คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1: เหล่าเด็กยุคใหม่
โรงเรียนมัธยมต้นแห่งนึง...
"ชิคุ! ตื่นได้แล้วน่านี่มันเลิกเรียนแล้วนะ!"
เสียงปลุกน่ารำคาญของหญิงสาวในชุดนักเรียนเขย่าปลุกหนุ่มหัวทองให้เงยหน้าขึ้นมาเห็นเป็นหน้าผิวสีเนื้อกับดวงตาสีแดง
"มีอะไรเรอะคิริโกะ..."
ตัวผมมองตากระพริบ มองดวงตาสีไม้ของเธอคนนั้นที่ปล่อยผมยาวต่างกับสมัยก่อนที่มัดทวินเทล ทำให้เธอดูคล้ายกับแม่เธอสุดๆ สัดส่วนก็อยู่ในวัยกำลังได้ที ที่อกของเธอก็โตขึ้น
"กลับบ้านนายนะวันนี้"
"อื้ม~...ห๊ะ!?"
หน้าผมออกสีหน้าตกใจแถบลุกขึ้นมาจากตรงนั้น
คือไม่ใช่อะไรหรอกเพราะว่าเมื่อกลางวันนี่นานากะก็ขอมานอนบ้านผมด้วยอีก ถึงผมกับเธอทั้ง2จะเป็นญาติกันเนื่องด้วยพ่อและแม่ของนานากะและคิริโกะ เป็นลูกชายและลูกสาวบุญธรรมของบ้านฮิมิยะที่เป็นบ้านผมอีก จะบอกว่าผมสนิทกับพวกเธอเหมือนพี่น้องกันมากกว่า
"ไม่ได้?...แต่โทษทีนะ"
ว่าเสร็จแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเบอร์โทรเบอร์นึง พร้อมสูดหายใจลึกๆให้ปอดยกขึ้น
"มีอะไรนังลูกสาวตัวดี คงไม่ได้ไปอ่อยผู้ชายหรอกนะ"
"อะไรวะตาแก่!! หัดพูดดีๆกับลูกสาวปากมันจะฉีกรึไงวะ!"
เธอตะคอกใส่โทรศัพท์ที่โทรหาคุณลุงคัตสึกิชนิดแถบเรียกได้ว่าแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อน จนผมถึงกับทำหน้าเอือมระอาใจกับอะไรแบบนี้
อันนี้ผมแอบสงสารคุณน้านานามิที่ต้องห้าม2คนนี้ไม่ให้ตีกันทั้งวันเลยจริงๆ
"ชิ! จะไปนอนบ้านเจ้าชิคุโระก็ตามใจเลยนังเด็กนรก"
"เอ่อ! ขอให้กลับบ้านในสภาพโดนยำทั้งตัวนะไอ้ตาแกหัวแข็งเอ้ย!"
หลังจากนั้นเธอก็วางสายไปด้วยอาการหงุดหงิด และหันหน้าดุๆใส่ทุกๆคนรอบๆพร้อมพูดเสริมไปเพิ่มว่า "มองไร!?" ทำเอาทุกๆคนตัวแข็งส่ายหน้ารัวๆเพราะกลั่วเธอคนนี้
ที่บ้านฮิมิยะ...
"กลับมาแล้วครับ"
หลังจากที่พูดออกมาผมก็ถอดรองเท้าหน้าระเบียงเดินเข้าไปในบ้านแล้วก็เจอกับเธอคนนั้นเข้าให้เลยโดนทักไป
"หลับในเวลาเรียนไม่ดีเลยนะ ชิคุ"
คราวนี้เป็นหญิงผมสั้นระดับคอคล้ายๆกับผมกับดวงตาและสีผมที่เหมือนผมสุดๆ แต่เปิดหน้าผากขึ้น ใส่ชุดบอร์ดี้สูทรัดรูปสีขาว รัดจนเห็นอกใหญ่ๆเหมือนของแม่ของผม มีเกราะพาดไหล่สีทองกับผ้าคลุมสีเทาไข่ปิดปิดร่างของเธอ มาตอนรับผมถึงหน้าบ้านพร้อมรอยยิ้ม
"พี่ฮิมะอย่าแอบอ่านอดีตผมสิพี่"
ผมบ่นหยุบหยิบไปหาพี่สาว แล้วเดินเลยผ่านเธอไปด้วยอาการงอนเล็กน้อยถึงปานกลาง
ก็อย่างที่ว่า นั้นคือพี่สาวผมเอง...ฮิมิยะ ฮิมาริ อายุห่างจากผมเกิบ10ปีได้ และยังเป็นอาจารย์ประจำชั้นในห้อง1Aที่ผมจะเข้าเรียนต่อสาขาฮีโร่ด้วย เป็นฮีโร่หน้าใหม่ไฟแรงว่าที่อันดับ1เรื่องความแข็งแกร่งยกให้เธอเลย
"พี่ฮิมะค่ะ! คืนนี้หนูค้างที่นี้นะ!"
"ได้เลย เดี๋ยวพี่เตรียมห้องไว้อยู่กับชิคุเขานะ"
"เดี๋ยวค่ะ!"
เธอหัวสีน้ำตาลทรายร้องสุดตัวกับอาการหน้าแดงขึ้นทันควัน ซึ่งพี่สาวขี้เล่นคนนี้ก็ยิ้มหลับตากวักมือขวาเธอ ให้กับน้องสาวที่สนิทด้วยกันกับเธอ
"น่า~! คิริโกะพี่ล้อเล่นเฉยๆ ยังไงก็นอนกับพี่แหละเนอะ"
"หนูโกรธจริงๆนะ!"
เธอทำหน้าทำตาแรงใส่พี่สาวที่สนิทด้วยกัน ระหว่างที่ผมแทรกบทสนถนาของ2คนนั้นไปว่า "แล้วแม่ละ? ไม่กลับมาด้วย?"
แล้วพี่สาวก็ตอบผมมา
"หม่าม้าเค้ากำลังยุ่งอยู่คงน่าจะได้กลับอีกทีก็เช้าเลยน่ะ ส่วนป๊ะป๋าก็จะกลับมาเดือนหน้านะ จะเอาของฝากอะไรไหม?"
"ผมไม่เอาหรอก แค่นี้นะผมจะอาบน้ำแล้ว"
สิ้นคำพูดผมก็ขึ้นบรรไดไปในห้องของผมที่มีห้องน้ำแยกส่วนตัว เพราะว่าฐานะบ้านผมค่อนข้างรวยล้นฟ้าเพราะท่านยายเป็นคนซัพพอร์ททุนต่างๆให้ผมและก็พ่อกับแม่ผมด้วยเลยไม่ค่อยขัดสนเรื่องเงินมากนัก เลยเรียกว่าที่ห้องของทุกคนมีห้องน้ำกันหมด เป็นบ้านที่มีความเป็นส่วนตัวสูงเอาเรื่องอยู่
ผมถอดเสื้อถอดกางเกงตัวเองออกจนสิ้นสภาพปกติ แล้วนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอว เปิดประตูเข้าไปในห้องน้ำโดยลืมนึกไปว่าไฟในห้องน้ำมันสว่างอยู่แล้ว
"ชิคุมาแล้ว?"
"อ่า มาแล--!?"
ผมส่ายหน้าตั้งสติตัวเองจ้องไปที่อ่างอาบน้ำของผม เห็นหญิงผมสั้นสีฟ้าที่มาพร้อมกับดวงตาสีรุ้ง นอนอาบน้ำอยู่ในอ่างในสภาพเปลือยเปล้ามีไอน้ำมาปิดบริเวณส่วนอกของเธอเล็กน้อยในสายตาผม
แน่นอนในสถานการณ์แบบนี้ผมก็ร้องออกมาสุดเสียง "ทำอะไรของเธอน่ะนานากะ!?" หลบสายตาเอามือขวายกขึ้นบังร่างกายของเธอ
"โรงเรียนเป็นไงบ้าง "
ใบหน้าตายด้านไม่ค่อยแสดงความรู้สึกอะไรถามผมที่กำลังจะเปิดประตูออกไป
"นะ นะ นะ นะ...เรื่องนั้นไว้ก่อน! เดี๋ยวฉันออกไปก่อนนะ!"
ว่าแล้วผมก็เปิดประตูออกไป แต่ดันเหมือนฟ้าเล่นตลก
"ชิคุ! ฉันขอยืมรีโมทแอร์หน่อย...--!!?"
คิริโกะที่อยู่หน้าประตูเผลอตัวปล่อยมือถือหลุดจากมือเธอ ใบหน้าเธอแดงทันตาสุดท้ายก็ได้ร้องเสียงหลงออกมาลั่นบ้าน
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!"
ผมเอามือปิดหูทันทีข่มตาตัวเองลงจนลืมตัวไปว่าตอนนี้ผมไม่ได้ใส่อะไรเลย แถมยังโชว์ตาอหน้าเธอจนเธอในตอนนี้ออกอาลาวาทเหวี่ยงหมัดเข้าหน้าผมเต็มๆที่แก้มซ้ายพร้อมคำว่าให้ว่า "ไอ้โรคจิต!!!!"
"เอือก!!"
วันต่อมา
ในโรงเรียนแห่งนึง...
"มีเพียง~! เธอผู้เดียว!! ต่อคำสัจในใจ!...จะปกป้องเธอไว้~! ให้พ้นจากภัยพาล!...ไม่ว่า~! เหตุผลใด หรือแม้แต่กาลใด...จะอยู่! ปกป้องเธอ~!ให้พ้นจากภัยพาล!...โว่~ โว้ โอ้! กู่ร้องกังวาน... โลกนี้มันไม่มีทางทลายอีก~..."
เสียงร้องเพลงในห้องขณะช่วงพักเที่ยง ที่เป็นของชายหัวเงินยาว โคเอะริมะ เรย์โตะคุงร้องเพลงให้กับเพื่อนร่วมห้องให้ฟัง ซึ่งพอจบเพลงเสียงปรบมือก็ดังขึ้นรวมถึงของฉันมิโดริยะ อิสึกะด้วย
"ขอบคุณมากครับ! "
เจ้าตัวโบกมือรับเสียงปรบมือยังกับว่าเป็นคนดังในงานใหญ่ๆ
"ยอดเลย...โคเอริมะ..."
ใบหน้าเหนื่อยๆของหญิงสีผมน้ำเงินอมม่วงนิดๆคล้ายบูเบอร์นี่ปรบมือชมให้ แม้เธอจะดูง่วงๆอยู่ก็ตาม แล้วสุดท้ายเธอก็ฟุบหละบลงไปอีกรอบ
"มิโดริยะ! หลบไปเร็ว!"
เสียงผู้ชายมีติดหวานๆเหมือนหญิงนิดๆทำให้ฉัน รีบหันหลังกลับไปอย่างไว้ แล้วลุกตัวจากที่นั่งหลบไปทางขวาได้ทัน
ตึก! ร่างในชุดนักเรียนม.ต้นผมสีขาวล้มลงไปกับพื้น ผลักเก้าอี้ที่ฉันนั่งอยู่ออกไป พร้อมร้องเสียงมา "เจ็บ ๆ ๆ ๆ..."
"เลย์คุง! ไม่เป็นอะไรนะ!"
ฉันรีบยื่นมือเข้าหาเขาที่ล้มลง และจับมือเขาดึงตัวให้ยืนขึ้นมาได้แม้จะมีข่มตาขวาลูบหลังที่เข้ากระแทกอยู่
"ขอบใจนะมิโดริยะ...--โอ๊ย...เจ็บ~...""
"เลย์คุงเนี่ยดวงไม่ดีเลยสินะ"
"ก็ช่วยไม่ได้นิหน่า"
ขณะที่ฉันและเขากำลังพูดคุยกันตามปกติอยู่นั้นเองร่างของหญิงหัวขาวตัวเล็กกว่าฉัน ระดับอกได้ก็โผล่ขึ้นมาด้านหลังของเลย์คุง
"เลย์นายโรคจิต"
เสียงเรียบๆกับสายตาเลื่อนลอยคล้ายวิญญาณหลุดออกจากร่างพูดประชิดหลังของเขาจนเกิดสะดุ้งตัวขึ้นหันไปไหว้ขอโทษเธอ
"ขอโทษนะฮารูโนะ! "
"ตายซะหมื่นครั้ง"
เสียงเด็กๆปนหน้าตายเธอปล่อยหมัดขวากระแทกเบาๆใส่ท้องของอีกฝ่ายพร้อมพูดคำวนซ้ำๆไปว่า "ตายซะ ตายซะ ตายซะ ตายซะ..." แบบเหมือนคนไม่ค่อยมีแรง ซึ่งเหมือนว่าเลย์คุงนั้นกลัวหัวหดปล่อยให้เธอคนนั้นได้ระบายความรู้สึกใส่อย่างตั้งใจ
"ซวยชะมัดเลยเรา..."
"พวกนายเล่นอะไรกันอยู่ละเนี่ย"
เสียงหนักใจนิดๆทักหา2คนที่ดูเหมือนจะมีเรื่องอะไรกันอยู่ ซึ่งเขาเป็นผู้ชายหัวขาวตานอกสีดำตาในสีขาวเหมือนเส้นผม
"ไม่มีอะไรมากหรอกเซนส์คุง แค่คนนั้นน่าจะทะเลอะกันเรื่องนึงอยู่น่ะ"
"เรอะ? นั้นฉันไม่ขอยุ่งแล้วกันถ้าเจ้าเลย์มันผิดน่ะ"
สายตาเขามองไปทางเลย์คุงที่เริ่มมีน้ำตานองหน้าอยู่นิดๆที่พูดออกมาพร้อมน้ำตาเขาว่า
"เชื่อฉันเถอะนะ...มันแค่อุบัติเหตุเองน่า~!"
"จะฟังความไอ้คนที่มาจบหน้าอกคาร่าสุดที่รักของฉัน จนเธอใจแตกไม่มาโรงเรียนวันนี้เนี่ยนะ"
ความเย็นชาปนอาฆาตนิดๆแสดงออกมาเหมือนสาปส่งให้หนุ่มดวงซวยให้รับกรรมไปอย่างน่าเศร้า
"สมควรแล้วสำหรับไอ้โรคจิตอย่างหมอนั้นน่ะ"
หญิงหัวขาวผิวขาวตาแดงยามิจัง พูดบ่นแช่งสาปส่งทบไปดอก ขณะที่เธอกำลังขอจับมือกับโคเอริมะคุงที่เป็นไอดอลของห้องและโรงเรียนนี้
เพราะจำไม่ผิดตอนเมื่อวานตอนฟ้าใกล้ตกที่เลย์คุงหนีการตามล่าจากเซนส์คุงที่จะมาเอาชีวิต อยู่ๆเขาก็เผลอเดินไม่ดูทางชนจังๆกับยามิจัง แถมยังไม่พอ เพราะว่าหน้าของเขาดันไปอยู่ที่ตำแหน่งใต้กระโปรงของยามิจังจนเธอกรี๊ดลั่นโรงเรียนเลยเมื่อวาน
ถ้าไม่รู้ว่าดวงซวยก็คงจงใจแล้วละนะเลย์คุง
ฉันยิ้มแห้งๆออกเหงื่อตกนิดๆให้กับเพื่อนร่วมห้องดวงซวยของฉันไป
ที่สนามกีฬาของโรงเรียนที่นานากะเรียนอยู่...
ฉันทาคิสึ นานากะนั่งเหม่อลอยบนม้านั่งใต้ร่มเงาใบไม้ในชุดพละขาสั้นสีเส้นสีแดง ขณะที่โชโอรุจัง หญิงผมดำตาเขียวซ้ายตาเทาขวา ไว้ผมยาวกลางหลังออกแรงขาวิ่งบนสนามกรีฑา
"แฮก ๆ ๆ ๆ...เหนื่อยชะมัด..."
เอมเบอร์จังหญิงผมสั้นน้ำตาลผิวแทน ดวงตาสีแดงที่ด้านซ้ายเธอมีแผลไฟไหม้ตั้งแต่หูถึงหางตาซ้าย แสดงท่าทางเหนื่อยหอบออกมาขณะที่ออกแรงวิ่งตามหลังโชโอรุจัง
"อีกแค่100เมตรสุดท้ายเองน่า พยายามเข้า"
หญิงผมสาวดำพูดออกมาแล้วตรงดิ่งนำไปไกลก่อนใครต่อใคร แต่ก็มีหญิงหูแมวหัวม่วงไปทางชมพู กับหญิงร่างใหญ่สูง198เซนติเมตรผมดำ ออกวิ่งแข่งกันด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ จนในพริบตา2คนนั้นก็เข้าเส้นชัยไปพร้อมๆกัน
"แฮร่~...ถึกโคตรๆเลยยัยยักษ์เอ้ย"
"เธอเองก็ใช่เล่นนะ...แคทลิน"
หญิงปิดตากล่าวชมกับหญิงหูแมวจนไม่นานนักโชโอรุจังก็เข้าเส้นชัยก่อนที่เอมเบอร์จังจะเข้าเส้นชัยตามเธอมาพร้อมจับเข่าพ่นลมหายใจเหนื่อยหอบออกมา
"...รอก่อนสิ...โทโดโรกิ..."
"ก็ช่วยไม่ได้เธอช้าเองนิ"
โชโอรุเอามือขวาแนบจับเอวตัวเอง มองไปทางขวาที่มี2คนที่แซงเธอได้อยู่ด้วยสายตาเรียบๆแอบไปทางเย็นชาของเธอ
"มองไรยัยลูกของอันดับ3"
แคทลินมองกลับด้วยสายตาเคืองๆคล้ายจะเอาเรื่องตรงนี้ แต่หญิงตา2สีก็เลือกทที่จะหันหน้ากลับไปทางเดิมของเธอ
"เปล่าสักหน่อย"
เธอตอบด้วยหน้านิ่งๆ
"หา!? กวนตีนกันรึไงยัยนี้!"
เธอที่มีรอยข่วนที่หน้าเหลืออดเดินตรงไปเตรียมเข้ากระชากคอเสื้อของโชโอรุจัง ซึ่งก็ถูกขวางไว้โดยชายผมขาวทรงแซกกลางหัวเห็ดใส่ชุดกันหนาวสีดำกับดวงตาสีแดงที่มือเขาถือหนังสืออยู่เล่มนึงไว้
"ตอนนี้พระองค์กำลังร่ำไห้อยู่ที่มีคนบาปอย่างเธอ กำลังทำร้ายผู้อื่น"
"เห้ย ฮายะพอเถอะน่า"
ชายหัวขาวผิวแทนเข้ามาพยายามจะดึงตัวเพื่อนชายของเขาไม่ให้ก่อเรื่องอะไร
"ซายะ นายจะยอมให้ความชั่วร้ายมาเป็นใหญ่?"
"ไม่ใช่สักหน่อย แต่นายนั้นแหละอย่าลงมืออะไรเธอหนักนะถึงอย่างนั้นยัยนั้นก็ผู้หญิงนะ"
"ชิ..."
ชายหนุ่มผมแซกกลางหยุดมือของตัวเองลงแสดงอาการไม่พอใจเดินจากไปขณะที่แคทลินเองก็ถูกจับแยกกันไปด้วยเช่นกันแต่ก็ไม่ทิ้งพ่นคำอาฆาตไว้ว่า "เจอกันที่UAเมื่อไหร่พวกแกโดนดีแน่!"
"น่าเหนื่อยใจจริงๆเลยนะครับคุณทาคิสึ"
ผู้ชายผมดำถ่านมานั่งใกล้ๆกับฉันที่ยืนมองดูสถานการณ์ทั้งหมดอย่างใจเย็นอยู่
"ชั่งเถอะยัยนั้นชอบหาเรื่องชาวบ้านมาตั้งแต่ปี1แล้วนิ"
คำตอบจากปากฉันลอยไปอย่างนั้นๆ ขณะที่สายตายังคงมองพวกนั้นด้วยหน้าตายๆนี้
"เย็นชาจังเลยนะค่ะคุณทาคิสึ"
หญิงผมขาวติดกิปผมไว้ที่ด้านขวาสีเขียว เอมบายคือชื่อที่น่าจะเป็นชื่อปลอมเธอทักฉันขึ้นมาพร้อมมานั่งใกล้ๆกันกับฉัน
"จะพูดอย่างนั้นก็ไม่เชิงหรอกนะ"
ตัวฉันโต้ตอบเธอไปแต่ก็แสดงสีหน้าไร้อารมณ์ออกมาเช่นเดิม จนกระทั้งก็ได้มีผู้ชายผมยาวฮิเมะคัตกะลา มัดผมหางม้าสั้นไว้ด้านหลังหัวแทรกขึ้นมา
"ไม่หรอกถ้ายังทำตัวน่าไม่อายแบบนั้นก็คงไม่มีใครมาตีสนิทกันง่ายๆหรอก"
"อย่างน้อยก็ไม่หยิ่งแบบนายแล้วกัน อิโชโด โคสุมะคุง"
"..."
ฝ่ายชายหยุดนิ่งเงียบไปเหมือนหัวใจแตกสลายกลายร่างเป็นฝุ่นที่ค่อยๆโดนลมพัดให้หายๆไปอย่างนั้น
"อะ อ่า...อิโชโดคุง!"
"อย่าใส่ใจเลยค่ะคุณอากิระ"
เอมบายยิ้มไม่สนใจผู้ชายที่ใจแตกสลายไปเมื่อครู่ซึ่งฉันก็พยักหน้าเห็นดีเห็นงามไปด้วย ทำให้อากิระทำตัวไม่ถูกเลยปล่อยให้อิโชโดต้องยืนตัวค้างไว้อยู่อย่างนั้นอย่างน่าเศร้า
ความคิดเห็น