คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่12 :ทำตามคำสัญญา
"ป๊ะป๋า! "
มือสีขาวซีดของผมพยายามเอื้อมมือออกไปหาพ่อของผม ร่างสีซีดในผมสีดำของเค้านั้นค่อยๆเดินจากผมไปเรื่อยๆ
ไม่เอานะ! อย่าทิ้งผมไปสิ! สิ้นความคิดนั้นผมเริ่มท่าที่จะออกวิ่ง ในโลกที่มันเป็นสีดำแห่งนี้ แต่ว่าก่อนที่ผมจะได้วิ่งไปนั้น
หมับ! มือใหญ่หน่าๆจับข้อมือของผมไว้ ผมรู้สึกหวาดกลัวแบบขีดสุด และพอผมหันไปแล้วนั้น...
"เค้าไม่มาช่วยเธอหรอกน่า เจ้าหนู"
มือข้างนั้นที่คว้าผมไว้บีบมือของผมแรงขึ้น ใบหน้าที่แสนจะโรคจิตนั้น รอยยิ้มที่หน้ากลัวนั้น ชุดสูทสีดำและเน็ทไทด์สีเขียวแก่นั้น
"............!!"
สายตาผมหวาดกลัว และสั่นไปด้วยความสิ้นหวังที่ได้พบเจอ น้ำตาของผมไหลออกมาจากดวงตาสีเลือดทั้ง2ของผม
"ยามิ...ช่วยด้วย~..."
เสียงของเด็กผู้หญิงดังออกมาจากทางด้านหลัง และทันทีที่ผมหันไปนั้นเอง...
สายตาผมก็สลดลงไปในทันที...
ร่างที่เต็มไปด้วยเลือด ที่ทะลักออกมาย้อมสีผมสีบลอนด์ทองของเพื่อนสาวผม ดวงตาของเธอหลุดออกมาจากเบ้าตาของเธอทั้ง2ข้างจนเห็นด้านในนั้น
"ฮิคาริ..."
ผมเรียกชื่อของเธอคนนั้น และน้ำหนักของตัวผมเหมือนกับเพิ่มขึ้นจนผมนั้นหยุดเดินไป
"เอาล่ะเจ้าหนูผีเอย มาอยู่กับเธอคนนั้นเถอะ และพวกเธอจะได้อยู่ด้วยกัน ตลอดไปยังไงล่ะ"
สิ้นเสียงและรอยยิ้มนั้น ที่ผมเกลียดที่สุดในโลก แรงบีบที่ขอมือที่ผมโดนจับอยู่ก็ได้บดขยี้ และฉีกกระชากมือของผมออกไป
"ห่ะ..."
สายตาผมคอยๆหันลงไปที่มือข้างนั้น...
ผมรู้สึกตัวได้...ความเจ็บปวดนั้น ผมรู้สึกมันอีกครั้งนึง สายตาผมสลดขึ้น สิ้นหวังขึ้น หวาดกลัวขึ้น และทรมานมากขึ้น กับคนที่อยู่ตรงหน้าผมในตอนนี้
"เอาล่ะกรีดร้องออกมาสิเจ้าหลานชาย"
เสียงนั้นเหมือนทำให้สติของผมขาดลงไป ผมทนุดตัวลงไปด้วยความรู้สึกด้านลบทั้งหมดของผม และผมก็ได้ร้องออกไป...
"อ๊ากกกกกกกก!!"
เสียงกรีดร้องของผมดังออกมาอย่างหน้าสยดสยอง
ร่างผมลุกขึ้นมานั่งบนเตียงที่ผมนอนอยู่ทันที เหงือและน้ำตามันไหลออกมาไม่หยุด
ฝันเรอะ?...ผมคิดออกมาและกอดอกจับเสื้อนอนสีดำของตัวเอง มันเป็นฝันร้ายที่ผมนั้นหวาดกลัวที่สุดและไม่อยากจะฝั่นแบบนั้นอีก
มันหน้ากลัวมากๆเลย...
"ฮิยะคุง หนวกหูน่า~!"
เสียงของเด็กผู้หญิงรุ่นใกล้ๆกับผมดังขึ้นมาอย่างมีน้ำโหน้ำเหวี่ยง ใช่แล้ว ผมมานอนกับเพื่อนสาวคนนี้ของผมเอง เธอคือผู้หญิงร่างบางผมสีบลอนด์ทองคนนั้นในความฝันนั้น
เธอที่โตขึ้นมากับผม คลานตามกันมาในเดือนหนึ่ง ครอบครัวสนิทกันเพราะพ่อและแม่ของพวกเราเคยเป็นเพื่อนสนิทกันมาก่อน ใช่สนิทจนผมได้มีห้องส่วนตัวในบ้านของเธอคนนี้เลย แต่ว่าด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เธอละเมอมานอนในห้องผมซะงั้น
"ออกไปได้แล้วยัยเบือก!"
ผมตะโกนออกไปแล้วใช้เท้าขวาถีบหน้าเธอออกไปทันที
ร่างของเพื่อนสนิทสาวคนแรกของผมตกลงไปจากเตียงนอนในห้องผมทันที โดยมีเสียงร้องของเธอ "แอ็ค!" ผมรีบเก็บยึดพื้นที่บนเตียงของผมทันที แล้วพูดบ่นออกมาว่า "ให้ตายสิ"
แน่นอนว่าผมในห้องนี้นอนกับน้องชายของผมเอง และดูเหมือนว่าหมอนั้นก็ใกล้ตื่นแล้วด้วย
"...พี่ครับ...ผมง่วงนะ..."
น้องชายที่อายุห่างจากผมเป็น10ปี สีผมและหน้าตาเหมือนกับผมไม่มีผิด เด็กคนนั้นค่อยๆลุกขึ้นมานั่งขยี้ตาตัวเอง สายตาที่ค่อยๆเห็นประกายค่อยๆเกิดขึ้นมา
"อ่ะ...ฟูมะพี่ขอโทษ..."
ผมพูดออกมาพร้อมกับก้มหน้าลง ในกัวกำลังประเมิณผลอะไรบางอย่าง ก่อนที่จากนั้นผมจะลุกขึ้นยื่นและไปเข้าห้องน้ำพร้อมกับน้องชายของผมเพื่อที่จะอาบน้ำด้วยกันกับน้องชายของผม
ที่ห้องน้ำ...
ผมมาอาบน้ำในห้องน้ำที่บ้านของยัยนั้น และพ่อผมก็ได้เข้ามาอาบน้ำด้วยกันกับผมด้วย
"ป๊ะป๋า!"
น้องชายของผมเรียกพ่อของพวกเราที่เดินเข้ามาอาบน้ำด้วยกัน ชายผมสีดำผิวซีดเผือกและดวงตาสีเดียวกับพวกเราเดินเข้ามาในอ่างอาบน้ำและแช่น้ำข้างๆผม
"ฟูมะเป็นไงบ้างเรอะ "
"ครับ! สบายดีมากเลยครับ!"
น้องชายของผมยิ้มตอบกลับพ่อของผมในขณะที่ผมกำลังขัดหัวให้กับเค้าอยู่ และดิ้นตัวไปมา
"ฟูมะอย่าขยับตัวสิ!"
ผมพยายามที่จะจับให้ฟูมะมานั่งเข้าที่ให้ผมได้ขัดหัวเจ้าน้องชายคนนี้ของผมให้ได้ แต่ว่าแชมพูก็เข้าตาน้องชายตัวแสบของผมจนส่งเสียงร้องออกมาเลย
"แง่~~!! แสบอ่า แสบอ่า!"
"นี่ฟูมะอย่าดิ้นสิ! อั๊ก!"
ศอกของน้องชายผมกระแทกเข้าไปที่หน้าท้องผมเต็มแรงจนผมจุกท้องหน้าเขียวขึ้นในทันที พ่อที่เห็นผมโดนไปแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาเลย
"ให้ตายสิน่า...แบบนี้ลูกยังจะไหวอยู่ไหมเนี่ย"
"พ่อก็มันจุกนิหน่า!"
"เอาเถอะน่า ว่าแต่มือสั่นใหญ่เลยนะ"
".........!"
ผมรีบยกมือของตัวเองขึ้นมามองดู
ใช่แล้วมือของผมมันสั่นใหญ่เลย ทั้ง2ข้างเลยด้วย ผมพึ่งจะสังเกตมันครั้งแรกเลยในวันนี้
พ่อผมทำหน้าจริงจังขึ้นมา สายตาของเค้ามองมาที่ผมแบบนั้น
"ลูกน่ะฝันร้ายอีกแล้วสินะ"
"ครับ..."
ผมตอบกลับไปอย่างหมองลง ใช่แล้วมันเป็นแบบนั้นทุกๆปีและก็วันนี้ที่ผมโดนลักพาตัวไป และได้เจอกับนรกนั้น
พ่อผมเริ่มทำหน้าหนัดใจขึ้นมาในตัวของผม ผมเองก็เริ่มที่จะรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักในตอนนี้
"ป๊ะป๋า...พี่ยามิเค้าฝั่นร้ายเรอะครับ..."
น้องชายผู้ไร้เดียงสาของผมถามออกมาแบบนั้น พ่อผมเล็กคิ้วลงนิดหน่อยและตอบกลับมาโดยที่ยังคงมองหน้าของผมไว้อยู่
"ไม่รู้สิ แต่ว่าป๊ะป๋าคิดว่าใช่นะ"
พอได้รับคำตอบ ฟูมะก็พองแก้มออกทำหน้ามุ้ยใส่พ่อผมทันที
"ให้ตายสิป๊ะป๋า พี่ยามิเค้าเริ่มหนักใจแล้วนะ"
"อ่ะ ขอโทษนะ"
พ่อผมพูดออกมา ผมเองก็ไม่ได้อะไรกับเรื่งนั้นมากหรอก เพราะว่าอย่างน้อยๆเจ้านั้นก็ตายไปแล้ว โดนบ่นกะโหลกไปขนาดนั้นไม่มีทางรอดแน่นอน ผมเห็นมันกับตาคู่นี้เลยในตอนนั้น
ไม่มีทางรอดได้แน่ๆ
ทางด้านพี่น้องทาคิสึ(วันเกิดแฝด)...
เวลา10.47น.
ทะเลสีคราม หาดทรายสีขาวสอาดตา ท้องฟ้าโปร่งมองเห็นแสงดวงตะวัน สายลมพัดพานำทางไป กางเกงขาสั้นสีดำ ถ่อนบนที่เปลือยผ้าคลุมด้วยเสื้อแขนยาวสีเขียวอ่อน
ผมเดินตรงไปที่ชายหาดตรงนั้น ตามที่น้องสาวทั้ง2คนนั้นของผมนั้นรออยู่
""พี่ค่ะ มาแล้วสินะ!""
"อื้ม! พี่มาแล้วนะ"
ผมตอบกลับน้องสาวผมไปด้วยรอยยิ้ม น้องสาวผมทั้ง2คนก็ชูนิ้วโป่งยิ้มออกมาอย่างสุขใจในชุดว่ายน้ำสีน้ำเงินทั้งคู่ ถ้าถามว่าผมกับพวกเธอมาทำอะไรที่ทะเลล่ะก็...
ก็คงแบบว่า...
ทำตามความฝันละมั้ง? แต่ว่า...
"ทาคิสึนายนี่ยังไงก็ใช่คำผิดอยู่ดีนั้นแหละนะ"
"ผมขอโทษนะมิยูริ แต่ว่าช่วยวานหน่อยนะครับ"
ผมหันไปหาเพื่อนสาวผมสีนีออน ของผมและก้มหัวให้อย่างสุภาพ สายตาสีรุ้งของเธอคนนั้นจ้องมาที่ผมอย่างเย็นชาในแบบทุกที ผมเกาหน้าตัวเองแก้อายไปพลางๆ
จะให้บอกว่าเธอคนนี้นั้นชอบเป็นแบบนี้ตลอดก็ได้มั้ง? ในขณะที่สมองของผมคิดไปแบบนั้นเอง ร่างสีชมพูก็ได้เดินเข้ามาหาพวกเราที่กำลังรอเธอคนนั้นอยู่
"นี่! ทั้ง4คนรอนานไหม!?"
คุณอาชิโดะโบกมือทักทายพวกเราในชุดว่ายน้ำลายขนมปังเลม่อน ผมก็หันไปหาเธอโบกมือกลับไปพร้อมๆกับน้องสาวอีก2คนของผมด้วย
"มินะจังดูดีมากๆเลยนะ!"
น้องสาวฝาแฝดผมยกนิ้วโป่งขึ้นมาให้กับเพื่อนของเธอ ชิโอริเดินเข้าไปหาด้วยใบหน้าที่ปลื่มใจแบบสุดๆ และกุมมือของคุณิาชิโดะเอาไว้ทั้ง2ข้าง
"มินะจังสุดยอดไปเลยนะ!"
" เอ๋...ไม่ขนาดนั้นหรอกน่า ฮะ ๆ"
เสียงหัวเราะแห้งๆดังออกมาจากตัวของเธอคนนั้น และนั้นดูเหมือนว่ามิยูริเค้าจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่นักด้วยเลยพูดออกมาตรงนั้นว่า "รีบๆได้แล้ว" จากนั้นพวกเราทั้ง5คนก็ไปที่ชายหาดนั้นด้วยกัน
คลื่นน้ำทะเลที่สัดเข้ามาใส่ร่างของพวกเราจนแทบล้มกลับเข้าฝั่ง น้ำทะเลที่เค็มจัดลงเข้าไปในปอดจนสำลักออกมา น้ำตาเล็กๆที่ไหล่ออกมา เสียงหัวเราะที่เต็มไปด้วยความสุขใจนั้นของทุกคน
สิ่งนั้นสร้างสิ่งเล็กๆขึ้นมาในใจของผม แต่ว่าที่มากกว่านั้น...
ผมกับชิโอริได้มานั่งอยู่ที่ริมชายฝั่งทะเลด้วยกันจ้องมองอีก3คนนั้นที่เล่นสาดน้ำใส่กันไปมา อย่างสนุกตา
"พี่นานามิ มีความสุขจริงๆสินะค่ะ"
ชิโอริพึมพำออกมา ผมเองก็คิดอะไรบางอย่างอยู่ในหัวสักพักก่อนที่จะถามคำถามกับน้องสาวผมออกไป
"ชิโอริ...ตอนนี้สนุกไหม?"
ผมที่นั่งอยู่ที่ริมชายฝั่งคุยกับน้องสาวต่างแม่ของผม เธอคนนั้นหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้มของเธอที่ยิ้มเล็กยิ้มน้อยออกมา
"ค่ะ สนุกมากๆเลยค่ะ มันมากกว่าที่หนูเคยฝันไว้อีกเลยด้วย...หนูน่ะมีความสุขที่สุดเลย"
"อย่างนั้นเองเรอะ แบบนั้นดีแล้วละ"
ผมจ้องมองขึ้นไปบนแสงตะวันนั้น สายลมพัดอ่อนๆมาทางพวกเรา ในใจผมเองก็รู้สึกยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับน้องสาวคนนี้ของผมมากๆ
ผมยินดีมากๆที่มีชิโอริเป็นน้องสาวของผม เรื่องของสายเลือดที่แตกต่างกัน ผมเองก็ไม่ได้รังเกลียดเธอเลย ผมน่ะมีความสุขตอนที่ได้เห็นเธอนั้นยิ้มออกมา เหมือนๆกันกับพี่สาวของเธอเลย
"พี่ค่ะ แล้วพี่มีความสุขไหมล่ะค่ะ"
เธอยิงคำถามกลับมาหาผม สิ่งนั้นทำให้ผมยิ้มออกมาด้วยความสุข ถึงผมจะเหนื่อยหรือว่าลำบากแต่ว่าอย่างน้อยๆ ถ้าผมเห็นคนอื่นมีความสุขล่ะก็
คำตอบมันก็ง่ายอยู่แล้ว...
ผมหันกลับไปหาเธอก่อนที่จะจับเข่าลุกขึ้นยืนด้วยกำลังขาของผม พร้อมกับยื่นมือขวาของผมไปหาเธอผู้เป็นน้องสาว
"พี่น่ะ มีความสุขมากๆเลยนะ"
"........."
ดวงตาสีน้ำตาลแบบเดียวกับผมและนานามิจ้องมาที่ผมอย่างเขินอาย เธอกล้าๆกลัวๆแบบเหมือนกับเธอในตอนเด็ก แต่เธอก็จับมือผมเอาไว้แล้วและผมก็ดึงมือเธอขึ้นมายื่น
เส้นผมสีฟ้าของพวกเราพัดไปตามลมทะเล บรรยากาศของผมกับชิโอริเริ่มที่จะเปลี่ยนไปเล็กน้อย ความอบอุ่นใจที่เธอมีให้กับผมนั้น ผมรับรู้มันมาตลอดเลย
น้องสาวผมค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ๆผม เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆกับใบหน้าของผม และประทับรอยจูบเล็กๆบนใบหน้าที่แก้มขวาของผม
ริมฝีปากเบาๆของน้องสาวผมค่ยๆถอนออกไป เธอถอยหลังออกจากผมที่เอามือกุมแก้มข้างนั้น และเผยรอยยิ้มออกมาอย่างมีเรื่องปกปิดบางอย่าง
"โทษที่พี่ทำให้หนูเขินนะค่ะ ฮิ ๆ"
"........"
ท่าทีเล่นๆของชิโอริเมื่อกี้นี่นั้น ทำให้ผมยิ้มกระตุกมุมปากขวาที่ผมเอามือกุมแก้มข้างนั้นไป ผมพูดไม่ออกเลยที่ผมนั้นโดนกระทับรอยเล็กๆที่นั้น ผมดึงสติของตัวเองกลับมาไม่ค่อยได้เลยในช่วงนั้น
"พี่ค่ะหนูเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกแบบคนรักกับพี่หรอกนะ ไม่ต้องคิดมากไปหรอกค่ะ"
ท่าทีอ่อยๆของน้องมันคืออะไรกันแน่น่ะ! ใจผมไปคนละทางกับร่างกายของผมที่ยืนตัวแข็งอยู่แบบนั้น สายตาผมนั้นมองน้องสาวทีรู้โลกน้อยคนนั้น ได้หายไปและกลายเป็นน้องสาวที่มีท่าทีอย่างว่า ในตอนนี้แถน
น่ากลัวจริงๆเลยเวลาน่ะ...
จากนั้นผมกับชิโอริก็ได้เข้าไปเล่นน้ำกันต่อ และสนุกด้วยกันกับทุกๆคนตรงที่แห่งนั้นไปด้วย
จนกระทั่งเวลาผ่านไปจนฟ้าใกล้ที่จะตกดินในเวลา ใกล้5โมงครึ่ง ผมกับคุณอาชิโดะก็เดินออกไปซื้อข้าวที่ร้านสดวกซื้อด้วยกัน2คน โดยที่ผมก็เปลี่ยนชุดเหมือนกันกับเธอแล้วด้วย
ผมยืนอยู่ตรงหน้าช่องอาหารสำเร็จรูปที่แช่เย็นอยู่ พร้อมๆกันกับคุณอาชิโดะ และกำลังหนักใจว่าจะเลือกอันไหนกินกันดี
"ฉันว่ากินอุด้งดีไหมนะ"
เธอถามออกมาอย่างลังเล ผมที่มองดูอยู่ก็ตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ก็เลยหันไปหาเธอคนนั้น
"ผมว่ามิโซะดีกว่านะครับ"
"มิโซะ? แต่มันเป็นซุปนะ"
"รู้อยู่แล้วล่ะครับ"
ผมพูดออกไปทั้งที่มือของผมก็หยิบมันเข้ามาใส่ในตะกร้าสีเขียวอยู่ดี เพราะว่าผมนั้นมีเมนูบางอย่างที่คิดไว้อยู่แล้วในหัวของผมแล้วด้วย
สุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ได้ขัดอะไรผมมากนักและจากนั้นพวกเราก็มาจ่ายเงิน โดยทีเงินพวกนั้นก็เป็นเงินที่นานามิและชิโอริได้มาจากการเป็นไอดอลทั้ง2คนนั้นเลย และแน่นอนว่าผมเองก็ต้องมีหน้าที่บ้างนั้นก็ง่ายๆเลย
การทำอาหารไงละ...
ในระหว่างที่กำลังยื่นเงินจ่ายไปอยู่นั้นเอง สายตาผมก็เผลอมองไปยังอะไร ที่อยู่ด้านนอกนั้น
สิ่งนั้น...ไม่สิเธอคนนั้นที่มัดผมเป็นมวยไว้2ข้าง กับสีผมสีครีมส้มนั้น และที่หน้าเธอเองก็มีของเหลวสีแดงบางอย่างที่เปลื่อนตรงขอบตาเธอเล็กน้อย
"คุณโทกะ...?"
ผมพึมพำเรียกเธอคนนั้นโดยไม่ต่างจากเมื่อ6ปีก่อน ตั้งแต่ผมย้ายโรงเรียนไปผมก็ไม่เคยติดต่อเธออีกเลย และนั้นมันทำให้ผมรู้สึกสลดลงตอนที่เห็นเธอแบบนั้น
เธอคนนั้นที่ใบหน้าของเธอเหมือนเปื่อนเลือด
"อะไรเรอะฮาจืเมะคุง"
"คุณมินะครับฝากไว้ด้วยนะครับ!"
ผมรีบเอาของที่ซื้อไว้ฝากให้กับเพื่อนตัวชมพู และผมก็ได้วิ่งออกมาจากร้านโดยที่ไม่สนเสียงเรียกของเธอที่ดังออกมาว่า "เดี๋ยวสิ!"
ขาของผมรีบวิ่งไปย้อนศรกับที่อดีตเพื่อนสาวคนนั้นของผมวิ่งมาอย่างรีบร้อน เพราะว่าถ้ามันเป็นแบบที่ผมคิดล่ะก็ แย่แน่ๆ
"กรีดดดด!! นั้นมันอะไรน่ะ!?"
เสียงร้องที่ดังออกมาอย่างน่าสยดสยองดังออกมาพร้อมกับนิ้วที่ชี้ไปยังตรอกซอยตรงหน้าผม
"ไม่เป็นอะไรนะครับ!"
ผมหยุดวิ่งที่ตรงตรอกและหันไปที่ตรอกนั้นที่ผู้หญิงคนนึงชี้ทางมา
และทันทีหน้าของผมหันไปทางนั้น...
"..........!"
ขาของผมก็เริ่มหมดแรง สายตาของผมนั้นจ้องสิ่งนั้นอย่างใจหาย มือซ้ายของได้ปิดปากผมอย่างสั่งตัว
มันเป็นแบบที่ผมคิดไว้เลย...
ร่างของผู้ชายคนนึงที่โดนตรึงเอาไว้ มีเลือดสาดอยู่เต็มตรอกนั้น และตัวอักษรที่เขียนเอาไว้ที่บนร่างนั้นว่า "สุขสันต์วันเกิดน่ะ ฮาจิเมะคุง" เป็นอักษรเลือดที่ขีดเขียนอยู่
สิ่งนั้นทำใหเผมเข้าใจมันทุกอย่าง...
ตอนนี้คุณโทกะบ้าไปแล้ว...
ความคิดเห็น