตัวอักษร"A" เป็นยูนิฟอร์มที่ปกติดี
"ขอแนะนำตัวอีกครั้งแล้วกัน ฉันอิโชโด โคสุมะ เป็นอาจารย์ประจำชั้นของพวกเธอปี1ห้องA"
อาจารย์อิโชโดอยู่ในชุดยูนิฟอร์มเสื้อสีม่วงคอปก ที่พับแขนเสื้อเปิดแขนขึ้น ผ้าคลุมเป็นแบบสั้นระดับครึ่งหลัง อันมีส่วนแขนเสื้อยาวที่สอดแขนซ้ายเข้าสวมเสื้ออยู่ ไล่มองหน้าทุกคนในห้องที่อยู่ตรงหน้าของเขาด้วยตาเรียบนิ่งก่อนจะเริ่มพูดจากที่ค้างต่อ
"ในที่นี้มีทั้งคนสอบผ่านเข้ามาจากการรับตรงและก็โควต้ารวมทั้งสิ้น17คน ซึ่ง3คนจากพวกเธอคือคนที่ฉันยังเห็นศักยภาพมากพอ... เซ็นริทสุ ฮิมิละ ชิโรซาเมะ"
""".........."""
ผู้หญิงวูฟคัตผมดำ ผู้หญิงผมเงินลงเงามินท์ฟ้า และผู้ชายผมฟ้าหน้าหม้ายาวกลางหน้าผาก รับทราบที่ว่ามา และตามที่วีดีโอคือทั้ง3คนยังฮึดสู้ไม่ยอมแพ้ถึงจะโดน เอสคอรัส อัดจนน่วมชนิดเรียกว่าหมดสภาพที่จะต่อกร ก็ยังหาโอกาศโจมตีตลอด
นับถือใจจริงๆ
"แต่ยังไงเทียบกับคนอื่นแล้ว พวกเธอก็แค่ผ่านจากการเห็นคุณค่าที่ยังพอพัฒนาได้"
แน่นอนว่าไม่ใช่คำให้กำลังใจจากอาจารย์3คนเลยหงอไปอีกที ถึงอย่างนั้นก็ได้มีมือของหนุ่มผมดำไล่ปลายเหลืองมัดหางมาได้ยกขึ้นถาม
"คือว่า อาจารย์อิโชโด!"
"มีอะไรฮิงาลิ"
"ที่เรียกมารวมที่นี้...มีเรื่องอะไรที่สำคัญรึเปล่าครับ!"
ใช่...ถ้านั้นขอเกรินก่อนแล้วกัน"
กำปั้นขวายกขึ้นใกล้ปากก่อนกระแอมวอร์มเสียงเล็กน้อย และอาจารย์ผมห้างม้าส้มก็ว่าเปิด
"พวกเธอได้อะไรจากการสอบเข้ามาบ้าง?"
"ขีดจำกัดครับ!"
หัวเครื่องจักรไอน้ำสีแดงบนร่างหนุ่มพูดตอบ อาจารย์ก็พยักหน้ากลับ
"ถูกต้องคามิซาโตะ...ไม่ว่าจะเป็นคนที่รับมือกับสถานการณ์ได้ดีหรือไม่ การรู้ขีดจำกัดเพื่อก้าวข้ามก็คือหน้าที่ของฮีโร่ ที่UAแห่งนี้ต่างรวมยอดฝีมือมาช่วยขัดเกล่าพวกเธอ จงเรียนรู้ทั้งหมดนั้นเพื่อก้าวสู่ผู้ผดุงคุณธรรมซะ"
"ครับ!" "ค่ะ!" 20ชีวิตขานเสียงพร้อมกัน
อาจารย์เขาหันหลังเดินห่างออกไปจากพวกเรากับนิ้วที่ดีดเกิดเสียงขึ้นกับประโยคลับๆว่า "ตานายแล้วฮิมิยะ..."
ด้วยความหูดีผมร้องเสียงไม่หมั่นใจ "คะ...ครับ..." แล้วอยู่ๆก็มีเสียงแทรกขึ้นว่า "ไม่ได้หมายถึงนายสักหน่อยทาเครุ"
"...?"
ความมึนงงช่วงขณะก่อนตกใจที่ตรงหน้า แสงทมิฬรวมตัวจากทุกทิศขึ้นไปบนฟ้า แล้วแตกกระจายออกเผยร่างของชายผมทองกับดวงตาสีเลือด
ชุดบอดี้สูทหนังสทมิฬ ถุงมือหนังเปิดนิ้วสีเดียวกัน กางเกงสีดำ อันด้านหลังมีผ้าไวนิลสีขาวไว้ด้านหลัง ใบหน้าที่ดูรูปหล่องามเสน่ห์ กระตุกใจผู้หญิงบางคนเต้นจนอุทานว่า "เท่มาก..." และผมก็ตาค้างกับสิ่งที่ตาเห็น
"จิคุ..."
เขาคือญาติของผมที่คล้ายเป็นพี่ชาย ส่วนตำแหน่งนั้นคือ "ฮีโร่อันดับ1" ลุกซ์กีเวน "เดโวลเอจ"
"คุณเดโวเอจ???!"
ผู้หญิงเขาแกะมือป้องปากอดความตื่นเต้นไว้ไม่อยู่
ก็แน่ล่ะสิ...เพราะเมื่อ4ปีก่อนเขาก็ไม่เคยออกสื่ออีกเลย การได้เจอตัวเป็นๆแบบนี้ ยิ่งน่าประทับใจสุดๆ...
แต่ไหนลางสังหรณ์ผมมันฟ้องว่ามันจะเกิดเรื่องไม่คาดฝั่นขึ้นกันล่ะ?
จิคุร่อนลงถึงที่พื้นเคาะปลายลงพื้นดิน หน้าที่แสดงความเป็นผู้ใหญ่ไล่มองนักเรียนทุกคนโดยเฉพาะผมที่อยู่ตรงกลาง
"อะไรเหรอ...จิคุ--! เดโวลเอจ!"
ผมรู้สถานะดีว่าจะเรียกแบบสนิทกันตอนนี้ไม่ได้ จนเกิบให้คนที่ผมกล่าวถึงระอายใจเข้าซะแล้ว แต่ลุกหน้านิ่งๆนั้นก็ได้กล่าวขึ้นมา
"ฉัยจะสอนให้พวกเธอรู้อยู่เรื่องนึง"
เข่าขวาหย่อนลงขณะเท้าซ้ายเหยียดไปด้านหลัง มือซ้ายจับเอว และมือขวายื่นตั้ง4นิ้วติดทำท่ากวักขึ้นในหน้าที่ไม่แสดงอะไรออกมามากนัก
"ลองเข้ามากันให้หมดรุมมา20คนเลย"
ลมพัดผ่านไปเหมือนคำถามที่ค่อยๆผุดขึ้นกับเสียงร้อง "เอ๋...?" ของทุกคนเบาๆคาดว่าจะตลกร้ายอยู่เห็นๆ
(เดจาวูรึเปล่าเนอะ แต่ตอนหน้าจะสอนให้รู้ว่า "อันดับ1น่ะของจริง"เอง)
ความคิดเห็น