คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่11 :คนที่รู้สึกดีด้วย
นี่ก็ผ่านมาแล้วอีก1ปี ความสัมพันธ์กับฉันและพ่อก็ยังเป็นแบบเดิม แต่ว่าเรื่องนั้นใครสนมันกันล่ะ ฉันมีเพื่อนอยู่ตั้งหลายคน
ใช่แล้ว ถึง3คนนั้นจะเป็นทาคิสึก็ตาม แต่เพราะมิยูริ...ไม่สิ! มากิเนะจังเลยทำให้ฉันได้รู้เรื่องราวของ3คนนั้น
แน่นอนว่าฉันพูดไม่ออกเลย เรื่องที่ฮาจิเมะคุงแบกรับไว้น่ะ มันหนักเอามากๆเลยล่ะ แถมอดีตของชิโอริจังคนนั้นเองก็เลวร้ายเอามากๆเลยด้วย นานามิจังเองก็ไม่ต่างกันเลย
ใช่แล้ว ฉันไม่โกธร3คนนั้นหรอกแต่ว่า พ่อของ3คนนั้นยังไงฉันก็ไม่มีวันให้อภัยอย่างแน่นอน
และตอนนี้นานามิจังกับชิโอริจังก็นัดฉันและทุกๆคนมาคุยที่สวนหน้าโรงเรียนด้วย คงจะเป็นเรื่องสำคัญแน่ๆเลย
ฉันตั้งตารอสิ่งที่2คนนั้นจะพูดออกมาอย่างใจจดใจจ่อ ฮาจิเมะคุงที่เป็นผู้ชายคนเดียวในกลุ่มพวกเราก็แอบอมยิ้มออกมาไม่พูดอะไรเลย แต่ว่าถ้าเป็นแบบนั้นสิ่งที่ฉันคิดอยู่คงจะใช่แน่ๆ
"นานามิจัง ชิโอริจังมีอะไรเรอะ"
มินะจังเริ่มที่จะเปิดถามออกมาด้วยความตื่นเต้น ทั้ง2คนนั้นก็หันกลับมาทางพวกเราพร้อมกับยิ้มออกมาด้วยความสุขที่ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอทั้ง2คนนั้นได้เจออะไรมา
""พวกเราน่ะจะเดย์บิวต์แล้วนะ""
เดย์บิวต์....เดบิวต์เรอะ?
"หา!???"
ฉันร้องเสียงหลงออกมาทันที ใบหน้าฉันมันแดงหมด สิ่งที่ฉันคิดไว้ในหัวมันเริ่มสับสน ใช่แล้วทั้ง2คนนั้นบิกว่าอยากจะเป็นไอดอลและตอนนี้เองก็...
"ยินดีด้วยนะทั้ง2คน!"
มินะจังพุ่งเข้าไปกอดคอ2คนนั้นทันที
"มินะจังขอบใจนะ"
นานามิจังเอามือวางไว้บนไหล่ของเพื่อนตัวสีชมพู ชิโอริจังเองก็ทำเหมือนกัน และพอมินะจังถอนกอดออกพวกเค้าก็ส่งยิ้มให้กันและกันในแบบของเพื่อน
"คุณชิอากิ"
".........?"
ฉันหันไปตามเสียงเรียกของฮาจิเมะคุงที่ดังออกมาจากด้านหลัง เค้าคนนั้นส่งรอยยิ้มอันไร้เดียงสาออกมา และเดินเข้ามาหาฉันใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น เหมือนกันกับหัวใจของฉัน ที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ
"อันนี้ผมให้นะครับ"
ฮาจิเมะคุงยื่นนกหวีดออกมาให้กับฉัน สายตาของฉันเบิกกว้างขึ้นมา นัยตาสีฟ้าของเค้าที่จ้องมาทางฉันอย่างอ่อนโยนนั้น เหมือนจะมีเรื่องที่อยากจะบอกฉันอยู่
มากิเนะจังที่เอาตัวอิงกับต้นไม้ใต้ร่มไม้ที่พวกเราอยู่ก็จับสร้อยคอของเธอมาให้ฉันดูจากตรงนั้น มันก็คือนกหวีดเหมือนกันกับของฉันเลย แสดงว่าฮาจิเมะคุงมอบสิ่งนี้ให้กับเธอด้วย
"ถ้าเกิดว่ามีเรื่องที่อยากให้ผมช่วย เป่าอันนี้ได้เลยนะครับผมจะไปช่วยเอง ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ผมก็จะไปให้ทันให้ได้เลย เพราะคุณชิอากิน่ะสำคัญกับผมมากๆเลย"
"หะ...ห่ะ...ห๋า!?"
ปากฉันอ้าไม่หุบตัวของฉันทั้งตัวแดงไปหมด นี่คือความฝันแน่ๆ ฉันพยายามที่จะคิดออกมาแบบนั้น แต่ว่านี่ฉันโดนสารภาพรักเรอะ?
ฉันเอามือขวาปิดปากตัวเอง นัยตาของฉันบีบเล็กลงและสั่นไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง แต่สายตาของฮาจิเมะคุงนั้นมองฉันออกมาอย่างจริงใจ ฉันเชื่อในสายตานั้นของเค้า
มันทำให้ฉันหลงใหลอย่างบอกไม่ถูกเลย
"ทาคิสึ หยุดพูดอะไรแบบนั้นได้แล้วน่า จะอวก"
มากิเนะจังพูดออกมาแบบนั้น และมันก็ดึงสติฉันให้กลับมาอยู่กับตัวของฉันไม่ให้มันหลุดลอยไปไหนไกล ฮาจิเมะคุงเองก็หยุดทำท่าคิดบางอย่างอยู่ในหัว ก่อนที่จะเอากำปั้นทุบบนมือที่แบออกอีกข้าง เหมือนกับว่าพึ่งคิดอะำรบางอย่างออก
"อ๋อ! ผมคงจะพูดไปแบบนั้นไม่ได้สินะครับ"
"มะ...ไม่เป็นไรหรอกน่าฮาจิเมะคุง...ฉะ...ฉันไม่ติดใจอะไรหรอกจริงๆนะ ฮะ ๆ"
ฉันพยายามหัวเราะ เพื่อจะกลบความรู้สึกที่เกลื่อนในใจของฉันออกไป แต่มันดันกลายเป็นเสียงหัวเราะแห้งๆซะงั้น แต่ฮาจิเมะคุงก็ชั่งเรื่องนั้นไปแล้วก็หันไปพูดคุยกับ3คนนั้นต่อทันที
จากนั้นเวลาก็มาถึงตอนเลิกเรียน...
ฉันก็เดินกลับบ้านไปพร้อมๆกับเพื่อนๆของฉัน และก็มาส่งที่หน้าบ้านของมินะจังก่อนและจากนั้นก็ บ้านของมากิเนะจัง ที่ก็เป็นเหมือนกับบ้านร้างเลย เพราะไม่มีใครอยู่สักคนเดียว
แต่เหมือนว่า3พี่น้องทาคิสึจะไม่ค่อยสังเกตุ...หรืออยู่แล้วก็ไม่รู้ ก็เลยปล่อยไปให้เป็นแบบนั้นไป
และตอนนี้ก็มาถึงที่บ้านของฉันเอง
แต่ว่ามันต่างกันออกไป เพราะว่า...
"มิโคโตะ"
เสียงของผู้ใหญ่คนนั้นดังออกมาจากหน้าบ้าน ใช่แล้วพ่อของฉันเอง วันนี้พ่อฉันกลับมาบ้าน ไม่เหมือนกับทุกทีที่เอาแต่ทำงานอย่างเดียว
สายตาของพ่อฉันหันไปทาง3คนนั้นที่อยู่ด้านหลังฉัน ท่าทีของเค้าที่แสดงออกมานั้นเหมือนกับซ้อนความโกรธเอาไว้อยู่
"มิโคโตะจัง...นะ...นั้นเค้าจ้องอะไรฉันอยู่เรอะ..."
"จริงสิ...ฉันกลัวนะ..."
ชิโอริและนานามิจัง 2คนนั้นไปหลบอยู่หลังของฮาจิเมะคุงที่เค้านั้นก็มองมาทางพ่อฉันด้วยสีหน้าแบบเดียวกับ2คนนั้น
"พ่อค่ะ เลิกมองแบบนั้นสักทีเถอะค่ะ"
ฉันรีบออกตัวปกป้อง3คนนั้นทันที พ่อของฉันเล็กคิ้วลง อารมณ์ของเค้าในตอนนี้นั้นดูท่าว่าจะพูดไม่ได้ง่ายๆแล้วแน่
"มิโคโตะลูกทำไหมถึงอยู่กับ3คนนั้นได้ล่ะ"
"นั้นมันเรื่องของหนู พ่อไม่เกี่ยวสักหน่อย"
"นี่ลูก"
พ่อฉันเดินออกมาจากตัวบ้านด้วยท่าทีที่โกธรแบบสุดๆ ฉันถอยหลังออกไปก้าวหนึ่ง เหงื่อตกลงมาสายตาเองก็จะบอกว่าจะไม่ยอมถอยไป
"คุณชิอากิพอเถอะครับ!"
ฮาจิเมะคุงพยายามที่จะห้าม แต่ฉันก็เอาตัวเข้าไปกันเค้าไว้ และตอนนี้พ่อฉันก็ได้มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว สายตาของเค้านั้นมองมาที่ฉันด้วยความผิดหวังในตัวของฉัน
"มิโคโตะช่วยเข้าใจสักทีเถอะ ว่าพ่อน่ะไม่อยากให้ลูกต้องเป็นแบบแม่เค้าไปอีกคนน่ะ ทำไหมไม่เคยเข้าใจพ่อเลยละมิโคโตะ"
"ไม่ใช่ว่าหนูไม่เข้าใจ แต่เพราะหนูเข้าใจหนูก็เลยไม่ยอมให้พ่อมองทั้ง3คนแบบนั้นไง "
"ลูกน่ะเลิกบ้าสักที!"
พ่อฉันเหลืออดกับคำพูดนั้นของฉันแล้ว
ฝามือซ้ายของชายที่อยู่ตรงหน้าฉันลอยเข้ามากระทบตรงใบหน้าของฉัน จนหน้าฉันหันไปตามแรงนั้น
"คุณชิอากิ!"
เพื่อนชายคนเดียวของฉันสลัดความกลัวออกไป เข้ามาดูฉันที่ล้มลงไปเข่าอ่อนกับพื้น เค้าจับไหล่เขย่าตัวฉัน ที่ใบหน้านั้นยังคงมีรอยแดงประทับอยู่
"ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ!"
สีหน้าที่เคยอ่อนโยนที่เห็นอยู่ตลอดนั้น เปลี่ยนเป็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง และโกธรอยู่ในแววตาของเค้า เค้าหันไปทางพ่อของฉันที่ยืนกำหมัดอยู่ด้วยความรู้สึกนั้นของเค้าที่เดือดอยู่
นานามิจังกับชิโอริจังเองก็ หันไปหาพ่อของฉันด้วยสายตาแบบเดียวกันกับพี่ชายของพวกเธอ
"นี่คุณทำอะไรลงไปน่ะ! นั้นลูกสาวคุณนะ!"
"ใช่ค่ะ แบบนั้นเรียกว่าพ่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำค่ะ!"
เหมือนกับเส้นอดทนขาดลง...
คำพูดของชิโอริจังที่พูดออกไปนั้นทำให้พ่อของฉันนั้นยิ่งกัดฟันหนักออกมาอย่างโกธรแค้น และตะหวาดกลับไปหา2คนนั้นทันที
"เรียกว่าพ่อไม่ได้เรอะ! พ่อของพวกเธอน่ะฆ่าภรรยาของฉันและแม่ของเด็กคนนั้นไปแล้ว ยังมีหน้ามาพูดแบบนั้นอีกรึไงกัน! "
""".........!"""
3พี่น้องหัวฟ้านั้นสายตาสลดลง ไม่มีคำพูดไหนที่พวกเค้าจะตอบโต้กลับออกไปแม้แต่คำพูดเดียว พ่อฉันหันหลังไปทางเดิม มือขวาของเค้าเอากุมหน้าตัวเอง และน้ำตาก็ไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นของเค้า
"ฉันน่ะ...รู้ดีว่าพวกเธอน่ะไม่เหมือนกับพ่อของพวกเธอหรอก...แต่ว่า ฉันยังทำใจมันไม่ได้...ภาพที่มิโคโตะกอดร่างที่ใช่บังกระสุนนั้น มันยังอยู่ในหัวฉันอยู่เลย...ขอร้องล่ะ อย่าเอามิโคโตะไปจากฉันเลยนะ..."
"พ่อ..."
น้ำตาของฉันไหล่ออกมาอย่างลืมตัว ฉันเข้าใจสิ่งที่เค้าพูดดี เพราะว่าเค้าเป็นห่วงฉัน มันก็แค่นั้นเอง แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ไม่อยากให้เค้ามอง3คนนั้นแบบนั้นอยู่ดี
ถึงฉันจะรู้ว่าเราไม่มีทางลบความเกลียดชังออกไปได้หรอก ใช่แล้ว ฉันเองก็เหมือนกัน แต่ความรู้สึกดีๆที่มีให้กับ3คนนั้นก็เป็นของจริง ฉันน่ะ...
ไม่ได้โกหกอะไรทั้งนั้น...
เพราะเรื่องแบบนั้น ตอนนี้เองฉันถึงได้เลือกที่จะปกป้อง3คนนั้น ถึงภายในลึกๆแล่วจะเกลียดก็ตามที
แต่ว่าตอนนี้ฉัน...
ฉันดิ้นตัวออกมาหลุดออกจากตัวของ ฮาจิเมะคุงที่ประคองร่างฉันไว้
"คุณชิอากิ..."
"ฮาจิเมะคุง ฉันขอโทษนะ..."
ฉันลุกขึ้นมายื่นอีกครั้งนึง ก้มหน้าก้มตาหนีหน้าของเพื่อนของฉันไป ฉันขอเวลา ขอเวลาให้กับตัวฉันในตอนนี้
ฉันขอแค่นั้น ขอแค่นั้นจริงๆ...
จากนั้นฉันก็เดินจากไปจาก3คนนั้น ทีละก้าวที่ได้เดินออกห่างไปนั้นมันเหมือนกับว่า ฉันกำลังจะจากพวกเค้าไปยังไงอย่างนั้นเลย
แต่ว่า...
"คุณชิอากิ!" ""มิโคโตะจัง!""
เสียงของ3คนนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง ฉันพยายามที่จะไม่หันกลับไปหาพวกเค้า แต่ถึงอย่างนั้นฉันเองก็ อยากจะพูดคุยให้มากกว่านี้จัง
ฉันรวบรวมเสียงของฉัน และพูดออกไปด้วยเสียงที่ร่าเริงของฉัน
"ไว้เจอกันวันพรุ่งนี้น่ะทั้ง3คน"
คำพูดที่ออกมาจากปากฉัน จากนั้นฉันก็เดินจาก3คนนั้นไป จาก3คนนั้นไป โดยที่ไม่รู้เลยว่าต่อจากนี้นั้นฉันจะได้เจอพวกเค้าอีกไหม
ผ่านไป3เดือน...
คุณชิอากิเค้าไม่อยู่แล้ว...
เธอย้ายโรงเรียนไปแล้ว ตั้งแต่วันนั้น สัญญาที่จะเจอวันพรุ่งนี้อะไรนั้นไม่มีอีกแล้ว
นานามิกับชิโอริเองก็ได้ไปถึงฝันของตัวเอง เธอทั้ง2คนได้ออกงานไม่เว้นแต่ละวันเลย ส่วนผมก็ได้รับการฝึกกับคุณฮิมิยะอย่างต่อเนื่องจนผมเริ่มเข้าถึงอัตลักษณ์ของตัวเองแบบสมบูรณ์ได้
"ฝึกหน่อยแล้วกันนะผมน่ะ..."
ผมพึมพำกับตัวเอง พลางหยิบปากกาเน้นดำทำรูปตัวกางเขนตั้งขนาด1ส่วน4ของกระป๋องน้ำอัดลมขนาดทั่วไป
"เอาล่ะ!"
ทันทีที่ผมพูดจบผมโยนกระป๋องน้ำอัดลมเปล่าขึ้นไปบนฟ้า บอลพลังงานสีฟ้าของผมลอยขึ้นมาอยู่ทางซ้ายผม3ลูก
กระป๋องนั้นตกลงมาตามแรงโน้มถ่วงโลก และก่อนที่จะลงสู่พื้นไม่กี่มิลลิเมตรนั้น บอลสีฟ้านั้นก็กระแทกใส่ทันทีและพุ่งตรงไป กระทบกับบอลสีฟ้าอีกลูกที่พุ่งออกไปตามได้เร็วกว่า
วิถีนำของแรงส่งผลักให้ขึ้นไปบนฟ้าอีกครั้งนึง จากนั้นบอลสีฟ้าของผมที่เหลืออยู่ข้างๆตัวผม ก็เปลี่ยนเป็นสีเขียว และลำแสงทำลายของผมก็ได้ถูกยังออกไป
ชั่วพริบตานั้นเอง ลำแสงสีเขียวตัดกับท้องฟ้าสีคราม รอยทะลุเส้นเล็กๆเจาะเข้าไปที่กลางจุดตัดของกางเขนนั้นอย่างแม่นยำ
"เยี่ยมละ!"
หลังจากที่ได้ฝึกซ้อมออกมาแล้วผลออกมาสมบูรณ์แบบ การควบคุมและการเปลี่ยนฉับพลันออกมาได้ดี ความแม่นยำใช้ได้
ผมเดินเข้าไปเก็บกระป๋องน้ำอัดลมที่เจาะเป็นรู และเอามันลงไปในถังขยะ
""พี่ฮาจิเมะค่ะ!""
น้องสาวทั้ง2คนที่โตเป็นสาวแล้ววิ่งเข้ามากอดแขนของผมทั้ง2ข้าง นานามิยิ้มเข้ามาหาผม ชิโอริกอดแขนแน่นเหมือนว่าเธอนั้นต้องการอะไรบางอย่างจากผมอยู่
แต่ผมก็รู้แหละว่าเธอต้องการอะไร
ผมโอบแขนให้เธอทั้ง2คนเข้ามาใกล้ๆ ใบหน้าของ2คนนั้นแนบติดกันกับอกของผม รอยยิ้มของ2คนนั้นอบอุ่นหัวใจของผม แต่ถึงอย่างนั้น...
ผมปล่อยมือลงออกจากทั้ง2คนหันหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้า พลางนึกถึงหน้าของใครบางคน...
ใครบางคน...
ใครสักคนนึงที่ผมรู้สึกดีกับเธอด้วย...
ความคิดเห็น