คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เจ้าหญิงเคย์ผู้โหดเหี้ยม
(เหตุการณ์นี้อยู่คู่ขนานกับภาค4)
(และตอนนี้โคตรสั้น)
"คนที่อยู่บนโลกนี้มีอยู่2ประเภท คือพวกมีพรสวรรค์กับพวกไร้พรสวรรค์.......... ถึงนกกระจอกเทศน์จะถูกนำหน้าว่านก แต่มันก็บินไม่ได้เหมือนอย่างที่อีกหลายตัวมันทำได้ ... ที่ฉันจะบอกก็คือพวกไร้พรสวรรค์ให้ตายยังไงมันก็ไม่มีทางที่จะมีพรสวรรค์หรอก"
ทั้งหมดที่ฉันพูดมานั้นคือประโยคที่ฉันชอบมากที่สุด
ทำไหมฉันถึงคิดแบบนั้นละก็ เพราะว่ามันแตกต่างมาตั้งแต่แรกแล้วเรื่องพรสวรรค์ และชีวิตฉันตั้งแต่จำความได้ตั้งแต่อยู่ท้องแม่จนโตมาโดยไม่ลืมข้อมูลในสมองทุกอย่าง รวมถึงอดีตต่าง ๆ นานาที่ได้พบปะกับผู้คนมากมาย
แล้วฉันขอยืนยันในสิ่งที่ฉันเป็น...
ฉันคือคนที่มากพรสวรรค์ที่สุดในโลก
มันก็แค่นั้น เรื่องที่ว่ามาทั้งหมดได้เกิดขึ้นในตรอกซอยกลางเมืองในกลางคืนที่เต็มไปด้วยแสงสียามราตรี
การเกิดเหตุไม่คาดฟันในที่แห่งนี้ก็เป็นปกติของสังคมโลกยอดมนุษย์ที่ค่าเฉลี่ยพลังของทุกคนทั่วโลก สามารถทำลายหนึ่งประเทศลงอย่างง่ายดาย หากเป็นโลกแบบเก่า
แล้วในความหมายนั้นโลกมันจะไม่วุ่นวาย?
มันไม่ใช่อย่างนั้นเสมอไป เพราะในเมื่อทุกคนมีพลังแบบนั้นการอยู่ สมดุลชั่วดีนั้นได้แบ่งฝ่ายใดฝ่ายนึงไว้แล้ว
"นี่ยากูซ่าAนายบอกฉันมาหน่อยสิ ว่าถ้ามาขายไอ้ของแบบนี้ในถิ่นของฉันจะเป็นยังไงน่ะ?"
ที่นิ้วชี้กับกลางแนบซองที่บรรจุผงบางอย่างเอาไว้ในนั้น ซึ่งดวงตาคู่นี้ก็จดจ่องกับพวกคนที่เอาแต่ได้อย่างพวกนั้น พวกยากูซ่าหัวเกรียน ๆ ที่ถูกฉันฮิมิยะ เคย์ คนนี้ซัดจนหลังชิดผนังไปเรียง3ตัว
"...ชุดนักเรียนหญิง...กระโปรงสั้น...ผมสีขาว ...ดวงตาโทนเหลือง2สี~... นี่แกคือ...--"
ส้นเท้าเหยียบกลางหน้าผากคนหัวโล่ง ๆ ออกแรงดันในเสียงขู่ที่ว่าให้ต่ออย่างเลือดเย็น
"ใครอณุญาติให้แกพูดนอกเหนือจากคำถามของฉันกัน? รีบตอบมาก่อนที่เท้าฉันจะออกแรงบีบสมองแกจนเหลวข้างในนั้นซะ"
"อ๊ะ--...อ๊าก!... ยอมแล้ว! ยอมแล้ว! บอสฉันสั่งฉันมา! บอสฉันสั่งมา!!"
"มันเป็นใคร อยู่ที่ไหน บอกมาให้หมดซะ ฉันจับโกหกแกได้ ถ้ากล้าหลอกละก็คงจำคำขู่เมื่อกี้ได้สินะ"
เงาที่ครอบครองครึ่งใบหน้า แสงจากดวงตาที่มืดมนส่งเชือดเชือนไปหาอย่างที่ต้องการจะทำลายอะไรสักสิ่งให้พินาศไป
ถามว่าทำไหมฉันมาอยู่ในโลกมืดได้ เหตุผลมันก็ง่าย ๆ คือเป็นฝั่งคุณธรรมในเงามืด คอยเก็บกวาดเรื่องสกปรกในเมืองนี่อยู่เบื้องหลัง
ฉันเป็นหลานชายของยากูซ่าที่ครองเขตบริเวณนี้
ทั้งหมดก็ต้องรายงานให้คุณปู่รู้
"ขอบใจที่ช่วยงานปู่นะเคย์"
"เรื่องเล็กน้อยครับ"
ตอนกลางคืนนั้นร่างที่ฉันปรากฎให้กับปู่ตัวขาวผมขาวซีดนั้น ไม่มช่ร่างจริงของฉันแต่อย่างใด แต่เป็นร่างจิตที่ปรากฏออกมาเป็นกายหยาบ หลังจากฉันหลับลงไปเท่านั้น
ในห้องที่เป็นทรงญี่ปุ่นโบราน แห่งนี้ปูด้วยทาทามิสีเขียว กับโคมไฟที่ส่องแสงสีส้มทั่วห้องในยามดึกนั้นโต๊ะเล็กตัวเดียว หลานชายและคุณปู่ชุดยูกาตะตังเก่งสีเขียว
"แล้วทาเครุ...พ่อของหลานตอนนี้ คงกลับมาสินะ"
"ครับ... เห็นว่าเรื่องเรื่องฝั่งนั้นก็เป็นประเดนอยู่ด้วยครับ"
ตามเท่าที่ตัวฉันใช้สิทธิ์ของบุคคลระดับอันตรายของโลกในการขู่เอาข้อมูลการติดตามของพ่อฉันเองจนได้มาอย่างที่เท่ามีได้
เลยรู้ว่าตอนนี้กำลังรับมือกับพวกอันตรายอยู่ ฉนั้นในฐานะลูกชายคนนึงแล้วการแบ่งเบาภาระของพ่อก็คือส่วนนึง นั้นคือเหตุผลที่ว่าทำไหมผมมาอยู่ในตำแหน่งที่พ่อฉันเคยเป็นมาก่อน
"เคย์หลานยังอยากเข้าเรียนที่UAอยู่ไหม?"
"ผมไม่เคยสนใจเรื่องนั้นแต่แรกเลยครับ"
"พลึกคนจังนะหลานน่ะ ทั้ง ๆ ที่ตั้งแต่รุ่นปู่ทวดหรือปู่เองหรือแม้แต่พ่อแม่ของหลานก็เคยเรียนที่นั้นมาก่อน หรือว่าหลานไม่สนใจจะเป็นฮีโร่แต่แรกแล้วกัน?"
"ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ แค่ผมไม่ได้ให้ความสนใจแต่แรกแล้วต่างหาก... ผมไม่ได้ยึดติดกับวิธีการเป็นฮีโร่ของผมสักเท่าไหร่ด้วย"
"จะบอกปู่ว่าหลานจะเลือกในสิ่งที่ถูกใจเองสินะ"
"ตามที่คุณปู่คิดแหละครับ...ผมขอตัว"
หลังจากพูดลาไอมืด ๆ ก็คลุมหนาทั่วร่างก่อนที่สุดมันจะหายตัวกลืนกับความมืดที่อยู่นอกเหนือจากโซนที่แสงจากโคมไฟส่องมา
ตื่นเช้าในวันที่สดใส
เหล่าน้อง ๆ เดินมาทักทายพาอาบน้ำด้วยกันทั้ง9คน สุขหรรษาในแบบที่ตัวเองเป็น แต่งตัวในรูปแบบที่ตัวเองอยากแต่ง คือชุดประจำของตัวเอง
"วันนี้พ่อเขาจะกลับมาช่วยตอนรับด้วยนะ"
"คราบ!" "คะ!!" เหล่าน้องแฝด4 2คู่ตอบชื่นใจน่าฟัง ฉันหมดห่วงลงอย่างนั้นก็หิ้วสะพายกระเป๋าเลือกตาลงในมุมปากที่ยิ้มให้เหล่าเด็กที่น่ารัก
"งั้นก็พี่ไปเก็บกวาดงานแล้วจะกลับสักค่ำนะ"
มือจับลูกบิดเปิดประตูออกไป เสียงส่งท้ายของน้อง ๆ ก็ส่งให้มาอย่างเป็นกำลังใจอย่างดี "ไปดีมาดีนะ!!"
ประตูปิดมิดชิดสนิทบาน หน้าตั้งใจอย่างที่ตัวเองหมั่นอกหมั่นใจ ก้าวขาออกไปก้าวแรกอย่างสดใสเดินออกจากบ้านไปพร้อมมุมปากที่ฉีกกระตุกขึ้นทั้งดวงตาที่เบิกกว้าง
"ฉันจะไปเชือดพวกแกเอง~...! เตรียมใจที่จะลงนรกไว้แล้วซะเถอะ!"
แล้วบุกเดี่ยวรังโจรกระถืบ ปัก! หลบเตะคาง ปัก! กระโดดขาเดียววอลเลย์ก้านคอ ปัก! อีกฝั่งจะใช้อัตลักษณ์ก็กระถืบเท้าเป็นคลื่นไหวสะเทือน ผังโกดังเถื่อนมาจนราบ ครืน~!!
นี้แหละชีวิตฮีโร่เถื่อนลูกชายของฮีโร่แห่งยุคคนต่อไป
เดินแตะฝุ่นออกจากซากปรักหักพัง ไปนั่งหย่อนขาลงแถวทะเลรอเสียงไซเรนมาแล้วเผ่นแน็บหายไป
ความคิดเห็น