คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่10: นางเอกของเรื่อง
"มิโคโตะ มิโคโตะ!"
ใครเรียกฉันกันเนี่ย...
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาจากความมืด ทันที่ดวงตาฉันตื่นเต็มที่แล้วนั้น ภาพแรกที่มองอยู่ก็เป็นมุมตั้งตอนนอนราบกับพื้น
อะไรกันเนี่ย...
ฉันรีบลุกขึ้นมานั่งจากที่ฟุบลงไปนอน แล้วก็เห็นพ่อของฉันที่มานั่งอยู่ตรงหน้าของฉัน ฉันสะลึมสะลือเอามือทั้ง2ข้างขึ้นมาบัดผมสีดำของตัวเอง แต่ว่าพอสังเกตุแล้วกลายเป็นว่า...
"อะไรกันเนี่ย!!?"
ฉันอุถานออกมาอย่างไม่อยากเชื่อ เพราะตอนนี้ฉันถูกจับใส่กุญแจมืออยู่ และพอมองไปรอบๆก็เห็นว่า ฉันโดนจับเข้าห้องสอบสวนอยู่ และพ่อฉันที่เป็นตำรวจก็ทำหน้าตาจริงจังขึ้นมาต่อหน้าฉัน
"มิโคโตะทำไหมลูกถึงมีมีดอยู่ในมือได้ล่ะ?"
"มีด?...หนู..."
ฉันวางมือลงบนโต๊ะ ก้มหน้าลงหลับตาคิดนึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น...
ในตอนนั้นฉัน ฉันเดินอยู่กับเพื่อนในช่วงปิดภาคเรียนเตรียมเปิดเรียนในชั้นม.1 และจากนั้นอยู่ๆฉันก็สลบไปและจำอะไรต่อจากนั้นไม่ได้เลย
"มิโคโตะ!"
พ่อฉันขึ้นเสียงใส่ฉันอีกทีนึงจนฉันเงยหน้าขึ้นมา น้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาของฉัน พ่อฉันคงจะโกธรอยู่แน่ๆ ทันทีที่คิดแบบนั้นหนูก็พูดออกไปแบบติดขัด
"หนู...หนูจำไม่ได้...หลังจากหนูไปเที่ยวกับเพื่อนแล้ว..."
"มิโคโตะ! พ่อจะไม่ทนอีกแล้วนะ! พ่อก็เคยบอกว่าให้ลูกอยู่ในบ้านไปไง!"
พ่อฉันทุบโต๊ะขึ้นเสียงดังจนฉันหลับตาหนีหน้าไป พ่อฉันก็เป็นแบบนี้ทุกทีเลย ตั้งแต่เสียแม่ไปก็ไม่เคยมีเวลาให้เลย เป็นไอ้ขี้แพ้ไปแล้วรึไงกันน่ะ
ฉันเม้มปากตัวเองจับขากางเกงสั้นของฉัน ที่ดวงตามีน้ำตาไหลออกมา มันเป็นแบบนี้ทุกที ที่ฉันต้องมาฟังตาแก่นี้พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อง แถมเอาแต่งานแล้วก็งานอีก
ฉันเกลียดผู้ชายคนนี้สุดๆเลย...
หลังจากนั้นแล้ว ฉันก็ได้ให้ปากคำแล้วก็กลับบ้านไปคนเดียว เพราะว่าพ่ออยู่เฝ้ายามตอนกลางคืน ฉันเข้ามาฟุบตัวหลับอยู่ในห้องนอนแคบๆของฉันอย่างอ่อนล้า และมันก็เป็นแบบนั้นทุกคืน
"แม่ค่ะ ถ้าแม่อยู่กับหนูแม่จะปลอบหนูไหมค่ะ"
ปากฉันพูดออกไปแบบนั้น มันเป็นสิ่งที่ฉันอยากจะให้เป็น ภาพในหัวฉันก็มีแต่แม่ของฉันคนนั้นที่เธอจากไปเพราะโดนลูกหลงจากพวกขบวนการค้ามนุษย์นั้น
สิ่งที่ฉันเกลียดื่สุดก็คือเจ้าพวกนั้น โดยเฉพาะคนที่ลั่นไกปืนฆ่าแม่ของฉันต่อหน้าต่อตาในวันนั้น ทาคิสึ โทคุจิ นั้นคือชื่อของเจ้านั้น ถึงแม้จะโดนจับเข้าคุกไป แต่ฉันก็อยากจะฆ่าเจ้านั้นจริงๆเลย...
ฉันบีบมือตัวเอง สายตาของฉันเต็มไปด้วยไฟแค้นที่อยู่ในใจ ฉันต้องการที่จะให้เจ้านั้นชดใช้ในสิ่งที่เจ้านั้นก่อมาให้ได้
ผ่านไป2เดือน...
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาในตอนเช้า ร่างน้อยๆของฉันลุดขึ้นมาหันไปรอบๆ และเห็นนาฬิกาที่เดินอยู่ที่ 6.48น.
"วันนี้วันเปิดเรียนสิน่ะ..."
ฉันลุกขึ้นมาจากเตียง บิดขี้เกียจ และถอดเสื้อออกเตรียมที่จะเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็เข้าไปปิ้งขนมปังแล้วก็เนยถั่วกินเป็นข้าวเช้าแบบทุกที พ่อฉันดูท่าจะกลับมานอนอยู่ที่ห้องครัวด้วย
ทำไหมไม่เข้าไปนอนที่ห้องตัวเองล่ะ! ฉันหงุดหงิดขึ้นมา และพอเสียงเครื่องปิงขนมปังดังขึ้น ฉันก็ใช้ที่คีบหยิบขึ้นมา และทานข้าวเช้าของฉันด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีนัก
พอทานข้าวเสร็จฉันก็เอาขนมปัง2แผ่นเข้าไปในเครื่องปิ้งขนมปังและกดสวิชลง เพื่ออบมันให้กับพ่อหวังว่าเค้าจะเอามากิน
ถึงฉันจะเกลียดแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันไม่เข้าใจหรอกนะ สิ้นความคิดแบบนั้นฉันก็เดินออกจากบ้านไป และก็วิ่งผ่านผู้คนมากมาย และก็ในระหว่างทางก็เจอกับเพื่อนสาวตัวชมพูผมสั้นคนสนิทของฉันหันมาทักอย่างร่าเริง
"มิโคโตะจังอรุณสวัสดิ์นะ!"
"อื้ม! อรุณสวัสดิ์นะมินะจัง!"
ฉันเบรคตัวเองแล้วหันมาเดินคุยกับเธอคนนั้นอย่างสนิทสนมกันตามภาษาผู้หญิงด้วยกัน
"วันนี้อากาศดีจริงๆเลยเนอะ!"
"อื้ม! สบายดีสุดๆเลยละ"
ฉันพยักหน้าออกไป บอกได้คำเดียวเลยว่ามินะจังน่ะเป็นเพื่อนแท้ฉันเลยล่ะ แถมมีความฝันที่อยากจะเป็นฮีโร่ด้วย ถึงจะโดนคนดูถูกเรื่องรูปภายนอกของเธอก็ตาม แต่เธอกลับมีพลังบวกอน่างเหลือเชื่อเลยละ
"วันนี้ไปซื้อโดนัทกันไหม?"
เธอถามออกมาระหว่างที่ยืดเส้นยืดสายอยู่ ฉันก็พยักหน้าตอบกลับไปอย่างว่า
ในขณะที่พวกเราเดินลงมาจากทางเนินอยู่ และกำลังจะหันไปอยู่นั้นเอง ก็มีผู้ชายและผู้หญิงอีก2คนเดินเข้ามาพร้อมๆกันและแน่นอนว่าแบบนั้นก็...
"อ๊าย! "
ฉันเดินชนเข้าอย่างจังจนหงายหลังลงพื้นไปเลย
"โอ๊ย ๆ....ไม่เป็นไรน่ะครับ!"
เค้าคนนั้นลุกขึ้นมาดูอาการฉัน แต่ว่าฉันก็หงุดหงิดอยู่นั้นแหละที่อยู่ดีๆ เดินไม่ดูสี่ดูแปดอะไรเลยแถมยังจะมาชนฉันอีก แต่อย่างน้อยๆก็ยังพอมีน้ำใจนั้นแหละน่ะ
"ไม่เป็นไรหรอกน่า"
ฉันพูดออกมา และลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัว ที่เปื้อนดินไปก่อนที่จะหันไปมองหน้าของเค้าคนนั้น
ดวงตาสีน้ำตาล และสีผมสีฟ้าทรงประหลาด เหมือนๆกันกับผู้หญิง2คนที่จ้องฉันซะแรงอยู่แบบนั้นจนน่าขนลุก ดูท่าจะเป็นญาติกันแน่ๆ แต่ว่าคนนึงที่หน้าอกเล็กกว่าน่าจะเป็นแฝดกันแน่นอนเพราะหน้าเหมือนกันสุดๆ
"เอ่อคือว่า...ผมขอโทษนะครับ"
คนคนนั้นก้มหัวขอโทษฉันไป ฉันที่เห็นว่าคนคนนั้นอย่างน้อยก็รู้จัดขอโทษก็ ให้อภัยเค้าไปอย่างไม่เอาเรื่อง
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่เอาเรื่องอยู่แล้ว...ว่าแต่นายอยู่โรงเรียนเดียวกันกับฉันเลยนิ"
"อ๋อ! อย่างนั้นเองสินะครับ พอดีเลยครับพอดีว่าเราหลงทางอยู่นะ ให้ผมตามไปด้วยได้ไหมครับ"
"ได้สิ "
หลังจากที่ฉันตอบกลับไปแล้วพวกเราทั้ง5คนก็เดินไปโรงเรียนด้วยกัน และเข้ามาในห้องเรียนก่อนทุกๆคนด้วย เลยทำให้ฉันก็ได้เลือกจองที่นั่งก่อน
มีอยู่5แถว แถวล่ะ5และ6 ถ้านั้น...
ฉันใช้เวลาคิดเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจเดินไปนั่งตรง แถวที่3โต๊ะที่3ที่เป็นที่นั่งตรงกลาง ตามนิสัยฉัน และที่เหลืออีก4คนก็นั่งปิดหน้าปิดหลังฉันฝั่งละ2คนเลย
คู่แฝดนั่งอยู่หน้าฉัน และเพื่อนฉันแล้วก็ญาติอรกคนของ2คนนั้นก็มานั่งด้านหลังและเหมือนว่าคุยกันได้เข้าใจมากขึ้นจนสนิทกันแบบรวดเร็ว
"นี่ชิโอริจังสินะ เราไปซื้อโดนัทด้วยกันไหม"
"เอ่อ...คือว่า ฉันต้องขอพี่ฮาจิเมะเค้าก่อน...น่ะ"
"อย่างนั้นเองเรอะถ้านั้นก็..."
มินะจังลุกขึ้นพรวดขึ้นมาดังโต๊ะตัวเองจนฉันและ2คนด้านหน้านั้นก็หันตามกันมา ท่าทางของเพื่อนตัวชมพูนั้นจริงจังมากๆ แล้วเธอก็พูดออกมาทั้งแบบนั้น
"หลังเลิกเรียนพวกเราไปซื้อโดนัทกินกันไหม!?"
เสียงดังเกินไปแล้วเดี๋ยวข้างห้องก็เอาเรื่องเราหรอก ฉันคิดมาอย่างว่า แฝดชายหัวฟ้าที่อยู่ด้านหน้าฉันก็หัวเราะออกมาอย่างดีใจ "ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ..." ก่อนที่เค้าคนนั้นจะหันไปทางญาติของเค้าที่นั่งอยู่ด้านหลังพร้อมกับส่งยิ้มออกมาให้
ทันทีที่รอยยิ้มนั้นถูกส่งออกไปนั้นเอง หน้าของ2คนนั้นก็แดงขึ้นมา นั้นรวมถึงฉันด้วยเพราะรอยยิ้มที่ส่งออกมานั้นมัน...
หล่อมาก มันหล่อเอาซะฉันเกรงไปทั้งตัวเลย เสียงหัวเราะของเค้าเมื่อกี้มันเบาหูและน่าฟังสุดๆ และพอมองย้อนกลับไปมารยาทของเค้าก็ถูกสอนมาเป็นอย่างดีเลยด้วย แต่ว่าแบบนั้น...
ฉัน...
ฉัน...
ฉันสติหลุดออกไปชั่วขณะนึงซึ่งพอรู้สึกตัวอีกทีคนก็มากันขนเต็มห้องไปซะแล้ว และก็ดูเหมือนมีผู้หญิงผมสีเขียวนีออนคนนึงท่าทางดูรู้จักกับหมอนั้นอยู่เหมือนกัน
"คุณเมื่อตอนนั้นนิหน่า!"
"ไม่ได้เจอกันตั้ง5ปีเลยสินะ นายน่ะ"
เธอคนนั้นปัดผมสั้นแปะไหล่ของเธอออกด้วยท่าทีหยิ่งๆหน่อย แฝดสาวคนนั้นเข้าไปใกล้ๆหลบหลังของพี่ชายของเธอที่ยิ้มต้อนรับให้กับผู้หญิงคนนั้น
จะบอกว่าหมอนั้นคิดผู้หญิงเป็นแบบเดียวกันก็ได้ เพราะว่าท่าทีที่แสดงออกมามันชัดเจนสุดๆเลย
บทสนถนาของ2คนนั้นดำเนินต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งอาจารย์ประจำชั้นก็ได้เข้ามาในห้องนี้ แล้วจากนั้นอาจารย์เค้าก็ขานชื่อนักเรียนไปเรื่อยๆ โดยที่แนะนำชื่อและของที่ชอบกับของที่เกลียด
และพอมาถึงคิวฉัน...
"คุณชิอากิ"
"ค่ะ! ชิอากิ มิโคโตะค่ะ ของที่ชอบก็คือโดนัทที่พึ่งอบเสร็จ และก็กลิ่นของน้ำมะพร้าวค่ะ ของที่เกลียดก็แมลงโดยเฉพาะแมลงปีกแข็งทุกชนิดค่ะ!"
หลังจากที่แนะนำตัวไปแล้ว ฉันก็นั่งลงบนเก้าอี้ไปและฟังคนอื่นแนะนำตัวไปเรื่อยๆ จนกระทั้งถึงคิวของหมอนั้นที่นั่งอยู่ทางขวามือของฉัน...
"ครับ! ทาคิสึ ฮาจิเมะครับ!"
"........!"
(ขี้เกียจลงสีครับ! น้องผมดำนะครับ น่ารักไหม?)
ฉันเงยหน้าขึ้นอ้าปากค้างไม่หุบในทันทีที่ได้ยินชื่อจองเค้าคนนั้น "ทาคิสึ"นามสกุลนั้นทำให้ฉันตกใจ จนจ้องเค้าไม่กระพริบตา เพราะมันคล้ายกันมากๆกับคนที่ฉันนั้นเกลียดจนอยากจะพูดออกมาตอนแนะนำตัว
"คุณชิอากิเป็นอะไรไปเรอะค่ะ?"
อาจารย์คนนั้นหันมาถามฉัน ฉันรีบเก็บสีหน้าของตัวเองไปก่อนที่จะตอบกลับไปเบาๆว่า "ไม่มีอะไรค่ะ..." และจากนั้นอาจารย์เค้าก็ได้ให้ตัวของนักเรียนคนอื่นแนะนำตัวต่อไป จนรู้ชื่อของ2คนนั้นอีกด้วย นั้นคือ"นานามิกับชิโอริ" ทั้ง2คนนั้นก็นามสกุลทาคิสึเหมือนกับหมอนั้นหมดเลย
ฉันพยายามกลับมาตั้งสติของตัวเอง และก็เรียบเรียงทุกๆอย่างในหัวไว้ จนกระทั้งจบคาบแนะนำตัวไป ไม่สิจนจบคาบสุดท้ายไป
"มือสั่นเลยนะเธอน่ะ"
ผู้หญิงผมสีเขียวนีออน เธอคนนั้นชื่อมากิเนะ มิยูริเธอคนนั้นทักฉันขึ้นมา ในระหว่างที่ฉันกำลังเก็บหนังสือเข้ากระเป๋าอยู่ด้วยมือของฉันข้างนี้ที่สั่นไม่หาย
"ปะ...เปล่าหรอก ก็แค่....เกรง เกรงเท่านั้นเองน่ะ"
ทันทีที่ฉันตอบออกมาแบบนั้นเธอคนนั้นก็เล็กคิ้วตัวเองลงแล้วก็หันเข้ามาพูดกับฉันด้วยใบหน้าที่จริงจังตลอดเวลาของเธอ
"เธอรู้จักทาคิสึ โทคุจิ พ่อของ3คนนั้นสินะ"
"...........!!"
ฉันหยุดมือของตัวเอง หันหน้าเข้าไปหาเธอคนนั้นอย่างตกใจ เธอนั้นรู้เรื่องทั้งหมดเลย และรู้ด้วยว่าโทคุจิคือพ่อของ3คนนั้นด้วย
"มากับฉันก่อนสิ"
เธอคนนั้นจับไหล่กระซิบที่ข้างหูฉันแบบนั้น ฉันที่เห็นเป็นแบบนั้นก็บอกกับ4คนนั้นไป
"ขอโทษน่ะพอดีว่ามีทุระส่วนตัวน่ะไปก่อนนะ!"
และทันทีที่พูดเสร็จแล้ว ฉันก็ได้เดินออกมาจากกลุ่มของฉันทันทีและตามตัวของมิยูริไป จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องน้ำผู้หญิงที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมานัก
"เอาล่ะ...เรามาคุยด้วยกันเถอะ เรื่องของเธอรวมถึงของฉันด้วย"
เธอที่จริงจังคนนั้นได้พูดออกมาอย่างเย็นชา จนฉันกลัวเลย มันต่างจากฮาจิเมคนละขั่วกันเลย ถ้าจะให้ถูกละก็ เธอคนนี้นั้น...
อันตราย...
(ฝากเมนต์มากันได้น่ะครับรออ่านอยู่นะ อยากให้เพิ่มอะไรก็บอกได้นะ!)
ความคิดเห็น